2013-05-04 19:29:06
Σε μερικές μέρες, για την ακρίβεια στις 7 Μαΐου, ο ΑΡΗΣ τιμά τον μεγαλύτερο αθλητή που αγωνίστηκε φορώντας τη φανέλα του, ανεξαρτήτως αθλήματος.
Δεν ήθελα να γράψω κάτι για το Νίκο Γκάλη!!!Το Θεό που αγωνίστηκε με το νούμερο 6 στην πλάτη. Κι αυτό γιατί υπάρχουν περισσότερο αρμόδιοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία που τον έζησαν και τον θυμούνται ν' αγωνίζεται, στο Παλαί Ντε Σπορ!
Ήμουν μόλις 4 ετών όταν πήρε από το χέρι έναν ολόκληρο λαό, μια Εθνική ομάδα μπάσκετ, που μόλις τότε έδινε τα διαπιστευτήρια της στον κόσμο του αθλήματος και της δώρισε το πρώτο Ευρωπαικό Κύπελλο. Όταν πήγε με τον ΑΡΗ, να διεκδικήσει το Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, στη Σαραγόσα για τρίτη φορά ήμουν πια στα 7 μου χρόνια. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι τον πατέρα μου να φωνάζει και στο τέλος να κλαίει από τη στενοχώρια του γιατί για ακόμα μία φορά ο "Θεός" δεν μας έκανε το χατήρι.
Μπαμπά γιατί κλαίς;Τον ρώτησα μέσα στην παιδική μου αθωότητα. "Γιατί ρε Άρη, το αξίζουμε, είμαστε η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης!!!" Εγώ φυσικό ήταν να μην καταλαβαίνω την έννοια αυτών των λέξεων ούτε το κλάμα ενός ανθρώπου που δεν είχα ξαναδεί να δακρύζει και να τον βλέπω να το κάνει για τον ΑΡΗ!!!
Το 1991, 8 χρονών πλέον, σ' ένα ταξίδι μας στη Θεσσαλονίκη αποφασίζει να πάμε στο γήπεδο να δούμε το ντέρμπι ΑΡΗ-ΠΑΟΚ για το Πρωτάθλημα. Ήταν αυτό που ο Γιαννάκης βάζει το τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, μετά το κλέψιμο του Αγγελίδη στην επαναφορά του Σέλερς. Τα έχασα. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Όχι μόνο σ' αυτή την τελευταία στιγμή, αλλά σ' όλο το παιχνίδι. Πανδαιμόνιο. Ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα για έναν Αυτοκράτορα!!!Αλλά και το τελευταίο γι' αυτόν που έκανε τους ανθρώπους στην Ελλάδα να κλείνονται στα σπίτια, στις καφετέριες ή όπου υπήρχε τηλεόραση για να τον δουν!!!
Δεν μπορώ να βρω λέξεις. Μεγάλη συγκίνηση ένιωσα όταν στα 13 μου πήγα σαν κατασκηνωτής στην κατασκήνωση του στο Πευκοχώρι.
Περίμενα να τον δω για να τον αγκαλιάσω και να του πω ένα μεγάλο, τεράστιο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Εσύ θα μου πείτε κάποιοι και με το δίκιο σας...Γιατί;;;
Γιατί όταν νιώθεις πως έζησες πράγματα που δεν τα είδες καν, αυτό σημαίνει πως η λήθη του χρόνου δεν μπορεί να σβήσει αυτό που λέμε...το ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ!!!Η ύλη ποτέ δεν μέτρησε για κανέναν κι όποιοι λένε το αντίθετο θα πουν ψέμματα!!!
Όταν επιτέλους έφτασε η στιγμή όλα τα παιδιά σήκωσαν τα χέρια στο χώρο με τα αμέτρητα γήπεδα μπάσκετ και φώναζαν ρυθμικά τ' όνομα του. ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ!!!
Όταν κατάφερα να τον πλησιάσω, σάστισα. Μου λέει "πως σε λένε;"
Απάντησα αμέσως και με περηφάνια για τ' όνομα μου. "Άρη". "Ωραίο όνομα", μου απάντησε. "Και τι ομάδα είσαι;"...Ρητορική η ερώτηση του. "ΑΡΗΣ"...Το χαμόγελο του πρόδωσε αμέσως τη μεγάλη του χαρά, γνωρίζοντας ίσως πως είχε βάλει το μεγαλύτερο λίθο για να λένε πολλές γενιές μετά από αυτόν πως υποστηρίζουν τον ΑΡΗ.
