2013-06-05 09:37:04
Τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, της Αιγύπτου και συνολικά της αραβικής άνοιξης αλλά και το κίνημα occupy παγκοσμίως το κίνημα των αγανακτισμένων της Ελλάδας και της Ισπανίας, τα βίαια γεγονότα στο Λονδίνο προ έτους, η περίπτωση Γρηγορόπουλου, και παλιότερα οι εξεγέρσεις στην Γενοβα και στο Σιατλ αλλά και δεκάδες άλλες μικρότερης εμβέλειας περιπτώσεις, πιστοποιούν αποδεδειγμένα πια ότι τα Social media μπορούν σε λίγα λεπτά να προκαλέσουν κρίση με χαρακτηριστικά εξέγερσης.
Ήδη πανίσχυροι ηγέτες που χάραξαν το 20 αιώνα αλλά και διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας. το βίωσαν αυτό και εξαφανίστηκαν ή βρίσκονται υπ ατμόν, κυριολεκτικά στο έλεος των άπειρων μικρών νέων μέσων εξουσίας και μιας καλής αφορμής για εξέγερση.
O τελευταίος παθών σε αυτό το σίριαλ, ο κ. Ερντογαν, δήλωσε προχθές ότι «το twitter είναι το μεγαλύτερο βάσανο των κοινωνιών». Στην Ελλάδα από το Γρηγοροπουλο και μετά οι κυβερνητικές θητείες δεν ολοκληρώνονται άλλα πέφτουν μέσα από κοινωνική αντίδραση.
Οι εποχές που δημοκρατία ήταν σαν την τελετή έναρξης ολυμπιάδας ανά 4ετία, με προβολείς, εκδηλώσεις τηλεοπτική κάλυψη μακιγιαρισμένες φώτο, χορευτικές πιρουέτες πολιτικών, παροχές, προβολείς συνεντεύξεις, συγκεντρώσεις σε εκλογικά κέντρα και σημαίες τελειώσαν.
Η επανάληψη του ίδιο μοντέλου εξέγερσης παντού δείχνει ότι η πιθανότητα για εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο ανά πάσα στιγμη είναι παρούσα και κυρίως, παράγει αποτελέσματα επί της δημοκρατίας. Και αυτή η παρέμβαση μπορεί να συμβεί με κάποια αφορμή ακόμη και χωρίς διατυπωμένα αιτήματα. Και είναι πάντα υπέρ της Δημοκρατίας!
Μάλιστα τις περισσότερες -αν όχι όλες- τις περιπτώσεις μεχρι στιγμής, η σπίθα ήταν η οργή από την κρατική καταστολή και τα υπόλοιπα αιτήματα σχηματοποιήθηκαν στους δρόμους.
Και επειδή όλα καταλήγουν στα βασικά: Δημοκρατία-Ισότητα-Δικαιοσύνη, όπου ήταν εμφανή η στέρηση ελευθερίας και δημοκρατίας,τα αιτήματα των εξεγερμένων προέβαλαν αυτόματα και έφεραν την αλλαγη. Όπου δεν υπήρχε εμφανής ή έντονη στέρηση ελευθερίας και δημοκρατίας ο λαός περιορίστηκε στην αντίδραση στην καταστολή. Κι αφού εκτονώθηκε η οργή του και επέστρεψε σπίτι δίνοντας ραντεβού για την επόμενη φορά.
Στην δεύτερη περίπτωση έλλειψη συλλογικού αιτήματος ήταν εμφανής. Τα όποια, μαξιμαλιστικά κάποιες φορές, αιτήματα που διατυπώνονται εκ των ύστερων έρχονται από υποχρέωση να παρασχεθεί μια σχετική ανάλυση για ό,τι έγινε. Η ανάλυση αυτή είναι πάντα αποτέλεσμα της ιδεολογικής προέλευσης του αναλυτή. Το κυρίαρχο συμπέρασμα πάντως έδειξε σαν κίνητρο την οργή.
