2013-05-22 16:47:04
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Ο καπιταλισμός μ’ αρέσει, γιατί θεωρητικά τουλάχιστον, σε προκαλεί κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις για να ζεις. Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ των μελών της, θεωρητικά τουλάχιστον και πάλι, κάνει μια... κοινωνία να είναι επινοητικότερη και δυναμικότερη.
Αν και πουθενά αυτός ο ανταγωνισμός δεν εκφράζεται τέλεια, εντούτοις κάποιες κοινωνίες κατάφεραν να καταστήσουν κυρίαρχη τη νοοτροπία ανάμεσα στα μέλη τους, πως αν θέλουν να προσδοκούν το καλύτερο θα πρέπει να προσπαθούν και για το καλύτερο. Να αφήνουν τον ανταγωνισμό να λειτουργήσει με τη βεβαιότητα πως αυτός που θα βγει νικητής από μια ελεύθερη και ανταγωνιστική αναμέτρηση θα είναι και ο καλύτερος. Θα είναι αυτός με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο όραμά του και τις δυνάμεις του.
Τα παραδείγματα στο χώρο της τεχνολογίας και της πληροφορικής αφθονούν. Σπουδαίοι άνθρωποι και σπουδαίες εταιρείες, μέσα από τον ανταγωνισμό, έκαναν τεχνολογικά θαύματα που αλλάζουν με ασύλληπτες ταχύτητες τον κόσμο. Τα windows, το google, το facebook, το ipad , τα smartphones είναι πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας αλλά θυμηθείτε πως μόλις πριν από 10 χρόνια στέλναμε ακόμη φαξ!
Δυστυχώς, η πολιτική δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει στο δικό της πεδίο, τις ταχύτητες του τεχνολογικού χρόνου, ο οποίος καθοδηγεί πλέον τις εξελίξεις. Ζει ακόμη στις ταχύτητες του φαξ. Αδυνατεί να δώσει τις σωστές απαντήσεις στο σωστό χρόνο και αυτός είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους της συνεχιζόμενης κρίσης. Αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί χθες είναι προγραμματισμένες για αύριο. Στην ουσία μιλάμε για «νεκρό χρόνο» ή για να το πω πιο ανησυχητικά, μιλάμε για κενό εξουσίας. Όμως, ένα κενό εξουσίας δεν γεμίζει ούτε με ποπ είδωλα, ούτε με «αγανακτισμένους». Ένα κενό εξουσίας γεμίζει με περισσότερη και χειρότερη εξουσία.
Στην Ελλάδα αυτό το κενό εξουσίας γέμισε από διαπλοκή. Πήρε πολλές μορφές και πρόσωπα. Όλα όμως είχαν ένα κοινό παρονομαστή. Τη σχέση. Είτε οφειλόταν στη διαφθορά, είτε στον εκβιασμό, είτε στην κομματική «αλληλεγγύη», είτε στους δεσμούς της «οικογένειας», έγινε συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια ο ανταγωνισμός να μην λειτουργήσει πουθενά. Με βιτρίνα διάφορους «φωστήρες» της πολιτικής, η πραγματική εξουσία βρισκόταν στα χέρια όσων είχαν «κόψει και ράψει» όλο το παιχνίδι στα μέτρα τους και στη μετριότητά τους. Ακόμη και σήμερα – τρία χρόνια αφότου το πράγμα έσκασε και χρεοκοπήσαμε – το κενό εξουσίας όχι μόνο παραμένει αλλά και διευρύνεται.
