2013-05-27 10:15:37
Όχι στην συρρίκνωση του ανθρώπου σε εργάτη και αριθμό, σε πιστό του Αλλάχ ή του κόμματος
του Νέστορα Νικηφορίδη
Ἕνα φάντασμα πλανιέται πάνω ἀπό τήν ὑφήλιο. Μέ νόμους ἀπρόσωπους, λένε, ρυθμίζει τά πάντα ἤδη, καί προξενεῖ φόβο στούς καλοβολεμένους τῶν παραγκουπόλεων, στούς μεταμοντέρνους γιάπηδες λούζερς, στούς ἀσύνετους οἰκονομολόγους πού δέν ἀποφοίτησαν ὑποστηρίζοντας μέ μανία τήν βικτωριανή "κλασσική" περίοδο τῆς ἐργατικῆς ἐξαθλιώσεως. Τό φάντασμα τοῦ Μαμωνᾶ εἶναι, πού σκιάζει τόν ὁρίζοντα τῶν ἀξιῶν καί σκιάζει τίς συνειδήσεις τῶν ἀξίων. Ὑπάρχει ὅσο τό τρέφουμε μέ τήν ἀπληστία ἤ τήν ἀπελπισία μας, καί ἀποδυναμώνεται μόλις θυμηθοῦμε ἀπό τή μιά τά δύο μέτρα γῆς πού μᾶς ἀναλογοῦν, καί ἀπό τήν ἄλλη τήν ἀξία μας, τήν ἀξία κάθε άνθρώπου.
Διότι, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου με ὅλες τίς συνιστῶσες τῆς ὑπάρξεώς του, δίνει ἰσχύ στήν Δημοκρατία καί στήν ἀριστοτελική Ἀριστοκρατία
. Δέν δίνει ὅμως ἰσχύ σέ τυραννικά καθεστῶτα. Ἀντίθετα, τά ἀποδυναμώνει. Γι' αὐτό, ὁ ἄνθρωπος στά τυραννικά καθεστῶτα ἀπεκδύεται νομικῶς ἀπό τίς πραγματικές συνιστῶσες τῆς ὑπάρξεώς του καί γίνεται δοῦλος. Καί ὡς δοῦλος, δέν ἔχει ἀξία, μόνο ἡ χρήση πού τοῦ γίνεται συνιστᾶ τήν "ἀξία" του, τήν τιμή του ὡς ἀντικειμένου Τίποτα ὡστόσο μέσα στην Δημιουργία τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει ἀξία ἀφ' ἑαυτοῦ του. Οὔτε ὁ ἄνθρωπος. Μόνο σέ συνάρτηση πρός τίς σχέσεις του μέ ἄλλους ἀνθρώπους ἀποκτᾶ τήν ὑπόστασή του καί τήν ἀξία του, ἀξία ἀληθινή ἤ κίβδηλη: π.χ. ἄλλο νά εἶσαι Ἕλληνας οἰκογενειάρχης, χριστιανός ὀρθόδοξος, πρώην μετανάστης στίς Η.Π.Α. δευτέρας γενεᾶς, ἤδη Ἕλληνας πολίτης, ἔμπορος καί μέλος τοῦ τάδε ἐπαγγελματικοῦ σωματείου, καί ἄλλο, στέλεχος δημοτικῆς ἐπιχειρήσεως μέ καρριέρα πιστού ψηφοφόρου τοῦ κόμματος "ὅλοι μαζί τά φάγαμε" μέ ἀπαιτήσεις γιά τό βόλεμα καί τῶν παιδιῶν του. Στήν πρώτη περίπτωση πρόκειται γιά τόν ἄνθρωπο μέ τήν πραγματική ἀξία του, στήν δεύτερη γιά τόν ἄνθρωπο μέ τήν ὀνομαστική (ψευδή) ἀξία ἑνός κομματικοῦ στελέχους...
Ἔχει ὅμως ἀξία ἀφ' ἐαυτοῦ του, τό ..."τίποτα"; Δηλαδή, τό ἀνύπαρκτο, τό κατά σύμβαση, τό κατά συνθήκη ψεύδους ὑπαρκτό, χρῆμα; Στήν Δημοκρατία καί στήν ἀριστοτελική Ἀριστοκρατία, τό χρῆμα ἀνταποκρίνεται στήν πραγματική Οἰκονομία, καί ἀπό αὐτήν τήν ἀντιστοιχία ἀντλεῖ τήν ἀξία του. Ἡ ἀξία του ὑπάρχει ὡς ἔκφραση τοῦ λόγου τοῦ συγκεκριμένου ἀγαθοῦ ἤ ὑπηρεσίας σέ σχέση πρός την παραγωγή καί τίς δυνατότητες τῆς συγκεκριμένης οἰκονομίας.
