2013-05-28 17:07:47
Προέρχεσαι από την Αριστερά. Πώς αλλιώς; Ήσουν μικρός, ονειροπόλος, αγνός, δοκίμασες τις ιδέες της από μέσα. Άλλες σου φάνηκαν ουτοπικές, άλλες υποκριτικές, άλλες απλά εκτός θέματος. Το θέμα που σε έκαιγε ήταν άλλο. Για αυτό και έφυγες εγκαίρως, όπως όλοι σαν εσένα. Ήσουν καμωμένος για τις ωραίες και μεγάλες θέσεις. Άλλες στον ιδιωτικό τομέα, άλλες στον δημόσιο, άλλες κάτι ενδιάμεσο και το 'να χέρι νίβει τ' άλλο. Αρκεί να ήσουν στην καρδιά του συστήματος, στην πρώτη γραμμή εκείνων που ανα εποχή πρέσβευε. Λάτρευες την αποτελεσματικότητά του, την πρακτικότητά του, τον τρόπο που ενώ υπηρετούσε το κοινό καλό (το οποίο έκρινες ως ιστορικά και τοπικά το συγκριτικά καλύτερο κοινό καλό που υπήρχε) επεφύλασσε εξαιρετικά ευνοϊκότερη μεταχείριση για τα πιο καπάτσα μέλη της κοινωνίας. Και η καπατσοσύνη τι άλλο ήταν παρά ικανότητα; Και η ικανότητα τι πιο δίκαιο απ' το να επιβραβεύεται; Υπήρχαν βέβαια και οι απροσχημάτιστα φαύλοι, υπήρχαν και οι κληρονομικά τυχεροί, υπήρχαν πάντα πράγματα που σε ενοχλούσαν, αλλά όσο περισσότερο συγχρωτιζόσουν μαζί σου, καταλάβαινες πως πίσω από την επιφάνεια της τάδε ποινικά κολάσιμης συμπεριφοράς υπήρχε ο άνθρωπος, που πολλές φορές έκρυβε μεγαλείο, κι άλλωστε ο αναμάρτητος ας έριχνε πρώτος τον λίθο, κι εσύ δεν ήσουν ακριβώς αναμάρτητος πια, όπως δεν ήσουν και τεχνικά αμαρτωλός
. Κάτι το ενδιάμεσο. Ήσουν ταυτόχρονα σαν τον αφηγητή στο Γκάτσμπι within and without. Μέσα κι έξω από την αμαρτία, εντελώς μέσα στο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα και μια σταλίτσα έξω, διατηρώντας πάντα την κρυφή, αιρετική ματιά σου, που την είχες αφενός ως σήμα κατατεθέν για να συνεχίζεις να ανέρχεσαι εντός του και αφετέρου ως εσωτερικό άλλοθι, πως κατά βάθος παραμένεις ονειροπόλος και διαφορετικός.
Οι τρεις πασοκικές δεκαετίες έκαναν δε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για σένα, έκαναν την ένταξη και καθιέρωσή σου στην καρδιά των εξελίξεων, σχεδόν μηδενικά οδυνηρή. Σοσιαλιστικό λεγόταν άλλωστε το κόμμα, που δεν ήταν καν κόμμα αλλά κίνημα. Και τίποτα δεν ήταν πιο έργο τέχνης από την μετάλλαξή του. Όχι μόνο την αρχική επί Αντρέα, αλλά και κυρίως την επόμενη επί Σημίτη. Εκεί ήσουν πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ο εκσυγχρονισμός κέρδισε την ψυχούλα σου όσο τίποτα άλλο. Αυτά ήταν τα δικά σου roaring twenties, η βίλα του Γκάτσμπι του καλοκαιριού του 22 ήταν η Σοφοκλέους του 99. Όταν μετά ήρθε ο Γιώργος σε κέρδισε η ανοικτή διακυβέρνησή του, η πράσινη ανάπτυξή του, η ευγένεια και η δημοκρατικότητά του. Ήταν καιρός να αλλάξουν όλα. Κι όταν άλλαξαν στα αλήθεια όλα, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκες ότι το παιχνίδι είχε αλλάξει πίστα κι έπρεπε να γίνεις λιγότερο λείος από ό,τι ως τώρα, πως έπρεπε να στρατευθείς και να ακροβολιστείς, πως έπρεπε εσύ που προερχόσουν από την Αριστερά να αρχίσεις να τη δείχνεις με το δάκτυλο κατηγορώντας την πως κι ας μην κυβέρνησε ποτέ, η νοοτροπία της και η κουλτούρα της στα αλήθεια κυβερνούσε και μας έφερε ως εδώ. Ακόμη όμως κρατούσες ένα πρόσχημα. Ακόμη μπορούσες να αναφέρεσαι στην καταστροφική τριετία Καραμανλή, να βάζεις κάτω τα νούμερα εκτίναξης του ελλείμματος και του χρέους, ακόμη μπορούσες να διατηρείς μια προοδευτική επίφαση, όσο υπηρετούσες το νέο, αληθινά προοδευτικό, ήτοι το μνημονιακό πρόγραμμα μεταρρύθμισης της βαλτωμένης κοινωνίας.
