2013-06-12 12:36:10
Παικος Β.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πρόκειται να γίνει, όπου νά 'ναι, ενιαίο κόμμα. Μετά από μακρά και μάλλον επώδυνη κυοφορία.
Το ζήτημα, και το ανοιχτό ακόμη ερώτημα, είναι αν θα πρόκειται για «κανονικό» κόμμα. Με μέλη, με οργανώσεις βάσης, με καθοδηγητικά, με εκτελεστικά και με ενδιάμεσα όργανα, με ηγεσία και με ρεύματα σκέψης, κατά την κουλτούρα της σύγχρονης Αριστεράς. Ή για καρικατούρα κόμματος. Όπου τα πράγματα θα παραμείνουν περίπου όπως είναι σήμερα. Με τιμάρια και με ομοσπονδιακό χαρακτήρα χαλαρής ενοποίησης. Πρόκειται για το στοίχημα με το οποίο καλείται να αναμετρηθεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Για λογαριασμό της ιστορίας Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι όλοι όσοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα βήματά του, αναρωτιούνται. Κάποιοι ανησυχούν. Και κάποιοι άλλοι βιάζονται να του γυρίσουν την πλάτη. Αμφισβητώντας την αντικειμενική του δυνατότητα να προχωρήσει. Σε συνδυασμό, αυτά τα τελευταία, με τα φαινόμενα πολυφωνίας ή και κακοφωνίας που εκπέμπονται συχνά-πυκνά από τις γραμμές του. «Αφού δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, είναι δυνατόν να τους εμπιστευτείς τις τύχες της χώρας;» ακούς κάθε τόσο από ειλικρινείς ή και από λιγότερο ειλικρινείς φίλους.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Εδώ κι ένα χρόνο, από τον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ περνά τη φάση της ενηλικίωσής του. Τη φάση της «βίαιης ωρίμανσής» του, κατά την εύστοχη ρήση του Γιάννη Δραγασάκη. Από το 4% εκτοξεύτηκε στο 27%. Από τους 13 βουλευτές (που έγιναν 9 μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ.), έφτασε στους 71. Από κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, τελευταίο σε δύναμη στην προηγούμενη Βουλή, κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα. Και χτυπάει με αξιώσεις την πόρτα της εξουσίας.
Ε, πώς να το κάνουμε, δεν καλύπτονται αυτές οι θηριώδεις αποστάσεις τόσο γρήγορα. Δεν αφομοιώνονται αυτές οι χαώδεις διαφορές τόσο εύκολα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει σήμερα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, να προσαρμόσει δομές, συγκρότηση, αντιλήψεις, κομματική προσωπικότητα και πολιτική «ψυχολογία» στις νέες απαιτήσεις. Πρόκειται ακριβώς για την ταχύρρυθμη ενηλικίωσή του, πρόκειται για τη «βίαιη ωρίμανση» που λέγαμε. Και το κάνει, θα πρέπει να πούμε, με μεγαλύτερη ταχύτητα, με λιγότερες δυσκολίες και, προπάντων, με λιγότερα λάθη απ' ό,τι θα περίμενε κανείς. Απ' ό,τι φοβούνταν οι ίδιοι οι φίλοι του...
Στοιχήματα και προκλήσεις Αλλά τι ενδιαφέρουν όλ' αυτά τους πολίτες και κατά τι τους αφορούν, θα ρωτήσει κάποιος. Και θά 'χει δίκιο. Οι πολίτες δεν έχουν καμιά απολύτως υποχρέωση να δείξουν «κατανόηση». Και δεν πρόκειται να το κάνουν. Ο λαός θέλει να δει ώριμο και «έτοιμο» το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Προκειμένου να το εμπιστευτεί. Ο λαός περιμένει να δει ένα κόμμα πραγματικά ενιαίο και σοβαρό, τέτοιο που δεν θα εμπεριέχει το σπέρμα μελλοντικών περιπετειών. Ο λαός περιμένει να δει από τον ΣΥΡΙΖΑ «πρόταση εξουσίας» ολοκληρωμένη, πλήρη, συνολική και, προπάντων, πειστική. Ακριβώς αυτό είναι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Πρόκειται για τις προκλήσεις που αποτελούν τον μόνο υπολογίσιμο «αντίπαλό» του.
