2013-06-07 14:48:34
Το Sport24.gr ζήτησε από τον Tvrtko Puljić της συντάκτη κροατικής ιστοσελίδας να μας εξηγήσει τι σημαίνει τη σήμερον ημέρα το όνομα «Ντράζεν Πέτροβιτς» για τους συμπατριώτες του. "Η άποψη μου είναι ότι το μπάσκετ της χώρας πέθανε μαζί του"
Κάποιες φράσεις έχουν προκύψει από την καθαρή ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Για να αντέξει τον πόνο που «ξεριζώνει» τη ψυχή, που αποσυνθέτει την καρδιά στα εξ ων συνετέθη, που εξαφανίζει το οξυγόνο από το χώρο, τα κάνει όλα μάταια και σε οδηγεί στο να αμφισβητήσεις -έως και να ακυρώσεις- το νόημα της ζωής σου.
Αυτόν τον πόνο δηλαδή, που ένιωσε η Μπιζέρκα Πέτροβιτς το απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993, όταν έμαθε πως ο δευτερότοκος γιος της, Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας.
Σύντομα θα άκουγε ένα κλισέ (αλλά πόσο, μα πόσο αληθινό στην περίπτωση της), πως κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη Γη για να γίνουν μεγαλύτεροι από τη ζωή. Και τότε θα θυμόταν πως ο χαρισματικός κανακάρης της από μικρός βιαζόταν να τα προλάβει όλα. Σαν να ήξερε ότι δεν θα βρισκόταν για πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Παρ' όλα αυτά, πρόλαβε και σε 28 χρόνια τον έκανε δικό του, με την κληρονομιά του να είναι ζωντανή 20 χρόνια μετά το θάνατο του.
Ζητήσαμε από τον Tvrtko Puljić της κροατικής ιστοσελίδας sportske.jutarnji.hr να μας εξηγήσει τι σημαίνει τη σήμερον ημέρα το όνομα «Ντράζεν Πέτροβιτς» για τους συμπατριώτες του.
"Κατ' αρχάς, όλοι θυμούνται ακόμα πού βρίσκονταν και τι έκαναν την ώρα που έμαθαν τη δυσάρεστη είδηση. Εγώ ήμουν στο δωμάτιο μου, άκουσα τι είχε συμβεί στο ραδιόφωνο και «πάγωσα». Ακόμα και σήμερα είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος της κροατικής ιστορίας. Όχι μόνο του αθλητισμού. Ηταν ο πρώτος που διαφήμισε τη χώρα, από την ίδρυση της. Ο πρώτος που όπου στεκόταν, όπου βρισκόταν (στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη) μιλούσε για την Κροατία. Ηταν εκ των ηγετών στην απαρχή του έθνους.
Είχε το πλήρες «πακέτο». Ηταν ένα πολύ καλό παιδί, με νοοτροπία νικητή, σκληρός εργάτης και πάντα με το χαμόγελο. Η εικόνα του Ντράζεν να γελά είναι χαραγμένη στο μυαλό όλων των Κροατών. Ακόμα και η νέα γενιά που δεν είχε τύχει να τον δει live εν δράσει, τον έχει ως παράδειγμα. Ως κάτι πολύ σημαντικό, κάτι πολύ μεγάλο. Η πλειοψηφία των αθλητών της χώρας -για να μην πω όλοι- απαντά με το όνομα του, στην ερώτηση «ποιον έχετε ως ίνδαλμα.
Η άποψη μου είναι ότι το μπάσκετ της χώρας πέθανε μαζί του. Μετά τον Ντράζεν, πήραμε μεν, τρία μετάλλια (στα Ευρωμπάσκετ του 1993 και του 1995 και στο Μουντομπάσκετ του 1994 -όλα χάλκινα), αλλά το πνεύμα δεν ήταν ποτέ το ίδιο με όταν ήταν εκείνος στην εθνική. Ηταν ο πρώτος που εμφανιζόταν σε κάθε προετοιμασία και εκείνος που πάντα θύμιζε τα σημαντικά, όταν οι άλλοι γκρίνιαζαν για τα ξενοδοχεία, για τις συνθήκες της όποιας διοργάνωσης. Η Κροατία δεν έχει απολαύσει άλλον τέτοιον ηγέτη και δύσκολα θα συμβεί αυτό ποτέ ξανά.
Δεν υπάρχει κάποιος που να επισκέπτεται το «Μιρογκόι» (το κοιμητήριο στο Ζάγκρεμπ) για δικό του άνθρωπο και να μην περνά να αφήσει ένα λουλούδι στον τάφο του Ντράζεν. Κάθε μέρα είναι γεμάτος αναμμένα κεριά και λουλούδια. Και κάθε 1η Νοεμβρίου που είναι «η ημέρα των νεκρών» στη χώρα, επικρατεί το αδιαχώρητο.
