2013-05-21 17:20:12
Γράφει ο Δημήτρης Β. Κουκουβίνος, Πρόεδρος ΔΣ Δήμου Ιλίου
Το νερό!
Το νερό αποτελεί συλλογικό αγαθό. Δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός, αλλά είναι ένα από τα πλέον απαραίτητα συστατικά της ζωής.
Με αφορμή λοιπόν τη δήλωση του διευθ. Συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, ότι μετά την ΕΥΑΘ έρχεται η σειρά της ΕΥΔΑΠ και μετά τη γενναία ομόφωνη απόφαση του ΔΣ Θεσσαλονίκης για δημοψήφισμα σχετικά με τη διαχείριση των υδάτων και των επεξεργασμένων λυμάτων, ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε αυτό πού αναγνώρισε και η γενική συνέλευση του ΟΗΕ το 2010" ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΘΑΡΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΓΙΕΙΝΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ".
Η συμμετοχή του νερού στην εμφάνιση, ανάπτυξη και διατήρηση της ζωής δεν περιορίζεται σε παθητικό επίπεδο, ως υπόστρωμα, ή θρεπτικό και συντηρητικό στοιχείο. Αυτό, γίνεται φανερό μέσω του ρόλου του νερού στη συμβίωση, που είναι η γέφυρα που ενώνει τον έμβιο και τον αβιοτικό κόσμο, την ανόργανη και την ενόργανη ύλη, τα φυτά και ζώα και το περιβάλλον. H ζωή στον πλανήτη μας χαρακτηρίζεται από την άμεση ή έμμεση, ορατή ή τεκμαιρόμενη, μόνιμη ή παροδική συμβίωση.
Ως υδατικοί πόροι θεωρούνται όλες οι δυνατές πηγές που μπορούν να παρέχουν νερό για ανθρώπινη χρήση, είτε αυτή είναι για ύδρευση, άρδευση, βιομηχανική χρήση, αλιεία, ναυσιπλοΐα κ.α. Οι υδατικοί πόροι είναι δηλαδή : τα επιφανειακά νερά, ποτάμια, λίμνες, υγρότοποι, θάλασσες, πάγοι, θερμομεταλλικά νερά (ιαματικά, μεταλλικά κ.α.) καθώς και τα υπόγεια νερά που είναι «αποθηκευμένα» στους υπόγειους υδροφορείς.
Επαναχρησιμοποίηση νερού
Η ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων απαιτεί σοβαρό και υπεύθυνο σχεδιασμό σε πολλά επίπεδα. Παρόλα αυτά καθένας µας μπορεί να συμβάλλει µε τον τρόπο του στο να περιορισθεί η σπατάλη που γίνεται σήμερα. Αυτό μπορεί να γίνει µε την αλλαγή κάποιων συνηθειών µας και τη χρήση απλών τεχνολογιών εξοικονόμησης.
Η ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση νερών, που έχουν υποστεί επεξεργασία σε μονάδες βιολογικού καθαρισμού πόλεων, ξενοδοχείων ή ακόμη και μικρών βιοτεχνικών μονάδων αναμένεται να χρησιμοποιηθούν όλο και περισσότερο στο μέλλον, κυρίως μέσω της προώθησης διπλών δικτύων ύδρευσης παροχής νερού: ενός δικτύου με καθαρό, υψηλής ποιότητας πόσιμο νερό κι ένα παράλληλο δίκτυο με χαμηλότερης ποιότητας νερό, που προέρχεται από την επεξεργασία λυμάτων και τη συλλογή βρόχινου νερού με δεξαμενές. Το δεύτερο δίκτυο χρησιμοποιείται για την κάλυψη αναγκών πλυσίματος βεραντών και οχημάτων, ποτίσματος πάρκων και κήπων, χρήσης στα καζανάκια και στις τουαλέτες κι ακόμη στα πλυντήρια αυτοκινήτων κι αλλού.
Η ανάκτηση και επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων εκροών, μπορεί να αποτελέσει μία από τις λύσεις στα πλαίσια μιας ορθολογικής διαχείρισης των υδατικών πόρων. Επιπλέον, τα επεξεργασμένα λύματα αποτελούν έναν ανεξάντλητο υδατικό πόρο, ο οποίος παραμένει ανεπηρέαστος από τις εκάστοτε κλιματικές συνθήκες (περιόδους ξηρασίας).
Η επαναχρησιμοποίηση των λυμάτων για πότισμα, για τη βιομηχανία ή για τον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και άλλες χώρες. Η πιο έμπειρη χώρα στον καθαρισμό και την επαναχρησιμοποίηση των αστικών λυμάτων είναι οι ΗΠΑ. Ήδη τη δεκαετία του ’70 χρησιμοποιούνταν 216 εκατ. κυβικά επεξεργασμένων λυμάτων ετησίως, ενώ σήμερα η ποσότητα αυτή έχει φθάσει τα 555 - 715 εκατ. κυβικά ετησίως τα οποία μεταφέρονται σε περισσότερες από 4.800 καταναλώσεις.
Ανάλογη εμπειρία διαθέτει και το Ισραήλ, όπου εκτιμάται ότι το 20% των αναγκών καλύπτεται σήμερα με επαναχρησιμοποιημένα λύματα. Το 1/3 του νερού αυτού χρησιμοποιείται για την άρδευση καλλιεργειών. Παράλληλα η Κύπρος, εξαιτίας του οξύτατου υδατικού προβλήματος, στράφηκε τα τελευταία χρόνια και στην επαναχρησιμοποίηση των λυμάτων (εκτός των φραγμάτων και των μονάδων αφαλάτωσης), με στόχο να χρησιμοποιεί 10 m3 ετησίως για την άρδευση καλλιεργειών και χώρων αναψυχής.
Στην Ισπανία χρησιμοποιείται επεξεργασμένο, ανακυκλωμένο νερό σε τέσσερις μορφές χρήσεων: πότισμα εγκαταστάσεων γκολφ, άρδευση καλλιεργειών, ενίσχυση του υδροφόρου ορίζοντα των παράκτιων περιοχών για την αποφυγή της εισροής θαλασσινού νερού σε αυτόν ή και την αύξηση της ροής των ποταμών, προκειμένου να προστατευτούν τα παραποτάμια οικοσυστήματα. H Ανδαλουσία, οι Βαλεαρίδες και η Καταλονία έχουν θεσπίσει προδιαγραφές αν και αυτές δεν έχουν θεσμοθετηθεί σε εθνικό επίπεδο.