Τον ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια στον τελικό με την Πρόκομ, για το FIBA Champions Cup!!!Το 2003 Κατεδαφίστηκε το γήπεδο κατά την είσοδο του. Είδε την μεγάλη του αγάπη, τον ΑΡΗ, να σηκώνει Ευρωπαικό Κύπελλο. Κάτι που ο ίδιος δεν κατάφερε. Τι κι αν δεν το κατάφερε;Τι κι αν λένε σήμερα για εξάστερους και εφτάστερους και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν μ' ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια.
Αυτό που μετράει είναι το πνεύμα του νικητή που χάρισε ο Νικ, όσο κανείς σ' αυτή τη χώρα. Τα παιδιά ακόμη παίζουν μπάσκετ εξαιτίας του, οι επαγγελματίες ακόμα χρησιμοποιούν τις μεθόδους ατομικής του προπόνησης, ακόμη ακολουθούν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να φέρεται ένας πραγματικός επαγγελματίας την περίοδο που αγωνίζεται, αλλά και τον τρόπο που πρέπει να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν.
Είμαι 1000% σίγουρος πως αυτά δεν τ 'αλλάζει με κανένα Κύπελλο. Με κανένα υλικό πράγμα.
Το μπάσκετ έπεσε στα μάτια του κόσμου παρ' όλα αυτά γιατί δεν παίζει κάποιος με τη δική του λάμψη!
Όχι όμως στα δικά του μάτια. Μέσα από τα δικά του μάτια μπορούμε να δούμε πως πρέπει να είναι τα πράγματα σ' όλο το σύλλογο που λέγεται ΑΡΗΣ.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Δυστυχώς για μένα και για πολλούς ακόμα η λέξη μύθος πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά όταν μιλάμε για το Νίκο Γκάλη. Όπως και το γεγονός πως στάθηκα δίπλα του για μια-δυο στιγμές, δεν με κάνει ειδήμονα ή άξιο να μιλήσω εγώ για το Νικ!!!
Μιλούν οι τίτλοι, η αναγνώριση, η επιθυμία ενός λαού να παίξει μπάσκετ, να βγει στο δρόμο και να πει...
Είσαι Θεός Μοναδικός!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης για το Yellow poster gallery
skepastro
Δεν ήθελα να γράψω κάτι για το Νίκο Γκάλη!!!Το Θεό που αγωνίστηκε με το νούμερο 6 στην πλάτη. Κι αυτό γιατί υπάρχουν περισσότερο αρμόδιοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία που τον έζησαν και τον θυμούνται ν' αγωνίζεται, στο Παλαί Ντε Σπορ!
Ήμουν μόλις 4 ετών όταν πήρε από το χέρι έναν ολόκληρο λαό, μια Εθνική ομάδα μπάσκετ, που μόλις τότε έδινε τα διαπιστευτήρια της στον κόσμο του αθλήματος και της δώρισε το πρώτο Ευρωπαικό Κύπελλο. Όταν πήγε με τον ΑΡΗ, να διεκδικήσει το Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, στη Σαραγόσα για τρίτη φορά ήμουν πια στα 7 μου χρόνια. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι τον πατέρα μου να φωνάζει και στο τέλος να κλαίει από τη στενοχώρια του γιατί για ακόμα μία φορά ο "Θεός" δεν μας έκανε το χατήρι.
Μπαμπά γιατί κλαίς;Τον ρώτησα μέσα στην παιδική μου αθωότητα. "Γιατί ρε Άρη, το αξίζουμε, είμαστε η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης!!!" Εγώ φυσικό ήταν να μην καταλαβαίνω την έννοια αυτών των λέξεων ούτε το κλάμα ενός ανθρώπου που δεν είχα ξαναδεί να δακρύζει και να τον βλέπω να το κάνει για τον ΑΡΗ!!!
Το 1991, 8 χρονών πλέον, σ' ένα ταξίδι μας στη Θεσσαλονίκη αποφασίζει να πάμε στο γήπεδο να δούμε το ντέρμπι ΑΡΗ-ΠΑΟΚ για το Πρωτάθλημα. Ήταν αυτό που ο Γιαννάκης βάζει το τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, μετά το κλέψιμο του Αγγελίδη στην επαναφορά του Σέλερς. Τα έχασα. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Όχι μόνο σ' αυτή την τελευταία στιγμή, αλλά σ' όλο το παιχνίδι. Πανδαιμόνιο. Ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα για έναν Αυτοκράτορα!!!Αλλά και το τελευταίο γι' αυτόν που έκανε τους ανθρώπους στην Ελλάδα να κλείνονται στα σπίτια, στις καφετέριες ή όπου υπήρχε τηλεόραση για να τον δουν!!!
