2013-05-15 19:20:23
Η πίσω όψη του κινεζικκού οικονομικού θαύματος που δεν θα δουν ο Α. Σαμαράς και η συνοδεία του
Της Ελλης Πάνου
Ο νέος πρόεδρος της Κίνας έκλεισε την ετήσια σύνοδο της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης στα τέλη Μαρτίου υποσχόμενος «τη μεγάλη ανανέωση του έθνους» για την εκπλήρωση του «κινεζικού ονείρου».
Το μήνυμα, όμως, αντιμετωπίζεται παντού με καχυποψία. Παρότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας παραμένουν αξιοζήλευτοι, η αλήθεια είναι ότι έχουν μειωθεί κατά 50% από το μοναδικό 14,2% του 2007, η ζήτηση των κινεζικών προϊόντων στις ξένες αγορές βρίσκεται σε πτωτική πορεία, υπάρχει έντονος φόβος για τον κίνδυνο πιστωτικής φούσκας με τον άκρατο δανεισμό ιδιωτών και επιχειρήσεων από τις κινεζικές τράπεζες να έχει φτάσει περίπου το 1 τρισ. δολάρια, οι κρατικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις πάσχουν από έλλειψη μετρητών λόγω των πολυέξοδων προγραμμάτων για νέες κατασκευές, οι επενδύσεις σε ακίνητα, υποδομές και βιομηχανίες αποδίδουν λιγότερα κέρδη, ενώ το χάσμα μεταξύ εύπορων και υποβαθμισμένων πόλεων, πλούσιων και φτωχών ανθρώπων είναι από τα χειρότερα στον κόσμο.
1,25 δολάρια τη μέρα
Η Κίνα έχει 251 δισεκατομμυριούχους, 2.700.000 εκατομμυριούχους και 170.000.000 πολίτες που ζουν με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ.
«Στη Σανγκάη ακολούθησα μια 47χρονη ρακοσυλλέκτρια να περνάει με το τρίκυκλό της μπροστά από καταστήματα Gucci και Ermenegildo Zegna στην εμπορική γειτονιά της πόλης» γράφει η φωτογράφος Σιμ Τσι Γιν στους «New York Times». «Πουλώντας χαρτόνια που έχει μαζέψει από τα σκουπίδια η γυναίκα μαζί με τον σύζυγό της κερδίζουν 15 δολάρια την ημέρα, χρήματα που προσπαθούν να αποταμιεύσουν για να σπουδάσουν το παιδί τους. Στο Πεκίνο φωτογράφισα έναν 48χρονο τσαγκάρη να δουλεύει στην άκρη του δρόμου, απέναντι από πεντάστερα ξενοδοχεία και πίσω από αντιπροσωπείες που πουλάνε αυτοκίνητα Aston Martin και Maserati. Φτιάχνει τα παπούτσια μεταναστών και εργατών από το ξημέρωμα μέχρι το βράδυ, κάθε μέρα βρέξει-χιονίσει».
Στο μοναδικό φωτογραφικό οδοιπορικό της Σιμ (chiyinsim.com), καταγράφονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι: από τη μια μεριά οι εξαιρετικά πλούσιοι/νεόπλουτοι κι από την άλλη η «φυλή των αρουραίων» και «η φυλή των μυρμηγκιών», όπως αποκαλούνται από τον κινεζικό Τύπο, και είναι κυρίως εσωτερικοί μετανάστες που αποτελούν το ένα τρίτο ενός πληθυσμού 20 εκατομμυρίων που ζει στο Πεκίνο.
«Κάτω από τους ουρανοξύστες και τα πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων», γράφει η Σιμ, «ζει ένας παράλληλος κόσμος μέσα σε πολύ μικρά, ανήλιαγα δωμάτια, σαν κουτιά, τρία-τέσσερα επίπεδα κάτω από τη γη.
Τα “μυρμήγκια”
Αυτοί οι ένοικοι των υπογείων είναι κυρίως εσωτερικοί μετανάστες που δουλεύουν σε επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών και στα φωτογραφικά πορτρέτα τους καταβάλλουν προσπάθεια να δείξουν την αξιοπρέπειά τους και τις προσδοκίες τους». Αυτοί είναι οι «αρουραίοι» και υπολογίζεται ότι είναι μια κοινότητα του 1 εκατομμυρίου.
