2012-04-05 13:46:42
από τον Maurice Gendre«Εγώ λ «»» έω ότι πρέπει να κτίσουμε την Ευρώπη έχοντας ως βάση μια συμφωνία μεταξύ των Γάλλων και των Γερμανών. Και όταν θα έχει γίνει η Ευρώπη με αυτά τα θεμέλια (...), τότε, θα μπορέσουμε να στραφούμε προς τη Ρωσία. Τότε, θα προσπαθήσουμε, μια για πάντα, να οικοδομήσουμε την Ευρώπη ολόκληρη, μαζί με τη Ρωσία επίσης, και ας πρέπει αυτή να αλλάξει το καθεστώς της. Αυτό είναι το πρόγραμμα των πραγματικών Ευρωπαίων. Αυτό είναι το δικό μου πρόγραμμα». Charles de Gaulle (1949)
Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν να αντιμετωπίσουν «ένα Ισλάμ του οποίου η ακόμα αδάμαστη δύναμή ωθεί από τα υπερπληθυσμένα εδάφη του προς την Ευρώπη», έναν οικονομικό ανταγωνισμό «των λαών της Άπω Ανατολής» και τέλος «μια Αμερική που τους αποξενώνει πολιτιστικά», «που τους εκβιάζει οικονομικά» και «που τους υποτελεί πολιτικά».Jordis Von Lohausen στον επίλογο, γραμμένο το 1995, του βιβλίου του «Οι αυτοκρατορίες και η ισχύς»
Τι υπάρχει: η Αυτοκρατορία του ΤίποταΤι είναι η Ευρώπη;
Η Ευρώπη είναι ένας πολιτισμός, άθροιση των πολιτισμών που την αποτελούν. Για όποιον κοιτάζει από απόσταση ένα χάρτη της ηπείρου, επιπλέουν τέσσερα σύνολα.
· Μια λατινική Ευρώπη, χαρακτηρισμένη από τον καθολικισμό και, σε κάποιο βαθμό, από την απόρριψη του ρεπουμπλικανισμού από τον τελευταίο (γαλλική κοσμικότητα, ισπανικός αναρχισμός).· Μια «αγγλοσαξονική» Ευρώπη, ή καλλίτερα αγγλο-ολλανδική, χαρακτηρισμένη ιστορικά από την κυριαρχία ενός Προτεσταντισμού που για λόγους απλότητας θα αναφέρουμε ως «φιλελεύθερος» (αποδοχή της ατομικής ελευθερίας, που περιβάλλεται από ένα πραγματικό μυστικισμό του ανταγωνισμού).· Μια Γερμανική Ευρώπη, χαρακτηρισμένη ιστορικά από την κυριαρχία ενός Προτεσταντισμού, που, και πάλι για λόγους απλότητας, θα αναφέρουμε ως «Ταξικό-φιλελεύθερος» (συνδυασμός μιας αναμορφωμένης Λουθηρανικής ανισότιμης μεταφυσικής και μιας σχετικής αποδοχής της ελεύθερης εξέτασης).· Μια σλαβική Ευρώπη, που κυριαρχείται από την Ορθοδοξία, και έπειτα, από την εκκοσμίκευση της, καμιά φορά ασυνείδητα αλλά προπαντός παθητική, σε συστήματα αυταρχικά ή/και ισότητας (τσαρική απολυταρχία, σοβιετισμός).
Αυτές οι τέσσερις οντότητες περιέχουν επιπλέον ζώνες περιφερειακής επικάλυψης. Μέρος της Ολλανδίας είναι στην ουσία γερμανικό. Η Σκανδιναβία χαρακτηρίζεται από την αλληλοδιείσδυση των δύο προτεσταντικών κληρονομιών. Η Πολωνία είναι καθολική, ως εκ τούτου λατινική, και όμως ριζικά σλαβική. Αντίθετα, η Ρουμανία, ως επί το πλείστον ορθόδοξη, είναι μια χώρα γλωσσικά λατινική.
Ορισμένες χώρες διασχίζονται δραματικά από ένα ή περισσότερα από αυτά τα ανθρωπολογικά ρήγματα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ουκρανία, της οποίας το δυτικό τμήμα, για πολλά χρόνια υπό πολωνική κυριαρχία, είναι ουνιτικό, με ορθόδοξο θρήσκευμα αλλά αναγνωρίζοντας την εξουσία της Ρώμης, ενώ το ανατολικό τμήμα είναι αυστηρά ορθόδοξο και στράφηκε προς τη Μόσχα. Η ίδια η Γαλλία διασχίζεται από πολλά από αυτά τα ρήγματα, παρόλο ότι ο χρόνος έχει εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό τις διαχωριστικές γραμμές: η Αλσατία είναι γερμανική, για παράδειγμα.
Πρόσθετος παράγοντας διαφορετικότητας (της πραγματικής), η ιστορία έχει δημιουργήσει μέσα στις τέσσερεις βασικές οντότητες πολύπλοκους μηχανισμούς αντίδρασης που έχουν παράγει, μέσω μιας σχετικά ομοιογενούς πολιτιστικής κληρονομιάς, πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις. Η παρισιάνικη καρδιά ολόκληρου του γαλλικού συνόλου αντιτίθεται, λόγω της κοσμικής παράδοσης του, στις βαθιά καθολικές επαρχίες (Vendée). Η Νότια Ισπανία και η Καταλονία, αναρχικές, εντίθενται στο βόρειο καστιλλιάνικο κληρονόμο μιας αγνής καθολικής αυταρχικής παράδοσης. Η νότια Γερμανία, κατά κύριο λόγο καθολική (Βαυαρία), παρουσιάζει σχεδόν λατινικά χαρακτηριστικά στα μάτια ενός Βορειουγερμανού.