Στη Γαλλία, εδώ κι ένα περίπου αιώνα, τα χρησιμοποιημένα νερά της ευρύτερης περιοχής του Παρισιού ανακυκλώνονται και χρησιμοποιούνται στην άρδευση των καλλιεργειών των γύρω περιοχών. Στο προσεχές μέλλον, η διαδικασία αυτή αναμένεται να διακοπεί. Ωστόσο, σε άλλες περιοχές της Γαλλίας, 3000 εκτάρια αρδεύονται ήδη με ανακυκλωμένα νερά. Εθνικές προδιαγραφές σχετικά με την ποιότητα του ανακυκλωμένου νερού έχουν θεσμοθετηθεί από το 1991 και συμπληρώθηκαν το 1996.
Στην Ιταλία σήμερα αρδεύονται με επεξεργασμένα υγρά απόβλητα 4000 εκτάρια, ενώ απροσδιόριστες είναι οι εκτάσεις στη Νότιο Ιταλία, που αρδεύονται με μη επεξεργασμένα ανακυκλωμένα νερά. Η επεξεργασία βασίζεται στις γενικές προδιαγραφές, που προβλέπει η ιταλική νομοθεσία για την ποιότητα των υδάτων.
Στο Βέλγιο μετά από επεξεργασία ανακυκλώνεται το 38% των χρησιμοποιημένων νερών, για να χρησιμοποιηθεί σε βιομηχανικές δραστηριότητες. Στο άμεσο μέλλον αναμένεται το ποσοστό επεξεργασίας των χρησιμοποιημένων υδάτων να ανέλθει στο 60%.
Η ανακύκλωση του χρησιμοποιημένου νερού στην Ολλανδία είναι περιορισμένη. Το ανακυκλωμένο νερό χρησιμοποιείται συνήθως, είτε από την Πυροσβεστική Υπηρεσία είτε διοχετεύεται στο έδαφος για την αποτροπή εισόδου θαλασσινού νερού στον υδροφόρο ορίζοντα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η επεξεργασία και ανακύκλωση των χρησιμοποιημένων νερών είναι περιορισμένη. Το ανακυκλωμένο νερό χρησιμοποιείται, κυρίως, για τη διατήρηση της στάθμης των ποταμών και την προστασία των οικοσυστημάτων τους. Επίσης, χρησιμοποιείται για το πότισμα γηπέδων γκολφ και πάρκων ή για το πλύσιμο αυτοκινήτων.
Τέλος στην Αυστρία η ανακύκλωση των χρησιμοποιημένων νερών, λόγω της αφθονίας νερού υψηλής ποιότητας, περιορίζεται σε ορισμένους εξαιρετικά υδροβόρους τομείς της βιομηχανίας (π.χ. χαρτοβιομηχανίες, βιομηχανίες ζάχαρης), στους οποίους η νομοθεσία απαγορεύει την απεριόριστη κατανάλωση πόσιμου νερού.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις επαναχρησιμοποίησης λυμάτων, κυρίως για άρδευση. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι αυτές της Κω και της Χαλκίδας (που αρδεύουν συνολικά έκταση 560.000 στρ.), της Ψυττάλειας (όπου υπάρχει περιορισμένη επαναχρησιμοποίηση νερού για τις ανάγκες των εγκαταστάσεων του νησιού) και της Σίνδου στη Θεσσαλονίκη (για άρδευση).
Επαναχρησιμοποίηση λυμάτων βιολογικού καθαρισμού μετά από επεξεργασία
Η επαναχρησιμοποίηση 20.000 m3 νερού ημερησίως από τον βιολογικό καθαρισμό της Ψυττάλειας, μετά από ειδική επεξεργασία, για την άρδευση έτσι ώστε να μην απορρίπτονται περίπου 80-100.000 m3 νερού σε ημερήσια βάση στη θάλασσα και η μεταφοράς μέρους του νερού στο Ποικίλο Όρος για την αναδάσωσή του μπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου διαχείρισης των υδατικών πόρων, εξοικονόμησης υδατικών πόρων, ανάπτυξη των χώρων πρασίνου στη δυτική Αθήνα και τελικά αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Σύμφωνα με μελέτη-masterplan «για την επαναχρησιμοποίηση των εκροών των κέντρων επεξεργασίας λυμάτων (ΚΕΛ) της Αττικής» που εκπονήθηκε (από τη μελετητική εταιρεία Υδροηλεκτρική ΕΠΕ) για λογαριασμό του τέως ΥΠΕΧΩΔΕ, προκύπτει ότι με κατάλληλα έργα θα μπορούσαν να αξιοποιούνται περισσότερα από 80 εκατομμύρια m3 νερού σε ετήσια βάση, κυρίως για τη συντήρηση πρασίνου, την άρδευση καλλιεργειών, αλλά και για τις ανάγκες της βιομηχανίας της Αττικής. Όλα αυτά με απόλυτη ασφάλεια, καθώς οι τεχνολογίες στον καθαρισμό λυμάτων έχουν βελτιωθεί πολύ, και με ένα ανεκτό κόστος. Τελικός στόχος είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, στις αστικές περιοχές να καλύπτεται από επαναχρησιμοποιημένα λύματα το 20% - 30% των αναγκών σε νερό για άρδευση, εμπλουτισμό και βιομηχανική χρήση και όχι για πόσιμο.