Δεν μπορώ να βρω λέξεις. Μεγάλη συγκίνηση ένιωσα όταν στα 13 μου πήγα σαν κατασκηνωτής στην κατασκήνωση του στο Πευκοχώρι.
Περίμενα να τον δω για να τον αγκαλιάσω και να του πω ένα μεγάλο, τεράστιο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Εσύ θα μου πείτε κάποιοι και με το δίκιο σας...Γιατί;;;
Γιατί όταν νιώθεις πως έζησες πράγματα που δεν τα είδες καν, αυτό σημαίνει πως η λήθη του χρόνου δεν μπορεί να σβήσει αυτό που λέμε...το ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ!!!Η ύλη ποτέ δεν μέτρησε για κανέναν κι όποιοι λένε το αντίθετο θα πουν ψέμματα!!!
Όταν επιτέλους έφτασε η στιγμή όλα τα παιδιά σήκωσαν τα χέρια στο χώρο με τα αμέτρητα γήπεδα μπάσκετ και φώναζαν ρυθμικά τ' όνομα του. ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ!!!
Όταν κατάφερα να τον πλησιάσω, σάστισα. Μου λέει "πως σε λένε;"
Απάντησα αμέσως και με περηφάνια για τ' όνομα μου. "Άρη". "Ωραίο όνομα", μου απάντησε. "Και τι ομάδα είσαι;"...Ρητορική η ερώτηση του. "ΑΡΗΣ"...Το χαμόγελο του πρόδωσε αμέσως τη μεγάλη του χαρά, γνωρίζοντας ίσως πως είχε βάλει το μεγαλύτερο λίθο για να λένε πολλές γενιές μετά από αυτόν πως υποστηρίζουν τον ΑΡΗ.
Τον ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια στον τελικό με την Πρόκομ, για το FIBA Champions Cup!!!Το 2003 Κατεδαφίστηκε το γήπεδο κατά την είσοδο του. Είδε την μεγάλη του αγάπη, τον ΑΡΗ, να σηκώνει Ευρωπαικό Κύπελλο. Κάτι που ο ίδιος δεν κατάφερε. Τι κι αν δεν το κατάφερε;Τι κι αν λένε σήμερα για εξάστερους και εφτάστερους και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν μ' ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια.
Αυτό που μετράει είναι το πνεύμα του νικητή που χάρισε ο Νικ, όσο κανείς σ' αυτή τη χώρα. Τα παιδιά ακόμη παίζουν μπάσκετ εξαιτίας του, οι επαγγελματίες ακόμα χρησιμοποιούν τις μεθόδους ατομικής του προπόνησης, ακόμη ακολουθούν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να φέρεται ένας πραγματικός επαγγελματίας την περίοδο που αγωνίζεται, αλλά και τον τρόπο που πρέπει να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν.
Είμαι 1000% σίγουρος πως αυτά δεν τ 'αλλάζει με κανένα Κύπελλο. Με κανένα υλικό πράγμα.
Το μπάσκετ έπεσε στα μάτια του κόσμου παρ' όλα αυτά γιατί δεν παίζει κάποιος με τη δική του λάμψη!
Όχι όμως στα δικά του μάτια. Μέσα από τα δικά του μάτια μπορούμε να δούμε πως πρέπει να είναι τα πράγματα σ' όλο το σύλλογο που λέγεται ΑΡΗΣ.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Δυστυχώς για μένα και για πολλούς ακόμα η λέξη μύθος πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά όταν μιλάμε για το Νίκο Γκάλη. Όπως και το γεγονός πως στάθηκα δίπλα του για μια-δυο στιγμές, δεν με κάνει ειδήμονα ή άξιο να μιλήσω εγώ για το Νικ!!!
Μιλούν οι τίτλοι, η αναγνώριση, η επιθυμία ενός λαού να παίξει μπάσκετ, να βγει στο δρόμο και να πει...
Είσαι Θεός Μοναδικός!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης για το Yellow poster gallery
skepastro
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Πέλεκυς» σε όσους οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα μικρό tip για να διαρκεί περισσότερο το άρωμα σου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