Παραδόξως, είναι από αυτή τη μεγάλη θρησκευτική, πολιτισμική και ανθρωπολογική διαφορετικότητα, που η Ευρώπη αντλεί την ενότητά της. Η ύπαρξη ενός άπειρου αριθμού παραλλαγών ικανών να συνδυαστούν και ανασυνδυαστούν αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής ιδιοφυΐας. Καθιστά αδύνατη η δημιουργία μη αναστρέψιμων ρηγμάτων. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει πραγματικά καμία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα ανθρωπολογικά ομοιογενή, κάθε μεγάλη χώρα «περιέχει» κατά κάποιο τρόπο μέρος των άλλων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Γαλλία, αλλά όχι μόνο για τη Γαλλία.
Αυτό που έκανε δυνατό αυτό το θαύμα είναι, αυτό τον απίθανο γάμο ενός πλήθους παραλλαγών φαινομενικά ασυμβίβαστων μεταξύ τους, είναι η ύπαρξη μιας υποκείμενης κοινής βάσης: το θεμέλιο του χριστιανικού πολιτισμού, διαμόρφωση του Ελληνισμού στα πλαίσια του βιβλικού μηνύματος (βλ. Άγιο Θωμά Ακινάτη). Αυτό το πολιτισμικό θεμέλιο προϋποθέτει μια σειρά από κοινές αξίες: την αναγνώριση του ανθρώπου ως υποκείμενο του θρησκευτικού, ως εκ τούτου του πολιτικού, περιέχει στους σπόρους της τις ιδέες της δημοκρατίας, της οντολογικής ισότητας των ανθρώπων, και συνεπώς, της ισότητας σεβασμού των πολιτών της Πόλης, των συζύγων στο γάμο, κλπ.. (1) Παρά το γεγονός ότι η έννοια της ισότητας δεν έχει το ίδιο πεδίο εφαρμογής και την ίδια κατεύθυνση ανάλογα με τις πολιτιστικές διαφορές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όταν πρόκειται βασικά για απαίτηση σεβασμού στον Άλλον (τον αληθινό), οι Ευρωπαίοι, ανάμεσά τους τουλάχιστον, αυτό-αναγνωρίζονται πάντα.Η Ευρώπη, η αληθινή, αυτή είναι.
Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αυτή η Ευρώπη αποσυντέθηκε σταδιακά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχε ήδη διαταραχθεί (ευφημισμός) από τους θρησκευτικούς πολέμους και τις αιματηρές περιπέτειες του Ναπολέοντα, αλλά το «σύστημα Ευρώπη» ωστόσο, ανασυστάθηκε γύρω από την αμοιβαία συνειδητοποίηση των κοινών αξιών. Από το 1914 και ιδιαίτερα μετά το 1917, αυτό το «σύστημα Ευρώπη» κατέρρευσε. Οι Μπολσεβίκοι δεν αναγνώριζαν την αξία του ανθρώπινου όντος στον αντίπαλό τους.
Αντίθετα, είναι φαινομενικά οι μη-Ευρωπαίοι, οι Βορειοαμερικανοί, οι οποίοι φαίνονται να ήταν φορείς μιας μεγαλύτερης απαίτησης σεβασμού, συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων τους (δεν θα μπούμε εδώ σε συζήτηση για την ειλικρίνεια του Wilson). Στη συνέχεια, από το 1933, και ιδιαίτερα από το 1938, η λογική του ναζισμού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο σλάβος «υπάνθρωπος» δεν είναι πλέον ανθρώπινο ον, και, ως απάντηση, ο Κόκκινος Στρατός το 1945 θα αποδείξει ότι θεωρεί τον σεβασμό του άμαχου πληθυσμού ως δεδομένο πρωταρχικής σημασίας.
Μετά την κατάρρευση του «συστήματος Ευρώπη», έλαβε χώρα ένα γενικό κίνημα, στο επίπεδο των αρχουσών τάξεων, για να εξασφαλιστεί το «ποτέ ξανά». Από την αρχή, αυτό το κίνημα ήταν διφορούμενο: οι κύριοι υποκινητές τους, οι Κύριοι Monnet, Spaak, Schuman και ο De Gasperi, δεν συμφωνούσαν απαραίτητα σε όλα, και οι ψηφοφόροι τους μπορούσαν να έχουν αρκετά διαφορετικές απαιτήσεις. Αν σταθούμε στην επίσημη εκδοχή, τα κίνητρα αυτών των ιδρυτικών πατεράδων που προέρχονταν από τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα ως επί το πλείστον, μόνο ασχολούνταν με τον ευρωπαϊκό οικουμενισμό.
Η πραγματικότητα φαίνεται να είναι λίγο πιο περίπλοκη. Πάρτε τους δύο Γάλλους. Ο Monnet ήταν πρώην ανώτερο στέλεχος της δημόσιας διοίκησης, εμπνευστής, το 1940, ενός σχεδίου για μια γαλλο-βρετανική ένωση, και έπαιξε σε όλο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ένα ρόλο συνδέσμου μεταξύ της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν γνωρίζουμε να είχε ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την Καθολική Εκκλησία. Ο Robert Schuman, Γαλλολουξεμβουργέζος γερμανόφωνος, ήταν μέλος της πρώτης κυβέρνησης Πετέν, προτού συλληφθεί από τους Γερμανούς για σκοτεινούς λόγους. Δραπέτευσε, εντάχθηκε στην Αντίσταση, σε μια από αυτές τις ακατανόητές πορείες σήμερα, αλλά τυπικές της εποχής.