Ἡ συγκεκριμένη οἰκονομία πάλι, μόνο σέ σχέση πρός ἄλλες συγκεκριμένες οἰκονομίες δίδει λόγο ὑπάρξεως στό χρῆμα πού κυκλοφορεῖ ἐντός της. Ὅταν οἰκονομία ὅμως εἶναι ἡ παγκόσμια οἰκονομία, τέτοιος λόγος δέν ὑπάρχει πλέον. Πετάει στόν ἀέρα τό χρῆμα καί ἡ ἀξία του καί ἡ δυνατότητα τῆς συγκεκριμένης οἰκονομίας νά ἀντιπροσωπεύσῃ κάτι ὑπαρκτό.
Ἀκριβῶς, ἡ πραγματική οἰκονομία παγκοσμιοποιούμενη, ἀπονοηματοδοτεῖται τόσο, καθίσταται τόσο πολύ ἀνεξάρτητη σέ σχέση πρός τίς πραγματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε κάθε τμῆμα της (ἐθνικό, τοπικό) δέν εἶναι πλεον σέ θέση νά θεσπίζῃ ἀντιστοιχία μεταξύ τοῦ χρήματος πού κυκλοφορεῖ ἐντός τῆς οἰκονομίας καί τῶν παραγωμένων ἀγαθῶν ἤ προσφερομένων ὑπηρεσιῶν ἐντός της. Καθ' ὅσον, ὅλα τά μεγέθη τῆς συγκεκριμένης πραγματικῆς οἰκονομίας στρεβλώνονται ἀπό τήν παγκοσμιοποιημένη δυνατότητα εἰσαγωγῶν καί ἐξαγωγῶν. Ἡ στρέβλωση αὐτή δέ, εἶναι καταλυτική γιά τό χρῆμα:
Ταμειακῶς, γνωρίζεις ὅτι ἔχεις τόσα, ἤ ὅτι σοῦ λείπουν τόσα, ἀλλά οὐδέν πέραν τούτου. Τί ἀξίζουν ὅσα σοῦ πλεονάζουν; Τί ἀντιπροσωπεύουν ὅσα σοῦ λείπουν ἤ ὅσα χρεωστᾶς, σέ πραγματικά ἀγαθά ἤ ὑπηρεσίες τῆς δικῆς σου οἰκονομίας; Θά σοῦ τό εἰπεῖ ἡ χρηματοπιστωτική διεθνής, οἱ "ἀγορές"... ἀλλά θά σοῦ τό εἰπεῖ ψευδῶς!
Διότι μέσα στό ψεῦδος τοῦ Μαμωνᾶ, ἡ μόνη σταθερά εἶναι ἡ ἀναφορά στόν Μαμωνᾶ, μία αὐτο-ἀναφορά πού καθορίζει αὐθαιρέτως τί ὀφείλεται καί μέ τί ἐξοφλεῖται. Ἀλλ' οὐ δύναταί τις Θεῶ δουλεύειν (καί τῆ πραγματικῆ οἰκονομίᾳ), καί Μαμωνᾶ.
Τό πολιτικό πρόβλημα εἶναι, ὅτι ὅταν ἐπικρατῆ ὁ Μαμωνᾶς, δηλαδή οἱ "ἀγορές" τῆς παγκοσμιοποίησης μαζί μέ τό κόμμα τοῦ "Ὅλοι μαζί τά φάγαμε καί ἴσως τά ξαναφᾶμε", τότε ἀξία ἔχει μόνο τό χρῆμα! Δηλαδή, τό τρόπον τινά "τίποτα", στό ὁποῖο προσδίδουν ἀξία πλέον οἱ ἀγορές καί ὄχι οἱ ἄνθρωποι μέ τίς πραγματικές ἀνάγκες τους. Ὁπότε, ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο γίνεται δοῦλος, πού ὡς δοῦλος δέν ἀξίζει σχεδόν τίποτα, ἀφοῦ γίνεται ἀντικαταστατό ἀντικείμενο-ἐργαλεῖο καί ἡ ὅποια χρήση του παίρνει τιμή ἀπό τίς ἀγορές τῆς παγκοσμιοποίησης, ἀλλά καί τό πολίτευμα καθίσταται ἐξ ὁρισμοῦ τυραννικό. Εἶναι οἱ ἀπρόσωποι νόμοι τῆς ἀγορᾶς πού δίνουν ρυθμό καί ἐπιταγές στήν τυραννία αὐτή, ἤ εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες νόες;
Ὅ,τι καί νά εἶναι, ἀρκεῖ νά κρατηθῆ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ἀλώβητη ἀπό αὐτή τήν διαπραγμάτευση δουλείας στόν Μαμωνᾶ, ἀρκεῖ νά μήν συρρικνωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπεκδυόμενος νομικῶς ἀπό τίς πολιτικές, πολιτισμικές, πατριωτικές, κοινωνικές, οἰκογενειακές συνιστῶσες του, σέ ἐργάτη καί σέ ἀριθμό, σέ πιστό τοῦ κόμματος ἤ σέ μουσλίμ τοῦ Ἀλλάχ, γιά νά σωθῆ ἡ Δημοκρατία στόν λαό καί ἡ αἴσθηση τῆς ἀριστοτελικῆς Ἀριστοκρατίας στούς πράγματι ἰθύνοντες.