Ο ανταγωνισμός παραμένει άγνωστη λέξη σε μια χώρα γεμάτη «φέουδα», όπου ο «φεουδάρχης» κάθε τομέα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει τον ανταγωνισμό έξω από τα σύνορά του. Μπορεί οι «φωστήρες» της πολιτικής να μιλάνε κάθε μέρα για ανταγωνιστικότητα, αλλά όλοι οι εν Αθήναις παροικούντες, ξέρουν ποια δουλειά θα πάει που και γιατί. Αυτή είναι η αλήθεια για τον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας προστασίας και χαριστικών πράξεων, που ακόμη και σήμερα προσπαθεί να «σκοτώσει» το καλύτερο για να συνεχίσει να επιβιώνει σε βάρος του το μέτριο.
Θα έκλεινα με αυτή τη διαπίστωση, αν δεν έκανε τη μεγάλη διαφορά μια νέα γενιά που ασχολείται δημιουργικά με τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών. Ταλαντούχοι άνθρωποι, όχι πάνω από 35, με ανεπτυγμένο επιχειρηματικό πνεύμα και χωρίς κομματικό βιογραφικό, εξωστρεφείς και με γνώσεις, δικτυωμένοι με συναδέλφους τους από όλο τον κόσμο, ανταλλάσσουν ιδέες και τεχνογνωσία δημιουργώντας καθημερινά τεχνολογικά επιτεύγματα με μεγάλη εμπορική αξία.
Σήμερα το μεγάλο ζητούμενο είναι η εξωστρέφεια κι ο Σαμαράς τρέχει στην Κίνα, αλλά αυτή η νέα επιχειρηματική γενιά κατορθώνει να ξεπεράσει τα σύνορα, χωρίς να χρειάζεται να κουνηθεί από την καρέκλα της. Αποδεικνύει έμπρακτα πως από την Ελλάδα δεν λείπουν ούτε οι καλές ιδέες , ούτε η οργανωμένη προσπάθεια και πως όταν αυτά τα χαρακτηριστικά λειτουργούν σε ένα ελεύθερο και ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορούν να κάνουν θαύματα.
Που είναι όμως οι φοροαπαλλαγές για ευρεσιτεχνίες και καινοτομίες; Που είναι η στήριξη της εξωστρέφειας μέσα από την απλούστευση όλων των διαδικασιών που θα πρέπει να είναι αποκλειστικά ψηφιακές; Που είναι τα νέα χρηματοοικονομικά μέσα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η έκδοση εγγυητικών επιστολών και να γίνονται αποδεκτές οι εγγυητικές επιστολές των ελληνικών τραπεζών; Που είναι η αξιοποίηση του προγράμματος «Start-up Greece» και που είναι η στήριξη στα καινοτομικά clusters επιχειρήσεων;
Αυτοί που διακρίνονται και πετυχαίνουν, δεν περιμένουν κανέναν. Δεν περιμένουν καμιά βοήθεια από κανένα κράτος. Το μόνο που θα ήθελαν θα ήταν τουλάχιστον να μην τους ενοχλεί. Δουλεύοντας νυχθημερόν για το όραμά τους γίνονται κάθε μέρα καλύτεροι σε αυτό που κάνουν και πετυχαίνουν. Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, αυτή η χώρα εκτός από «φωστήρες» έχει και Φωτισμένους Εργάτες. Μπορεί σήμερα να μην είναι ακόμη πάρα πολλοί. Σιγά σιγά όμως δημιουργούν ένα νέο υπόδειγμα που διαχέεται στην κοινωνία και σχηματίζει την «κρίσιμη μάζα» που θα μπορεί πραγματικά να φέρει τα πάνω – κάτω.
Αν προλάβουν βέβαια και μέχρι τότε δεν τα έχουν κάψει όλα οι «φωστήρες».
ΥΓ: Όλη αυτή η φασαρία που κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για το «αντιρατσιστικό» θυμίζει την παροιμία «απορία ψάλτου, βήξ». Οι δύο ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι «βήχουν» δυνατά εκεί που νομίζουν πως μπορούν, για να καλύψουν την απόλυτη σιωπή και συναίνεση σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική.
rizopoulospost.com
Ο καπιταλισμός μ’ αρέσει, γιατί θεωρητικά τουλάχιστον, σε προκαλεί κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις για να ζεις. Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ των μελών της, θεωρητικά τουλάχιστον και πάλι, κάνει μια... κοινωνία να είναι επινοητικότερη και δυναμικότερη.
