2013-05-19 23:32:39
Μας διαφώτισε για το... θάρρος ο Ελληνας Καντ
Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ [email protected]
Ο Γιώργος Καντραντζόπουλος, νεαρός blogger από την Πάτρα, γνωστός ως George Kant, ο οποίος έχασε τη ζωή του από καρκίνο, έγραφε δημόσια για το πρόβλημά του, αλλά χωρίς καμία δόση αυτολύπησης. Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κατάφερε να ... δώσει μια ζωντανή εικόνα της περιπέτειας των καρκινοπαθών στην Ελλάδα του Μνημονίου...
Ο blogger Γιώργος Καντραντζόπουλος, που έχασε τη ζωή του εξαιτίας μιας διαολεμένης μορφής καρκίνου, δεν πόσταρε απλά την περιπέτειά του στο Διαδίκτυο. Αναμετάδοση «σήματος» έκανε: πρώτη η... ανεργία πόσταρε το όνομά του, μετά το βιβλιάριο, που δεν σφράγιζε το ασφαλιστικό του ταμείο γιατί έμεινε ανασφάλιστος, και κατόπιν ήρθε και η οικονομική κρίση με απανωτά ποσταρίσματα. Το παιχνίδι χόντρυνε. Τελικά, αυτός ο μπαγάσας ο θάνατος που, ενώ όλοι μας τον φοβόμαστε, κανείς δεν τολμά να του αντιμιλήσει, του άφησε ένα «post-it» στην κλειστή οθόνη του υπολογιστή: Μεγάλε, τέλος!
Ηθελα να τον συναντήσω. Μα, να του πω τι; Διάβασα την περιπέτειά σου στο blog σου και θέλω να τα πούμε; Δεν θα με έβριζε, ήταν πολύ ευγενικός άνθρωπος. «Γεια, διάβασα ότι πεθαίνεις, πότε θα τα πούμε;». Είναι από τις στιγμές που λες: στο διάολο η δημοσιογραφία! Εμεινα να παρακολουθώ τις ιστορίες του από το πήγαιν'-έλα στα δημόσια νοσοκομεία. Οι πληροφορίες του ήταν στοιχείο ρεπορτάζ και έρευνας, για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από τα δημόσια νοσοκομεία οι καρκινοπαθείς.
Πολυπράγμων
Ο νεαρός blogger από την Πάτρα, που έκανε μόνιμο... delete στις 8 Μαΐου, προκαλώντας μεγάλη θλίψη στον ελληνικό κυβερνοχώρο, έγραφε δημόσια για το πρόβλημά του. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και διάθεση να το υπερκεράσει με ένα απεγνωσμένα ευφυές συνταίριασμα νοημάτων. Οπως για την εγχείρηση στο κεφάλι: «Ξαφνικά μια ατάκα χαράχτηκε στο μυαλό μου: "Γιώργο, τον ακούς αυτό τον ήχο;", με ρώτησε ο νευροχειρουργός και καπάκι ο ήχος ενός μικρού κομπρεσέρ γέμισε το δωμάτιο με εικόνες εργατών που σπάνε με κομπρεσέρ πλακάκια κάτω από 45 βαθμούς Κελσίου απλήρωτοι, ενώ σε τεράστια ηχεία παίζει Αντζελα Δημητρίου. Ναι, είπα κοφτά, και ξεκίνησε η γεώτρηση. Το κρανίο μου δεν έσπαγε με τίποτα, με αποτέλεσμα να του κάνω νόημα με το χέρι και να σταματήσει. Πάλευαν τρία λεπτά ακόμα να το τρυπήσουν, ώσπου ένα κρακ ακούστηκε σαν τσόφλι που έσπασε. Η ερώτησή μου βγήκε αυθόρμητη, σαν νήπιου που έσπασε ένα βάζο. Γιατρέ, πώς κολλάει αυτό πάλι; Αφοπλιστική ήταν και η απάντηση: "Με κόλλα"...».
Ηχολήπτης, μουσικός, ένας πολύ ζωηρός νεαρός άνδρας που λάτρευε τη μουσική, τον κινηματογράφο, σιχαινόταν τους φασίστες και αγωνιζόταν γι' αυτό. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί στο Διαδίκτυο ως George Kant... Ποιος ήταν όμως ο George Kant, ο οποίος κατάφερε να ξεχωρίσει στις «τοξικές» μας μέρες (δανεισμένο από το CD του: «Αλλη μια μέρα τοξική»); Απλά, ένας άνθρωπος που μαζί με τόσους άλλους, οι οποίοι βρέθηκαν στη θέση του..., φωνάζουν για την κατάντια του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Χωρίς φάρμακα
«Φτάσαμε στον Οκτώβρη... Ο μήνας δεν μπήκε καλά, καθώς την 7η θεραπεία την έκανα χωρίς το βασικό φάρμακο (Mabthera), γιατί είχαν έλλειψη και δεν υπήρχε ούτε έξω στα φαρμακεία να το βρούμε. Ναι, κι όμως! Οσο συμπολίτες μου φοβούνται κατασκευασμένους φόβους, όπως τη δραχμή ή το ευρώ, κάποιοι άλλοι άνθρωποι στερούνται ουσιαστικά του δικαιώματος στη μάχη, αντιμετωπίζοντας πραγματικούς φόβους. Φυσικά όλα αυτά γίνονται μακριά από τα κανάλια, που είναι το μεγαλύτερο μέσον πολτοποίησης εγκεφάλων που έχει δημιουργηθεί».