Ειδικότερα, το 80% του νερού, δηλαδή τα 420 εκατομμύρια m3 από τα 539 εκατ. m3 που καταναλώνονται ετησίως στην Αττική, προορίζεται για την ύδρευση του πληθυσμού. Τα υπόλοιπα 119 εκατ. m3 νερού χρησιμοποιούνται για την άρδευση πρασίνου και γεωργικών καλλιεργειών (99 εκατ. m3), τη βιομηχανία (17,5 εκατ. m3 νερό) και την κτηνοτροφία (2,5 εκατ. m3 νερό ετησίως).Το νερό αυτό προέρχεται τόσο από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ (με αποτέλεσμα τη σπατάλη πολύτιμου πόσιμου νερού) όσο και από γεωτρήσεις, προκαλώντας την εξάντληση, υποβάθμιση και τελικά την υφαλμύρινση των υπόγειων υδροφορέων. Αφού χρησιμοποιηθεί το νερό, καταλήγει σε ένα από τα έξι κέντρα επεξεργασίας λυμάτων της Αττικής (Ψυττάλεια, Μεταμόρφωση, Λαύριο, Κερατέα, Βίλια, Μέγαρα) και αφού καθαριστεί απορρέει στη θάλασσα. Οι ποσότητες του νερού αυτού υπολογίζονται σε 280 εκατομμύρια m3 ετησίως που θα αυξηθούν με την ολοκλήρωση του βιολογικού καθαρισμού στο Θριάσιο και την κατασκευή αντίστοιχων εγκαταστάσεων στη νότια και ανατολική Αττική.
Στόχοι
Κύριος στόχος είναι να καλυφθούν οι ανάγκες της βιομηχανίας (43% του επεξεργασμένου νερού), της γεωργίας (26%), της άρδευσης αναδασωμένων περιοχών (19%) και της άρδευσης αστικού πρασίνου (12%), ενώ το νερό από τους βιολογικούς καθαρισμούς, μετά από επεξεργασία, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αναδάσωση του Ποικίλου Όρους και του όρους Αιγάλεω, καθώς και τμήματος της Σαλαμίνας (στους λόφους Τούρλα και Τσούμπα του δήμου Αμπελακίων). Για τον λόγο αυτόν μπορούν να διατεθούν έως και 16 εκατ. M3 νερού ετησίως.
Το κόστος επαναχρησιμοποίησης του νερού των λυμάτων μετά από επεξεργασία είναι τελικά συμφέρουσα και σύμφωνα με το masterplan εκτιμάται στα 0,25 - 0,35 ευρώ ανά m3, κόστος που θεωρείται λογικό σε σχέση με το κόστος του νερού από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ (0,50 - 1 ευρώ ανά m3) ή από αφαλάτωση (1,50 ευρώ ανά m3).
Προτάσεις
Όλοι οι βιολογικοί καθαρισμοί πρέπει να αναβαθμιστούν, ώστε να έχουν το ίδιο επίπεδο τριτοβάθμιας επεξεργασίας των λυμάτων και να αποκτήσουν «Κέντρα Ανακύκλωσης Νερού», στα οποία θα γίνεται ο τελικός καθαρισμός και η απολύμανση, πριν δοθεί και πάλι σε χρήση.
Απαιτείται η κατασκευή κεντρικών αγωγών μεταφοράς νερού (75 Km. έως το 2015 και 115 χλμ. έως το 2025 masterplan) και αντλιοστασίων.
Απαραίτητη, τέλος, κρίνεται και η αναθεώρηση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου σχετικά με τη θέσπιση ορίων (μικροβιολογικών και φυσικοχημικών παραμέτρων της ποιότητας του επεξεργασμένου νερού προς χρήσης καθώς και οι τεχνικές προδιαγραφές συνεχούς ελέγχου και καταγραφής (Monitoring).
Προστασία της δηµόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.
Η χρήση του επεξεργασµένου νερού για αγροτικές καλλιέργειες, καθώς και η αστική του χρήση (όπως άρδευση αστικού και περιαστικού πρασίνου), µπορεί να δημιουργήσει μια σειρά σημαντικών προβλημάτων, που σχετίζονται µε τη δηµόσια υγεία (όπως είναι η έκθεση των ανθρώπων σε παθογόνους οργανισµούς). Επίσης, η ανάκτηση και επαναχρησιµοποίηση µπορεί να έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον όταν δεν εφαρµόζεται ορθά η διαθέσιµη τεχνολογία και τεχνογνωσία.
O σχεδιασµός έργων ανάκτησης και επαναχρησιµοποίησης των νερών των λυμάτων θα πρέπει να περιλαµβάνει την ανάπτυξη και εφαρµογή κανονισµών ή οδηγιών, που θα προλαµβάνουν τη δηµιουργία κινδύνων, που συνδέονται µε τη δηµόσια υγεία και την πιθανή υποβάθµιση του περιβάλλοντος. Θα πρέπει να εξασφαλίζονται και να έχουν θεσμοθετηθεί:
• Ποιοτικοί έλεγχοι που θα εξασφαλίζουν τη µη έκθεση σε κινδύνους των ανθρώπων που έρχονται σε επαφή µε το επεξεργασµένο νερό, καθώς και περιορισµούς στις διάφορες χρήσεις του.
• Έλεγχοι που θα αφορούν την πρόσβαση στο σύστηµα συλλογής και αποχέτευσης των υγρών αποβλήτων και προληπτικούς ελέγχους για την αποφυγή της σύνδεσης του δικτύου ύδρευσης και του δικτύου του επεξεργασµένου νερού.
• Μηχανισµοί που θα καθιστούν υποχρεωτικούς και θα δίνουν αναγκαστική ισχύ σε όλους τους παραπάνω κανονισµούς ή οδηγίες, συµπεριλαµβανοµένων και των αρµοδιοτήτων για τη διενέργεια ελέγχων και επιβολή ποινών στις περιπτώσεις που διαπιστώνονται παραβιάσεις ή αποκλίσεις από αυτούς.
Τα κριτήρια ανάκτησης και επαναχρησιµοποίησης αποτελούν προϋποθέσεις, που έχουν σχέση µε την προστασία της δηµόσιας υγείας, αν και δε λαµβάνουν υπόψη πιθανές επιδράσεις στα φυτά ή στο έδαφος. Ως βασικά κριτήρια, στην εκτίµηση των εγκαταστάσεων επεξεργασίας υγρών αποβλήτων, θεωρούνται ο µέσος πιθανός αριθµός κολοβακτηρίων και η θολότητα των εκροών.
Πρόσθετα µέτρα ασφάλειας, που έχουν ληφθεί σε µη πόσιµες επαναχρησιµοποιήσεις προεπεξεργασµένων εκροών υγρών αποβλήτων είναι:
• Εγκατάσταση ξεχωριστών αποθηκευτικών χώρων και συστηµάτων διανοµής από αυτά της υδροδότησης κατοικηµένων περιοχών.
