2013-05-13 20:33:51
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΥΡΤΗ
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βαγγέλης Βενιζέλος δικαιώνει τις αποφάσεις του Γιώργου Παπανδρέου, με τις οποίες ενέταξε τη χώρα στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεωκοπία. Ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πριν, αλλά, κυρίως, αφότου διαδέχθηκε τον Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Κινήματος, έχει πει πολλές φορές ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για τη χώρα και έχει συγκρουστεί, πολλάκις, με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, δια στόματος Τσίπρα, δηλώνει, πλέον, ότι το μνημόνιο δεν θα καταγγελθεί.
Η πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου, μάλιστα, του έδωσε τη δυνατότητα να τεκμηριώσει, με ένα απτό παράδειγμα, την ορθότητα της άποψής του και να μπορεί πλέον να υποστηρίζει ότι ο διαχωρισμός σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι τεχνητός, ένα κέλυφος που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο κομματικές σκοπιμότητες, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την πορεία της χώρας.
Δεν είναι μόνο η μεταβολή της επίσημης θέσης του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την έξοδο ή την παραμονή στο ευρώ. Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει, πολύ πρόσφατα, να προσεγγίζει προς την αναγνώριση της αναγκαιότητας παραμονής της χώρας στο ευρώ, άρα και στο μνημόνιο, διαφωνώντας τόσο με το ΑΚΕΛ που τάσσεται ανοιχτά υπέρ της επιστροφής στη λίρα όσο και με ευρωπαίους συμμάχους του, όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν. Άρα, συμπεραίνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να διεκδικήσει, με πειστικό τρόπο την εξουσία, θα αναγκαστεί να προσχωρήσει σε «ρεαλιστικότερες» θέσεις, προσεγγίζοντας εκείνες της τρικομματικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, ο Β. Βενιζέλος, αποφεύγει να μιλήσει ανοιχτά για τα θέματα αυτά, προτιμώντας τις έμμεσες αναφορές, ίσως διότι θεωρεί ότι η θέση του παραμένει αδύνατη, όσο οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν καθηλωμένο στο 5%. Και όσο βρίσκεται σε αυτή τη θέση δεν τον συμφέρει να θέσει θέματα που ενδεχομένως θα ανατρέψουν, σε βάρος του, τα δεδομένα των σημερινών συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων και επομένως και σημερινών συμμαχιών.
Ανάλογη είναι η στάση που τηρεί ο Β. Βενιζέλος και απέναντι στη ΝΔ. Μέχρι τώρα αποφεύγει να μιλήσει για τις διαχωριστικές γραμμές που είχε πάντα το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και οριοθετείται προς τα αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο, όπως έχει δηλώσει, το ΠΑΣΟΚ έχει ανοιχτό μέτωπο, ενώ προς τα δεξιά οριοθετείται με τη Χρυσή Αυγή. Κι αυτό δίνει τη δυνατότητα, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, να γίνεται λόγος περί ταύτισης του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου με τη Ν.Δ. ή περί «συνιστώσας της Ν.Δ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο πρόσφατο άρθρο του και στην ομιλία του, την επόμενη μέρα, στο Πολιτικό Συμβούλιο, δικαίωσε, για μια ακόμα φορά, τις αποφάσεις του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ απέφυγε να επικρίνει, ονομαστικά, τη ΝΔ για τη στάση που τήρησε από την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
Στο άρθρο του ο κ. Βενιζέλος αναφέρει:
«Η σταθερή αυτή γραμμή που επέλεξε η Ελλάδα πριν τρία χρόνια και επικύρωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του Μαΐου/Ιουνίου 2012, είναι πολύ επώδυνη, αλλά προφανώς λιγότερο επώδυνη και ασφαλέστερη από τη γραμμή της ασύντακτης χρεωκοπίας και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα».
Αυτή τη φορά ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν αρκείται να αναφέρει ότι η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ προσχώρησαν στη στρατηγική που εφάρμοσε το 2010 το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά προσθέτει και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, ότι η στρατηγική αυτή επικυρώθηκε από τον ελληνικό λαό σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. (Ο κ. Βενιζέλος έχει και ένα παράπονο, παρόλα αυτά, στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια).
