2013-05-25 11:44:33
Ο Keynes πίστευε ότι οι οικονομίες είναι δυνατόν να 'κολλήσουν' σε παρατεταμένες περιόδους «ισορροπίας της ανεργίας.»
Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι απαραίτητο ένα εξωτερικό ερέθισμα κάποιου είδους για να ξεκινήσει η διαδικασία προς την επάνοδο στην απασχόληση. Με απλά λόγια, ο Keynes πίστευε ότι δεν μπορούμε όλοι να επανέλθουμε στην ανάπτυξη την ίδια χρονική στιγμή. Αν πιστέψουμε το αντίθετο θα πέσουμε στην «παγίδα της σύνθεσης.» Αυτό που ισχύει για το μέρη δεν ισχύει και για το σύνολο. Με άλλα λόγια, αν όλη η Ευρώπη είναι σε ύφεση, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η λιτότητα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ρευστοποιήσει το έλλειμμά της, αν η πηγή των εσόδων της, το εθνικό εισόδημα, μειώνεται. Πρόκειται για μείωση του ελλείμματος, όχι του χρέους, που είναι ανήθικο, διότι συνεπάγεται σπατάλη των διαθέσιμων ανθρώπινων και φυσικών κεφαλαίων, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Όσοι τάσσονται υπέρ της λιτότητας βασίζονται σε ένα - και μόνο - επιχείρημα: Αν η δημοσιονομική συστολή είναι μέρος μιας αξιόπιστης «εξυγίανσης» με στόχο τη μόνιμη μείωση του μεριδίου της κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι προσδοκίες των επιχειρήσεων θα είναι τόσο υψηλές από την προοπτική χαμηλότερων φόρων και υψηλότερων κερδών που η προκύπτουσα οικονομική ανάπτυξη θα υπεραντισταθμίσει τη συρρίκνωση της ζήτησης που προκλήθηκε από τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Ο οικονομολόγος Paul Krugman το αποκαλεί αυτό την «πλάνη της εμπιστοσύνης.»
Το επιχείρημα είναι απλά ένας ισχυρισμός βέβαια, αλλά ένας ισχυρισμός που πρέπει να ελεγχθεί – έτσι οι ειδικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι όσο λιγότερα δαπανά το κράτος, τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσεται η οικονομία. Πράγματι, μόλις πριν ένα ή δύο χρόνια, η επεκτατική δημοσιονομική συρρίκνωση ήταν της μόδας, και μια τεράστια ερευνητική προσπάθεια δαπανήθηκε για αποδείξει την ύπαρξή της.
Οι οικονομολόγοι έφτασαν σε κάποιους εντυπωσιακούς συσχετισμούς. Για παράδειγμα, «η αύξηση του μεγέθους του κράτους κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες σχετίζεται με 0,5-1% χαμηλότερο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης.» Τον Απρίλιο του 2010, ο Alberto Alesina του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, διαβεβαίωσε Ευρωπαίους Υπουργούς Οικονομικών ότι «ακόμα και ραγδαίες μειώσεις ελλειμμάτων του προϋπολογισμού συνοδεύτηκαν αμέσως από συνεχή ανάπτυξη και όχι ύφεση, ακόμη και βραχυπρόθεσμα.»
Αλλά έγιναν δύο λάθη με τις «αποδείξεις» που προσέφερε ο Alesina και οι συνεργάτες του. Πρώτον, επειδή οι περικοπές έπρεπε να είναι «αξιόπιστες» - δηλαδή, ευρείες - η συνεχιζόμενη απουσία ανάπτυξης θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των περικοπών. Έτσι, η αδυναμία της Ευρώπης να ανακτήσει δυνάμεις «αμέσως» οφειλόταν στην έλλειψη λιτότητας, παρόλο που η λιτότητα του δημόσιου τομέα ήταν άνευ προηγουμένου.
Δεύτερον, οι ερευνητές διέπραξαν ένα βασικό στατιστικό λάθος: η σύγχυση της συσχέτισης με την αιτιώδη συνάφεια. Αν βρείτε συσχέτιση ανάμεσα στη μείωση του ελλείμματος και την ανάπτυξη, η μείωση θα μπορούσε να προκαλέσει την ανάπτυξη ή το αντίστροφο.
Μια ανάλυση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2012 έβαλε τέλος στους ισχυρισμούς του Alesina. Βασισμένοι στο ίδιο υλικό οι συντάκτες της επεσήμαναν ότι «ενώ είναι εύλογο να εικάσουμε ότι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης έπαιξε ρόλο στο δείγμα μας, κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν φαίνεται να ήταν ποτέ αρκετά ισχυρή για να δημιουργήσουν ευρείς συσχετισμούς.» Η δημοσιονομική συστολή είναι συσταλτική, τελεία και πάυλα.
Ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό παράδειγμα στατιστικού λάθους είναι το ευρέως διαδεδομένο 'συμπέρασμα' των οικονομολόγων του Harvard Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff ότι η ανάπτυξη των χωρών επιβραδύνεται απότομα, αν το χρέος τους υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Το εύρημα αυτό αντικατοπτρίζει το τεράστιο σχετικό βάρος μιας και μόνο χώρας στο δείγμα τους, και υπήρχε η ίδια σύγχυση μεταξύ συσχέτισης και αιτιώδους συνάφειας που είδαμε και στην έρευνα του Alesina: τα υψηλά επίπεδα χρέους μπορεί να προκαλέσουν έλλειψη ανάπτυξης, ή η έλλειψη ανάπτυξης μπορεί να προκαλέσει υψηλά επίπεδα χρέους.
Τα αποτελέσματα της λιτότητας είναι αυτά που κάθε οπαδός του Keynes θα περίμενε: σχεδόν καμία ανάπτυξη στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην ευρωζώνη κατά τα τελευταία δυόμισι χρόνια, και τεράστια ύφεση σε ορισμένες χώρες, μικρή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, παρά τις μεγάλες περικοπές δαπανών, και υψηλότερα εθνικά χρέη.
Δύο άλλες συνέπειες της λιτότητας είναι ακόμα λιγότερο επιθυμητές. Πρώτον, η παρατεταμένη ανεργία καταστρέφει όχι μόνο την τρέχουσα, αλλά και της δυνητική παραγωγή διαβρώνοντας το «ανθρώπινο κεφάλαιο» των ανέργων. Δεύτερον, οι πολιτικές λιτότητας έχουν πλήξει εκείνους που βρίσκονται στο κάτω μέρος της κατανομής του εισοδήματος πολύ πιο σοβαρά από ότι εκείνους στην κορυφή, απλά και μόνο επειδή οι πιο πλούσιοι στηρίζονται πολύ λιγότερο σε κυβερνητικές υπηρεσίες.
Γι 'αυτό και θα παραμείνουμε σε κατάσταση «ισορροπίας της ανεργίας» μέχρι η πολιτική στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ευρωζώνη να αλλάξει (και αν υποτεθεί ότι η πολιτική των ΗΠΑ δεν θα γίνει χειρότερη). Παρά τα αιτήματα για νέες περικοπές, οι πολιτικοί καλά θα κάνουν να αγνοήσουν τέτοιες συμβουλές.
πhttp://www.sofokleous10.gr
Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι απαραίτητο ένα εξωτερικό ερέθισμα κάποιου είδους για να ξεκινήσει η διαδικασία προς την επάνοδο στην απασχόληση. Με απλά λόγια, ο Keynes πίστευε ότι δεν μπορούμε όλοι να επανέλθουμε στην ανάπτυξη την ίδια χρονική στιγμή. Αν πιστέψουμε το αντίθετο θα πέσουμε στην «παγίδα της σύνθεσης.» Αυτό που ισχύει για το μέρη δεν ισχύει και για το σύνολο. Με άλλα λόγια, αν όλη η Ευρώπη είναι σε ύφεση, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η λιτότητα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ρευστοποιήσει το έλλειμμά της, αν η πηγή των εσόδων της, το εθνικό εισόδημα, μειώνεται. Πρόκειται για μείωση του ελλείμματος, όχι του χρέους, που είναι ανήθικο, διότι συνεπάγεται σπατάλη των διαθέσιμων ανθρώπινων και φυσικών κεφαλαίων, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Όσοι τάσσονται υπέρ της λιτότητας βασίζονται σε ένα - και μόνο - επιχείρημα: Αν η δημοσιονομική συστολή είναι μέρος μιας αξιόπιστης «εξυγίανσης» με στόχο τη μόνιμη μείωση του μεριδίου της κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι προσδοκίες των επιχειρήσεων θα είναι τόσο υψηλές από την προοπτική χαμηλότερων φόρων και υψηλότερων κερδών που η προκύπτουσα οικονομική ανάπτυξη θα υπεραντισταθμίσει τη συρρίκνωση της ζήτησης που προκλήθηκε από τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Ο οικονομολόγος Paul Krugman το αποκαλεί αυτό την «πλάνη της εμπιστοσύνης.»
Το επιχείρημα είναι απλά ένας ισχυρισμός βέβαια, αλλά ένας ισχυρισμός που πρέπει να ελεγχθεί – έτσι οι ειδικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι όσο λιγότερα δαπανά το κράτος, τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσεται η οικονομία. Πράγματι, μόλις πριν ένα ή δύο χρόνια, η επεκτατική δημοσιονομική συρρίκνωση ήταν της μόδας, και μια τεράστια ερευνητική προσπάθεια δαπανήθηκε για αποδείξει την ύπαρξή της.