• Χρησιµοποίηση εγχρώµων ταινιών για τον ασφαλή διαχωρισµό των σωλήνων υδροδότησης από αυτές άλλων χρήσεων.
• Χρήση µηχανισµών ασφαλείας σε διασταυρώσεις και πιθανές θέσεις αντίστροφης ροής.
• Χρησιµοποίηση βαφών σε ίχνη για τον προσδιορισµό πιθανής σύνδεσης και µόλυνσης δικτύου υδροδότησης κατοικηµένων περιοχών.
• Εφαρµογή αρδεύσεων κατά τις ώρες ανάπαυσης, µε σκοπό την περαιτέρω ελαχιστοποίηση, δυνατής ανθρώπινης επαφής µε τις χρησιµοποιούµενες εκροές
Συμπερασματικά
Είναι φανερό ότι η υδατική πολιτική πρέπει να αποτελέσει, πλέον, βασικό κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών συστημάτων, των κυβερνητικών ή, γενικότερων, πολιτικών σχεδιασμών και πρακτικών, αλλά και της καθημερινής ζωής σε επίπεδο μικρότερων κοινωνιών.
Όμως, πέραν των ευθυνών και του οφειλόμενου ελέγχου των τοπικών, περιφερειακών, εθνικών ή υπερεθνικών ηγεσιών, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την προσωπική ευθύνη του καθενός, η οποία ευθύνη γίνεται μεγαλύτερη και πλέον απόλυτη για όλους όσους έχουν ενημερωθεί σε κάποιο βαθμό για υδατικό ζήτημα.
Για πολλούς από μας, το νερό απλώς τρέχει από μια βρύση και ελάχιστα το φανταζόμαστε πέρα απ’ αυτό το άμεσο σημείο επαφής. Έχουμε χάσει την αίσθηση του σεβασμού για το άγριο ποτάμι, για τις σύνθετες λειτουργίες ενός υγρότοπου, για τον πολύπλοκο ιστό της ζωής που συντηρείται από το νερό. Με λίγα λόγια, το νερό έχει καταντήσει αυστηρά ένας φυσικός πόρος προς άντληση, εκτροπή και αποξήρανση για χάρη της ανθρώπινης κατανάλωσης...
Είναι όμως έτσι;
Η απόφαση του ΔΣ Θεσσαλονίκης θα πρέπει να αποτελεί έναυσμα και για την Τ.Α Αττικής, ώστε να πάρουμε τις σωστές πρωτοβουλίες και αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση των λυμάτων τουλάχιστο σε πρώτη φάση από την Ψυτάλλεια.
Τι θα πρέπει να γίνει;
Η περιφέρεια να χαράξει το στρατηγικό σχεδιασμό όπως ορίζει ο Καλλικράτης Ν.3852/2010 για τη διαχείριση των επεξεργασμένων υδατικών πόρων, δημιουργώντας διαβαθμιδικό όργανο(περιφέρεια/δήμοι) με σκοπό την σύναψη προγραμματικής σύμβασης με το δημόσιο( ειδική γραμμ. Υδάτων) για την άρδευση των υδάτων από την Ψυτάλλεια με όραμα να φτάσει αυτό το νερό στο το αστικό και περιαστικό πράσινο της αττικής για τρεις βασικούς λόγους
α)αυτό το νερό έχει καταναλωθεί από τους κατοίκους της αττικής, έχει πληρωθεί κ έτσι ως συνέπεια έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα.
β)θα αποτελέσει για τους δήμους της αττικής ανάσα, κυρίως οικονομική γιατί πλέον θα χρησιμοποιούν για πότισμα αστικού πρασίνου αυτό το επεξεργασμένο νερό και όχι νερό ΕΥΔΑΠ, που έχει σαν αποτέλεσμα αρκετοί δήμοι σήμερα να χρωστούν στην εταιρία υπέρογκα ποσά. Περισσότερο όμως θα είναι περιβαλλοντική η ωφέλεια γιατί δεν θα "σπαταλούν" νερό από γεωτρήσεις.
γ)γιατί με την κατασκευή κατάλληλου δικτύου και αντλιοστασίων το νερό θα διοχετευτεί στους ορεινούς όγκους της αττικής καθώς κ σε μεγάλα πάρκα όπως το Αν. Τρίτσης στο Ίλιον, αναπτύσσοντας πρώτα απ όλα το περιαστικό πράσινο βοηθώντας ουσιαστικά τις αναδασώσεις(αναδάσωση χωρίς νερό είναι άδικος κόπος) κ ύστερα θα εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας της αττικής.
Αυτοί οι τρείς λόγοι μπορούν ν αποτελέσουν την βάση για μια ουσιαστική κοινωνική πολιτική γύρω από το νερό.
Αυτό το επεξεργασμένο νερό δεν ανήκει στην ΕΥΔΑΠ ούτε στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε ν αποτελεί αντικείμενο προς πώληση.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν αυτή τη προσέγγιση ως αφέλεια μπροστά σ αυτή την δημοσιονομική κρίση και στην τάση ,που με μεγάλη τέχνη προβάλουν κ τα ΜΜΕ, να τα ιδιωτικοποιήσουμε όλα. Δεν είναι μονόδρομος όμως αυτή η καθοδήγηση προς τον ιδιωτικό τομέα, τρανταχτά παραδείγματα Τ.Α πού πήραν ξανά πίσω την διαχείριση των υδάτων είναι η πόλη του Παρισιού η πόλη Χαμιλτον στον Καναδά κ.α.Το ΔΣ δήμου Ιλιου στη συνεδρίαση του στις 16 Μάη 2013 με ομόφωνο ψήφισμα εκφράζει την αντίθεση του στην ιδιωτικοποίηση διαχείρισης του νερού αλλά και των επεξεργασμένων λυμάτων Ψυτάλλειας κ προτρέπει κ τους υπόλοιπους δήμους της αττικής σε συνεργασία προς την κατεύθυνση αυτή.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως το νερό δεν είναι πετρέλαιο ούτε χρυσός. Το νερό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το φαινόμενο της ζωής.
airetos.gr
Το νερό!
Το νερό αποτελεί συλλογικό αγαθό. Δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός, αλλά είναι ένα από τα πλέον απαραίτητα συστατικά της ζωής.
