2013-05-31 19:36:55
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όσα έγραψε ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου κ. Ρόναλντ Λόντερ. Με άρθρο του στην ιστοσελίδα τού World Jewish Congress, εξέφρασε την απογοήτευσή του για «τη συνεχιζόμενη αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να υιοθετήσει νέο νόμο για την καταπολέμηση εκφράσεων μίσους, του ρατσισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος».
Στο άρθρο υπενθυμίζει ότι η εκτελεστική επιτροπή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, όταν συνεδρίασε στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2013, κάλεσε τις ελληνικές Αρχές «να προβούν σε σοβαρές και συντεταγμένες δράσεις κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος, του αντισημιτισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Να εφαρμόσουν όλους τους ευρωπαϊκούς νόμους σε αυτόν τον τομέα και να ενώσουν όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις κατά των εχθρών της δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθεί η βύθιση της κοινωνίας στα σκοτάδια του ρατσιστικού μίσους και του αντισημιτισμού».
Ορθά όλα τ’ άλλα· «πρέπει να ενωθούν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις κατά των εχθρών της δημοκρατίας». Αλλά, γιατί ο κ. Λόντερ καλεί την ελληνική κυβέρνηση «να εφαρμόσει τους ευρωπαϊκούς νόμους» και όχι τους αμερικανικούς; Στο κάτω κάτω της γραφής ο ίδιος είναι Αμερικανός (αξιοσέβαστος πολιτικός με μεγάλη φιλανθρωπική δράση) και τα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου είναι στη Νέα Υόρκη. Γιατί δεν αισθάνεται απογοήτευση και για τη συνεχιζόμενη επί 230 χρόνια αδυναμία των ΗΠΑ να περάσουν κάποιον αντίστοιχο νόμο;
Προφανώς, γιατί εκεί το Σύνταγμα –που ορίζει ότι «το Κογκρέσο δεν πρέπει να κάνει νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου»– είναι ιερό, ενώ στην Ελλάδα, Σύνταγμα είναι ό,τι καπνίσει στους διάφορους φανφαρολόγους που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα της συγκυρίας. Επιπλέον, ένας τέτοιος νόμος δεν θα περνούσε ποτέ να σταθεί στα ανεξάρτητα αμερικανικά δικαστήρια.
Το 1977 ο Φρανκ Κόλιν, ηγέτης μιας μικρής οργάνωσης που ονομαζόταν «Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής», ζήτησε άδεια για να κάνει πορεία με σβάστικες και ναζιστικές στολές μπροστά στο δημαρχείο ενός προαστίου του Σικάγου, ονόματι Σκόκι. Ο δήμος, του οποίου η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Εβραίοι (πολλοί ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος) απαγόρευσε τη διαδήλωση. Ενα εκ των βασικών επιχειρημάτων ήταν ότι προκαλεί ψυχική οδύνη στους κατοίκους και συνεπώς ισοδυναμεί με φυσική επίθεση εναντίον τους. Το εφετείο και το ανώτατο δικαστήριο του Ιλινόις απεφάνθησαν ότι η συγκέντρωση αποτελεί απεχθή δημόσιο λόγο, αλλά η απαγόρευσή του είναι αντισυνταγματική.
Η έκπληξη όμως αυτή προήλθε από την Αμερικανική Ενωση για τα Πολιτικά Δικαιώματα (ACLU), την ιστορική οργάνωση που χρόνια μάχεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και την εξάλειψη του ρατσισμού. Παρενέβη στο δικαστήριο κατά της απαγόρευσης! Αυτή η κίνηση είχε σημαντικό κόστος: 30.000 μέλη (μαζί με τις συνδρομές τους) έφυγαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αλλά όπως είπε και ο εβραϊκής καταγωγής νομικός της οργάνωσης Αριεν Νέιερ (τιμώντας τη μεγάλη φιλελεύθερη παράδοση που χαρακτήριζε μέχρι πρόσφατα τον εβραϊσμό): «Υπερασπίζοντας τον εχθρό μου, υπερασπίζομαι ταυτόχρονα και το δικό μου δικαίωμα στον λόγο».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
InfoGnomon
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όσα έγραψε ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου κ. Ρόναλντ Λόντερ. Με άρθρο του στην ιστοσελίδα τού World Jewish Congress, εξέφρασε την απογοήτευσή του για «τη συνεχιζόμενη αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να υιοθετήσει νέο νόμο για την καταπολέμηση εκφράσεων μίσους, του ρατσισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος».