Αν και πουθενά αυτός ο ανταγωνισμός δεν εκφράζεται τέλεια, εντούτοις κάποιες κοινωνίες κατάφεραν να καταστήσουν κυρίαρχη τη νοοτροπία ανάμεσα στα μέλη τους, πως αν θέλουν να προσδοκούν το καλύτερο θα πρέπει να προσπαθούν και για το καλύτερο. Να αφήνουν τον ανταγωνισμό να λειτουργήσει με τη βεβαιότητα πως αυτός που θα βγει νικητής από μια ελεύθερη και ανταγωνιστική αναμέτρηση θα είναι και ο καλύτερος. Θα είναι αυτός με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο όραμά του και τις δυνάμεις του.
Τα παραδείγματα στο χώρο της τεχνολογίας και της πληροφορικής αφθονούν. Σπουδαίοι άνθρωποι και σπουδαίες εταιρείες, μέσα από τον ανταγωνισμό, έκαναν τεχνολογικά θαύματα που αλλάζουν με ασύλληπτες ταχύτητες τον κόσμο. Τα windows, το google, το facebook, το ipad , τα smartphones είναι πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας αλλά θυμηθείτε πως μόλις πριν από 10 χρόνια στέλναμε ακόμη φαξ!
Δυστυχώς, η πολιτική δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει στο δικό της πεδίο, τις ταχύτητες του τεχνολογικού χρόνου, ο οποίος καθοδηγεί πλέον τις εξελίξεις. Ζει ακόμη στις ταχύτητες του φαξ. Αδυνατεί να δώσει τις σωστές απαντήσεις στο σωστό χρόνο και αυτός είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους της συνεχιζόμενης κρίσης. Αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί χθες είναι προγραμματισμένες για αύριο. Στην ουσία μιλάμε για «νεκρό χρόνο» ή για να το πω πιο ανησυχητικά, μιλάμε για κενό εξουσίας. Όμως, ένα κενό εξουσίας δεν γεμίζει ούτε με ποπ είδωλα, ούτε με «αγανακτισμένους». Ένα κενό εξουσίας γεμίζει με περισσότερη και χειρότερη εξουσία.
Στην Ελλάδα αυτό το κενό εξουσίας γέμισε από διαπλοκή. Πήρε πολλές μορφές και πρόσωπα. Όλα όμως είχαν ένα κοινό παρονομαστή. Τη σχέση. Είτε οφειλόταν στη διαφθορά, είτε στον εκβιασμό, είτε στην κομματική «αλληλεγγύη», είτε στους δεσμούς της «οικογένειας», έγινε συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια ο ανταγωνισμός να μην λειτουργήσει πουθενά. Με βιτρίνα διάφορους «φωστήρες» της πολιτικής, η πραγματική εξουσία βρισκόταν στα χέρια όσων είχαν «κόψει και ράψει» όλο το παιχνίδι στα μέτρα τους και στη μετριότητά τους. Ακόμη και σήμερα – τρία χρόνια αφότου το πράγμα έσκασε και χρεοκοπήσαμε – το κενό εξουσίας όχι μόνο παραμένει αλλά και διευρύνεται.
Ο ανταγωνισμός παραμένει άγνωστη λέξη σε μια χώρα γεμάτη «φέουδα», όπου ο «φεουδάρχης» κάθε τομέα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει τον ανταγωνισμό έξω από τα σύνορά του. Μπορεί οι «φωστήρες» της πολιτικής να μιλάνε κάθε μέρα για ανταγωνιστικότητα, αλλά όλοι οι εν Αθήναις παροικούντες, ξέρουν ποια δουλειά θα πάει που και γιατί. Αυτή είναι η αλήθεια για τον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας προστασίας και χαριστικών πράξεων, που ακόμη και σήμερα προσπαθεί να «σκοτώσει» το καλύτερο για να συνεχίσει να επιβιώνει σε βάρος του το μέτριο.