Με αφορμή λοιπόν τη δήλωση του διευθ. Συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, ότι μετά την ΕΥΑΘ έρχεται η σειρά της ΕΥΔΑΠ και μετά τη γενναία ομόφωνη απόφαση του ΔΣ Θεσσαλονίκης για δημοψήφισμα σχετικά με τη διαχείριση των υδάτων και των επεξεργασμένων λυμάτων, ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε αυτό πού αναγνώρισε και η γενική συνέλευση του ΟΗΕ το 2010" ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΘΑΡΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΓΙΕΙΝΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ".
Η συμμετοχή του νερού στην εμφάνιση, ανάπτυξη και διατήρηση της ζωής δεν περιορίζεται σε παθητικό επίπεδο, ως υπόστρωμα, ή θρεπτικό και συντηρητικό στοιχείο. Αυτό, γίνεται φανερό μέσω του ρόλου του νερού στη συμβίωση, που είναι η γέφυρα που ενώνει τον έμβιο και τον αβιοτικό κόσμο, την ανόργανη και την ενόργανη ύλη, τα φυτά και ζώα και το περιβάλλον. H ζωή στον πλανήτη μας χαρακτηρίζεται από την άμεση ή έμμεση, ορατή ή τεκμαιρόμενη, μόνιμη ή παροδική συμβίωση.
Ως υδατικοί πόροι θεωρούνται όλες οι δυνατές πηγές που μπορούν να παρέχουν νερό για ανθρώπινη χρήση, είτε αυτή είναι για ύδρευση, άρδευση, βιομηχανική χρήση, αλιεία, ναυσιπλοΐα κ.α. Οι υδατικοί πόροι είναι δηλαδή : τα επιφανειακά νερά, ποτάμια, λίμνες, υγρότοποι, θάλασσες, πάγοι, θερμομεταλλικά νερά (ιαματικά, μεταλλικά κ.α.) καθώς και τα υπόγεια νερά που είναι «αποθηκευμένα» στους υπόγειους υδροφορείς.
Επαναχρησιμοποίηση νερού
Η ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων απαιτεί σοβαρό και υπεύθυνο σχεδιασμό σε πολλά επίπεδα. Παρόλα αυτά καθένας µας μπορεί να συμβάλλει µε τον τρόπο του στο να περιορισθεί η σπατάλη που γίνεται σήμερα. Αυτό μπορεί να γίνει µε την αλλαγή κάποιων συνηθειών µας και τη χρήση απλών τεχνολογιών εξοικονόμησης.
Η ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση νερών, που έχουν υποστεί επεξεργασία σε μονάδες βιολογικού καθαρισμού πόλεων, ξενοδοχείων ή ακόμη και μικρών βιοτεχνικών μονάδων αναμένεται να χρησιμοποιηθούν όλο και περισσότερο στο μέλλον, κυρίως μέσω της προώθησης διπλών δικτύων ύδρευσης παροχής νερού: ενός δικτύου με καθαρό, υψηλής ποιότητας πόσιμο νερό κι ένα παράλληλο δίκτυο με χαμηλότερης ποιότητας νερό, που προέρχεται από την επεξεργασία λυμάτων και τη συλλογή βρόχινου νερού με δεξαμενές. Το δεύτερο δίκτυο χρησιμοποιείται για την κάλυψη αναγκών πλυσίματος βεραντών και οχημάτων, ποτίσματος πάρκων και κήπων, χρήσης στα καζανάκια και στις τουαλέτες κι ακόμη στα πλυντήρια αυτοκινήτων κι αλλού.
Η ανάκτηση και επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων εκροών, μπορεί να αποτελέσει μία από τις λύσεις στα πλαίσια μιας ορθολογικής διαχείρισης των υδατικών πόρων. Επιπλέον, τα επεξεργασμένα λύματα αποτελούν έναν ανεξάντλητο υδατικό πόρο, ο οποίος παραμένει ανεπηρέαστος από τις εκάστοτε κλιματικές συνθήκες (περιόδους ξηρασίας).
Η επαναχρησιμοποίηση των λυμάτων για πότισμα, για τη βιομηχανία ή για τον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και άλλες χώρες. Η πιο έμπειρη χώρα στον καθαρισμό και την επαναχρησιμοποίηση των αστικών λυμάτων είναι οι ΗΠΑ. Ήδη τη δεκαετία του ’70 χρησιμοποιούνταν 216 εκατ. κυβικά επεξεργασμένων λυμάτων ετησίως, ενώ σήμερα η ποσότητα αυτή έχει φθάσει τα 555 - 715 εκατ. κυβικά ετησίως τα οποία μεταφέρονται σε περισσότερες από 4.800 καταναλώσεις.
Ανάλογη εμπειρία διαθέτει και το Ισραήλ, όπου εκτιμάται ότι το 20% των αναγκών καλύπτεται σήμερα με επαναχρησιμοποιημένα λύματα. Το 1/3 του νερού αυτού χρησιμοποιείται για την άρδευση καλλιεργειών. Παράλληλα η Κύπρος, εξαιτίας του οξύτατου υδατικού προβλήματος, στράφηκε τα τελευταία χρόνια και στην επαναχρησιμοποίηση των λυμάτων (εκτός των φραγμάτων και των μονάδων αφαλάτωσης), με στόχο να χρησιμοποιεί 10 m3 ετησίως για την άρδευση καλλιεργειών και χώρων αναψυχής.
Στην Ισπανία χρησιμοποιείται επεξεργασμένο, ανακυκλωμένο νερό σε τέσσερις μορφές χρήσεων: πότισμα εγκαταστάσεων γκολφ, άρδευση καλλιεργειών, ενίσχυση του υδροφόρου ορίζοντα των παράκτιων περιοχών για την αποφυγή της εισροής θαλασσινού νερού σε αυτόν ή και την αύξηση της ροής των ποταμών, προκειμένου να προστατευτούν τα παραποτάμια οικοσυστήματα. H Ανδαλουσία, οι Βαλεαρίδες και η Καταλονία έχουν θεσπίσει προδιαγραφές αν και αυτές δεν έχουν θεσμοθετηθεί σε εθνικό επίπεδο.