Μια διαδικασία για την αγιοποίηση του Robert Schuman έχει ανοίξει από την Καθολική Εκκλησία: ο Επίσκοπος Pierre Raffin, Επίσκοπος του Metz, έχει επιτρέψει τη διαδικασία το 1991. Το 2004, έκλεισε η διαδικασία της επισκοπής. Τα έγγραφα εστάλησαν στο Βατικανό όπου η Επιτροπή για τις Αγιοποιήσεις μελετά το θέμα.
Τι μπορεί κάλλιστα να ένωσε δύο τόσο ανόμοιους άνδρες; Η χριστιανική παγκοσμιότητα; Ίσως (χεμ). Μια πιο σοβαρή εξήγηση φαίνεται να έχει δοθεί στις αρχές του παρόντος αιώνα από τον δημοσιογράφο της Daily Telegraph Ambrose Evans-Pritchard: ο Robert Schuman, στις αρχές της δεκαετίας του '50, χρησιμοποιήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Με δεδομένη την πορεία του Monsieur Monnet κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, φαίνεται ότι βρήκαμε εδώ τον ελλείποντα κρίκο Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο λίκνο της, εμφανίζεται ως δημιούργημα των Ηνωμένων Πολιτειών.Οι Αμερικανοί (ακριβέστερα τα δίκτυα Ροκφέλερ) στηρίχθηκαν στο τραυματισμό της Ευρώπης, που είχε χάσει τις αισθήσεις της, για την ομοσπονδοποίηση της κάτω από τον αντίχειρά τους. Από την αρχή, πρόκειται ακριβώς για κάτι τέτοιο. Όταν την κοιτάμε με αυτή την οπτική γωνία, η ΕΕ είναι μια ανθυπατεία της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Ακριβώς όπως ο Καίσαρας ένωσε τη Γαλατία για να την κυριαρχήσει, αφού ανακάτεψε προσεκτικά τις εντάσεις μεταξύ των φυλών για να γίνει απαραίτητος, η Αμερική έχει συλλάβει προς όφελος της την ανάγκη που είχε η Ευρώπη, μετά την κατάρρευση του ιστορικού συστήματος της, να συνέλθει και να ξαναπάρει το πεπρωμένο της.
Ως εκ τούτου, η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να θεωρηθεί ως η διαδικασία με την οποία, μέσα από πολλές περιπέτειες, μια διχασμένη ήπειρο, στερούμενη της διαρθρωτικής ταυτότητας της, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει, για την ανοικοδόμηση της, τις ίδιες τις δομές του ξένου αφέντη της. Με φυσικά, στο τέλος του δρόμου, ένα και μόνο πραγματικό ερώτημα: μπορούμε να επιστρέψουμε στην Αμερική τη πονηριά με την οποία ξεγέλασε την Ευρώπη; Μπορούμε, μετά τον Καίσαρα που ενοποίησε τη Γαλατία, να επανα-ιδρύσουμε μια ανεξάρτητη Γαλατία;
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχομε πάρει αυτό το μονοπάτι. Από τότε που προχωρεί, και αυτό-επαινέσεται σε κάθε βήμα για την πρόοδο, η Ευρώπη των «θέλουμε περισσότερο Ευρώπη», φαίνεται να μη αναρωτηθεί ποτέ προς τα πού «προχωρεί» ακριβώς. Αυτό το σύνολο που θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε «Αυτοκρατορία του Τίποτα», ούτε καν σε θέση να συμφωνήσει σχετικά με μια αναφορά στις χριστιανικές αξίες σε μια ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη (ΣΕΚ), ούτε ικανή να ικανοποιήσει ένα ρητό του Θουκυδίδη, ωστόσο έδειξε τελείως ικανή να «προχωρεί» όπως το απαιτούσε ο αμερικανός «εταίρος» της, στην αναγκαστική ενσωμάτωση χωρών, σταθερών και ανταγωνιστικών, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Για την ώρα, έχομε γλιτώσει από τη Βοσνία, αλλά μόνο και μόνο επειδή οι ευρωκράτες δεν έχουν βρει κάποιον με τον οποίο να διαπραγματευτούν! (Αυθεντικό: η Βοσνία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ, αλλά οι Βρυξέλλες αμφιβάλλουν για την ενότητα της χώρας -και όταν οι Βρυξελλιώτες έχουν αμφιβολίες για την ενότητα μιας χώρας ...!).
Τι θα συμβεί κατά πάσα πιθανότηταΠιθανή εξάρθρωση της Ευρωλανδίας (Euroland)Μερικές αμφιβολίες σχετικά με τη γένεση της Ευρωλανδίας.
Μια πρώτη ερμηνεία θα ήταν ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες, μετά την άρση των εμπορικών περιορισμών από τον ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), συνειδητοποίησαν ξαφνικά ότι δεν υπήρχε πραγματικά τίποτα που να διαφοροποιεί το σχέδιο τους από μια απλή τοπική παραλλαγή του ολοκληρωμένου παγκοσμοποιημένου ελεύθερου εμπορίου. Κατά συνέπεια, το ευρώ ήταν ένας τρόπος για την Αυτοκρατορία του Τίποτα, να διατηρηθεί η μυθιστορία της ύπαρξής του.