Υπάρχουν και τα «μυρμήγκια». Κυρίως νέοι, απόφοιτοι επαρχιακών, ασήμαντων πανεπιστημίων που συνωστίζονται στο Πεκίνο, ακολουθώντας το όνειρο, για να προσγειωθούν τελικά σε μια μουντή, αδιέξοδη πραγματικότητα, με κακοπληρωμένες δουλειές και μια ζωή απελπιστικά στριμωγμένη σε κοιτώνες ξενώνων στα προάστια της πρωτεύουσας. Οι περισσότεροι, αρκετά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, χωρίς χρήματα στην τσέπη και λογαριασμό στην τράπεζα, εξακολουθούν να ζουν σαν σπουδαστές, προσπαθώντας να φτιάξουν μια προσωπική ζωή σε σκοτεινές αλάνες, μακριά από τα φώτα των πανάκριβων συνοικιών της πόλης.
«Λίγες ώρες αφού φωτογράφισα αυτή τη φυλή», αφηγείται η Σιμ, «βρέθηκα με μια άλλη. Εκανα παρέα με νέα, πλούσια μέλη ενός αθλητικού κλαμπ, που γκάζωναν με τις McLaren, τις Lamborghini, τις Ferrari και τις Porsche σε πίστα του Πεκίνου. Φορώντας παπούτσια Prada και τσάντες Louis Vuitton, τους συνόδευαν κορίτσια-τρόπαια, που αρνούνταν να βγουν από τα κλιματιζόμενα αυτοκίνητα.
Οι πάνω όροφοι
Εδειχναν περήφανοι που τους φωτογράφιζε μια ξένη φωτογράφος, αλλά δεν προθυμοποιήθηκαν να απαντήσουν σε προσωπικές ερωτήσεις, όπως τι δουλειά κάνουν ή ποια είναι η πηγή του πλούτου τους. Οι περισσότεροι κατοικούν σε περιφραγμένες, προστατευμένες κοινότητες στα εύπορα προάστια και η κοινωνική τους ζωή εξελίσσεται πίσω από κλειστές πόρτες».
«Εγώ και οι άνθρωποι που μένουν στα πλούσια διαμερίσματα πάνω από εμένα δεν έχουμε διαφορές», λέει ο 27χρονος Ζουάνγκ Κιούλι, υπάλληλος κομμωτηρίου της φυλής των «αρουραίων». «Φοράμε τα ίδια ρούχα, έχουν το ίδιο κούρεμα. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να δούμε τον ήλιο. Σε μερικά χρόνια, όταν θα έχω μαζέψει χρήματα, θα μετακομίσω κι εγώ στους πάνω ορόφους».
Πηγή
InfoGnomon
Της Ελλης Πάνου
Ο νέος πρόεδρος της Κίνας έκλεισε την ετήσια σύνοδο της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης στα τέλη Μαρτίου υποσχόμενος «τη μεγάλη ανανέωση του έθνους» για την εκπλήρωση του «κινεζικού ονείρου».
Το μήνυμα, όμως, αντιμετωπίζεται παντού με καχυποψία. Παρότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας παραμένουν αξιοζήλευτοι, η αλήθεια είναι ότι έχουν μειωθεί κατά 50% από το μοναδικό 14,2% του 2007, η ζήτηση των κινεζικών προϊόντων στις ξένες αγορές βρίσκεται σε πτωτική πορεία, υπάρχει έντονος φόβος για τον κίνδυνο πιστωτικής φούσκας με τον άκρατο δανεισμό ιδιωτών και επιχειρήσεων από τις κινεζικές τράπεζες να έχει φτάσει περίπου το 1 τρισ. δολάρια, οι κρατικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις πάσχουν από έλλειψη μετρητών λόγω των πολυέξοδων προγραμμάτων για νέες κατασκευές, οι επενδύσεις σε ακίνητα, υποδομές και βιομηχανίες αποδίδουν λιγότερα κέρδη, ενώ το χάσμα μεταξύ εύπορων και υποβαθμισμένων πόλεων, πλούσιων και φτωχών ανθρώπων είναι από τα χειρότερα στον κόσμο.
1,25 δολάρια τη μέρα
Η Κίνα έχει 251 δισεκατομμυριούχους, 2.700.000 εκατομμυριούχους και 170.000.000 πολίτες που ζουν με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ.
