2013-05-12 22:23:03
Γράφει η Γκιμπιρίτη Αλεξάνδρα (Ψυχοθεραπεύτρια)
Ένας απλός τρόπος να αναπαραστήσουμε τα όρια είναι να σκεφτούμε τη... συνοριακή γραμμή ανάμεσα σε δύο χώρες. Καθεμία προστατεύει τα σύνορά της αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει τις συναλλαγές με τις υπόλοιπες χώρες. Η τοποθέτηση των κατάλληλων ορίων μας βοηθάει να προστατεύσουμε τη «δική μας χώρα», τον εαυτό μας. Προφυλάσσουμε την προσωπικότητα μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, την ταυτότητα μας και παράλληλα διατηρούμε τις σχέσεις με τους γύρω μας και συναλλασσόμαστε μαζί τους με σεβασμό και κατανόηση Τα όρια στις σχέσεις είναι μία έννοια αρκετά παρεξηγημένη και εμποτισμένη με κάποια δόση φόβου.. Η ορθή χρήση τους δεν οδηγεί σε ρήξη σχέσεων και σε απομόνωση αλλά αντίθετα φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά μας. Όταν, για παράδειγμα, ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, με ποιον τρόπο το επιθυμούμε και το υπερασπιζόμαστε, τότε αυτομάτως αποκτά επίγνωση όλων αυτών και ο τρίτος και αναγνωρίζει το που και πως θα κινηθεί με την σειρά του. Όλη αυτή η διαδικασία έχει μία αρμονία, εφόσον τηρηθεί με σεβασμό και κατανόηση από όλους. Όταν όλη σου η συμπεριφορά κινείται πάνω σε «ανοιχτά χαρτιά»….δεν έχεις να φοβηθείς και πολλά πράγματα….και αν ο άλλος σε απορρίψει, τουλάχιστον ξέρεις, ότι σε απορρίπτει για αυτό που πραγματικά είσαι..
Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει όλη μας τη ζωή. Τα όρια άλλωστε έχουν δύο σημαντικά χαρακτηριστικά : είναι προσωπικά και έχουν ελαστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση των ορίων μας είναι να καθορίσουμε ποιά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που για μας είναι πολύ σημαντικά και αδιαπραγμάτευτα. Για κάθε άνθρωπο αυτά είναι διαφορετικά, όμως σε κάθε περίπτωση είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που σχηματίζουν τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας, την ταυτότητά μας ή, όπως λέμε, τον πυρηνικό μας εαυτό. Περιχαρακώνουμε λοιπόν τον πυρήνα μας και αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα -αλλά και την υποχρέωση- να σεβόμαστε τις αρχές και τις ιδιαιτερότητες μας. Ταυτόχρονα τα όρια μπορούν να γίνουν πιο ελαστικά ή πιο αυστηρά όταν τα θέτουμε, ανάλογα με τον ποιον άνθρωπο έχουμε απέναντί μας κάθε φορά και τη συναισθηματική κατάσταση που βρισκόμαστε.
Πώς θα μπορούσα άραγε να βρω τη θέση μου απέναντι στα όρια; Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι βρισκόμαστε σε μία ταράτσα ενός ουρανοξύστη. Πού θα στεκόμασταν, πού θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας στην περίπτωση που υπήρχαν κάγκελα γύρω και στην περίπτωση που δεν υπήρχαν καθόλου.. σε ποια από τις δύο περιπτώσεις θα μπορούσαμε να κινηθούμε στην ταράτσα πιο εύκολα; Μήπως και στις δύο; Μήπως σε καμία; Η απάντηση μέσα μου απλά με βοηθάει να έρθω σε επαφή με την προσωπική μου θέση στο τώρα και όχι τόσο ποια είναι η σωστή Τι συμβαίνει όμως όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας; Συνήθως κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές, και στερούμαστε τη χαρά μιας βαθειάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί.Αυτό έχει ως συνέπεια να μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.
Αφού λοιπόν είναι τόσο σημαντικά τα όρια γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να τα θέσουμε; Τί μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε, να λέμε ναι όταν μάλλον εννοούμε όχι, να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας; Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας. Η ρίζα βρίσκεται πολλές φορές σε λανθασμένα μηνύματα που έχουμε λάβει όπως ότι θα μας αγαπούν και θα μας αποδέχονται περισσότερο χωρίς όρια. Ότι έτσι δεν κινδυνεύουμε να μας εγκαταλείψουν ή ακόμη και ότι τα δικά μας θέλω και οι ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικά όσο των άλλων. Ότι η αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πως η κάθε προσπάθεια οριοθέτησης είναι σημάδι εγωισμού. Και έτσι οι σχέσεις βασίζονται στο φόβο… της σύγκρουσης, της απόρριψης και της μοναξιάς...
Το σημείο συνάντησης με τον άλλον :το κλειδί βρίσκεται στη διαπραγμάτευση.
