2013-05-11 18:08:03
της Αναστασίας Στίμου, μαθήτρια Γ’ Γυμνασίου
Σε οποιαδήποτε γωνία της Ελλάδας και αν γυρίσουμε, θα δούμε, θα γνωρίσουμε ανθρώπους συντετριμμένους, οι οποίοι παλεύουν καθημερινά ώστε να αντιμετωπίσουν τα συνεχή προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά τους και έρχονται να ταράξουν για άλλη μια φορά τη ζωή τους.
Τα τελευταία πέντε χρόνια παρουσιάζεται μια γενικευμένη κρίση η οποία ωστόσο γίνεται πιο αισθητή στον οικονομικό τομέα. Το ποσοστό των ανέργων όλο και περισσότερο μεγαλώνει και οι ειδήσεις για αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων -που ήταν βουτηγμένοι σε επικίνδυνα νερά, γεμάτα χρέη- γίνονται πλέον μια καθημερινότητα που ταρακουνά αρνητικά τους
περισσότερους από εμάς.
Το επίπεδο ζωής του μέσου συμπολίτη μας έχει κατρακυλήσει και όσο κι αν πριν ακουγόταν ως κάτι μακρινό για τη χώρα, σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων προσεγγίζει τα όρια της φτώχειας
. Κανονικά το κράτος είναι αυτό που μεριμνά για όσους βρίσκονται σε έσχατη ανάγκη, ωστόσο σήμερα η κυβέρνηση δίνει καθημερινά έναν αδυσώπητο αγώνα προκειμένου να εξισορροπήσει την κατάσταση εσόδων και εξόδων, που δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Συνεπώς αυτό που αναπληρώνει τη στήριξη της κυβέρνησης σε όσους έχουν ανάγκη είναι η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των πολιτών. Η αλληλεγγύη είναι μια προσωπική, συνειδητή και ελεύθερη επιλογή, η οποία έχει ως τελικό αποτέλεσμα την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κάθε πολίτης όταν με κάποια προσφορά εθελοντική προσπαθεί να αναλύσει τα βάσανα και την ανέχεια του άλλου, ουσιαστικά υπερασπίζει το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζει μια αξιοπρεπή ζωή.
Η λέξη “κοινωνία” άλλωστε από μόνη της κρύβει μέσα της λέξη “κοινός”, που σημαίνει το μαζί: δηλαδή ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και αν μας βασανίζει ως πολιτεία, πρέπει να το διεκπεραιώνουμε μαζί.
Για αυτό άλλωστε μέσα σε μια κοινωνία οφείλει να υπάρχει η επικοινωνία, η οποία συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Είναι πολύ όμορφο όταν περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που χαίρονται να βοηθούν τους άλλους. Όπως, για παράδειγμα, οι εθελοντές που κάθε χρόνο προσφέρουν ρούχα, τρόφιμα στους ανθρώπους που έχουν έλλειψη αγαθών.
Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω τους ήρωες που ζουν ανάμεσά μας, οι οποίοι δίνουν ένα χέρι βοηθείας στους ανθρώπους που δεν έχουν τα βασικά αγαθά για στέγαση, τροφή, ένδυση. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις η συμβολή του κάθε ένα από εμάς είναι καθοριστική, αφού εμείς είμαστε η ελπίδα ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτα ώστε να επιβιώσει αξιοπρεπώς.
Σε μια κοινωνία που ο καθένας νοιάζεται για τον άλλον, κανείς δεν θα έχει άγχος και αγωνία για το αν θα καταφέρει να ζήσει ανθρώπινα και πολιτισμένα.
της Αναστασίας Στίμου, μαθήτρια Γ’ Γυμνασίου, για το protagon.gr
schizas.com
Σε οποιαδήποτε γωνία της Ελλάδας και αν γυρίσουμε, θα δούμε, θα γνωρίσουμε ανθρώπους συντετριμμένους, οι οποίοι παλεύουν καθημερινά ώστε να αντιμετωπίσουν τα συνεχή προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά τους και έρχονται να ταράξουν για άλλη μια φορά τη ζωή τους.
Τα τελευταία πέντε χρόνια παρουσιάζεται μια γενικευμένη κρίση η οποία ωστόσο γίνεται πιο αισθητή στον οικονομικό τομέα. Το ποσοστό των ανέργων όλο και περισσότερο μεγαλώνει και οι ειδήσεις για αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων -που ήταν βουτηγμένοι σε επικίνδυνα νερά, γεμάτα χρέη- γίνονται πλέον μια καθημερινότητα που ταρακουνά αρνητικά τους
περισσότερους από εμάς.
Το επίπεδο ζωής του μέσου συμπολίτη μας έχει κατρακυλήσει και όσο κι αν πριν ακουγόταν ως κάτι μακρινό για τη χώρα, σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων προσεγγίζει τα όρια της φτώχειας
Η λέξη “κοινωνία” άλλωστε από μόνη της κρύβει μέσα της λέξη “κοινός”, που σημαίνει το μαζί: δηλαδή ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και αν μας βασανίζει ως πολιτεία, πρέπει να το διεκπεραιώνουμε μαζί.
Για αυτό άλλωστε μέσα σε μια κοινωνία οφείλει να υπάρχει η επικοινωνία, η οποία συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Είναι πολύ όμορφο όταν περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που χαίρονται να βοηθούν τους άλλους. Όπως, για παράδειγμα, οι εθελοντές που κάθε χρόνο προσφέρουν ρούχα, τρόφιμα στους ανθρώπους που έχουν έλλειψη αγαθών.
Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω τους ήρωες που ζουν ανάμεσά μας, οι οποίοι δίνουν ένα χέρι βοηθείας στους ανθρώπους που δεν έχουν τα βασικά αγαθά για στέγαση, τροφή, ένδυση. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις η συμβολή του κάθε ένα από εμάς είναι καθοριστική, αφού εμείς είμαστε η ελπίδα ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτα ώστε να επιβιώσει αξιοπρεπώς.
Σε μια κοινωνία που ο καθένας νοιάζεται για τον άλλον, κανείς δεν θα έχει άγχος και αγωνία για το αν θα καταφέρει να ζήσει ανθρώπινα και πολιτισμένα.
της Αναστασίας Στίμου, μαθήτρια Γ’ Γυμνασίου, για το protagon.gr
schizas.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Wall Street Journal σε εγκωμιαστικό άρθρο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αρχισε νέα παιχνίδια το ΔΝΤ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