Το φθινόπωρο του 2012, οι καταγγελίες για ελλείψεις αντικαρκινικών φαρμάκων είναι δεκάδες. Οι «θεσμικοί παράγοντες» ωραιοποιούν την κατάσταση. Ξεκινά εισαγγελική έρευνα. Η Δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί ακόμη... «Η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της έμμεσης βίας που βιώνουμε κανονικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος τη ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου», γράφει ο George Kant. Να πάσχεις από καρκίνο και να πρέπει να τα βάλεις και με το σαράκι του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πάει πολύ...
Η χαμένη αξονική
«Στο "Σωτηρία" δεν είχε γίνει κάποιος ουσιαστικός έλεγχος περί ύφεσης, παρά κάτι ακτινογραφίες που έδειχναν, λέει, πεντακάθαρες και μία αξονική, για την οποία δεν είχαν να κάνουν σύγκριση, γιατί χάσανε την πρώτη. Στην ερώτηση: "Πόσος είναι ο όγκος στη νέα αξονική;", η απάντηση ήταν: "Δεν μας το γράφουν, δυστυχώς"... Είναι αυτονόητο ότι μια σωστή απάντηση θα ήταν: "Δεν μας το γράφουν οι ακτινολόγοι, αλλά θα τους πάρουμε τηλέφωνο άμεσα να μάθουμε"! Οι ακτινογραφίες είχαν γίνει εκ μέρους μου και όχι από αυτούς, γιατί είχα έντονους πόνους μυοσκελετικούς και έτρεχα στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Στο "Σωτηρία" λέγανε ότι οι πόνοι είναι από τις θεραπείες. Είναι όπως αυτό, που πας σ' ένα σπίτι, χτυπάς το κουδούνι και στην ερώτηση "Ποιος;", αρκεί να πεις "Εγώ!" και μπήκες. Ο ιδιοκτήτης λειτουργεί στατιστικά, λέει από μέσα του "περίεργα ακούστηκε η φωνή της μάνας, αλλά ΟΚ" και ξαφνικά στην πόρτα του είναι ένας 45άρης μουστακαλής, που ακούει Turbonegro στο ipod και του ζητάει ζάχαρη»...
Θα μου πεις τι έχω;
Κάθε φάρμακο και μία παρενέργεια. Μα έχεις κι άλλο μπελά στο κεφάλι. Οσους σου τρώνε τα υγιή σωθικά που σου απέμειναν...
* «Ελλιπής ενημέρωση από τους γιατρούς... Είναι δικαίωμα του ασθενή και επιλογή του το κατά πόσο θέλει ρεαλισμό και κατά πόσο ψυχολογία. Οπως επιλέγει, όταν θέλει να δει ένα έργο, το αν θα δει το trailer ή όχι».
* «Ελλιπής ενημέρωση από την ομάδα νοσηλείας. Σου βάζουν φάρμακα, χωρίς να ενημερώνουν για πιθανές παρενέργειες ή τι ακριβώς είναι. Πρέπει να ρωτάς. Κανείς δεν θα σε ενημερώσει ότι με το αίμα που σου βάζουν μπορεί να πάθεις σοβαρή αλλεργική αντίδραση, θα το καταλάβεις μόνος σου, όταν πας να βγάλεις φωτογραφία και συνειδητοποιήσεις ότι είσαι αόρατος...».
Τα δημόσια νοσοκομεία δεν μπορούν να καλύψουν σημαντικές θεραπείες. Οσα μπορούν, έχουν πολύμηνη αναμονή. Μονόδρομος, τα ιδιωτικά. Χρειάζονται χρήματα. Μένεις άνεργος και μετά ανασφάλιστος. Πώς; Δεν έχει πώς. Αντίο...