Και για να μιλήσουμε συγκεκριμένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις κατά τομείς προγραμματικές θέσεις, τις οποίες πράγματι παρουσιάζει με αξιοσημείωτη επάρκεια, χρωστάει να πει στον λαό τι ακριβώς θα κάνει στην περίπτωση που, ερχόμενος στην εξουσία και εφαρμόζοντας τα υπεσχημένα, οι δανειστές κλείσουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης. Και τούτο όχι με υποθέσεις εργασίας, ούτε με σεναριακές γενικότητες. Αλλά καθαρά και ξάστερα και στις λεπτομέρειες. Στις πράγματι δύσκολες λεπτομέρειες.
Και χρωστάει, από την άλλη μεριά, να πει στον λαό με ποιες ακριβώς κυβερνητικές συμμαχίες θα προχωρήσει. Όχι στη σφαίρα του ιδεατού ή στο επίπεδο των επιθυμιών, αλλά σ' εκείνο της πραγματικότητας. Κάτι που, όπως όλα (και οι δημοσκοπήσεις) δείχνουν, είναι απολύτως, και άμεσα, απαιτητό από τους πολίτες. Πολύ περισσότερο αφού οι άλλοι, οι αντίπαλοι, έχουν ήδη έτοιμο το τρικομματικό μοντέλο. Και προς μελλοντική χρήση. Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως εντελώς τυχαία εισχωρεί σε κάποιες δημοσκοπήσεις το σχετικό ερώτημα.
Όσο για την ακριβή μορφή του νέου, του υπό ίδρυση κόμματος, οι έχοντες τις ηγετικές ευθύνες δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνουν πως, στη συνείδηση της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη, από καιρό, ενιαίος και ομοιογενής. Και το τελευταίο που ασφαλώς θα ήθελαν, είναι να αγνοήσουν τη φωνή, την απαίτηση, το «φρόνημα» της κοινωνίας.
Στην πολιτική ιστορία, και στη νεότερη, το έχουμε δει και ξαναδεί. Η δυναμική των εξελίξεων σαρώνει τα πάντα. Και διαμορφώνει τα πάντα. Όταν μια πολιτική δύναμη εμφανίζεται «έτοιμη και θαρραλέα», η ίδια η Ιστορία την παίρνει από το χέρι και την οδηγεί...
avgi.gr
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πρόκειται να γίνει, όπου νά 'ναι, ενιαίο κόμμα. Μετά από μακρά και μάλλον επώδυνη κυοφορία.
Το ζήτημα, και το ανοιχτό ακόμη ερώτημα, είναι αν θα πρόκειται για «κανονικό» κόμμα. Με μέλη, με οργανώσεις βάσης, με καθοδηγητικά, με εκτελεστικά και με ενδιάμεσα όργανα, με ηγεσία και με ρεύματα σκέψης, κατά την κουλτούρα της σύγχρονης Αριστεράς. Ή για καρικατούρα κόμματος. Όπου τα πράγματα θα παραμείνουν περίπου όπως είναι σήμερα. Με τιμάρια και με ομοσπονδιακό χαρακτήρα χαλαρής ενοποίησης. Πρόκειται για το στοίχημα με το οποίο καλείται να αναμετρηθεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Για λογαριασμό της ιστορίας Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι όλοι όσοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα βήματά του, αναρωτιούνται. Κάποιοι ανησυχούν. Και κάποιοι άλλοι βιάζονται να του γυρίσουν την πλάτη. Αμφισβητώντας την αντικειμενική του δυνατότητα να προχωρήσει. Σε συνδυασμό, αυτά τα τελευταία, με τα φαινόμενα πολυφωνίας ή και κακοφωνίας που εκπέμπονται συχνά-πυκνά από τις γραμμές του. «Αφού δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, είναι δυνατόν να τους εμπιστευτείς τις τύχες της χώρας;» ακούς κάθε τόσο από ειλικρινείς ή και από λιγότερο ειλικρινείς φίλους.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Εδώ κι ένα χρόνο, από τον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ περνά τη φάση της ενηλικίωσής του. Τη φάση της «βίαιης ωρίμανσής» του, κατά την εύστοχη ρήση του Γιάννη Δραγασάκη. Από το 4% εκτοξεύτηκε στο 27%. Από τους 13 βουλευτές (που έγιναν 9 μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ.), έφτασε στους 71. Από κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, τελευταίο σε δύναμη στην προηγούμενη Βουλή, κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα. Και χτυπάει με αξιώσεις την πόρτα της εξουσίας.