Η σχέση είναι μία συνάντηση με τον άλλο όπου δύο μοναδικοί και διαφορετικοί άνθρωποι, αφού έχουν αναγνωρίσει το προσωπικό τους χώρο και το πυρήνα τους βρίσκουν έναν κοινό, «ενδιάμεσο» χώρο για να συνυπάρξουν και να πορευτούν. Σημαντικό κομμάτι είναι η αμφίδρομη διαπραγμάτευση. Διαπραγματευτείτε τις υποχωρήσεις σας μέσα από την ανοιχτή επικοινωνία και τον διάλογο. Αρκεί να γίνεται με επίγνωση. Διαπραγματευτείτε τις όποιες υποχωρήσεις επιλέγετε να κάνετε και εξηγήστε στον άλλον. Δώστε χώρο να επιλέξει και να διαπραγματευτεί και ο άλλος τις δικές του υποχωρήσεις και διαπραγματεύσεις με βάση το δικό του τρόπο, χρόνο και επιθυμία.Περιχαρακώνουμε τον πυρηνικό μας εαυτό, αλλά δεν υψώνουμε τοίχους γύρω μας. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει με τρόπο που να ανταποκρίνεται στη σχέση και τον άνθρωπο με τον οποίο συζητάμε. Χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί για το «εσύ». Ενώ φαίνεται πιο εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους ότι «εισβάλλουν» στα όρια μας, είναι ακριβώς αλήθεια; Μήπως κι εμείς έχουμε αφήσει τα όρια μας αφύλακτα; Αντίστοιχα, σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε ότι και ο άλλος απέναντί μας έχει τα δικά του προσωπικά όρια και επιδεικνύουμε συστηματικά σεβασμό στα όρια των γύρω μας. Τα όρια δεν τα βάζουμε μία φορά και τέλος. Συνεχώς χρειάζονται ανατροφοδότηση και υπενθύμιση.Έτσι μπορεί να αποκατασταθεί μία ισορροπία μέσα στη σχέση, χωρίς το δυσάρεστο συναίσθημα της διαρκούς υποχώρησης και συρρίκνωσης είτε από τον έναν είτε από τον άλλο.
« Η σχέση είναι μία συνάντηση.. Το όριο δεν ανήκει ούτε σε εμένα ούτε σε σένα.. δεν είναι δικό μου και δικό σου.. Είναι η συνεργασία ανάμεσά μας που δημιουργείται από τη συνάντηση…»
parathiro.net
Ένας απλός τρόπος να αναπαραστήσουμε τα όρια είναι να σκεφτούμε τη... συνοριακή γραμμή ανάμεσα σε δύο χώρες. Καθεμία προστατεύει τα σύνορά της αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει τις συναλλαγές με τις υπόλοιπες χώρες. Η τοποθέτηση των κατάλληλων ορίων μας βοηθάει να προστατεύσουμε τη «δική μας χώρα», τον εαυτό μας. Προφυλάσσουμε την προσωπικότητα μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, την ταυτότητα μας και παράλληλα διατηρούμε τις σχέσεις με τους γύρω μας και συναλλασσόμαστε μαζί τους με σεβασμό και κατανόηση Τα όρια στις σχέσεις είναι μία έννοια αρκετά παρεξηγημένη και εμποτισμένη με κάποια δόση φόβου.. Η ορθή χρήση τους δεν οδηγεί σε ρήξη σχέσεων και σε απομόνωση αλλά αντίθετα φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά μας. Όταν, για παράδειγμα, ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, με ποιον τρόπο το επιθυμούμε και το υπερασπιζόμαστε, τότε αυτομάτως αποκτά επίγνωση όλων αυτών και ο τρίτος και αναγνωρίζει το που και πως θα κινηθεί με την σειρά του. Όλη αυτή η διαδικασία έχει μία αρμονία, εφόσον τηρηθεί με σεβασμό και κατανόηση από όλους. Όταν όλη σου η συμπεριφορά κινείται πάνω σε «ανοιχτά χαρτιά»….δεν έχεις να φοβηθείς και πολλά πράγματα….και αν ο άλλος σε απορρίψει, τουλάχιστον ξέρεις, ότι σε απορρίπτει για αυτό που πραγματικά είσαι..
Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει όλη μας τη ζωή. Τα όρια άλλωστε έχουν δύο σημαντικά χαρακτηριστικά : είναι προσωπικά και έχουν ελαστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση των ορίων μας είναι να καθορίσουμε ποιά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που για μας είναι πολύ σημαντικά και αδιαπραγμάτευτα. Για κάθε άνθρωπο αυτά είναι διαφορετικά, όμως σε κάθε περίπτωση είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που σχηματίζουν τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας, την ταυτότητά μας ή, όπως λέμε, τον πυρηνικό μας εαυτό. Περιχαρακώνουμε λοιπόν τον πυρήνα μας και αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα -αλλά και την υποχρέωση- να σεβόμαστε τις αρχές και τις ιδιαιτερότητες μας. Ταυτόχρονα τα όρια μπορούν να γίνουν πιο ελαστικά ή πιο αυστηρά όταν τα θέτουμε, ανάλογα με τον ποιον άνθρωπο έχουμε απέναντί μας κάθε φορά και τη συναισθηματική κατάσταση που βρισκόμαστε.
