2013-05-21 15:24:04
Η «νόσος του μοντελισμού» ή να το θέσω εκλαϊκευμένα, «καλέ δεν τρώω για να μην παχύνω», βάζει πολλές γυναίκες σε άμεσο κίνδυνο με την υγεία τους. Στο βωμό της ωραιοπάθειας, η διατροφή μετατρέπεται σε χορτοφαγία κι ύστερα σε νευρική ανορεξία.
Ο μανιώδης φόβος για την απόκτηση βάρους, οι τηλεοπτικές αντιλήψεις, η απαξίωση της κρεατοφαγίας, ο τιμημένος καθρέφτης που «στόμα δεν έχει, αλλά μιλιά έχει», και τα κουτσομπολιά, γίνονται μια αόρατη επιρροή στο διατροφικό χαρακτήρα. Κάπως έτσι και η Νανά Καραγιάννη, άθελά της, έπεσε στον ιστό της »anorexia». Σε ένα ιστό, που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφύγει και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αγώνα.
Αγώνα με τον ίδιο μας τον εαυτό…Κι επειδή εδώ και μήνες δέχομαι μηνύματα από αναγνώστες για τον τρόπο που έχω εγώ ώς φίλος της προσεγγίσει το θέμα…θα ήθελα να κάνω σε όλους κάτι πολύ σαφές. Κάτι που στο δικό μου μυαλό είναι διακριτό. Αλλά όχι στον πολύ κόσμο. Είναι άλλο η δουλειά μου…το ν΄ασχολούμαι με αναγνωρίσιμα πρόσωπα και άλλο η προσωπική σχέση. Εδώ η ίδια η Νανά και το χει καταλάβει.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Κηφισιά, μια καθημερινή μέρα που ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του. Κάποια στιγμή ένιωσα πως ένα ζευγάρι σχολιάζει κάποια κυρία. Γύρισα να κοιτάξω και με μια έκφραση έκπληξης και διαπίστωσα πως ήταν η αγαπητή Νανά Καραγιάννη.
Το ζευγάρι σχολίαζε το πόσο αδύνατη ήταν, και χωρίς υπερβολές, απ΄όπου περνούσε η Νανά, ο κόσμος κοιτούσε εμβρόντητος. Ένα κορμί σκιά, που όμως μέσα του είχε και έχει τη σπίθα της ζωής!
Μια ψυχή που προσπαθεί να σταθεί όρθια σε μια κοινωνία που δείχνει με το δάχτυλο. Σε ένα περιβάλλον που το πρόβλημα δεν είναι ποτέ δικό μας, μέχρι να γίνει δικό μας Η τηλεόραση λείπει σε πολλούς και λείπει σαφώς σε όσους είχαν την τύχη να την γευτούν. Αυτή τη γεύση που άλλοτε είναι γλυκιά, κι άλλοτε πικρή, αναζητά και η Νανά. Η ανάγκη για χρήματα, η νοσταλγία των καλών εποχών, το πάθος για αυτοπροβολή και άλλα υποκειμενικά κριτήρια, σπρώχνουν την Νανά σε επιπόλαιες εμφανίσεις στα τηλεοπτικά μπαλκόνια. Τα δημοσιογραφικά δαιμόνια αναπαράγουν ένα πρόβλημα που θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ινκόγκιτο!
Τέτοιου είδους προσωπικά δεδομένα δεν πρέπει να βγαίνουν στο αθάνατο κουτί, κι ούτε εμείς θα πρέπει να δίνουμε το δικαίωμα για μια »τηλεοπτική συμπόνια».
Οι άνθρωποι που αγαπούν τη Νανά είναι πίσω από κάθε της βήμα, σαν αόρατοι άγγελοι και δε χρειάζεται η εμπορευματοποίηση των προβλημάτων μας…μιας και η αξιοπρέπεια η τόλμη μας για ζωή, θα πρέπει να είναι ο βασικός άξονας των πράξεών μας.