Έτσι η κουβεντα μας εδώ και καιρό, θα είναι ο κυρίαρχος νεωτερισμός των σοσιαλ μιντια και αυτή η κουβεντα θα κοιμίζει γλυκά-γλυκά τις ελιτ καθώς θα εξαντλείται στη παραπάνω διαπίστωση και στην φιλολογία, για την χρήση τεχνολογικών μέσων στην συγκρότηση εξεγέρσεων- χωρίς λόγο.
Την ίδια στιγμή όμως αναπτύσσεται από κάτω μια λαϊκή και συλλογική χειραφέτηση. Ήδη ειπώθηκε πως στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα του 2008 και παρ όλη την καταθλιπτική στήριξη που έχουν από τα ΜΜΕ, οι κυβερνητικές θητείες δεν ολοκληρώνονται και η κυβερνήσεις πέφτουν μέσα από κοινωνική αντίδραση. Σε αυτό βεβαίως μεγάλο ρόλο παίζει και η κρίση που γεννά την οργή.
Είναι εύλογο όμως ότι σε πιεσμένες κοινωνίες και για όσο η καταστολή των παλιών μέσων αντίδρασης (απεργίες κλπ) θα επεκτείνεται, τόσο πιο εύκολα θα οδηγηθούμε σε νέες μορφές αντίδρασης.
Ποιος έχει ανάγκη να απεργήσει σήμερα μέσα από συγκροτημένη οργανωτικά συνδικαλιστική δράση, που είναι γνωστό πως θα αποτύχει εκ των πρότερων;
Ποιος θα πάει να χάσει τον μισθό του για να συμμετέχει σε μια απεργία που έχει συκοφαντηθεί στην κοινωνία, έχει κριθεί παράνομη επί της αρχής και συστηματικά.
Ποιος αντέχει να κινηθεί σε μια αργόσυρτη πορεία αρχισυνδικαλιστων και μοιρασμένων πολύχρωμων μπλοκ που βαριούνται που ζούνε.
Ποιος έχει ανάγκη να λάβει μέρος σε μια διαδηλωση κομματικών που καταλήγει σε δηλωσεις on camera και σε τηλεοπτικές πολιτικές συζητήσεις;
Ποιος θα το κάνει όταν η ζωή είναι αλλού;
Όταν θα μπορεί -με μια οποιοιδήποτε αφορμή- ένα πλήθος ανάμικτο και πολύχρωμο από εργάτες, υπάλληλους, άνεργους, αγρότες, φοιτητές, νέου και νέες να βγουν στο δρόμο; Έτσι απλά κι ανοργάνωτα -χωρίς κανενός είδους ταυτότητα- μέσα στην καυτή καλοκαιρινή νύχτα που έχει και ατμόσφαιρα, χρώμα, μαγεία και γράφει ωραία στις κάμερες;
Και αφού περάσουν όμορφα μετά το σχετικό “πατιρντί” να αποχωρίσουν αφήνοντας την επόμενη μέρα και την υπόλοιπη δουλειά στα σοσιαλ μίντια και δίνοντας ραντεβού για την επόμενη βραδιά.
Έτσι κι αλλιώς η Ιστορια αλλάζει και το μέσο γι αυτό είναι η ζωή των νέων ανθρώπων, που αρχίζει πια να μετριέται όχι με ώρες δουλειάς αλλά με νύχτες εξέγερσης.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως δυο τρεις-μέρες αργότερα, η “αναμενόμενη Βίαιη καταστολή από το κράτος κλπ κλπ”, οι άπειρες φωτογραφίες και video που θα κυκλοφορήσουν, θα πυροδοτήσουν την οργή ή γιορτή (μάλλον), κάτι που θα οδηγήσει τους κυβερνώντες στην παράλυση και στο πάνδημο αίτημα για παραίτηση της κυβέρνησης.
[...]κυριολεκτικά στο έλεος των άπειρων μικρών νέων μέσων εξουσίας και μιας καλής αφορμής!