(σ.σ. Τελευταίο ποστάρισμα: Είδες τελικά που και χωρίς τις παρενέργειες των φαρμάκων, πάλι ΑΟΡΑΤΟΙ είμαστε όλοι;)
enet.gr
Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ [email protected]
Ο Γιώργος Καντραντζόπουλος, νεαρός blogger από την Πάτρα, γνωστός ως George Kant, ο οποίος έχασε τη ζωή του από καρκίνο, έγραφε δημόσια για το πρόβλημά του, αλλά χωρίς καμία δόση αυτολύπησης. Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κατάφερε να ... δώσει μια ζωντανή εικόνα της περιπέτειας των καρκινοπαθών στην Ελλάδα του Μνημονίου...
Ο blogger Γιώργος Καντραντζόπουλος, που έχασε τη ζωή του εξαιτίας μιας διαολεμένης μορφής καρκίνου, δεν πόσταρε απλά την περιπέτειά του στο Διαδίκτυο. Αναμετάδοση «σήματος» έκανε: πρώτη η... ανεργία πόσταρε το όνομά του, μετά το βιβλιάριο, που δεν σφράγιζε το ασφαλιστικό του ταμείο γιατί έμεινε ανασφάλιστος, και κατόπιν ήρθε και η οικονομική κρίση με απανωτά ποσταρίσματα. Το παιχνίδι χόντρυνε. Τελικά, αυτός ο μπαγάσας ο θάνατος που, ενώ όλοι μας τον φοβόμαστε, κανείς δεν τολμά να του αντιμιλήσει, του άφησε ένα «post-it» στην κλειστή οθόνη του υπολογιστή: Μεγάλε, τέλος!
Ηθελα να τον συναντήσω. Μα, να του πω τι; Διάβασα την περιπέτειά σου στο blog σου και θέλω να τα πούμε; Δεν θα με έβριζε, ήταν πολύ ευγενικός άνθρωπος. «Γεια, διάβασα ότι πεθαίνεις, πότε θα τα πούμε;». Είναι από τις στιγμές που λες: στο διάολο η δημοσιογραφία! Εμεινα να παρακολουθώ τις ιστορίες του από το πήγαιν'-έλα στα δημόσια νοσοκομεία. Οι πληροφορίες του ήταν στοιχείο ρεπορτάζ και έρευνας, για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από τα δημόσια νοσοκομεία οι καρκινοπαθείς.
Πολυπράγμων
Ο νεαρός blogger από την Πάτρα, που έκανε μόνιμο... delete στις 8 Μαΐου, προκαλώντας μεγάλη θλίψη στον ελληνικό κυβερνοχώρο, έγραφε δημόσια για το πρόβλημά του. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και διάθεση να το υπερκεράσει με ένα απεγνωσμένα ευφυές συνταίριασμα νοημάτων. Οπως για την εγχείρηση στο κεφάλι: «Ξαφνικά μια ατάκα χαράχτηκε στο μυαλό μου: "Γιώργο, τον ακούς αυτό τον ήχο;", με ρώτησε ο νευροχειρουργός και καπάκι ο ήχος ενός μικρού κομπρεσέρ γέμισε το δωμάτιο με εικόνες εργατών που σπάνε με κομπρεσέρ πλακάκια κάτω από 45 βαθμούς Κελσίου απλήρωτοι, ενώ σε τεράστια ηχεία παίζει Αντζελα Δημητρίου. Ναι, είπα κοφτά, και ξεκίνησε η γεώτρηση. Το κρανίο μου δεν έσπαγε με τίποτα, με αποτέλεσμα να του κάνω νόημα με το χέρι και να σταματήσει. Πάλευαν τρία λεπτά ακόμα να το τρυπήσουν, ώσπου ένα κρακ ακούστηκε σαν τσόφλι που έσπασε. Η ερώτησή μου βγήκε αυθόρμητη, σαν νήπιου που έσπασε ένα βάζο. Γιατρέ, πώς κολλάει αυτό πάλι; Αφοπλιστική ήταν και η απάντηση: "Με κόλλα"...».
Ηχολήπτης, μουσικός, ένας πολύ ζωηρός νεαρός άνδρας που λάτρευε τη μουσική, τον κινηματογράφο, σιχαινόταν τους φασίστες και αγωνιζόταν γι' αυτό. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί στο Διαδίκτυο ως George Kant... Ποιος ήταν όμως ο George Kant, ο οποίος κατάφερε να ξεχωρίσει στις «τοξικές» μας μέρες (δανεισμένο από το CD του: «Αλλη μια μέρα τοξική»); Απλά, ένας άνθρωπος που μαζί με τόσους άλλους, οι οποίοι βρέθηκαν στη θέση του..., φωνάζουν για την κατάντια του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Χωρίς φάρμακα
«Φτάσαμε στον Οκτώβρη... Ο μήνας δεν μπήκε καλά, καθώς την 7η θεραπεία την έκανα χωρίς το βασικό φάρμακο (Mabthera), γιατί είχαν έλλειψη και δεν υπήρχε ούτε έξω στα φαρμακεία να το βρούμε. Ναι, κι όμως! Οσο συμπολίτες μου φοβούνται κατασκευασμένους φόβους, όπως τη δραχμή ή το ευρώ, κάποιοι άλλοι άνθρωποι στερούνται ουσιαστικά του δικαιώματος στη μάχη, αντιμετωπίζοντας πραγματικούς φόβους. Φυσικά όλα αυτά γίνονται μακριά από τα κανάλια, που είναι το μεγαλύτερο μέσον πολτοποίησης εγκεφάλων που έχει δημιουργηθεί».