Μια δεύτερη ερμηνεία, η λιγότερο αξιόπιστη, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη μιας στρατηγικής σκέψης στα μυαλά των κυρίων Μιτεράν και η Σία, θα ήταν ότι το ευρώ αποφασίστηκε για να δεθεί σταθερά η επανενωμένη Γερμανία με την Ευρώπη. Όπως το πεπρωμένο ήθελε τελικά, η διχασμένη Ευρώπη να δεθεί με την ενωμένη Γερμανία, αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη ιστορία.
Μια τρίτη ερμηνεία, η οποία μας φαίνεται η πιο πιθανή, είναι ότι το ευρώ σχεδιάστηκε εξ’ αρχής ως την υλοποίηση μιας αρκετά απλωμένης ζώνης του μάρκου για να αντισταθμίσει το δολάριο, με τη προοπτική μιας ενοποιημένης διατλαντικής αγοράς, σύμφωνα με τις σχετικά ξεκάθαρες λογικές, και ομολογουμένως αρκετά ορθές για την αμερικανική άποψη, του κ. Zbigniew Brzezinski (διαβάστε για θέμα «Η Μεγάλη Σκακιέρα», και την θεωρία μιας Δύσης 1 + 1 που συνδέει την Ευρώπη και Βόρεια Αμερική). Και πάλι, το πεπρωμένο κινδυνεύει να είναι περιπαικτικό, δεδομένου ότι το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι αν θα εκραγεί το δολάριο, πριν ή μετά την έκρηξη του ευρώ.
Τέλος πάντων, ο παράλογος χαρακτήρας, για να μη πω πλασματικός, της επιχείρησης «ευρώ» ως ενιαίο μοναδικό νόμισμα, και όχι μόνο απλά κοινό, κτυπά σήμερα ακόμα τα μάτια των τυφλών. Αναρωτιέται κανείς με κάθε ειλικρίνεια, ποιος μπορούσε κάλλιστα να είχε την παράλογη ιδέα να σχεδιάσει μια ενιαία και ολοκληρωμένη νομισματική πολιτική για την Ελλάδα και τη Γερμανία. Η απλή εξέταση της αυξανομένης διαφοράς της ανταγωνιστικότητας από το 2002 μεταξύ της Βόρειας Ευρώπης και της Νότιας Ευρώπης δείχνει αμέσως ότι ήθελαν να παντρεύουν τεχνητά, να κλειδώσουν με τη λογική της ομογενοποιήσης, πολύ ετερογενείς χώρες, ακόμα και βασικά διαφορετικούς πολιτισμούς. Στο βάθος, θα βρούμε εδώ μια βρωμο- άγνοια του τι είναι πραγματικά η Ευρώπη, όπως την ορίσαμε παραπάνω σε αυτό το κείμενο: κοινές αξίες που ουσιαστικά βασίζονται στον Ελληνο-χριστιανισμό, αλλά κατά τα άλλα, διαφορετικοί πολιτισμοί.
Η έκρηξη του ευρώ είναι τώρα σχεδόν βέβαια. Μόνο μια συνθήκη που θα υποβληθεί σε κοινοβουλευτικό έλεγχο (και προπαντός όχι σε δημοψήφισμα), που θα επέτρεπε τη μετάβαση σε ένα φορολογικό και δημοσιονομικό φεντεραλισμό, θα απέφευγε το αναπόφευκτο.Αλλά αν λαμβανόταν αυτή η απόφαση, η ΕΕ, για άλλη μια φορά, θα αποδείκνυε την αντι-δημοκρατική διάσταση της, αν όχι τυραννική. Και επιπλέον, ακόμη και αυτός ο φορολογικός και δημοσιονομικός φεντεραλισμός δεν θα έλυνε τα πάντα. Υπάρχει μια στιγμή που θα πρέπει να καταλάβει κανείς ότι, ίσως, πολύ απλά, οι λατινικές κοινωνίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν τις γερμανικές κοινωνίες -και, εάν τις το επιβάλουν, αργά ή γρήγορα, η πραγματικότητα θα πάρει εκδίκηση.
Οι εικόνες αυτής της Ελληνίδας γυναίκας που απειλεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από το μπαλκόνι της, μετά που έμαθε την απόλυσή της από τη διοίκηση της, απόλυση που δεν θα της επιτρέψει πλέον να πληρώσει για τη φροντίδα του σοβαρά άρρωστου παιδιού της, λένε πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε αριθμητικό δεδομένο ή οποιοδήποτε στατιστικό πίνακα, σχετικά με την κατάσταση ηθικής χρεοκοπίας των ελίτ αυτής της ηπείρου, για την έκταση της αποτυχίας τους και -ας μην μασάω τα λόγια μου- το μέγεθος της προδοσίας τους. (2)
Πιθανές εντάσεις στο εσωτερικό της ΕΕΑπαραίτητη από-παγκοσμιοποιήση και επείγουσα εκ νέου εκβιομηχάνιση
Η περισσότερο ή λιγότερο κραυγαλέα αδυναμία να οργανωθεί ένας ευρωπαϊκός προστατευτισμός, και η σαφής θέληση προπαντός να μην αφήσουν τα κράτη να τον οργανώσουν σε εθνική κλίμακα, διπλή συνέπεια της «ζόμπι-έννοιας» (ανατρέξτε στον Γερμανό κοινωνιολόγο Ούλριχ Μπεκ ) του ελεύθερου εμπορίου, αποδείχνεται ήδη αυτοκτονική.