«Στη Σανγκάη ακολούθησα μια 47χρονη ρακοσυλλέκτρια να περνάει με το τρίκυκλό της μπροστά από καταστήματα Gucci και Ermenegildo Zegna στην εμπορική γειτονιά της πόλης» γράφει η φωτογράφος Σιμ Τσι Γιν στους «New York Times». «Πουλώντας χαρτόνια που έχει μαζέψει από τα σκουπίδια η γυναίκα μαζί με τον σύζυγό της κερδίζουν 15 δολάρια την ημέρα, χρήματα που προσπαθούν να αποταμιεύσουν για να σπουδάσουν το παιδί τους. Στο Πεκίνο φωτογράφισα έναν 48χρονο τσαγκάρη να δουλεύει στην άκρη του δρόμου, απέναντι από πεντάστερα ξενοδοχεία και πίσω από αντιπροσωπείες που πουλάνε αυτοκίνητα Aston Martin και Maserati. Φτιάχνει τα παπούτσια μεταναστών και εργατών από το ξημέρωμα μέχρι το βράδυ, κάθε μέρα βρέξει-χιονίσει».
Στο μοναδικό φωτογραφικό οδοιπορικό της Σιμ (chiyinsim.com), καταγράφονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι: από τη μια μεριά οι εξαιρετικά πλούσιοι/νεόπλουτοι κι από την άλλη η «φυλή των αρουραίων» και «η φυλή των μυρμηγκιών», όπως αποκαλούνται από τον κινεζικό Τύπο, και είναι κυρίως εσωτερικοί μετανάστες που αποτελούν το ένα τρίτο ενός πληθυσμού 20 εκατομμυρίων που ζει στο Πεκίνο.
«Κάτω από τους ουρανοξύστες και τα πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων», γράφει η Σιμ, «ζει ένας παράλληλος κόσμος μέσα σε πολύ μικρά, ανήλιαγα δωμάτια, σαν κουτιά, τρία-τέσσερα επίπεδα κάτω από τη γη.
Τα “μυρμήγκια”
Αυτοί οι ένοικοι των υπογείων είναι κυρίως εσωτερικοί μετανάστες που δουλεύουν σε επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών και στα φωτογραφικά πορτρέτα τους καταβάλλουν προσπάθεια να δείξουν την αξιοπρέπειά τους και τις προσδοκίες τους». Αυτοί είναι οι «αρουραίοι» και υπολογίζεται ότι είναι μια κοινότητα του 1 εκατομμυρίου.
Υπάρχουν και τα «μυρμήγκια». Κυρίως νέοι, απόφοιτοι επαρχιακών, ασήμαντων πανεπιστημίων που συνωστίζονται στο Πεκίνο, ακολουθώντας το όνειρο, για να προσγειωθούν τελικά σε μια μουντή, αδιέξοδη πραγματικότητα, με κακοπληρωμένες δουλειές και μια ζωή απελπιστικά στριμωγμένη σε κοιτώνες ξενώνων στα προάστια της πρωτεύουσας. Οι περισσότεροι, αρκετά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, χωρίς χρήματα στην τσέπη και λογαριασμό στην τράπεζα, εξακολουθούν να ζουν σαν σπουδαστές, προσπαθώντας να φτιάξουν μια προσωπική ζωή σε σκοτεινές αλάνες, μακριά από τα φώτα των πανάκριβων συνοικιών της πόλης.
«Λίγες ώρες αφού φωτογράφισα αυτή τη φυλή», αφηγείται η Σιμ, «βρέθηκα με μια άλλη. Εκανα παρέα με νέα, πλούσια μέλη ενός αθλητικού κλαμπ, που γκάζωναν με τις McLaren, τις Lamborghini, τις Ferrari και τις Porsche σε πίστα του Πεκίνου. Φορώντας παπούτσια Prada και τσάντες Louis Vuitton, τους συνόδευαν κορίτσια-τρόπαια, που αρνούνταν να βγουν από τα κλιματιζόμενα αυτοκίνητα.
Οι πάνω όροφοι
Εδειχναν περήφανοι που τους φωτογράφιζε μια ξένη φωτογράφος, αλλά δεν προθυμοποιήθηκαν να απαντήσουν σε προσωπικές ερωτήσεις, όπως τι δουλειά κάνουν ή ποια είναι η πηγή του πλούτου τους. Οι περισσότεροι κατοικούν σε περιφραγμένες, προστατευμένες κοινότητες στα εύπορα προάστια και η κοινωνική τους ζωή εξελίσσεται πίσω από κλειστές πόρτες».
«Εγώ και οι άνθρωποι που μένουν στα πλούσια διαμερίσματα πάνω από εμένα δεν έχουμε διαφορές», λέει ο 27χρονος Ζουάνγκ Κιούλι, υπάλληλος κομμωτηρίου της φυλής των «αρουραίων». «Φοράμε τα ίδια ρούχα, έχουν το ίδιο κούρεμα. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να δούμε τον ήλιο. Σε μερικά χρόνια, όταν θα έχω μαζέψει χρήματα, θα μετακομίσω κι εγώ στους πάνω ορόφους».
Πηγή
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
