ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ο Θαυμαστός Κόσμος της Wall Street και οι Σαρδέλες

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Τοόνομά του είναι Ray Dalio. Το παρατσούκλι του ο «Hedgefonds-Καρχαρίας Dalio. Μόνο τον περασμένο χρόνοκέρδισε από τη λεγόμενη κρίση του ευρώ τέσσερα δις δολάρια μπαίνοντας στη λίστατων πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο. Το κυνήγι άγριων θηρίων στην Αφρική μετόξο και βέλη, είναι το αγαπημένο χόμπι του....... Ray Dalio. Με την ίδια νοοτροπία του ψυχρούκυνηγού, θηρεύει, ή καλύτερα, κερδοσκοπεί και στον κόσμο των «επενδύσεων»Τοπεριοδικό των πλουσίων, το "Forbes",τον χαρακτήρισε  ως τον πιο επιτυχημένο  Hedge Funds Manager, ως τον Steve Jobs των«.επενδύσεων». Τοαν  ο κυνηγός άγριων ζώων, μόνο με μερικάτηλεφωνήματα, κερδίζει μέσα σε ένα χρόνο όσα κερδίζουν 30 ή 40 εκατομμύριααφρικανοί δουλεύοντας δώδεκα ώρες την ημέρα επί 365 ημέρες το χρόνο, είναιλογικό να μην ενδιαφέρει τους αναγνώστες του Forbes".Τοαν ο κυνηγός άγριων ζώων και «επενδύσεων» κερδίζει 4 δις διαλύονταςεπιχειρήσεις και στέλνοντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους ή στηχρεοκοπία χώρες όπως η Ελλάδα, γιατί αυτή είναι η δουλειά των λεγόμενωνεπενδύσεων υψηλού ρίσκου (Hedgefunds), είναιλογικό να μην ενδιαφέρει τους αναγνώστες του Forbes" και τους ανθρώπους που πιστεύουν πως πλούτος δημιουργείται μόνο απότην προσδοκία κερδοσκοπικών παιχνιδιών και όχι από την εργασία. Τοπαράδοξο είναι, ότι ακόμα κι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους απ’ τακερδοσκοπικά παιχνίδια του «κυνηγού άγριων ζώων και κεφαλών», έχουν πειστεί απότα ΜΜΕ, πως ο Ray Dalio και ο κάθε Ray Dalio, εκ των οποίων πολλοί είναι πρώηνυπουργοί οικονομικών των ΗΠΑ και άλλων χωρών ή πρώην σύμβουλοι τραπεζών, είναιοι αληθινοί ήρωες, οι μάγκες της εποχής μας. Ετσι, ότι πει οεκκεντρικός  γιος ενός μουσικού της Jazz και μιας νοικοκυράς απ’ το  Queens, όπως π.χ. «η οικονομία είναι όπωςμια μηχανή κερδίζει εκείνος που ξέρει να τη δουλεύει καλά», επαναλαμβάνεται απότα ΜΜΕ και παίρνει τη μορφή δόγματος ή ακόμα και θεϊκής εντολής. Πολλοί άνεργοικαι εργαζόμενοι οι οποίοι έχουν πληγεί άμεσα από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια πουμετέτρεψαν την παγκόσμια οικονομία σε ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας,φαντάζονται τον εαυτό τους στη θέση του Ray Dalio ή του Steve Jobs. Δεν έχουν καταλάβει, πως πραγματικός πλούτος δημιουργείται μόνο μεεργασία και πως σ’ αυτό το στημένο παιχνίδι είναι οι σαρδέλες και  πως δίχως αυτές δεν θα υπήρχαν ούτε καρχαρίες, αλλά και πως ούτε οι ίδιοι μπορούννα γίνουν όλοι καρχαρίες.Δενέχουν καταλάβει αυτό που είχε γράψει, ο L. Thurow, πρώην πρύτανηςτου ΜΙΤ της Μασαχουσέτης και σύμβουλος του Κλίντον στο βιβλίο του «Πυραμίδα τουΠλούτου: « Ο μεγάλος πλούτοςεπιτρέπει σε κάποιον να προσλαμβάνει, να απολύει, να προάγει και να υποβιβάζειάλλα ανθρώπινα όντα…..Εκείνοι, που έχουν μεγάλο πλούτο μπορούν να ελέγχουν τοφυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον γύρω τους. Εκείνοι, που δεν έχουν πλούτο είναιυποχρεωμένοι να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους.» Αυτοί λοιπόν είναι πουέχουν φτιάξει ένα άδικο και παράλογο σύστημα με νόμους και αρχές στα μέτρα τους.Σωστότατη λοιπόν η θέση του L. Thurow , με μια προϋπόθεση, ότι, οι άλλοι οι πολλοί, θασυμπεριφέρονται αιωνίως ως σαρδέλες, ως εύπλαστες μάζες ημιμαθών εκτεθειμένωνστη δημαγωγία, οι οποίοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν οι ίδιοι τις ανάγκες τουςκαι συγχέουν το συμφέρον τους με τη συμφορά τους. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω ιστορία του Μ.Μπρέχτ που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949, η οποία απεικονίζει θαυμάσια τοσημερινό Θαυμαστό κόσμο.Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» ρώτησε τον κ. Κ. η μικρήκόρη της σπιτονοικοκυράς του, «θα φέρονταν τότε καλύτερα στα μικρά ψάρια;».«Σίγουρα» απάντησε αυτός.«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έφτιαχναν στη θάλασσα για τα μικρά ψάριατεράστιες κασέλες με διάφορες τροφές μέσα, τόσο φυτά όσο και ζώα. Θα φρόντιζαννα έχουν οι κασέλες πάντα φρέσκο νερό και θα έπαιρναν εν γένει διάφοραυγειονομικά μέτρα. Οταν π.χ. ένα ψαράκι τραυμάτιζε το πτερύγιό του, τότε οικαρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο, για να μην τους πεθάνει πριν τηνώρα του. Για να μην είναι τα ψαράκια μελαγχολικά, θα διοργανώνονταν πού και πούμεγάλες γιορτές στο νερό, γιατί τα χαρούμενα ψαράκια έχουν καλύτερη γεύση απότα μελαγχολικά. Θα υπήρχαν φυσικά και σχολεία μέσα σε αυτές τις κασέλες. Στασχολεία αυτά τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα των καρχαριών.Θα χρειάζονταν π.χ. τη γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλουςκαρχαρίες που θα βρίσκονταν κάπου τεμπελιάζοντας. Το σπουδαιότερο θα ήτανφυσικά η ηθική διαπαιδαγώγηση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν ότι τουψηλότερο και ωραιότερο ιδεώδες είναι να θυσιάζεται ένα ψαράκι πρόθυμα και ότιόλα έπρεπε να πιστεύουν στους καρχαρίες, προπαντός όταν τους έλεγαν ότι θαμεριμνούσαν για ένα καλύτερο μέλλον.Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι το μέλλον αυτό τότε μόνο είναι εξασφαλισμένο,όταν μάθαιναν υπακοή. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται απ' όλες τις ταπεινές,υλιστικές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις και να αναφέρουν αμέσως στουςκαρχαρίες, όταν κανένα από αυτά έδειχνε τέτοιες διαθέσεις. Αν οι καρχαρίες ήτανάνθρωποι, θα έκαναν φυσικά και πολέμους αναμεταξύ τους, για να κυριέψουν ξένεςψαροκασέλες και ξένα ψαράκια. Τους πολέμους θα έβαζαν να τους κάνουν τα δικάτους ψαράκια. Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ' αυτά και τα ψαράκια τωνάλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα διακήρυσσαν, είναι, ωςγνωστόν, βουβά, αλλά σωπαίνουν σ' εντελώς διαφορετικές γλώσσες και γι' αυτό δενμπορούν να καταλάβουν το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε στον πόλεμομερικά άλλα ψαράκια εχθρικά, που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θα απένειμαν έναμικρό παράσημο από θαλασσινά φύκια και τον τίτλο του ήρωα. Αν οι καρχαρίες ήτανάνθρωποι, θα υπήρχε φυσικά σε αυτούς και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίοι πίνακες,στους οποίους θα παριστάνονταν τα δόντια των καρχαριών με υπέροχα χρώματα, ταστόματά τους σαν αληθινά πάρκα αναψυχής, όπου θα μπορούσε να κάνει κανείς ένανυπέροχο περίπατο.Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν πώς ηρωικά ψαράκια κολυμπάνεενθουσιασμένα στα στόματα των καρχαριών και η μουσική θα ήταν τόσο ωραία, ώστετα ψαράκια θα ορμούσαν, κάτω από τους ήχους της, με την μπάντα μπροστά, σαν σεόνειρο και με το νανούρισμα των πιο ευχάριστων σκέψεων, στα στόματα τωνκαρχαριών. Θα υπήρχε βέβαια και μια θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Θαδίδασκε ότι για τα ψαράκια μόνο στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζε η αληθινήζωή.Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τα ψαράκια θα έπαυαν επίσης να είναιίσα όπως συμβαίνει τώρα. Μερικά από αυτά θα έπαιρναν αξιώματα και θα τατοποθετούσαν πάνω από τα άλλα. Στα κάπως μεγαλύτερα θα επιτρεπόταν μάλιστα νατρώνε τα μικρότερα.Αυτό δε θα ήταν για τους καρχαρίες παρά ευχάριστο, αφού οι ίδιοι θα είχανέπειτα να τρώνε, συχνά, μεγαλύτερες μπουκιές. Και τα μεγαλύτερα ψαράκια, που θαείχαν πόστο, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνοντανδάσκαλοι, αξιωματικοί, μηχανικοί για την κατασκευή κασελών κτλ. Με λίγα λόγια,πολιτισμός θα υπήρχε στη θάλασσα, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» Kafeneio