Στη Γαλλία, εδώ κι ένα περίπου αιώνα, τα χρησιμοποιημένα νερά της ευρύτερης περιοχής του Παρισιού ανακυκλώνονται και χρησιμοποιούνται στην άρδευση των καλλιεργειών των γύρω περιοχών. Στο προσεχές μέλλον, η διαδικασία αυτή αναμένεται να διακοπεί. Ωστόσο, σε άλλες περιοχές της Γαλλίας, 3000 εκτάρια αρδεύονται ήδη με ανακυκλωμένα νερά. Εθνικές προδιαγραφές σχετικά με την ποιότητα του ανακυκλωμένου νερού έχουν θεσμοθετηθεί από το 1991 και συμπληρώθηκαν το 1996.
Στην Ιταλία σήμερα αρδεύονται με επεξεργασμένα υγρά απόβλητα 4000 εκτάρια, ενώ απροσδιόριστες είναι οι εκτάσεις στη Νότιο Ιταλία, που αρδεύονται με μη επεξεργασμένα ανακυκλωμένα νερά. Η επεξεργασία βασίζεται στις γενικές προδιαγραφές, που προβλέπει η ιταλική νομοθεσία για την ποιότητα των υδάτων.
Στο Βέλγιο μετά από επεξεργασία ανακυκλώνεται το 38% των χρησιμοποιημένων νερών, για να χρησιμοποιηθεί σε βιομηχανικές δραστηριότητες. Στο άμεσο μέλλον αναμένεται το ποσοστό επεξεργασίας των χρησιμοποιημένων υδάτων να ανέλθει στο 60%.
Η ανακύκλωση του χρησιμοποιημένου νερού στην Ολλανδία είναι περιορισμένη. Το ανακυκλωμένο νερό χρησιμοποιείται συνήθως, είτε από την Πυροσβεστική Υπηρεσία είτε διοχετεύεται στο έδαφος για την αποτροπή εισόδου θαλασσινού νερού στον υδροφόρο ορίζοντα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η επεξεργασία και ανακύκλωση των χρησιμοποιημένων νερών είναι περιορισμένη. Το ανακυκλωμένο νερό χρησιμοποιείται, κυρίως, για τη διατήρηση της στάθμης των ποταμών και την προστασία των οικοσυστημάτων τους. Επίσης, χρησιμοποιείται για το πότισμα γηπέδων γκολφ και πάρκων ή για το πλύσιμο αυτοκινήτων.
Τέλος στην Αυστρία η ανακύκλωση των χρησιμοποιημένων νερών, λόγω της αφθονίας νερού υψηλής ποιότητας, περιορίζεται σε ορισμένους εξαιρετικά υδροβόρους τομείς της βιομηχανίας (π.χ. χαρτοβιομηχανίες, βιομηχανίες ζάχαρης), στους οποίους η νομοθεσία απαγορεύει την απεριόριστη κατανάλωση πόσιμου νερού.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις επαναχρησιμοποίησης λυμάτων, κυρίως για άρδευση. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι αυτές της Κω και της Χαλκίδας (που αρδεύουν συνολικά έκταση 560.000 στρ.), της Ψυττάλειας (όπου υπάρχει περιορισμένη επαναχρησιμοποίηση νερού για τις ανάγκες των εγκαταστάσεων του νησιού) και της Σίνδου στη Θεσσαλονίκη (για άρδευση).
Επαναχρησιμοποίηση λυμάτων βιολογικού καθαρισμού μετά από επεξεργασία
Η επαναχρησιμοποίηση 20.000 m3 νερού ημερησίως από τον βιολογικό καθαρισμό της Ψυττάλειας, μετά από ειδική επεξεργασία, για την άρδευση έτσι ώστε να μην απορρίπτονται περίπου 80-100.000 m3 νερού σε ημερήσια βάση στη θάλασσα και η μεταφοράς μέρους του νερού στο Ποικίλο Όρος για την αναδάσωσή του μπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου διαχείρισης των υδατικών πόρων, εξοικονόμησης υδατικών πόρων, ανάπτυξη των χώρων πρασίνου στη δυτική Αθήνα και τελικά αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Σύμφωνα με μελέτη-masterplan «για την επαναχρησιμοποίηση των εκροών των κέντρων επεξεργασίας λυμάτων (ΚΕΛ) της Αττικής» που εκπονήθηκε (από τη μελετητική εταιρεία Υδροηλεκτρική ΕΠΕ) για λογαριασμό του τέως ΥΠΕΧΩΔΕ, προκύπτει ότι με κατάλληλα έργα θα μπορούσαν να αξιοποιούνται περισσότερα από 80 εκατομμύρια m3 νερού σε ετήσια βάση, κυρίως για τη συντήρηση πρασίνου, την άρδευση καλλιεργειών, αλλά και για τις ανάγκες της βιομηχανίας της Αττικής. Όλα αυτά με απόλυτη ασφάλεια, καθώς οι τεχνολογίες στον καθαρισμό λυμάτων έχουν βελτιωθεί πολύ, και με ένα ανεκτό κόστος. Τελικός στόχος είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, στις αστικές περιοχές να καλύπτεται από επαναχρησιμοποιημένα λύματα το 20% - 30% των αναγκών σε νερό για άρδευση, εμπλουτισμό και βιομηχανική χρήση και όχι για πόσιμο.
Ειδικότερα, το 80% του νερού, δηλαδή τα 420 εκατομμύρια m3 από τα 539 εκατ. m3 που καταναλώνονται ετησίως στην Αττική, προορίζεται για την ύδρευση του πληθυσμού. Τα υπόλοιπα 119 εκατ. m3 νερού χρησιμοποιούνται για την άρδευση πρασίνου και γεωργικών καλλιεργειών (99 εκατ. m3), τη βιομηχανία (17,5 εκατ. m3 νερό) και την κτηνοτροφία (2,5 εκατ. m3 νερό ετησίως).Το νερό αυτό προέρχεται τόσο από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ (με αποτέλεσμα τη σπατάλη πολύτιμου πόσιμου νερού) όσο και από γεωτρήσεις, προκαλώντας την εξάντληση, υποβάθμιση και τελικά την υφαλμύρινση των υπόγειων υδροφορέων. Αφού χρησιμοποιηθεί το νερό, καταλήγει σε ένα από τα έξι κέντρα επεξεργασίας λυμάτων της Αττικής (Ψυττάλεια, Μεταμόρφωση, Λαύριο, Κερατέα, Βίλια, Μέγαρα) και αφού καθαριστεί απορρέει στη θάλασσα. Οι ποσότητες του νερού αυτού υπολογίζονται σε 280 εκατομμύρια m3 ετησίως που θα αυξηθούν με την ολοκλήρωση του βιολογικού καθαρισμού στο Θριάσιο και την κατασκευή αντίστοιχων εγκαταστάσεων στη νότια και ανατολική Αττική.