Οι οικονομολόγοι έφτασαν σε κάποιους εντυπωσιακούς συσχετισμούς. Για παράδειγμα, «η αύξηση του μεγέθους του κράτους κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες σχετίζεται με 0,5-1% χαμηλότερο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης.» Τον Απρίλιο του 2010, ο Alberto Alesina του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, διαβεβαίωσε Ευρωπαίους Υπουργούς Οικονομικών ότι «ακόμα και ραγδαίες μειώσεις ελλειμμάτων του προϋπολογισμού συνοδεύτηκαν αμέσως από συνεχή ανάπτυξη και όχι ύφεση, ακόμη και βραχυπρόθεσμα.»
Αλλά έγιναν δύο λάθη με τις «αποδείξεις» που προσέφερε ο Alesina και οι συνεργάτες του. Πρώτον, επειδή οι περικοπές έπρεπε να είναι «αξιόπιστες» - δηλαδή, ευρείες - η συνεχιζόμενη απουσία ανάπτυξης θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των περικοπών. Έτσι, η αδυναμία της Ευρώπης να ανακτήσει δυνάμεις «αμέσως» οφειλόταν στην έλλειψη λιτότητας, παρόλο που η λιτότητα του δημόσιου τομέα ήταν άνευ προηγουμένου.
Δεύτερον, οι ερευνητές διέπραξαν ένα βασικό στατιστικό λάθος: η σύγχυση της συσχέτισης με την αιτιώδη συνάφεια. Αν βρείτε συσχέτιση ανάμεσα στη μείωση του ελλείμματος και την ανάπτυξη, η μείωση θα μπορούσε να προκαλέσει την ανάπτυξη ή το αντίστροφο.
Μια ανάλυση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2012 έβαλε τέλος στους ισχυρισμούς του Alesina. Βασισμένοι στο ίδιο υλικό οι συντάκτες της επεσήμαναν ότι «ενώ είναι εύλογο να εικάσουμε ότι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης έπαιξε ρόλο στο δείγμα μας, κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν φαίνεται να ήταν ποτέ αρκετά ισχυρή για να δημιουργήσουν ευρείς συσχετισμούς.» Η δημοσιονομική συστολή είναι συσταλτική, τελεία και πάυλα.
Ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό παράδειγμα στατιστικού λάθους είναι το ευρέως διαδεδομένο 'συμπέρασμα' των οικονομολόγων του Harvard Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff ότι η ανάπτυξη των χωρών επιβραδύνεται απότομα, αν το χρέος τους υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Το εύρημα αυτό αντικατοπτρίζει το τεράστιο σχετικό βάρος μιας και μόνο χώρας στο δείγμα τους, και υπήρχε η ίδια σύγχυση μεταξύ συσχέτισης και αιτιώδους συνάφειας που είδαμε και στην έρευνα του Alesina: τα υψηλά επίπεδα χρέους μπορεί να προκαλέσουν έλλειψη ανάπτυξης, ή η έλλειψη ανάπτυξης μπορεί να προκαλέσει υψηλά επίπεδα χρέους.
Τα αποτελέσματα της λιτότητας είναι αυτά που κάθε οπαδός του Keynes θα περίμενε: σχεδόν καμία ανάπτυξη στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην ευρωζώνη κατά τα τελευταία δυόμισι χρόνια, και τεράστια ύφεση σε ορισμένες χώρες, μικρή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, παρά τις μεγάλες περικοπές δαπανών, και υψηλότερα εθνικά χρέη.
Δύο άλλες συνέπειες της λιτότητας είναι ακόμα λιγότερο επιθυμητές. Πρώτον, η παρατεταμένη ανεργία καταστρέφει όχι μόνο την τρέχουσα, αλλά και της δυνητική παραγωγή διαβρώνοντας το «ανθρώπινο κεφάλαιο» των ανέργων. Δεύτερον, οι πολιτικές λιτότητας έχουν πλήξει εκείνους που βρίσκονται στο κάτω μέρος της κατανομής του εισοδήματος πολύ πιο σοβαρά από ότι εκείνους στην κορυφή, απλά και μόνο επειδή οι πιο πλούσιοι στηρίζονται πολύ λιγότερο σε κυβερνητικές υπηρεσίες.
Γι 'αυτό και θα παραμείνουμε σε κατάσταση «ισορροπίας της ανεργίας» μέχρι η πολιτική στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ευρωζώνη να αλλάξει (και αν υποτεθεί ότι η πολιτική των ΗΠΑ δεν θα γίνει χειρότερη). Παρά τα αιτήματα για νέες περικοπές, οι πολιτικοί καλά θα κάνουν να αγνοήσουν τέτοιες συμβουλές.
πhttp://www.sofokleous10.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δραματικές ώρες για τον 17χρονο που σκότωσε τη μάνα του
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μαθήματα ανάπτυξης από τις πολιτικές λιτότητας ...!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