Θα έκλεινα με αυτή τη διαπίστωση, αν δεν έκανε τη μεγάλη διαφορά μια νέα γενιά που ασχολείται δημιουργικά με τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών. Ταλαντούχοι άνθρωποι, όχι πάνω από 35, με ανεπτυγμένο επιχειρηματικό πνεύμα και χωρίς κομματικό βιογραφικό, εξωστρεφείς και με γνώσεις, δικτυωμένοι με συναδέλφους τους από όλο τον κόσμο, ανταλλάσσουν ιδέες και τεχνογνωσία δημιουργώντας καθημερινά τεχνολογικά επιτεύγματα με μεγάλη εμπορική αξία.
Σήμερα το μεγάλο ζητούμενο είναι η εξωστρέφεια κι ο Σαμαράς τρέχει στην Κίνα, αλλά αυτή η νέα επιχειρηματική γενιά κατορθώνει να ξεπεράσει τα σύνορα, χωρίς να χρειάζεται να κουνηθεί από την καρέκλα της. Αποδεικνύει έμπρακτα πως από την Ελλάδα δεν λείπουν ούτε οι καλές ιδέες , ούτε η οργανωμένη προσπάθεια και πως όταν αυτά τα χαρακτηριστικά λειτουργούν σε ένα ελεύθερο και ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορούν να κάνουν θαύματα.
Που είναι όμως οι φοροαπαλλαγές για ευρεσιτεχνίες και καινοτομίες; Που είναι η στήριξη της εξωστρέφειας μέσα από την απλούστευση όλων των διαδικασιών που θα πρέπει να είναι αποκλειστικά ψηφιακές; Που είναι τα νέα χρηματοοικονομικά μέσα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η έκδοση εγγυητικών επιστολών και να γίνονται αποδεκτές οι εγγυητικές επιστολές των ελληνικών τραπεζών; Που είναι η αξιοποίηση του προγράμματος «Start-up Greece» και που είναι η στήριξη στα καινοτομικά clusters επιχειρήσεων;
Αυτοί που διακρίνονται και πετυχαίνουν, δεν περιμένουν κανέναν. Δεν περιμένουν καμιά βοήθεια από κανένα κράτος. Το μόνο που θα ήθελαν θα ήταν τουλάχιστον να μην τους ενοχλεί. Δουλεύοντας νυχθημερόν για το όραμά τους γίνονται κάθε μέρα καλύτεροι σε αυτό που κάνουν και πετυχαίνουν. Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, αυτή η χώρα εκτός από «φωστήρες» έχει και Φωτισμένους Εργάτες. Μπορεί σήμερα να μην είναι ακόμη πάρα πολλοί. Σιγά σιγά όμως δημιουργούν ένα νέο υπόδειγμα που διαχέεται στην κοινωνία και σχηματίζει την «κρίσιμη μάζα» που θα μπορεί πραγματικά να φέρει τα πάνω – κάτω.
Αν προλάβουν βέβαια και μέχρι τότε δεν τα έχουν κάψει όλα οι «φωστήρες».
ΥΓ: Όλη αυτή η φασαρία που κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για το «αντιρατσιστικό» θυμίζει την παροιμία «απορία ψάλτου, βήξ». Οι δύο ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι «βήχουν» δυνατά εκεί που νομίζουν πως μπορούν, για να καλύψουν την απόλυτη σιωπή και συναίνεση σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική.
rizopoulospost.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
elconfidencial.com : ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Ο ΜΙΤΣΕΛ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι οπαδοί της Ρεάλ ονειρεύονται τίτλους με τον Αντσελότι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