Αυτή η ιδεολογική άρνηση των τεχνοκρατών των Βρυξελλών-Μάαστριχτ να αφήσουν τις κυβερνήσεις η τους αρχηγούς κρατών (με λιγότερο ή περισσότερο σιωπηρή συμφωνία των τελευταίων) να εφαρμόσουν μέτρα προστασίας, πλέον ζωτικής σημασίας, ενώπιο του ανταγωνισμού της νοτιοανατολικής Ασίας ειδικότερα, ανήκει σε τελείως θανατηφόρα και ποινική συμπεριφορά για την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής. Γιατί ο «ανταγωνιστικός αποπληθωρισμός», θα παρουσιάσει επίσης τα τραγικά όριά του, περισσότερο ή λιγότερο βραχυπρόθεσμα.
Δεν θα προκαλέσει λοιπόν έκπληξη ότι στο περισσότερο ή λιγότερο άμεσο μέλλον, θα εμφανιστούν επιθετικές προσπάθειες, μονομερείς και χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση, για «επιστροφή στα σύνορα», για να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση η οποία προφανώς τους προκαλεί κρύο ιδρώτα .
Μια άλλη δυνατή εναλλακτική λύση: κανένα ισχυρό μέτρο μεγάλης εμβέλειας δεν θα εφαρμοστεί και η κατάσταση σταδιακά αποσυντίθεται.
Σε αυτή την περίπτωση, δύο επιλογές: γενική απάθεια των ευρωπαϊκών πληθυσμών, κούραση και παραίτηση κερδίζουν ή αντίθετα θα φλέγεται η ήπειρος με εξεγέρσεις, εδώ κι εκεί, μια όλο και πιο δυνατή οργή με τις τραγικές συνέπειες που μπορούμε να φανταστούμε (χρήση της τρομοκρατίας, στρατηγική της έντασης που καλλιεργείται από τα κράτη και την φιλοευρωπαϊκή νομενκλατούρα, ανεξέλεγκτες ταραχές). Εν ολίγοις, οι δύο αυτές επιλογές δεν αποτελούν επιλογές.
Εκτός αν δεχθούμε ότι το ευρωπαϊκό πεπρωμένο πέθανε.
Οι γνήσιοι και ειλικρινείς Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει να δεχτούν ένα τέτοιο τετελεσμένο.
Τέλος πρώτου μέρους.
Maurice Gendre
Συνεχίζεται
Πηγήvar _wau = _wau || []; _wau.push(["tab", "qjb8omazks27", "ifv", "left-middle"]);(function() { var s=document.createElement("script"); s.async=true; s.src="http://widgets.amung.us/tab.js";document.getElementsByTagName("head")[0].appendChild(s);})(); InfoGnomon
Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν να αντιμετωπίσουν «ένα Ισλάμ του οποίου η ακόμα αδάμαστη δύναμή ωθεί από τα υπερπληθυσμένα εδάφη του προς την Ευρώπη», έναν οικονομικό ανταγωνισμό «των λαών της Άπω Ανατολής» και τέλος «μια Αμερική που τους αποξενώνει πολιτιστικά», «που τους εκβιάζει οικονομικά» και «που τους υποτελεί πολιτικά».Jordis Von Lohausen στον επίλογο, γραμμένο το 1995, του βιβλίου του «Οι αυτοκρατορίες και η ισχύς»
Τι υπάρχει: η Αυτοκρατορία του ΤίποταΤι είναι η Ευρώπη;
Η Ευρώπη είναι ένας πολιτισμός, άθροιση των πολιτισμών που την αποτελούν. Για όποιον κοιτάζει από απόσταση ένα χάρτη της ηπείρου, επιπλέουν τέσσερα σύνολα.
· Μια λατινική Ευρώπη, χαρακτηρισμένη από τον καθολικισμό και, σε κάποιο βαθμό, από την απόρριψη του ρεπουμπλικανισμού από τον τελευταίο (γαλλική κοσμικότητα, ισπανικός αναρχισμός).· Μια «αγγλοσαξονική» Ευρώπη, ή καλλίτερα αγγλο-ολλανδική, χαρακτηρισμένη ιστορικά από την κυριαρχία ενός Προτεσταντισμού που για λόγους απλότητας θα αναφέρουμε ως «φιλελεύθερος» (αποδοχή της ατομικής ελευθερίας, που περιβάλλεται από ένα πραγματικό μυστικισμό του ανταγωνισμού).· Μια Γερμανική Ευρώπη, χαρακτηρισμένη ιστορικά από την κυριαρχία ενός Προτεσταντισμού, που, και πάλι για λόγους απλότητας, θα αναφέρουμε ως «Ταξικό-φιλελεύθερος» (συνδυασμός μιας αναμορφωμένης Λουθηρανικής ανισότιμης μεταφυσικής και μιας σχετικής αποδοχής της ελεύθερης εξέτασης).· Μια σλαβική Ευρώπη, που κυριαρχείται από την Ορθοδοξία, και έπειτα, από την εκκοσμίκευση της, καμιά φορά ασυνείδητα αλλά προπαντός παθητική, σε συστήματα αυταρχικά ή/και ισότητας (τσαρική απολυταρχία, σοβιετισμός).