Στόχοι
Κύριος στόχος είναι να καλυφθούν οι ανάγκες της βιομηχανίας (43% του επεξεργασμένου νερού), της γεωργίας (26%), της άρδευσης αναδασωμένων περιοχών (19%) και της άρδευσης αστικού πρασίνου (12%), ενώ το νερό από τους βιολογικούς καθαρισμούς, μετά από επεξεργασία, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αναδάσωση του Ποικίλου Όρους και του όρους Αιγάλεω, καθώς και τμήματος της Σαλαμίνας (στους λόφους Τούρλα και Τσούμπα του δήμου Αμπελακίων). Για τον λόγο αυτόν μπορούν να διατεθούν έως και 16 εκατ. M3 νερού ετησίως.
Το κόστος επαναχρησιμοποίησης του νερού των λυμάτων μετά από επεξεργασία είναι τελικά συμφέρουσα και σύμφωνα με το masterplan εκτιμάται στα 0,25 - 0,35 ευρώ ανά m3, κόστος που θεωρείται λογικό σε σχέση με το κόστος του νερού από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ (0,50 - 1 ευρώ ανά m3) ή από αφαλάτωση (1,50 ευρώ ανά m3).
Προτάσεις
Όλοι οι βιολογικοί καθαρισμοί πρέπει να αναβαθμιστούν, ώστε να έχουν το ίδιο επίπεδο τριτοβάθμιας επεξεργασίας των λυμάτων και να αποκτήσουν «Κέντρα Ανακύκλωσης Νερού», στα οποία θα γίνεται ο τελικός καθαρισμός και η απολύμανση, πριν δοθεί και πάλι σε χρήση.
Απαιτείται η κατασκευή κεντρικών αγωγών μεταφοράς νερού (75 Km. έως το 2015 και 115 χλμ. έως το 2025 masterplan) και αντλιοστασίων.
Απαραίτητη, τέλος, κρίνεται και η αναθεώρηση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου σχετικά με τη θέσπιση ορίων (μικροβιολογικών και φυσικοχημικών παραμέτρων της ποιότητας του επεξεργασμένου νερού προς χρήσης καθώς και οι τεχνικές προδιαγραφές συνεχούς ελέγχου και καταγραφής (Monitoring).
Προστασία της δηµόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.
Η χρήση του επεξεργασµένου νερού για αγροτικές καλλιέργειες, καθώς και η αστική του χρήση (όπως άρδευση αστικού και περιαστικού πρασίνου), µπορεί να δημιουργήσει μια σειρά σημαντικών προβλημάτων, που σχετίζονται µε τη δηµόσια υγεία (όπως είναι η έκθεση των ανθρώπων σε παθογόνους οργανισµούς). Επίσης, η ανάκτηση και επαναχρησιµοποίηση µπορεί να έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον όταν δεν εφαρµόζεται ορθά η διαθέσιµη τεχνολογία και τεχνογνωσία.
O σχεδιασµός έργων ανάκτησης και επαναχρησιµοποίησης των νερών των λυμάτων θα πρέπει να περιλαµβάνει την ανάπτυξη και εφαρµογή κανονισµών ή οδηγιών, που θα προλαµβάνουν τη δηµιουργία κινδύνων, που συνδέονται µε τη δηµόσια υγεία και την πιθανή υποβάθµιση του περιβάλλοντος. Θα πρέπει να εξασφαλίζονται και να έχουν θεσμοθετηθεί:
• Ποιοτικοί έλεγχοι που θα εξασφαλίζουν τη µη έκθεση σε κινδύνους των ανθρώπων που έρχονται σε επαφή µε το επεξεργασµένο νερό, καθώς και περιορισµούς στις διάφορες χρήσεις του.
• Έλεγχοι που θα αφορούν την πρόσβαση στο σύστηµα συλλογής και αποχέτευσης των υγρών αποβλήτων και προληπτικούς ελέγχους για την αποφυγή της σύνδεσης του δικτύου ύδρευσης και του δικτύου του επεξεργασµένου νερού.
• Μηχανισµοί που θα καθιστούν υποχρεωτικούς και θα δίνουν αναγκαστική ισχύ σε όλους τους παραπάνω κανονισµούς ή οδηγίες, συµπεριλαµβανοµένων και των αρµοδιοτήτων για τη διενέργεια ελέγχων και επιβολή ποινών στις περιπτώσεις που διαπιστώνονται παραβιάσεις ή αποκλίσεις από αυτούς.
Τα κριτήρια ανάκτησης και επαναχρησιµοποίησης αποτελούν προϋποθέσεις, που έχουν σχέση µε την προστασία της δηµόσιας υγείας, αν και δε λαµβάνουν υπόψη πιθανές επιδράσεις στα φυτά ή στο έδαφος. Ως βασικά κριτήρια, στην εκτίµηση των εγκαταστάσεων επεξεργασίας υγρών αποβλήτων, θεωρούνται ο µέσος πιθανός αριθµός κολοβακτηρίων και η θολότητα των εκροών.
Πρόσθετα µέτρα ασφάλειας, που έχουν ληφθεί σε µη πόσιµες επαναχρησιµοποιήσεις προεπεξεργασµένων εκροών υγρών αποβλήτων είναι:
• Εγκατάσταση ξεχωριστών αποθηκευτικών χώρων και συστηµάτων διανοµής από αυτά της υδροδότησης κατοικηµένων περιοχών.
• Χρησιµοποίηση εγχρώµων ταινιών για τον ασφαλή διαχωρισµό των σωλήνων υδροδότησης από αυτές άλλων χρήσεων.
• Χρήση µηχανισµών ασφαλείας σε διασταυρώσεις και πιθανές θέσεις αντίστροφης ροής.