Στο άρθρο υπενθυμίζει ότι η εκτελεστική επιτροπή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, όταν συνεδρίασε στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2013, κάλεσε τις ελληνικές Αρχές «να προβούν σε σοβαρές και συντεταγμένες δράσεις κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος, του αντισημιτισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Να εφαρμόσουν όλους τους ευρωπαϊκούς νόμους σε αυτόν τον τομέα και να ενώσουν όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις κατά των εχθρών της δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθεί η βύθιση της κοινωνίας στα σκοτάδια του ρατσιστικού μίσους και του αντισημιτισμού».
Ορθά όλα τ’ άλλα· «πρέπει να ενωθούν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις κατά των εχθρών της δημοκρατίας». Αλλά, γιατί ο κ. Λόντερ καλεί την ελληνική κυβέρνηση «να εφαρμόσει τους ευρωπαϊκούς νόμους» και όχι τους αμερικανικούς; Στο κάτω κάτω της γραφής ο ίδιος είναι Αμερικανός (αξιοσέβαστος πολιτικός με μεγάλη φιλανθρωπική δράση) και τα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου είναι στη Νέα Υόρκη. Γιατί δεν αισθάνεται απογοήτευση και για τη συνεχιζόμενη επί 230 χρόνια αδυναμία των ΗΠΑ να περάσουν κάποιον αντίστοιχο νόμο;
Προφανώς, γιατί εκεί το Σύνταγμα –που ορίζει ότι «το Κογκρέσο δεν πρέπει να κάνει νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου»– είναι ιερό, ενώ στην Ελλάδα, Σύνταγμα είναι ό,τι καπνίσει στους διάφορους φανφαρολόγους που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα της συγκυρίας. Επιπλέον, ένας τέτοιος νόμος δεν θα περνούσε ποτέ να σταθεί στα ανεξάρτητα αμερικανικά δικαστήρια.
Το 1977 ο Φρανκ Κόλιν, ηγέτης μιας μικρής οργάνωσης που ονομαζόταν «Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής», ζήτησε άδεια για να κάνει πορεία με σβάστικες και ναζιστικές στολές μπροστά στο δημαρχείο ενός προαστίου του Σικάγου, ονόματι Σκόκι. Ο δήμος, του οποίου η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Εβραίοι (πολλοί ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος) απαγόρευσε τη διαδήλωση. Ενα εκ των βασικών επιχειρημάτων ήταν ότι προκαλεί ψυχική οδύνη στους κατοίκους και συνεπώς ισοδυναμεί με φυσική επίθεση εναντίον τους. Το εφετείο και το ανώτατο δικαστήριο του Ιλινόις απεφάνθησαν ότι η συγκέντρωση αποτελεί απεχθή δημόσιο λόγο, αλλά η απαγόρευσή του είναι αντισυνταγματική.
Η έκπληξη όμως αυτή προήλθε από την Αμερικανική Ενωση για τα Πολιτικά Δικαιώματα (ACLU), την ιστορική οργάνωση που χρόνια μάχεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και την εξάλειψη του ρατσισμού. Παρενέβη στο δικαστήριο κατά της απαγόρευσης! Αυτή η κίνηση είχε σημαντικό κόστος: 30.000 μέλη (μαζί με τις συνδρομές τους) έφυγαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αλλά όπως είπε και ο εβραϊκής καταγωγής νομικός της οργάνωσης Αριεν Νέιερ (τιμώντας τη μεγάλη φιλελεύθερη παράδοση που χαρακτήριζε μέχρι πρόσφατα τον εβραϊσμό): «Υπερασπίζοντας τον εχθρό μου, υπερασπίζομαι ταυτόχρονα και το δικό μου δικαίωμα στον λόγο».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