Αυτές οι τέσσερις οντότητες περιέχουν επιπλέον ζώνες περιφερειακής επικάλυψης. Μέρος της Ολλανδίας είναι στην ουσία γερμανικό. Η Σκανδιναβία χαρακτηρίζεται από την αλληλοδιείσδυση των δύο προτεσταντικών κληρονομιών. Η Πολωνία είναι καθολική, ως εκ τούτου λατινική, και όμως ριζικά σλαβική. Αντίθετα, η Ρουμανία, ως επί το πλείστον ορθόδοξη, είναι μια χώρα γλωσσικά λατινική.
Ορισμένες χώρες διασχίζονται δραματικά από ένα ή περισσότερα από αυτά τα ανθρωπολογικά ρήγματα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ουκρανία, της οποίας το δυτικό τμήμα, για πολλά χρόνια υπό πολωνική κυριαρχία, είναι ουνιτικό, με ορθόδοξο θρήσκευμα αλλά αναγνωρίζοντας την εξουσία της Ρώμης, ενώ το ανατολικό τμήμα είναι αυστηρά ορθόδοξο και στράφηκε προς τη Μόσχα. Η ίδια η Γαλλία διασχίζεται από πολλά από αυτά τα ρήγματα, παρόλο ότι ο χρόνος έχει εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό τις διαχωριστικές γραμμές: η Αλσατία είναι γερμανική, για παράδειγμα.
Πρόσθετος παράγοντας διαφορετικότητας (της πραγματικής), η ιστορία έχει δημιουργήσει μέσα στις τέσσερεις βασικές οντότητες πολύπλοκους μηχανισμούς αντίδρασης που έχουν παράγει, μέσω μιας σχετικά ομοιογενούς πολιτιστικής κληρονομιάς, πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις. Η παρισιάνικη καρδιά ολόκληρου του γαλλικού συνόλου αντιτίθεται, λόγω της κοσμικής παράδοσης του, στις βαθιά καθολικές επαρχίες (Vendée). Η Νότια Ισπανία και η Καταλονία, αναρχικές, εντίθενται στο βόρειο καστιλλιάνικο κληρονόμο μιας αγνής καθολικής αυταρχικής παράδοσης. Η νότια Γερμανία, κατά κύριο λόγο καθολική (Βαυαρία), παρουσιάζει σχεδόν λατινικά χαρακτηριστικά στα μάτια ενός Βορειουγερμανού.
Παραδόξως, είναι από αυτή τη μεγάλη θρησκευτική, πολιτισμική και ανθρωπολογική διαφορετικότητα, που η Ευρώπη αντλεί την ενότητά της. Η ύπαρξη ενός άπειρου αριθμού παραλλαγών ικανών να συνδυαστούν και ανασυνδυαστούν αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής ιδιοφυΐας. Καθιστά αδύνατη η δημιουργία μη αναστρέψιμων ρηγμάτων. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει πραγματικά καμία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα ανθρωπολογικά ομοιογενή, κάθε μεγάλη χώρα «περιέχει» κατά κάποιο τρόπο μέρος των άλλων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Γαλλία, αλλά όχι μόνο για τη Γαλλία.
Αυτό που έκανε δυνατό αυτό το θαύμα είναι, αυτό τον απίθανο γάμο ενός πλήθους παραλλαγών φαινομενικά ασυμβίβαστων μεταξύ τους, είναι η ύπαρξη μιας υποκείμενης κοινής βάσης: το θεμέλιο του χριστιανικού πολιτισμού, διαμόρφωση του Ελληνισμού στα πλαίσια του βιβλικού μηνύματος (βλ. Άγιο Θωμά Ακινάτη). Αυτό το πολιτισμικό θεμέλιο προϋποθέτει μια σειρά από κοινές αξίες: την αναγνώριση του ανθρώπου ως υποκείμενο του θρησκευτικού, ως εκ τούτου του πολιτικού, περιέχει στους σπόρους της τις ιδέες της δημοκρατίας, της οντολογικής ισότητας των ανθρώπων, και συνεπώς, της ισότητας σεβασμού των πολιτών της Πόλης, των συζύγων στο γάμο, κλπ.. (1) Παρά το γεγονός ότι η έννοια της ισότητας δεν έχει το ίδιο πεδίο εφαρμογής και την ίδια κατεύθυνση ανάλογα με τις πολιτιστικές διαφορές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όταν πρόκειται βασικά για απαίτηση σεβασμού στον Άλλον (τον αληθινό), οι Ευρωπαίοι, ανάμεσά τους τουλάχιστον, αυτό-αναγνωρίζονται πάντα.Η Ευρώπη, η αληθινή, αυτή είναι.
Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αυτή η Ευρώπη αποσυντέθηκε σταδιακά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχε ήδη διαταραχθεί (ευφημισμός) από τους θρησκευτικούς πολέμους και τις αιματηρές περιπέτειες του Ναπολέοντα, αλλά το «σύστημα Ευρώπη» ωστόσο, ανασυστάθηκε γύρω από την αμοιβαία συνειδητοποίηση των κοινών αξιών. Από το 1914 και ιδιαίτερα μετά το 1917, αυτό το «σύστημα Ευρώπη» κατέρρευσε. Οι Μπολσεβίκοι δεν αναγνώριζαν την αξία του ανθρώπινου όντος στον αντίπαλό τους.