Μετά τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται. Και Καρατζαφέρης και Βορίδης και Άδωνις και Αντώνης Σαμαράς. Η στροφή του Αντώνη Σαμαρά. Τολμήστε. 153 γενναίοι κρατούν την Ελλάδα όρθια. Το ευρωπαϊκό μέτωπο. Αριστερά και Νεοναζί τα δυο άκρα. Καταδικάζεις τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Κι εσείς σκοτώσατε τους ανθρώπους στη Μαρφίν. Δικάζονται οι Βγενόπουλοι για τη Μαρφίν, τα ρεσώ σβηστά, οι πένες δεν γράφουν λέξη. Η πρώτη κυβέρνηση Παπαδήμου, ένα μούρλια, κι ας συμμετέχει απρόθυμα η ΝΔ. Και Λουκάς και Καψής και Παγουλάτος και όλα τα μωρά στην πίστα. Το σοκ του Μαϊου. Λες το σύστημα να πάψει να λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσε; Δυο παρατάξεις, η ευρωπαϊκή και η συριζέικη. Η Ευρώπη κι ο πολιτισμός και τα φώτα κερδίζουν, έστω και οριακά. Ο Φώτης μας στην κυβέρνηση. Η Αριστερά της ευθύνης. Οι πρώτοι δύσκολοι μήνες περνάνε. Αντέχουμε. Γκρικόβερι. Σαξές στόρι. Όλα θα πάνε καλά. Αυτή η κρίση η τωρινή με τα αντιρατσιστικά θα περάσει γρήγορα. Θα ξεθυμάνει. Επικοινωνιακή είναι. Μικροκομματική είναι. Θα πούμε όσο το δυνατόν λιγότερα. Οι συστημικοί εμφύλιοι μας μπερδεύουν. Ο δυνατός τώρα είναι από δεξιά. Όταν το τραβάει όσο δεξιότερα πάει στα εργασιακά, στα ιδιωτικοποιητικά, και στα λοιπά μεταρρυθμιστικά, είναι μια χαρά. Στο αγκαλίτσες και φιλάκια με τους 400.000 Έλληνες που δεν έγιναν ξαφνικά φασίστες και ναζιστές και θα τους πάρουμε πίσω, είναι λίγο πιο μπερδεμένο. Ως πού θα φτάσεις; Το πράγμα πάει να ξεφύγει τελείως. Να την επιστρατεύσεις πάλι την αιρετική ματιά σου, αλλά προς τα που; Να πεις ότι τα αληθινά προβλήματα της κοινωνίας είναι άλλα κι όχι ένα νομοσχέδιο; Να περιμένεις να δεις πού θα κάτσει η μπίλια; Να αρχίσεις να κάνεις αφ΄υψηλού σχολιάκια πως αν έρθει το αντιρατσιστικό σαν σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ, θα έχουμε τη σουρεαλιστική μητέρα των μαχών και θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, από το ποιός ψηφίζει τι και γιατί;
Εν ανάγκη και με τους νεοναζί; Ή θα ξαναγίνεις πιο κεντροαριστερός παρά ποτέ και θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πως ο νέος νερωμένος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το μελλοντικό συστημικό σου σπίτι; Μελετάς τις κινήσεις σου. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Μπόρα είναι θα περάσει. Τα προσχήματα θα κρατηθούν. Κι αν δεν κρατηθούν θα κάνεις πως δεν βλέπεις. Όταν ο άνεμος αποφασίσει προς τα που θα φυσήξει, εσύ θα είσαι ήδη εκεί. Αλλά ναι, εν ανάγκη και κοντά στους νεοναζί. Εν ανάγκη με τη συνταγματική δεξιά, για να μην καταλήξει η χώρα στον φασισμό. Με τη δημοκρατία, με την Ευρώπη, με την ευημερία, με το σύστημα.
Old Boy
Οι τρεις πασοκικές δεκαετίες έκαναν δε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για σένα, έκαναν την ένταξη και καθιέρωσή σου στην καρδιά των εξελίξεων, σχεδόν μηδενικά οδυνηρή. Σοσιαλιστικό λεγόταν άλλωστε το κόμμα, που δεν ήταν καν κόμμα αλλά κίνημα. Και τίποτα δεν ήταν πιο έργο τέχνης από την μετάλλαξή του. Όχι μόνο την αρχική επί Αντρέα, αλλά και κυρίως την επόμενη επί Σημίτη. Εκεί ήσουν πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ο εκσυγχρονισμός κέρδισε την ψυχούλα σου όσο τίποτα άλλο. Αυτά ήταν τα δικά σου roaring twenties, η βίλα του Γκάτσμπι του καλοκαιριού του 22 ήταν η Σοφοκλέους του 99. Όταν μετά ήρθε ο Γιώργος σε κέρδισε η ανοικτή διακυβέρνησή του, η πράσινη ανάπτυξή του, η ευγένεια και η δημοκρατικότητά του. Ήταν καιρός να αλλάξουν όλα. Κι όταν άλλαξαν στα αλήθεια όλα, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκες ότι το παιχνίδι είχε αλλάξει πίστα κι έπρεπε να γίνεις λιγότερο λείος από ό,τι ως τώρα, πως έπρεπε να στρατευθείς και να ακροβολιστείς, πως έπρεπε εσύ που προερχόσουν από την Αριστερά να αρχίσεις να τη δείχνεις με το δάκτυλο κατηγορώντας την πως κι ας μην κυβέρνησε ποτέ, η νοοτροπία της και η κουλτούρα της στα αλήθεια κυβερνούσε και μας έφερε ως εδώ. Ακόμη όμως κρατούσες ένα πρόσχημα. Ακόμη μπορούσες να αναφέρεσαι στην καταστροφική τριετία Καραμανλή, να βάζεις κάτω τα νούμερα εκτίναξης του ελλείμματος και του χρέους, ακόμη μπορούσες να διατηρείς μια προοδευτική επίφαση, όσο υπηρετούσες το νέο, αληθινά προοδευτικό, ήτοι το μνημονιακό πρόγραμμα μεταρρύθμισης της βαλτωμένης κοινωνίας.