Η μητέρα του φροντίζει να μένει ζωντανή η μνήμη του, μέσω συνεντεύξεων που δίνει και προσκλήσεων που λαμβάνει για ομιλίες, συν φυσικά τη δουλειά που κάνει για το μουσείο του «Ντράζεν Πέτροβιτς», στο οποίο έχει αφοσιωθεί την τελευταία επταετία. Λέει πάντα ιστορίες απ' όταν ήταν παιδί, διευκρινίζοντας πως από μικρός συμπεριφερόταν ως άνδρας και ως ηγέτης. Μιλά για την ικανότητα που είχε να είναι πρώτος στα σπορ, αλλά και στα μαθήματα του. Αντλεί ζωή από τη λατρεία που εισπράττει για το αδικοχαμένο γιο της.
Ο Στόικο Βράνκοβιτς ήταν ο καλύτερος φίλος του εντός γηπέδων και ο Νέβεν Σπάχια ο κολλητός του, γενικά στη ζωή. Και οι δύο φροντίζουν ώστε να μη ξεχάσει ποτέ κανείς ποιος ήταν ο Ντράζεν. Και φυσικά, μαζί με το «Drazen Petrovic Hall» και το «Drazen Petrovic Museum», υπάρχει πάντα και το αγαπημένο του «Amadeus», το καφέ που είχε «ανοίξει», όταν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης και το οποίο τώρα ανήκει στον αδελφό του, «Ατσο», ο οποίος επίσης, φροντίζει την κληρονομιά του αδελφού του, ενώ λίγο πιο πέρα, στην πλατεία, υπάρχει το άγαλμα του. Το πνεύμα του είναι ακόμα ζωντανό, όχι μόνο στο Ζάγκρεμπ, αλλά σε όλη τη χώρα. Και αυτή η αγάπη, αυτή η λατρεία δεν θα «σβήσει» ποτέ".
ΥΓ: Η σύντροφος του, Κλάρα Ζάλαντζι, η οποία οδηγούσε το κόκκινο Gof που βγήκε εκτός πορείας, στο γλιστερό αυτοκινητόδρομο Autobahn 9, στο Ντένκεντορφ της Βαυαρίας, είναι παντρεμένη με τον Ολιβερ Μπίερχοφ, πρώην ποδοσφαιριστή της Γερμανίας και ουδεμία σχέση έχει με την οικογένεια Πέτροβιτς.
Πηγή:sport24.gr
Κάποιες φράσεις έχουν προκύψει από την καθαρή ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Για να αντέξει τον πόνο που «ξεριζώνει» τη ψυχή, που αποσυνθέτει την καρδιά στα εξ ων συνετέθη, που εξαφανίζει το οξυγόνο από το χώρο, τα κάνει όλα μάταια και σε οδηγεί στο να αμφισβητήσεις -έως και να ακυρώσεις- το νόημα της ζωής σου.
Αυτόν τον πόνο δηλαδή, που ένιωσε η Μπιζέρκα Πέτροβιτς το απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993, όταν έμαθε πως ο δευτερότοκος γιος της, Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας.
Σύντομα θα άκουγε ένα κλισέ (αλλά πόσο, μα πόσο αληθινό στην περίπτωση της), πως κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη Γη για να γίνουν μεγαλύτεροι από τη ζωή. Και τότε θα θυμόταν πως ο χαρισματικός κανακάρης της από μικρός βιαζόταν να τα προλάβει όλα. Σαν να ήξερε ότι δεν θα βρισκόταν για πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Παρ' όλα αυτά, πρόλαβε και σε 28 χρόνια τον έκανε δικό του, με την κληρονομιά του να είναι ζωντανή 20 χρόνια μετά το θάνατο του.
Ζητήσαμε από τον Tvrtko Puljić της κροατικής ιστοσελίδας sportske.jutarnji.hr να μας εξηγήσει τι σημαίνει τη σήμερον ημέρα το όνομα «Ντράζεν Πέτροβιτς» για τους συμπατριώτες του.
"Κατ' αρχάς, όλοι θυμούνται ακόμα πού βρίσκονταν και τι έκαναν την ώρα που έμαθαν τη δυσάρεστη είδηση. Εγώ ήμουν στο δωμάτιο μου, άκουσα τι είχε συμβεί στο ραδιόφωνο και «πάγωσα». Ακόμα και σήμερα είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος της κροατικής ιστορίας. Όχι μόνο του αθλητισμού. Ηταν ο πρώτος που διαφήμισε τη χώρα, από την ίδρυση της. Ο πρώτος που όπου στεκόταν, όπου βρισκόταν (στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη) μιλούσε για την Κροατία. Ηταν εκ των ηγετών στην απαρχή του έθνους.