InfoGnomon
του Νέστορα Νικηφορίδη
Ἕνα φάντασμα πλανιέται πάνω ἀπό τήν ὑφήλιο. Μέ νόμους ἀπρόσωπους, λένε, ρυθμίζει τά πάντα ἤδη, καί προξενεῖ φόβο στούς καλοβολεμένους τῶν παραγκουπόλεων, στούς μεταμοντέρνους γιάπηδες λούζερς, στούς ἀσύνετους οἰκονομολόγους πού δέν ἀποφοίτησαν ὑποστηρίζοντας μέ μανία τήν βικτωριανή "κλασσική" περίοδο τῆς ἐργατικῆς ἐξαθλιώσεως. Τό φάντασμα τοῦ Μαμωνᾶ εἶναι, πού σκιάζει τόν ὁρίζοντα τῶν ἀξιῶν καί σκιάζει τίς συνειδήσεις τῶν ἀξίων. Ὑπάρχει ὅσο τό τρέφουμε μέ τήν ἀπληστία ἤ τήν ἀπελπισία μας, καί ἀποδυναμώνεται μόλις θυμηθοῦμε ἀπό τή μιά τά δύο μέτρα γῆς πού μᾶς ἀναλογοῦν, καί ἀπό τήν ἄλλη τήν ἀξία μας, τήν ἀξία κάθε άνθρώπου.
Διότι, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου με ὅλες τίς συνιστῶσες τῆς ὑπάρξεώς του, δίνει ἰσχύ στήν Δημοκρατία καί στήν ἀριστοτελική Ἀριστοκρατία
Ἔχει ὅμως ἀξία ἀφ' ἐαυτοῦ του, τό ..."τίποτα"; Δηλαδή, τό ἀνύπαρκτο, τό κατά σύμβαση, τό κατά συνθήκη ψεύδους ὑπαρκτό, χρῆμα; Στήν Δημοκρατία καί στήν ἀριστοτελική Ἀριστοκρατία, τό χρῆμα ἀνταποκρίνεται στήν πραγματική Οἰκονομία, καί ἀπό αὐτήν τήν ἀντιστοιχία ἀντλεῖ τήν ἀξία του. Ἡ ἀξία του ὑπάρχει ὡς ἔκφραση τοῦ λόγου τοῦ συγκεκριμένου ἀγαθοῦ ἤ ὑπηρεσίας σέ σχέση πρός την παραγωγή καί τίς δυνατότητες τῆς συγκεκριμένης οἰκονομίας.
Ἡ συγκεκριμένη οἰκονομία πάλι, μόνο σέ σχέση πρός ἄλλες συγκεκριμένες οἰκονομίες δίδει λόγο ὑπάρξεως στό χρῆμα πού κυκλοφορεῖ ἐντός της. Ὅταν οἰκονομία ὅμως εἶναι ἡ παγκόσμια οἰκονομία, τέτοιος λόγος δέν ὑπάρχει πλέον. Πετάει στόν ἀέρα τό χρῆμα καί ἡ ἀξία του καί ἡ δυνατότητα τῆς συγκεκριμένης οἰκονομίας νά ἀντιπροσωπεύσῃ κάτι ὑπαρκτό.