Αντίθετα, είναι φαινομενικά οι μη-Ευρωπαίοι, οι Βορειοαμερικανοί, οι οποίοι φαίνονται να ήταν φορείς μιας μεγαλύτερης απαίτησης σεβασμού, συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων τους (δεν θα μπούμε εδώ σε συζήτηση για την ειλικρίνεια του Wilson). Στη συνέχεια, από το 1933, και ιδιαίτερα από το 1938, η λογική του ναζισμού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο σλάβος «υπάνθρωπος» δεν είναι πλέον ανθρώπινο ον, και, ως απάντηση, ο Κόκκινος Στρατός το 1945 θα αποδείξει ότι θεωρεί τον σεβασμό του άμαχου πληθυσμού ως δεδομένο πρωταρχικής σημασίας.
Μετά την κατάρρευση του «συστήματος Ευρώπη», έλαβε χώρα ένα γενικό κίνημα, στο επίπεδο των αρχουσών τάξεων, για να εξασφαλιστεί το «ποτέ ξανά». Από την αρχή, αυτό το κίνημα ήταν διφορούμενο: οι κύριοι υποκινητές τους, οι Κύριοι Monnet, Spaak, Schuman και ο De Gasperi, δεν συμφωνούσαν απαραίτητα σε όλα, και οι ψηφοφόροι τους μπορούσαν να έχουν αρκετά διαφορετικές απαιτήσεις. Αν σταθούμε στην επίσημη εκδοχή, τα κίνητρα αυτών των ιδρυτικών πατεράδων που προέρχονταν από τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα ως επί το πλείστον, μόνο ασχολούνταν με τον ευρωπαϊκό οικουμενισμό.
Η πραγματικότητα φαίνεται να είναι λίγο πιο περίπλοκη. Πάρτε τους δύο Γάλλους. Ο Monnet ήταν πρώην ανώτερο στέλεχος της δημόσιας διοίκησης, εμπνευστής, το 1940, ενός σχεδίου για μια γαλλο-βρετανική ένωση, και έπαιξε σε όλο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ένα ρόλο συνδέσμου μεταξύ της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν γνωρίζουμε να είχε ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την Καθολική Εκκλησία. Ο Robert Schuman, Γαλλολουξεμβουργέζος γερμανόφωνος, ήταν μέλος της πρώτης κυβέρνησης Πετέν, προτού συλληφθεί από τους Γερμανούς για σκοτεινούς λόγους. Δραπέτευσε, εντάχθηκε στην Αντίσταση, σε μια από αυτές τις ακατανόητές πορείες σήμερα, αλλά τυπικές της εποχής.
Μια διαδικασία για την αγιοποίηση του Robert Schuman έχει ανοίξει από την Καθολική Εκκλησία: ο Επίσκοπος Pierre Raffin, Επίσκοπος του Metz, έχει επιτρέψει τη διαδικασία το 1991. Το 2004, έκλεισε η διαδικασία της επισκοπής. Τα έγγραφα εστάλησαν στο Βατικανό όπου η Επιτροπή για τις Αγιοποιήσεις μελετά το θέμα.
Τι μπορεί κάλλιστα να ένωσε δύο τόσο ανόμοιους άνδρες; Η χριστιανική παγκοσμιότητα; Ίσως (χεμ). Μια πιο σοβαρή εξήγηση φαίνεται να έχει δοθεί στις αρχές του παρόντος αιώνα από τον δημοσιογράφο της Daily Telegraph Ambrose Evans-Pritchard: ο Robert Schuman, στις αρχές της δεκαετίας του '50, χρησιμοποιήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Με δεδομένη την πορεία του Monsieur Monnet κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, φαίνεται ότι βρήκαμε εδώ τον ελλείποντα κρίκο Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο λίκνο της, εμφανίζεται ως δημιούργημα των Ηνωμένων Πολιτειών.Οι Αμερικανοί (ακριβέστερα τα δίκτυα Ροκφέλερ) στηρίχθηκαν στο τραυματισμό της Ευρώπης, που είχε χάσει τις αισθήσεις της, για την ομοσπονδοποίηση της κάτω από τον αντίχειρά τους. Από την αρχή, πρόκειται ακριβώς για κάτι τέτοιο. Όταν την κοιτάμε με αυτή την οπτική γωνία, η ΕΕ είναι μια ανθυπατεία της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Ακριβώς όπως ο Καίσαρας ένωσε τη Γαλατία για να την κυριαρχήσει, αφού ανακάτεψε προσεκτικά τις εντάσεις μεταξύ των φυλών για να γίνει απαραίτητος, η Αμερική έχει συλλάβει προς όφελος της την ανάγκη που είχε η Ευρώπη, μετά την κατάρρευση του ιστορικού συστήματος της, να συνέλθει και να ξαναπάρει το πεπρωμένο της.