Η εποχη άλλαξε. Το εργαστήριο της λιτότητας στην Ελλάδα έχει γίνει και εργαστήριο αντίδρασης. Σε λίγα χρόνια οι ελίτ θα νοσταλγούν τις απεργίες και θα μιλούν για τις όμορφες χαμένες μέρες της νιότης τους. Τότε που είχαν “πιασμένο” το συνδικαλιστή της περιοχής, το δημοσιογράφο και τον φέρελπι πολιτικό που έλεγχε την δικαιοσύνη. Θα μας λένε πως είχαν και δικό τους τηλεοπτικό καναλι και δεν θα το πιστεύουμε…
http://papaioannou-giannis.net
Ήδη πανίσχυροι ηγέτες που χάραξαν το 20 αιώνα αλλά και διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας. το βίωσαν αυτό και εξαφανίστηκαν ή βρίσκονται υπ ατμόν, κυριολεκτικά στο έλεος των άπειρων μικρών νέων μέσων εξουσίας και μιας καλής αφορμής για εξέγερση.
O τελευταίος παθών σε αυτό το σίριαλ, ο κ. Ερντογαν, δήλωσε προχθές ότι «το twitter είναι το μεγαλύτερο βάσανο των κοινωνιών». Στην Ελλάδα από το Γρηγοροπουλο και μετά οι κυβερνητικές θητείες δεν ολοκληρώνονται άλλα πέφτουν μέσα από κοινωνική αντίδραση.
Οι εποχές που δημοκρατία ήταν σαν την τελετή έναρξης ολυμπιάδας ανά 4ετία, με προβολείς, εκδηλώσεις τηλεοπτική κάλυψη μακιγιαρισμένες φώτο, χορευτικές πιρουέτες πολιτικών, παροχές, προβολείς συνεντεύξεις, συγκεντρώσεις σε εκλογικά κέντρα και σημαίες τελειώσαν.
Η επανάληψη του ίδιο μοντέλου εξέγερσης παντού δείχνει ότι η πιθανότητα για εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο ανά πάσα στιγμη είναι παρούσα και κυρίως, παράγει αποτελέσματα επί της δημοκρατίας. Και αυτή η παρέμβαση μπορεί να συμβεί με κάποια αφορμή ακόμη και χωρίς διατυπωμένα αιτήματα. Και είναι πάντα υπέρ της Δημοκρατίας!
Μάλιστα τις περισσότερες -αν όχι όλες- τις περιπτώσεις μεχρι στιγμής, η σπίθα ήταν η οργή από την κρατική καταστολή και τα υπόλοιπα αιτήματα σχηματοποιήθηκαν στους δρόμους.
Και επειδή όλα καταλήγουν στα βασικά: Δημοκρατία-Ισότητα-Δικαιοσύνη, όπου ήταν εμφανή η στέρηση ελευθερίας και δημοκρατίας,τα αιτήματα των εξεγερμένων προέβαλαν αυτόματα και έφεραν την αλλαγη. Όπου δεν υπήρχε εμφανής ή έντονη στέρηση ελευθερίας και δημοκρατίας ο λαός περιορίστηκε στην αντίδραση στην καταστολή. Κι αφού εκτονώθηκε η οργή του και επέστρεψε σπίτι δίνοντας ραντεβού για την επόμενη φορά.
Στην δεύτερη περίπτωση έλλειψη συλλογικού αιτήματος ήταν εμφανής. Τα όποια, μαξιμαλιστικά κάποιες φορές, αιτήματα που διατυπώνονται εκ των ύστερων έρχονται από υποχρέωση να παρασχεθεί μια σχετική ανάλυση για ό,τι έγινε. Η ανάλυση αυτή είναι πάντα αποτέλεσμα της ιδεολογικής προέλευσης του αναλυτή. Το κυρίαρχο συμπέρασμα πάντως έδειξε σαν κίνητρο την οργή.
Έτσι η κουβεντα μας εδώ και καιρό, θα είναι ο κυρίαρχος νεωτερισμός των σοσιαλ μιντια και αυτή η κουβεντα θα κοιμίζει γλυκά-γλυκά τις ελιτ καθώς θα εξαντλείται στη παραπάνω διαπίστωση και στην φιλολογία, για την χρήση τεχνολογικών μέσων στην συγκρότηση εξεγέρσεων- χωρίς λόγο.