Πώς θα μπορούσα άραγε να βρω τη θέση μου απέναντι στα όρια; Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι βρισκόμαστε σε μία ταράτσα ενός ουρανοξύστη. Πού θα στεκόμασταν, πού θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας στην περίπτωση που υπήρχαν κάγκελα γύρω και στην περίπτωση που δεν υπήρχαν καθόλου.. σε ποια από τις δύο περιπτώσεις θα μπορούσαμε να κινηθούμε στην ταράτσα πιο εύκολα; Μήπως και στις δύο; Μήπως σε καμία; Η απάντηση μέσα μου απλά με βοηθάει να έρθω σε επαφή με την προσωπική μου θέση στο τώρα και όχι τόσο ποια είναι η σωστή Τι συμβαίνει όμως όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας; Συνήθως κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές, και στερούμαστε τη χαρά μιας βαθειάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί.Αυτό έχει ως συνέπεια να μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.
Αφού λοιπόν είναι τόσο σημαντικά τα όρια γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να τα θέσουμε; Τί μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε, να λέμε ναι όταν μάλλον εννοούμε όχι, να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας; Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας. Η ρίζα βρίσκεται πολλές φορές σε λανθασμένα μηνύματα που έχουμε λάβει όπως ότι θα μας αγαπούν και θα μας αποδέχονται περισσότερο χωρίς όρια. Ότι έτσι δεν κινδυνεύουμε να μας εγκαταλείψουν ή ακόμη και ότι τα δικά μας θέλω και οι ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικά όσο των άλλων. Ότι η αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πως η κάθε προσπάθεια οριοθέτησης είναι σημάδι εγωισμού. Και έτσι οι σχέσεις βασίζονται στο φόβο… της σύγκρουσης, της απόρριψης και της μοναξιάς...
Το σημείο συνάντησης με τον άλλον :το κλειδί βρίσκεται στη διαπραγμάτευση.
Η σχέση είναι μία συνάντηση με τον άλλο όπου δύο μοναδικοί και διαφορετικοί άνθρωποι, αφού έχουν αναγνωρίσει το προσωπικό τους χώρο και το πυρήνα τους βρίσκουν έναν κοινό, «ενδιάμεσο» χώρο για να συνυπάρξουν και να πορευτούν. Σημαντικό κομμάτι είναι η αμφίδρομη διαπραγμάτευση. Διαπραγματευτείτε τις υποχωρήσεις σας μέσα από την ανοιχτή επικοινωνία και τον διάλογο. Αρκεί να γίνεται με επίγνωση. Διαπραγματευτείτε τις όποιες υποχωρήσεις επιλέγετε να κάνετε και εξηγήστε στον άλλον. Δώστε χώρο να επιλέξει και να διαπραγματευτεί και ο άλλος τις δικές του υποχωρήσεις και διαπραγματεύσεις με βάση το δικό του τρόπο, χρόνο και επιθυμία.Περιχαρακώνουμε τον πυρηνικό μας εαυτό, αλλά δεν υψώνουμε τοίχους γύρω μας. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει με τρόπο που να ανταποκρίνεται στη σχέση και τον άνθρωπο με τον οποίο συζητάμε. Χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί για το «εσύ». Ενώ φαίνεται πιο εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους ότι «εισβάλλουν» στα όρια μας, είναι ακριβώς αλήθεια; Μήπως κι εμείς έχουμε αφήσει τα όρια μας αφύλακτα; Αντίστοιχα, σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε ότι και ο άλλος απέναντί μας έχει τα δικά του προσωπικά όρια και επιδεικνύουμε συστηματικά σεβασμό στα όρια των γύρω μας. Τα όρια δεν τα βάζουμε μία φορά και τέλος. Συνεχώς χρειάζονται ανατροφοδότηση και υπενθύμιση.Έτσι μπορεί να αποκατασταθεί μία ισορροπία μέσα στη σχέση, χωρίς το δυσάρεστο συναίσθημα της διαρκούς υποχώρησης και συρρίκνωσης είτε από τον έναν είτε από τον άλλο.
« Η σχέση είναι μία συνάντηση.. Το όριο δεν ανήκει ούτε σε εμένα ούτε σε σένα.. δεν είναι δικό μου και δικό σου.. Είναι η συνεργασία ανάμεσά μας που δημιουργείται από τη συνάντηση…»
parathiro.net
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ολυμπιακός - Ρεάλ Μαδρίτης 10-27
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