Είχε το πλήρες «πακέτο». Ηταν ένα πολύ καλό παιδί, με νοοτροπία νικητή, σκληρός εργάτης και πάντα με το χαμόγελο. Η εικόνα του Ντράζεν να γελά είναι χαραγμένη στο μυαλό όλων των Κροατών. Ακόμα και η νέα γενιά που δεν είχε τύχει να τον δει live εν δράσει, τον έχει ως παράδειγμα. Ως κάτι πολύ σημαντικό, κάτι πολύ μεγάλο. Η πλειοψηφία των αθλητών της χώρας -για να μην πω όλοι- απαντά με το όνομα του, στην ερώτηση «ποιον έχετε ως ίνδαλμα.
Η άποψη μου είναι ότι το μπάσκετ της χώρας πέθανε μαζί του. Μετά τον Ντράζεν, πήραμε μεν, τρία μετάλλια (στα Ευρωμπάσκετ του 1993 και του 1995 και στο Μουντομπάσκετ του 1994 -όλα χάλκινα), αλλά το πνεύμα δεν ήταν ποτέ το ίδιο με όταν ήταν εκείνος στην εθνική. Ηταν ο πρώτος που εμφανιζόταν σε κάθε προετοιμασία και εκείνος που πάντα θύμιζε τα σημαντικά, όταν οι άλλοι γκρίνιαζαν για τα ξενοδοχεία, για τις συνθήκες της όποιας διοργάνωσης. Η Κροατία δεν έχει απολαύσει άλλον τέτοιον ηγέτη και δύσκολα θα συμβεί αυτό ποτέ ξανά.
Δεν υπάρχει κάποιος που να επισκέπτεται το «Μιρογκόι» (το κοιμητήριο στο Ζάγκρεμπ) για δικό του άνθρωπο και να μην περνά να αφήσει ένα λουλούδι στον τάφο του Ντράζεν. Κάθε μέρα είναι γεμάτος αναμμένα κεριά και λουλούδια. Και κάθε 1η Νοεμβρίου που είναι «η ημέρα των νεκρών» στη χώρα, επικρατεί το αδιαχώρητο.
Η μητέρα του φροντίζει να μένει ζωντανή η μνήμη του, μέσω συνεντεύξεων που δίνει και προσκλήσεων που λαμβάνει για ομιλίες, συν φυσικά τη δουλειά που κάνει για το μουσείο του «Ντράζεν Πέτροβιτς», στο οποίο έχει αφοσιωθεί την τελευταία επταετία. Λέει πάντα ιστορίες απ' όταν ήταν παιδί, διευκρινίζοντας πως από μικρός συμπεριφερόταν ως άνδρας και ως ηγέτης. Μιλά για την ικανότητα που είχε να είναι πρώτος στα σπορ, αλλά και στα μαθήματα του. Αντλεί ζωή από τη λατρεία που εισπράττει για το αδικοχαμένο γιο της.
Ο Στόικο Βράνκοβιτς ήταν ο καλύτερος φίλος του εντός γηπέδων και ο Νέβεν Σπάχια ο κολλητός του, γενικά στη ζωή. Και οι δύο φροντίζουν ώστε να μη ξεχάσει ποτέ κανείς ποιος ήταν ο Ντράζεν. Και φυσικά, μαζί με το «Drazen Petrovic Hall» και το «Drazen Petrovic Museum», υπάρχει πάντα και το αγαπημένο του «Amadeus», το καφέ που είχε «ανοίξει», όταν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης και το οποίο τώρα ανήκει στον αδελφό του, «Ατσο», ο οποίος επίσης, φροντίζει την κληρονομιά του αδελφού του, ενώ λίγο πιο πέρα, στην πλατεία, υπάρχει το άγαλμα του. Το πνεύμα του είναι ακόμα ζωντανό, όχι μόνο στο Ζάγκρεμπ, αλλά σε όλη τη χώρα. Και αυτή η αγάπη, αυτή η λατρεία δεν θα «σβήσει» ποτέ".
ΥΓ: Η σύντροφος του, Κλάρα Ζάλαντζι, η οποία οδηγούσε το κόκκινο Gof που βγήκε εκτός πορείας, στο γλιστερό αυτοκινητόδρομο Autobahn 9, στο Ντένκεντορφ της Βαυαρίας, είναι παντρεμένη με τον Ολιβερ Μπίερχοφ, πρώην ποδοσφαιριστή της Γερμανίας και ουδεμία σχέση έχει με την οικογένεια Πέτροβιτς.
Πηγή:sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε συνεργασία ΠΑΟΚ και Nike
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