Η προβολή στα τηλεοπτικά μπαλκόνια δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Το παιχνίδι «πρέπει να βγω να πω κάτι» δε χρειάζεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέχουμε τους συνοδοιπόρους της αγάπης! Αυτούς που στάθηκαν δίπλα μας στον αγώνα για επιβίωση. Αξίζει να ζούμε μέσα στον κύκλο της ζωής. Κι όσο για τις πλασματικές μας ανάγκες, θα πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά και να φωνάξουμε «ζω»! Κάθε ήττα μας είναι μια νίκη εμπειρίας…
Πηγή: nasosblog
xespao
Ο μανιώδης φόβος για την απόκτηση βάρους, οι τηλεοπτικές αντιλήψεις, η απαξίωση της κρεατοφαγίας, ο τιμημένος καθρέφτης που «στόμα δεν έχει, αλλά μιλιά έχει», και τα κουτσομπολιά, γίνονται μια αόρατη επιρροή στο διατροφικό χαρακτήρα. Κάπως έτσι και η Νανά Καραγιάννη, άθελά της, έπεσε στον ιστό της »anorexia». Σε ένα ιστό, που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφύγει και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αγώνα.
Αγώνα με τον ίδιο μας τον εαυτό…Κι επειδή εδώ και μήνες δέχομαι μηνύματα από αναγνώστες για τον τρόπο που έχω εγώ ώς φίλος της προσεγγίσει το θέμα…θα ήθελα να κάνω σε όλους κάτι πολύ σαφές. Κάτι που στο δικό μου μυαλό είναι διακριτό. Αλλά όχι στον πολύ κόσμο. Είναι άλλο η δουλειά μου…το ν΄ασχολούμαι με αναγνωρίσιμα πρόσωπα και άλλο η προσωπική σχέση. Εδώ η ίδια η Νανά και το χει καταλάβει.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Κηφισιά, μια καθημερινή μέρα που ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του. Κάποια στιγμή ένιωσα πως ένα ζευγάρι σχολιάζει κάποια κυρία. Γύρισα να κοιτάξω και με μια έκφραση έκπληξης και διαπίστωσα πως ήταν η αγαπητή Νανά Καραγιάννη.
Το ζευγάρι σχολίαζε το πόσο αδύνατη ήταν, και χωρίς υπερβολές, απ΄όπου περνούσε η Νανά, ο κόσμος κοιτούσε εμβρόντητος. Ένα κορμί σκιά, που όμως μέσα του είχε και έχει τη σπίθα της ζωής!
Μια ψυχή που προσπαθεί να σταθεί όρθια σε μια κοινωνία που δείχνει με το δάχτυλο. Σε ένα περιβάλλον που το πρόβλημα δεν είναι ποτέ δικό μας, μέχρι να γίνει δικό μας Η τηλεόραση λείπει σε πολλούς και λείπει σαφώς σε όσους είχαν την τύχη να την γευτούν. Αυτή τη γεύση που άλλοτε είναι γλυκιά, κι άλλοτε πικρή, αναζητά και η Νανά. Η ανάγκη για χρήματα, η νοσταλγία των καλών εποχών, το πάθος για αυτοπροβολή και άλλα υποκειμενικά κριτήρια, σπρώχνουν την Νανά σε επιπόλαιες εμφανίσεις στα τηλεοπτικά μπαλκόνια. Τα δημοσιογραφικά δαιμόνια αναπαράγουν ένα πρόβλημα που θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ινκόγκιτο!
Τέτοιου είδους προσωπικά δεδομένα δεν πρέπει να βγαίνουν στο αθάνατο κουτί, κι ούτε εμείς θα πρέπει να δίνουμε το δικαίωμα για μια »τηλεοπτική συμπόνια».
Οι άνθρωποι που αγαπούν τη Νανά είναι πίσω από κάθε της βήμα, σαν αόρατοι άγγελοι και δε χρειάζεται η εμπορευματοποίηση των προβλημάτων μας…μιας και η αξιοπρέπεια η τόλμη μας για ζωή, θα πρέπει να είναι ο βασικός άξονας των πράξεών μας.
Η προβολή στα τηλεοπτικά μπαλκόνια δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Το παιχνίδι «πρέπει να βγω να πω κάτι» δε χρειάζεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέχουμε τους συνοδοιπόρους της αγάπης! Αυτούς που στάθηκαν δίπλα μας στον αγώνα για επιβίωση. Αξίζει να ζούμε μέσα στον κύκλο της ζωής. Κι όσο για τις πλασματικές μας ανάγκες, θα πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά και να φωνάξουμε «ζω»! Κάθε ήττα μας είναι μια νίκη εμπειρίας…
Πηγή: nasosblog
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άλλοι 40 λαθρομετανάστες έσκασαν μύτη στην Σάμο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
''Τρύπα'' 7.700.000 ευρώ στον Δήμο Λαμίεων!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