Το φθινόπωρο του 2012, οι καταγγελίες για ελλείψεις αντικαρκινικών φαρμάκων είναι δεκάδες. Οι «θεσμικοί παράγοντες» ωραιοποιούν την κατάσταση. Ξεκινά εισαγγελική έρευνα. Η Δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί ακόμη... «Η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της έμμεσης βίας που βιώνουμε κανονικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος τη ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου», γράφει ο George Kant. Να πάσχεις από καρκίνο και να πρέπει να τα βάλεις και με το σαράκι του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πάει πολύ...
Η χαμένη αξονική
«Στο "Σωτηρία" δεν είχε γίνει κάποιος ουσιαστικός έλεγχος περί ύφεσης, παρά κάτι ακτινογραφίες που έδειχναν, λέει, πεντακάθαρες και μία αξονική, για την οποία δεν είχαν να κάνουν σύγκριση, γιατί χάσανε την πρώτη. Στην ερώτηση: "Πόσος είναι ο όγκος στη νέα αξονική;", η απάντηση ήταν: "Δεν μας το γράφουν, δυστυχώς"... Είναι αυτονόητο ότι μια σωστή απάντηση θα ήταν: "Δεν μας το γράφουν οι ακτινολόγοι, αλλά θα τους πάρουμε τηλέφωνο άμεσα να μάθουμε"! Οι ακτινογραφίες είχαν γίνει εκ μέρους μου και όχι από αυτούς, γιατί είχα έντονους πόνους μυοσκελετικούς και έτρεχα στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Στο "Σωτηρία" λέγανε ότι οι πόνοι είναι από τις θεραπείες. Είναι όπως αυτό, που πας σ' ένα σπίτι, χτυπάς το κουδούνι και στην ερώτηση "Ποιος;", αρκεί να πεις "Εγώ!" και μπήκες. Ο ιδιοκτήτης λειτουργεί στατιστικά, λέει από μέσα του "περίεργα ακούστηκε η φωνή της μάνας, αλλά ΟΚ" και ξαφνικά στην πόρτα του είναι ένας 45άρης μουστακαλής, που ακούει Turbonegro στο ipod και του ζητάει ζάχαρη»...
Θα μου πεις τι έχω;
Κάθε φάρμακο και μία παρενέργεια. Μα έχεις κι άλλο μπελά στο κεφάλι. Οσους σου τρώνε τα υγιή σωθικά που σου απέμειναν...
* «Ελλιπής ενημέρωση από τους γιατρούς... Είναι δικαίωμα του ασθενή και επιλογή του το κατά πόσο θέλει ρεαλισμό και κατά πόσο ψυχολογία. Οπως επιλέγει, όταν θέλει να δει ένα έργο, το αν θα δει το trailer ή όχι».
* «Ελλιπής ενημέρωση από την ομάδα νοσηλείας. Σου βάζουν φάρμακα, χωρίς να ενημερώνουν για πιθανές παρενέργειες ή τι ακριβώς είναι. Πρέπει να ρωτάς. Κανείς δεν θα σε ενημερώσει ότι με το αίμα που σου βάζουν μπορεί να πάθεις σοβαρή αλλεργική αντίδραση, θα το καταλάβεις μόνος σου, όταν πας να βγάλεις φωτογραφία και συνειδητοποιήσεις ότι είσαι αόρατος...».
Τα δημόσια νοσοκομεία δεν μπορούν να καλύψουν σημαντικές θεραπείες. Οσα μπορούν, έχουν πολύμηνη αναμονή. Μονόδρομος, τα ιδιωτικά. Χρειάζονται χρήματα. Μένεις άνεργος και μετά ανασφάλιστος. Πώς; Δεν έχει πώς. Αντίο...
(σ.σ. Τελευταίο ποστάρισμα: Είδες τελικά που και χωρίς τις παρενέργειες των φαρμάκων, πάλι ΑΟΡΑΤΟΙ είμαστε όλοι;)
enet.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τσιώλης:"Μέσα από την καταιγίδα του τελικού βγήκε η αγάπη του κόσμου"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