Την ίδια στιγμή όμως αναπτύσσεται από κάτω μια λαϊκή και συλλογική χειραφέτηση. Ήδη ειπώθηκε πως στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα του 2008 και παρ όλη την καταθλιπτική στήριξη που έχουν από τα ΜΜΕ, οι κυβερνητικές θητείες δεν ολοκληρώνονται και η κυβερνήσεις πέφτουν μέσα από κοινωνική αντίδραση. Σε αυτό βεβαίως μεγάλο ρόλο παίζει και η κρίση που γεννά την οργή.
Είναι εύλογο όμως ότι σε πιεσμένες κοινωνίες και για όσο η καταστολή των παλιών μέσων αντίδρασης (απεργίες κλπ) θα επεκτείνεται, τόσο πιο εύκολα θα οδηγηθούμε σε νέες μορφές αντίδρασης.
Ποιος έχει ανάγκη να απεργήσει σήμερα μέσα από συγκροτημένη οργανωτικά συνδικαλιστική δράση, που είναι γνωστό πως θα αποτύχει εκ των πρότερων;
Ποιος θα πάει να χάσει τον μισθό του για να συμμετέχει σε μια απεργία που έχει συκοφαντηθεί στην κοινωνία, έχει κριθεί παράνομη επί της αρχής και συστηματικά.
Ποιος αντέχει να κινηθεί σε μια αργόσυρτη πορεία αρχισυνδικαλιστων και μοιρασμένων πολύχρωμων μπλοκ που βαριούνται που ζούνε.
Ποιος έχει ανάγκη να λάβει μέρος σε μια διαδηλωση κομματικών που καταλήγει σε δηλωσεις on camera και σε τηλεοπτικές πολιτικές συζητήσεις;
Ποιος θα το κάνει όταν η ζωή είναι αλλού;
Όταν θα μπορεί -με μια οποιοιδήποτε αφορμή- ένα πλήθος ανάμικτο και πολύχρωμο από εργάτες, υπάλληλους, άνεργους, αγρότες, φοιτητές, νέου και νέες να βγουν στο δρόμο; Έτσι απλά κι ανοργάνωτα -χωρίς κανενός είδους ταυτότητα- μέσα στην καυτή καλοκαιρινή νύχτα που έχει και ατμόσφαιρα, χρώμα, μαγεία και γράφει ωραία στις κάμερες;
Και αφού περάσουν όμορφα μετά το σχετικό “πατιρντί” να αποχωρίσουν αφήνοντας την επόμενη μέρα και την υπόλοιπη δουλειά στα σοσιαλ μίντια και δίνοντας ραντεβού για την επόμενη βραδιά.
Έτσι κι αλλιώς η Ιστορια αλλάζει και το μέσο γι αυτό είναι η ζωή των νέων ανθρώπων, που αρχίζει πια να μετριέται όχι με ώρες δουλειάς αλλά με νύχτες εξέγερσης.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως δυο τρεις-μέρες αργότερα, η “αναμενόμενη Βίαιη καταστολή από το κράτος κλπ κλπ”, οι άπειρες φωτογραφίες και video που θα κυκλοφορήσουν, θα πυροδοτήσουν την οργή ή γιορτή (μάλλον), κάτι που θα οδηγήσει τους κυβερνώντες στην παράλυση και στο πάνδημο αίτημα για παραίτηση της κυβέρνησης.
[...]κυριολεκτικά στο έλεος των άπειρων μικρών νέων μέσων εξουσίας και μιας καλής αφορμής!
Η εποχη άλλαξε. Το εργαστήριο της λιτότητας στην Ελλάδα έχει γίνει και εργαστήριο αντίδρασης. Σε λίγα χρόνια οι ελίτ θα νοσταλγούν τις απεργίες και θα μιλούν για τις όμορφες χαμένες μέρες της νιότης τους. Τότε που είχαν “πιασμένο” το συνδικαλιστή της περιοχής, το δημοσιογράφο και τον φέρελπι πολιτικό που έλεγχε την δικαιοσύνη. Θα μας λένε πως είχαν και δικό τους τηλεοπτικό καναλι και δεν θα το πιστεύουμε…
http://papaioannou-giannis.net
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Stratfor:Τα οκτώ κλειδιά των εξελίξεων στην Τουρκία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πυρκαγιά στο μετρό της Μόσχας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