Ἀκριβῶς, ἡ πραγματική οἰκονομία παγκοσμιοποιούμενη, ἀπονοηματοδοτεῖται τόσο, καθίσταται τόσο πολύ ἀνεξάρτητη σέ σχέση πρός τίς πραγματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε κάθε τμῆμα της (ἐθνικό, τοπικό) δέν εἶναι πλεον σέ θέση νά θεσπίζῃ ἀντιστοιχία μεταξύ τοῦ χρήματος πού κυκλοφορεῖ ἐντός τῆς οἰκονομίας καί τῶν παραγωμένων ἀγαθῶν ἤ προσφερομένων ὑπηρεσιῶν ἐντός της. Καθ' ὅσον, ὅλα τά μεγέθη τῆς συγκεκριμένης πραγματικῆς οἰκονομίας στρεβλώνονται ἀπό τήν παγκοσμιοποιημένη δυνατότητα εἰσαγωγῶν καί ἐξαγωγῶν. Ἡ στρέβλωση αὐτή δέ, εἶναι καταλυτική γιά τό χρῆμα:
Ταμειακῶς, γνωρίζεις ὅτι ἔχεις τόσα, ἤ ὅτι σοῦ λείπουν τόσα, ἀλλά οὐδέν πέραν τούτου. Τί ἀξίζουν ὅσα σοῦ πλεονάζουν; Τί ἀντιπροσωπεύουν ὅσα σοῦ λείπουν ἤ ὅσα χρεωστᾶς, σέ πραγματικά ἀγαθά ἤ ὑπηρεσίες τῆς δικῆς σου οἰκονομίας; Θά σοῦ τό εἰπεῖ ἡ χρηματοπιστωτική διεθνής, οἱ "ἀγορές"... ἀλλά θά σοῦ τό εἰπεῖ ψευδῶς!
Διότι μέσα στό ψεῦδος τοῦ Μαμωνᾶ, ἡ μόνη σταθερά εἶναι ἡ ἀναφορά στόν Μαμωνᾶ, μία αὐτο-ἀναφορά πού καθορίζει αὐθαιρέτως τί ὀφείλεται καί μέ τί ἐξοφλεῖται. Ἀλλ' οὐ δύναταί τις Θεῶ δουλεύειν (καί τῆ πραγματικῆ οἰκονομίᾳ), καί Μαμωνᾶ.
Τό πολιτικό πρόβλημα εἶναι, ὅτι ὅταν ἐπικρατῆ ὁ Μαμωνᾶς, δηλαδή οἱ "ἀγορές" τῆς παγκοσμιοποίησης μαζί μέ τό κόμμα τοῦ "Ὅλοι μαζί τά φάγαμε καί ἴσως τά ξαναφᾶμε", τότε ἀξία ἔχει μόνο τό χρῆμα! Δηλαδή, τό τρόπον τινά "τίποτα", στό ὁποῖο προσδίδουν ἀξία πλέον οἱ ἀγορές καί ὄχι οἱ ἄνθρωποι μέ τίς πραγματικές ἀνάγκες τους. Ὁπότε, ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο γίνεται δοῦλος, πού ὡς δοῦλος δέν ἀξίζει σχεδόν τίποτα, ἀφοῦ γίνεται ἀντικαταστατό ἀντικείμενο-ἐργαλεῖο καί ἡ ὅποια χρήση του παίρνει τιμή ἀπό τίς ἀγορές τῆς παγκοσμιοποίησης, ἀλλά καί τό πολίτευμα καθίσταται ἐξ ὁρισμοῦ τυραννικό. Εἶναι οἱ ἀπρόσωποι νόμοι τῆς ἀγορᾶς πού δίνουν ρυθμό καί ἐπιταγές στήν τυραννία αὐτή, ἤ εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες νόες;
Ὅ,τι καί νά εἶναι, ἀρκεῖ νά κρατηθῆ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ἀλώβητη ἀπό αὐτή τήν διαπραγμάτευση δουλείας στόν Μαμωνᾶ, ἀρκεῖ νά μήν συρρικνωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπεκδυόμενος νομικῶς ἀπό τίς πολιτικές, πολιτισμικές, πατριωτικές, κοινωνικές, οἰκογενειακές συνιστῶσες του, σέ ἐργάτη καί σέ ἀριθμό, σέ πιστό τοῦ κόμματος ἤ σέ μουσλίμ τοῦ Ἀλλάχ, γιά νά σωθῆ ἡ Δημοκρατία στόν λαό καί ἡ αἴσθηση τῆς ἀριστοτελικῆς Ἀριστοκρατίας στούς πράγματι ἰθύνοντες.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ενταξη χωρίς παράβολα για όσους ρύθμισαν ήδη αυθαίρετα-ημιυπαίθριους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