Για τη ΝΔ, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται ονομαστικά και με σφοδρότητα, παρά το ότι, εσχάτως, απευθύνεται και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, περιορίζεται σε έμμεσες αναφορές. Αντιγράφουμε από το πρόσφατο άρθρο του:
«Υποτιμά (σ.σ. η κοινή γνώμη) το γεγονός ότι η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η δημαγωγική διαίρεση σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και οι έντονες κοινωνικές και ιδεοληπτικές αντιδράσεις προκάλεσαν ισχυρές αμφιθυμίες και καθυστερήσεις στην πρώτη φάση της διαχείρισης της κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Η δεύτερη φάση αρχίζει τότε και σίγουρα στις αρχές Νοεμβρίου 2011. Φτάσαμε έτσι στην ιστορικά ειρωνική αντίφαση, ως εμπροσθοφυλακή της δεύτερης φάσης να εμφανίζονται, τώρα πλέον, δυνάμεις που διέπρεψαν στην «αντιμνημονιακή» ρητορεία της πρώτης φάσης».
Είναι προφανές ότι αναφέρεται στη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά αποφεύγει να κατονομάσει τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης και να τους καταλογίσει τις ευθύνες που τους αναλογούν για τη στάση που επέδειξαν αναφορικά με την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, μια πολιτική την οποία τώρα υπηρετούν, ενώ την κατήγγελλαν επί δυόμισι χρόνια, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια και να χάσει κρίσιμο χρόνο, τον οποίο κλήθηκαν να πληρώσουν οι πολίτες, λόγω της στάσης ΝΔ και ΔΗΜΑΡ, όπως έμμεσα συνηθίζει να λέει ο Β. Βενιζέλος.
Η στάση του αυτή επικρίνεται έντονα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και θεωρείται ανεξήγητη. Στον κ. Βενιζέλο καταλογίζεται ότι ενώ είναι προθυμότατος να κάνει αυτοκριτική για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες το Κίνημα κατέβαλε υψηλότατο πολιτικό κόστος, αποφεύγει να ασκήσει κριτική στη ΝΔ η οποία πολέμησε λυσσαλέα και τον ίδιο, ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών.
Οι επικριτές του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ του καταλογίζουν ότι κατατρύχεται από σύνδρομα ανασφάλειας και φοβίας, θεωρώντας, ίσως, ότι μπορεί να κινδυνεύσει από τον Γιώργο Παπανδρέου, στο μέλλον και γι αυτό προτιμά να σιγουρέψει τη θέση του, ως επικεφαλής ενός μικρού κόμματος, κυβερνητικού εταίρου της ΝΔ, αντί να προσπαθήσει να ξανακάνει μεγάλο και ισχυρό το ΠΑΣΟΚ. Εκτός, όπως λένε, αν θεωρεί ότι προσπάθησε και παρά τις προσπάθειές του ο κόσμος δεν θεωρεί ότι εκφράζει, δεν τον εμπιστεύεται και δεν τον ακολουθεί.
Λέγαμε για το παράπονο του κ. Βενιζέλου από τη στάση της κοινής γνώμης, που αναφέρεται στο άρθρο του, όπου αναφέρει:
«Ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ακόμη και μετά την πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου (που περιλαμβάνει και την απερίφραστη πλέον πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο από το ευρώ), δεν καταλογίζει δίκαια τις διαχρονικές ευθύνες -κυρίως, αλλά όχι μόνο, πολιτικές- για τα αίτια της κρίσης. Δεν ασχολείται συνήθως με πράξεις και παραλείψεις που συνδέονται με τη (μη) προετοιμασία για την είσοδο στον πυρήνα της κρίσης μετά την πλήρη εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008. Υποτιμά το γεγονός ότι η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η δημαγωγική διαίρεση σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και οι έντονες κοινωνικές και ιδεοληπτικές αντιδράσεις προκάλεσαν ισχυρές αμφιθυμίες και καθυστερήσεις στην πρώτη φάση της διαχείρισης της κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 2011».
Ενώ ο κ. Βενιζέλος είναι ικανοποιημένος από την επικύρωση της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου στις δίδυμες εκλογές του 2012, δεν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες καταλόγισαν τις επιμέρους διαχρονικές ευθύνες των κομμάτων, αναφερόμενος, κυρίως και προφανώς, στις ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ μέχρι και το 2009 και στον κ. Σαμαρά ως μέλος τους, μετά τις εκλογές του 2007.