Ε, πώς να το κάνουμε, δεν καλύπτονται αυτές οι θηριώδεις αποστάσεις τόσο γρήγορα. Δεν αφομοιώνονται αυτές οι χαώδεις διαφορές τόσο εύκολα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει σήμερα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, να προσαρμόσει δομές, συγκρότηση, αντιλήψεις, κομματική προσωπικότητα και πολιτική «ψυχολογία» στις νέες απαιτήσεις. Πρόκειται ακριβώς για την ταχύρρυθμη ενηλικίωσή του, πρόκειται για τη «βίαιη ωρίμανση» που λέγαμε. Και το κάνει, θα πρέπει να πούμε, με μεγαλύτερη ταχύτητα, με λιγότερες δυσκολίες και, προπάντων, με λιγότερα λάθη απ' ό,τι θα περίμενε κανείς. Απ' ό,τι φοβούνταν οι ίδιοι οι φίλοι του...
Στοιχήματα και προκλήσεις Αλλά τι ενδιαφέρουν όλ' αυτά τους πολίτες και κατά τι τους αφορούν, θα ρωτήσει κάποιος. Και θά 'χει δίκιο. Οι πολίτες δεν έχουν καμιά απολύτως υποχρέωση να δείξουν «κατανόηση». Και δεν πρόκειται να το κάνουν. Ο λαός θέλει να δει ώριμο και «έτοιμο» το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Προκειμένου να το εμπιστευτεί. Ο λαός περιμένει να δει ένα κόμμα πραγματικά ενιαίο και σοβαρό, τέτοιο που δεν θα εμπεριέχει το σπέρμα μελλοντικών περιπετειών. Ο λαός περιμένει να δει από τον ΣΥΡΙΖΑ «πρόταση εξουσίας» ολοκληρωμένη, πλήρη, συνολική και, προπάντων, πειστική. Ακριβώς αυτό είναι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Πρόκειται για τις προκλήσεις που αποτελούν τον μόνο υπολογίσιμο «αντίπαλό» του.
Και για να μιλήσουμε συγκεκριμένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις κατά τομείς προγραμματικές θέσεις, τις οποίες πράγματι παρουσιάζει με αξιοσημείωτη επάρκεια, χρωστάει να πει στον λαό τι ακριβώς θα κάνει στην περίπτωση που, ερχόμενος στην εξουσία και εφαρμόζοντας τα υπεσχημένα, οι δανειστές κλείσουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης. Και τούτο όχι με υποθέσεις εργασίας, ούτε με σεναριακές γενικότητες. Αλλά καθαρά και ξάστερα και στις λεπτομέρειες. Στις πράγματι δύσκολες λεπτομέρειες.
Και χρωστάει, από την άλλη μεριά, να πει στον λαό με ποιες ακριβώς κυβερνητικές συμμαχίες θα προχωρήσει. Όχι στη σφαίρα του ιδεατού ή στο επίπεδο των επιθυμιών, αλλά σ' εκείνο της πραγματικότητας. Κάτι που, όπως όλα (και οι δημοσκοπήσεις) δείχνουν, είναι απολύτως, και άμεσα, απαιτητό από τους πολίτες. Πολύ περισσότερο αφού οι άλλοι, οι αντίπαλοι, έχουν ήδη έτοιμο το τρικομματικό μοντέλο. Και προς μελλοντική χρήση. Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως εντελώς τυχαία εισχωρεί σε κάποιες δημοσκοπήσεις το σχετικό ερώτημα.
Όσο για την ακριβή μορφή του νέου, του υπό ίδρυση κόμματος, οι έχοντες τις ηγετικές ευθύνες δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνουν πως, στη συνείδηση της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη, από καιρό, ενιαίος και ομοιογενής. Και το τελευταίο που ασφαλώς θα ήθελαν, είναι να αγνοήσουν τη φωνή, την απαίτηση, το «φρόνημα» της κοινωνίας.
Στην πολιτική ιστορία, και στη νεότερη, το έχουμε δει και ξαναδεί. Η δυναμική των εξελίξεων σαρώνει τα πάντα. Και διαμορφώνει τα πάντα. Όταν μια πολιτική δύναμη εμφανίζεται «έτοιμη και θαρραλέα», η ίδια η Ιστορία την παίρνει από το χέρι και την οδηγεί...
avgi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