• Χρησιµοποίηση βαφών σε ίχνη για τον προσδιορισµό πιθανής σύνδεσης και µόλυνσης δικτύου υδροδότησης κατοικηµένων περιοχών.
• Εφαρµογή αρδεύσεων κατά τις ώρες ανάπαυσης, µε σκοπό την περαιτέρω ελαχιστοποίηση, δυνατής ανθρώπινης επαφής µε τις χρησιµοποιούµενες εκροές
Συμπερασματικά
Είναι φανερό ότι η υδατική πολιτική πρέπει να αποτελέσει, πλέον, βασικό κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών συστημάτων, των κυβερνητικών ή, γενικότερων, πολιτικών σχεδιασμών και πρακτικών, αλλά και της καθημερινής ζωής σε επίπεδο μικρότερων κοινωνιών.
Όμως, πέραν των ευθυνών και του οφειλόμενου ελέγχου των τοπικών, περιφερειακών, εθνικών ή υπερεθνικών ηγεσιών, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την προσωπική ευθύνη του καθενός, η οποία ευθύνη γίνεται μεγαλύτερη και πλέον απόλυτη για όλους όσους έχουν ενημερωθεί σε κάποιο βαθμό για υδατικό ζήτημα.
Για πολλούς από μας, το νερό απλώς τρέχει από μια βρύση και ελάχιστα το φανταζόμαστε πέρα απ’ αυτό το άμεσο σημείο επαφής. Έχουμε χάσει την αίσθηση του σεβασμού για το άγριο ποτάμι, για τις σύνθετες λειτουργίες ενός υγρότοπου, για τον πολύπλοκο ιστό της ζωής που συντηρείται από το νερό. Με λίγα λόγια, το νερό έχει καταντήσει αυστηρά ένας φυσικός πόρος προς άντληση, εκτροπή και αποξήρανση για χάρη της ανθρώπινης κατανάλωσης...
Είναι όμως έτσι;
Η απόφαση του ΔΣ Θεσσαλονίκης θα πρέπει να αποτελεί έναυσμα και για την Τ.Α Αττικής, ώστε να πάρουμε τις σωστές πρωτοβουλίες και αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση των λυμάτων τουλάχιστο σε πρώτη φάση από την Ψυτάλλεια.
Τι θα πρέπει να γίνει;
Η περιφέρεια να χαράξει το στρατηγικό σχεδιασμό όπως ορίζει ο Καλλικράτης Ν.3852/2010 για τη διαχείριση των επεξεργασμένων υδατικών πόρων, δημιουργώντας διαβαθμιδικό όργανο(περιφέρεια/δήμοι) με σκοπό την σύναψη προγραμματικής σύμβασης με το δημόσιο( ειδική γραμμ. Υδάτων) για την άρδευση των υδάτων από την Ψυτάλλεια με όραμα να φτάσει αυτό το νερό στο το αστικό και περιαστικό πράσινο της αττικής για τρεις βασικούς λόγους
α)αυτό το νερό έχει καταναλωθεί από τους κατοίκους της αττικής, έχει πληρωθεί κ έτσι ως συνέπεια έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα.
β)θα αποτελέσει για τους δήμους της αττικής ανάσα, κυρίως οικονομική γιατί πλέον θα χρησιμοποιούν για πότισμα αστικού πρασίνου αυτό το επεξεργασμένο νερό και όχι νερό ΕΥΔΑΠ, που έχει σαν αποτέλεσμα αρκετοί δήμοι σήμερα να χρωστούν στην εταιρία υπέρογκα ποσά. Περισσότερο όμως θα είναι περιβαλλοντική η ωφέλεια γιατί δεν θα "σπαταλούν" νερό από γεωτρήσεις.
γ)γιατί με την κατασκευή κατάλληλου δικτύου και αντλιοστασίων το νερό θα διοχετευτεί στους ορεινούς όγκους της αττικής καθώς κ σε μεγάλα πάρκα όπως το Αν. Τρίτσης στο Ίλιον, αναπτύσσοντας πρώτα απ όλα το περιαστικό πράσινο βοηθώντας ουσιαστικά τις αναδασώσεις(αναδάσωση χωρίς νερό είναι άδικος κόπος) κ ύστερα θα εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας της αττικής.
Αυτοί οι τρείς λόγοι μπορούν ν αποτελέσουν την βάση για μια ουσιαστική κοινωνική πολιτική γύρω από το νερό.
Αυτό το επεξεργασμένο νερό δεν ανήκει στην ΕΥΔΑΠ ούτε στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε ν αποτελεί αντικείμενο προς πώληση.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν αυτή τη προσέγγιση ως αφέλεια μπροστά σ αυτή την δημοσιονομική κρίση και στην τάση ,που με μεγάλη τέχνη προβάλουν κ τα ΜΜΕ, να τα ιδιωτικοποιήσουμε όλα. Δεν είναι μονόδρομος όμως αυτή η καθοδήγηση προς τον ιδιωτικό τομέα, τρανταχτά παραδείγματα Τ.Α πού πήραν ξανά πίσω την διαχείριση των υδάτων είναι η πόλη του Παρισιού η πόλη Χαμιλτον στον Καναδά κ.α.Το ΔΣ δήμου Ιλιου στη συνεδρίαση του στις 16 Μάη 2013 με ομόφωνο ψήφισμα εκφράζει την αντίθεση του στην ιδιωτικοποίηση διαχείρισης του νερού αλλά και των επεξεργασμένων λυμάτων Ψυτάλλειας κ προτρέπει κ τους υπόλοιπους δήμους της αττικής σε συνεργασία προς την κατεύθυνση αυτή.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως το νερό δεν είναι πετρέλαιο ούτε χρυσός. Το νερό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το φαινόμενο της ζωής.
airetos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Εντυπωσιακή κατεδάφιση γέφυρας στην Κίνα! [video]](https://images.newsnowgreece.com/42/429402/entyposiaki-katedafisi-gefyras-stin-kina-video-1-124x78.jpg)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εντυπωσιακή κατεδάφιση γέφυρας στην Κίνα! [video]
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο «ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ», ΤΑ ΣΑΜΙΑΜΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΓΟΠ...ΝΕΣ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