Τόσο με το άρθρο του, όσο και με την ομιλία του στο Πολιτικό Συμβούλιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος δείχνει να θέλει να αλλάξει, για μια ακόμα φορά, στρατηγική, κάτι που, αν το επιχειρήσει, θα είναι υπονομευμένο, εξ αρχής, λόγω των πολλών αλλαγών στρατηγικής που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Η νέα στρατηγική του κ. Βενιζέλου, περιλαμβάνει, ως βασικό της χαρακτηριστικό, την προσπάθεια προσέγγισης της παλιάς εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που η βάση αυτή απομακρύνθηκε από το ΠΑΣΟΚ διότι ανέπτυξε αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά. Στην ανάπτυξη των οποίων, σύμφωνα με τους επικριτές του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ συνέβαλε και ο ίδιος, καθ΄ ό μέτρο ήταν εκείνος που κινούσε, από το παρασκήνιο, τα νήματα της αμφισβήτησης της πολιτικής Παπανδρέου από την Κ.Ο. του Κινήματος. Μια πολιτική την οποία τώρα, πάντως, θεωρεί επιτυχημένη και επικυρωμένη από τον ελληνικό λαό.
Κι ενώ η παλιά βάση του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολλοί κατευθύνθηκαν και προς όλα τα άλλα κόμματα (και στη Χρυσή Αυγή) η βάση που παραμένει πιστή στο Κίνημα, είναι, κατά βάση, «παπανδρεϊκή». Είναι, επομένως, διπλή η δυσκολία του Βαγγέλη Βενιζέλου να επαναφέρει τη βάση που μετακινήθηκε σε άλλα κόμματα και να συσπειρώσει την εναπομείνασα βάση, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το μέτωπο με τον προκάτοχό του, με αφορμή τα οικονομικά του Κινήματος. Για προσχώρηση ψηφοφόρων από άλλα κόμματα, θα ήταν αστεία οποιαδήποτε συζήτηση. Η δεξαμενή παραμένει η ίδια. I-Reporter
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βαγγέλης Βενιζέλος δικαιώνει τις αποφάσεις του Γιώργου Παπανδρέου, με τις οποίες ενέταξε τη χώρα στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεωκοπία. Ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πριν, αλλά, κυρίως, αφότου διαδέχθηκε τον Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Κινήματος, έχει πει πολλές φορές ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για τη χώρα και έχει συγκρουστεί, πολλάκις, με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, δια στόματος Τσίπρα, δηλώνει, πλέον, ότι το μνημόνιο δεν θα καταγγελθεί.
Η πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου, μάλιστα, του έδωσε τη δυνατότητα να τεκμηριώσει, με ένα απτό παράδειγμα, την ορθότητα της άποψής του και να μπορεί πλέον να υποστηρίζει ότι ο διαχωρισμός σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι τεχνητός, ένα κέλυφος που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο κομματικές σκοπιμότητες, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την πορεία της χώρας.
Δεν είναι μόνο η μεταβολή της επίσημης θέσης του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την έξοδο ή την παραμονή στο ευρώ. Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει, πολύ πρόσφατα, να προσεγγίζει προς την αναγνώριση της αναγκαιότητας παραμονής της χώρας στο ευρώ, άρα και στο μνημόνιο, διαφωνώντας τόσο με το ΑΚΕΛ που τάσσεται ανοιχτά υπέρ της επιστροφής στη λίρα όσο και με ευρωπαίους συμμάχους του, όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν. Άρα, συμπεραίνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να διεκδικήσει, με πειστικό τρόπο την εξουσία, θα αναγκαστεί να προσχωρήσει σε «ρεαλιστικότερες» θέσεις, προσεγγίζοντας εκείνες της τρικομματικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, ο Β. Βενιζέλος, αποφεύγει να μιλήσει ανοιχτά για τα θέματα αυτά, προτιμώντας τις έμμεσες αναφορές, ίσως διότι θεωρεί ότι η θέση του παραμένει αδύνατη, όσο οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν καθηλωμένο στο 5%. Και όσο βρίσκεται σε αυτή τη θέση δεν τον συμφέρει να θέσει θέματα που ενδεχομένως θα ανατρέψουν, σε βάρος του, τα δεδομένα των σημερινών συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων και επομένως και σημερινών συμμαχιών.