Μετά τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται. Και Καρατζαφέρης και Βορίδης και Άδωνις και Αντώνης Σαμαράς. Η στροφή του Αντώνη Σαμαρά. Τολμήστε. 153 γενναίοι κρατούν την Ελλάδα όρθια. Το ευρωπαϊκό μέτωπο. Αριστερά και Νεοναζί τα δυο άκρα. Καταδικάζεις τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Κι εσείς σκοτώσατε τους ανθρώπους στη Μαρφίν. Δικάζονται οι Βγενόπουλοι για τη Μαρφίν, τα ρεσώ σβηστά, οι πένες δεν γράφουν λέξη. Η πρώτη κυβέρνηση Παπαδήμου, ένα μούρλια, κι ας συμμετέχει απρόθυμα η ΝΔ. Και Λουκάς και Καψής και Παγουλάτος και όλα τα μωρά στην πίστα. Το σοκ του Μαϊου. Λες το σύστημα να πάψει να λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσε; Δυο παρατάξεις, η ευρωπαϊκή και η συριζέικη. Η Ευρώπη κι ο πολιτισμός και τα φώτα κερδίζουν, έστω και οριακά. Ο Φώτης μας στην κυβέρνηση. Η Αριστερά της ευθύνης. Οι πρώτοι δύσκολοι μήνες περνάνε. Αντέχουμε. Γκρικόβερι. Σαξές στόρι. Όλα θα πάνε καλά. Αυτή η κρίση η τωρινή με τα αντιρατσιστικά θα περάσει γρήγορα. Θα ξεθυμάνει. Επικοινωνιακή είναι. Μικροκομματική είναι. Θα πούμε όσο το δυνατόν λιγότερα. Οι συστημικοί εμφύλιοι μας μπερδεύουν. Ο δυνατός τώρα είναι από δεξιά. Όταν το τραβάει όσο δεξιότερα πάει στα εργασιακά, στα ιδιωτικοποιητικά, και στα λοιπά μεταρρυθμιστικά, είναι μια χαρά. Στο αγκαλίτσες και φιλάκια με τους 400.000 Έλληνες που δεν έγιναν ξαφνικά φασίστες και ναζιστές και θα τους πάρουμε πίσω, είναι λίγο πιο μπερδεμένο. Ως πού θα φτάσεις; Το πράγμα πάει να ξεφύγει τελείως. Να την επιστρατεύσεις πάλι την αιρετική ματιά σου, αλλά προς τα που; Να πεις ότι τα αληθινά προβλήματα της κοινωνίας είναι άλλα κι όχι ένα νομοσχέδιο; Να περιμένεις να δεις πού θα κάτσει η μπίλια; Να αρχίσεις να κάνεις αφ΄υψηλού σχολιάκια πως αν έρθει το αντιρατσιστικό σαν σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ, θα έχουμε τη σουρεαλιστική μητέρα των μαχών και θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, από το ποιός ψηφίζει τι και γιατί;
Εν ανάγκη και με τους νεοναζί; Ή θα ξαναγίνεις πιο κεντροαριστερός παρά ποτέ και θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πως ο νέος νερωμένος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το μελλοντικό συστημικό σου σπίτι; Μελετάς τις κινήσεις σου. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Μπόρα είναι θα περάσει. Τα προσχήματα θα κρατηθούν. Κι αν δεν κρατηθούν θα κάνεις πως δεν βλέπεις. Όταν ο άνεμος αποφασίσει προς τα που θα φυσήξει, εσύ θα είσαι ήδη εκεί. Αλλά ναι, εν ανάγκη και κοντά στους νεοναζί. Εν ανάγκη με τη συνταγματική δεξιά, για να μην καταλήξει η χώρα στον φασισμό. Με τη δημοκρατία, με την Ευρώπη, με την ευημερία, με το σύστημα.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Είπαν για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Χουβαρνταλίκια» χωρίς έλεγχο στη Cytavision
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