Ανάλογη είναι η στάση που τηρεί ο Β. Βενιζέλος και απέναντι στη ΝΔ. Μέχρι τώρα αποφεύγει να μιλήσει για τις διαχωριστικές γραμμές που είχε πάντα το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και οριοθετείται προς τα αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο, όπως έχει δηλώσει, το ΠΑΣΟΚ έχει ανοιχτό μέτωπο, ενώ προς τα δεξιά οριοθετείται με τη Χρυσή Αυγή. Κι αυτό δίνει τη δυνατότητα, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, να γίνεται λόγος περί ταύτισης του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου με τη Ν.Δ. ή περί «συνιστώσας της Ν.Δ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο πρόσφατο άρθρο του και στην ομιλία του, την επόμενη μέρα, στο Πολιτικό Συμβούλιο, δικαίωσε, για μια ακόμα φορά, τις αποφάσεις του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ απέφυγε να επικρίνει, ονομαστικά, τη ΝΔ για τη στάση που τήρησε από την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
Στο άρθρο του ο κ. Βενιζέλος αναφέρει:
«Η σταθερή αυτή γραμμή που επέλεξε η Ελλάδα πριν τρία χρόνια και επικύρωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του Μαΐου/Ιουνίου 2012, είναι πολύ επώδυνη, αλλά προφανώς λιγότερο επώδυνη και ασφαλέστερη από τη γραμμή της ασύντακτης χρεωκοπίας και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα».
Αυτή τη φορά ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν αρκείται να αναφέρει ότι η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ προσχώρησαν στη στρατηγική που εφάρμοσε το 2010 το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά προσθέτει και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, ότι η στρατηγική αυτή επικυρώθηκε από τον ελληνικό λαό σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. (Ο κ. Βενιζέλος έχει και ένα παράπονο, παρόλα αυτά, στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια).
Για τη ΝΔ, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται ονομαστικά και με σφοδρότητα, παρά το ότι, εσχάτως, απευθύνεται και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, περιορίζεται σε έμμεσες αναφορές. Αντιγράφουμε από το πρόσφατο άρθρο του:
«Υποτιμά (σ.σ. η κοινή γνώμη) το γεγονός ότι η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η δημαγωγική διαίρεση σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και οι έντονες κοινωνικές και ιδεοληπτικές αντιδράσεις προκάλεσαν ισχυρές αμφιθυμίες και καθυστερήσεις στην πρώτη φάση της διαχείρισης της κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Η δεύτερη φάση αρχίζει τότε και σίγουρα στις αρχές Νοεμβρίου 2011. Φτάσαμε έτσι στην ιστορικά ειρωνική αντίφαση, ως εμπροσθοφυλακή της δεύτερης φάσης να εμφανίζονται, τώρα πλέον, δυνάμεις που διέπρεψαν στην «αντιμνημονιακή» ρητορεία της πρώτης φάσης».
Είναι προφανές ότι αναφέρεται στη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά αποφεύγει να κατονομάσει τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης και να τους καταλογίσει τις ευθύνες που τους αναλογούν για τη στάση που επέδειξαν αναφορικά με την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, μια πολιτική την οποία τώρα υπηρετούν, ενώ την κατήγγελλαν επί δυόμισι χρόνια, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια και να χάσει κρίσιμο χρόνο, τον οποίο κλήθηκαν να πληρώσουν οι πολίτες, λόγω της στάσης ΝΔ και ΔΗΜΑΡ, όπως έμμεσα συνηθίζει να λέει ο Β. Βενιζέλος.
Η στάση του αυτή επικρίνεται έντονα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και θεωρείται ανεξήγητη. Στον κ. Βενιζέλο καταλογίζεται ότι ενώ είναι προθυμότατος να κάνει αυτοκριτική για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες το Κίνημα κατέβαλε υψηλότατο πολιτικό κόστος, αποφεύγει να ασκήσει κριτική στη ΝΔ η οποία πολέμησε λυσσαλέα και τον ίδιο, ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών.
Οι επικριτές του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ του καταλογίζουν ότι κατατρύχεται από σύνδρομα ανασφάλειας και φοβίας, θεωρώντας, ίσως, ότι μπορεί να κινδυνεύσει από τον Γιώργο Παπανδρέου, στο μέλλον και γι αυτό προτιμά να σιγουρέψει τη θέση του, ως επικεφαλής ενός μικρού κόμματος, κυβερνητικού εταίρου της ΝΔ, αντί να προσπαθήσει να ξανακάνει μεγάλο και ισχυρό το ΠΑΣΟΚ. Εκτός, όπως λένε, αν θεωρεί ότι προσπάθησε και παρά τις προσπάθειές του ο κόσμος δεν θεωρεί ότι εκφράζει, δεν τον εμπιστεύεται και δεν τον ακολουθεί.
Λέγαμε για το παράπονο του κ. Βενιζέλου από τη στάση της κοινής γνώμης, που αναφέρεται στο άρθρο του, όπου αναφέρει:
«Ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ακόμη και μετά την πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου (που περιλαμβάνει και την απερίφραστη πλέον πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο από το ευρώ), δεν καταλογίζει δίκαια τις διαχρονικές ευθύνες -κυρίως, αλλά όχι μόνο, πολιτικές- για τα αίτια της κρίσης. Δεν ασχολείται συνήθως με πράξεις και παραλείψεις που συνδέονται με τη (μη) προετοιμασία για την είσοδο στον πυρήνα της κρίσης μετά την πλήρη εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008. Υποτιμά το γεγονός ότι η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η δημαγωγική διαίρεση σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και οι έντονες κοινωνικές και ιδεοληπτικές αντιδράσεις προκάλεσαν ισχυρές αμφιθυμίες και καθυστερήσεις στην πρώτη φάση της διαχείρισης της κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 2011».
Ενώ ο κ. Βενιζέλος είναι ικανοποιημένος από την επικύρωση της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου στις δίδυμες εκλογές του 2012, δεν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες καταλόγισαν τις επιμέρους διαχρονικές ευθύνες των κομμάτων, αναφερόμενος, κυρίως και προφανώς, στις ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ μέχρι και το 2009 και στον κ. Σαμαρά ως μέλος τους, μετά τις εκλογές του 2007.
Τόσο με το άρθρο του, όσο και με την ομιλία του στο Πολιτικό Συμβούλιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος δείχνει να θέλει να αλλάξει, για μια ακόμα φορά, στρατηγική, κάτι που, αν το επιχειρήσει, θα είναι υπονομευμένο, εξ αρχής, λόγω των πολλών αλλαγών στρατηγικής που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Η νέα στρατηγική του κ. Βενιζέλου, περιλαμβάνει, ως βασικό της χαρακτηριστικό, την προσπάθεια προσέγγισης της παλιάς εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που η βάση αυτή απομακρύνθηκε από το ΠΑΣΟΚ διότι ανέπτυξε αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά. Στην ανάπτυξη των οποίων, σύμφωνα με τους επικριτές του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ συνέβαλε και ο ίδιος, καθ΄ ό μέτρο ήταν εκείνος που κινούσε, από το παρασκήνιο, τα νήματα της αμφισβήτησης της πολιτικής Παπανδρέου από την Κ.Ο. του Κινήματος. Μια πολιτική την οποία τώρα, πάντως, θεωρεί επιτυχημένη και επικυρωμένη από τον ελληνικό λαό.
Κι ενώ η παλιά βάση του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολλοί κατευθύνθηκαν και προς όλα τα άλλα κόμματα (και στη Χρυσή Αυγή) η βάση που παραμένει πιστή στο Κίνημα, είναι, κατά βάση, «παπανδρεϊκή». Είναι, επομένως, διπλή η δυσκολία του Βαγγέλη Βενιζέλου να επαναφέρει τη βάση που μετακινήθηκε σε άλλα κόμματα και να συσπειρώσει την εναπομείνασα βάση, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το μέτωπο με τον προκάτοχό του, με αφορμή τα οικονομικά του Κινήματος. Για προσχώρηση ψηφοφόρων από άλλα κόμματα, θα ήταν αστεία οποιαδήποτε συζήτηση. Η δεξαμενή παραμένει η ίδια. I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ισλάμ vs Ριζοσπαστικό Ισλάμ και η Ελλάδα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανοιχτή επιστολή της ΟΛΜΕ στους μαθητές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