Ως εκ τούτου, η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να θεωρηθεί ως η διαδικασία με την οποία, μέσα από πολλές περιπέτειες, μια διχασμένη ήπειρο, στερούμενη της διαρθρωτικής ταυτότητας της, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει, για την ανοικοδόμηση της, τις ίδιες τις δομές του ξένου αφέντη της. Με φυσικά, στο τέλος του δρόμου, ένα και μόνο πραγματικό ερώτημα: μπορούμε να επιστρέψουμε στην Αμερική τη πονηριά με την οποία ξεγέλασε την Ευρώπη; Μπορούμε, μετά τον Καίσαρα που ενοποίησε τη Γαλατία, να επανα-ιδρύσουμε μια ανεξάρτητη Γαλατία;
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχομε πάρει αυτό το μονοπάτι. Από τότε που προχωρεί, και αυτό-επαινέσεται σε κάθε βήμα για την πρόοδο, η Ευρώπη των «θέλουμε περισσότερο Ευρώπη», φαίνεται να μη αναρωτηθεί ποτέ προς τα πού «προχωρεί» ακριβώς. Αυτό το σύνολο που θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε «Αυτοκρατορία του Τίποτα», ούτε καν σε θέση να συμφωνήσει σχετικά με μια αναφορά στις χριστιανικές αξίες σε μια ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη (ΣΕΚ), ούτε ικανή να ικανοποιήσει ένα ρητό του Θουκυδίδη, ωστόσο έδειξε τελείως ικανή να «προχωρεί» όπως το απαιτούσε ο αμερικανός «εταίρος» της, στην αναγκαστική ενσωμάτωση χωρών, σταθερών και ανταγωνιστικών, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Για την ώρα, έχομε γλιτώσει από τη Βοσνία, αλλά μόνο και μόνο επειδή οι ευρωκράτες δεν έχουν βρει κάποιον με τον οποίο να διαπραγματευτούν! (Αυθεντικό: η Βοσνία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ, αλλά οι Βρυξέλλες αμφιβάλλουν για την ενότητα της χώρας -και όταν οι Βρυξελλιώτες έχουν αμφιβολίες για την ενότητα μιας χώρας ...!).
Τι θα συμβεί κατά πάσα πιθανότηταΠιθανή εξάρθρωση της Ευρωλανδίας (Euroland)Μερικές αμφιβολίες σχετικά με τη γένεση της Ευρωλανδίας.
Μια πρώτη ερμηνεία θα ήταν ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες, μετά την άρση των εμπορικών περιορισμών από τον ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), συνειδητοποίησαν ξαφνικά ότι δεν υπήρχε πραγματικά τίποτα που να διαφοροποιεί το σχέδιο τους από μια απλή τοπική παραλλαγή του ολοκληρωμένου παγκοσμοποιημένου ελεύθερου εμπορίου. Κατά συνέπεια, το ευρώ ήταν ένας τρόπος για την Αυτοκρατορία του Τίποτα, να διατηρηθεί η μυθιστορία της ύπαρξής του.
Μια δεύτερη ερμηνεία, η λιγότερο αξιόπιστη, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη μιας στρατηγικής σκέψης στα μυαλά των κυρίων Μιτεράν και η Σία, θα ήταν ότι το ευρώ αποφασίστηκε για να δεθεί σταθερά η επανενωμένη Γερμανία με την Ευρώπη. Όπως το πεπρωμένο ήθελε τελικά, η διχασμένη Ευρώπη να δεθεί με την ενωμένη Γερμανία, αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη ιστορία.
Μια τρίτη ερμηνεία, η οποία μας φαίνεται η πιο πιθανή, είναι ότι το ευρώ σχεδιάστηκε εξ’ αρχής ως την υλοποίηση μιας αρκετά απλωμένης ζώνης του μάρκου για να αντισταθμίσει το δολάριο, με τη προοπτική μιας ενοποιημένης διατλαντικής αγοράς, σύμφωνα με τις σχετικά ξεκάθαρες λογικές, και ομολογουμένως αρκετά ορθές για την αμερικανική άποψη, του κ. Zbigniew Brzezinski (διαβάστε για θέμα «Η Μεγάλη Σκακιέρα», και την θεωρία μιας Δύσης 1 + 1 που συνδέει την Ευρώπη και Βόρεια Αμερική). Και πάλι, το πεπρωμένο κινδυνεύει να είναι περιπαικτικό, δεδομένου ότι το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι αν θα εκραγεί το δολάριο, πριν ή μετά την έκρηξη του ευρώ.
Τέλος πάντων, ο παράλογος χαρακτήρας, για να μη πω πλασματικός, της επιχείρησης «ευρώ» ως ενιαίο μοναδικό νόμισμα, και όχι μόνο απλά κοινό, κτυπά σήμερα ακόμα τα μάτια των τυφλών. Αναρωτιέται κανείς με κάθε ειλικρίνεια, ποιος μπορούσε κάλλιστα να είχε την παράλογη ιδέα να σχεδιάσει μια ενιαία και ολοκληρωμένη νομισματική πολιτική για την Ελλάδα και τη Γερμανία. Η απλή εξέταση της αυξανομένης διαφοράς της ανταγωνιστικότητας από το 2002 μεταξύ της Βόρειας Ευρώπης και της Νότιας Ευρώπης δείχνει αμέσως ότι ήθελαν να παντρεύουν τεχνητά, να κλειδώσουν με τη λογική της ομογενοποιήσης, πολύ ετερογενείς χώρες, ακόμα και βασικά διαφορετικούς πολιτισμούς. Στο βάθος, θα βρούμε εδώ μια βρωμο- άγνοια του τι είναι πραγματικά η Ευρώπη, όπως την ορίσαμε παραπάνω σε αυτό το κείμενο: κοινές αξίες που ουσιαστικά βασίζονται στον Ελληνο-χριστιανισμό, αλλά κατά τα άλλα, διαφορετικοί πολιτισμοί.
Η έκρηξη του ευρώ είναι τώρα σχεδόν βέβαια. Μόνο μια συνθήκη που θα υποβληθεί σε κοινοβουλευτικό έλεγχο (και προπαντός όχι σε δημοψήφισμα), που θα επέτρεπε τη μετάβαση σε ένα φορολογικό και δημοσιονομικό φεντεραλισμό, θα απέφευγε το αναπόφευκτο.Αλλά αν λαμβανόταν αυτή η απόφαση, η ΕΕ, για άλλη μια φορά, θα αποδείκνυε την αντι-δημοκρατική διάσταση της, αν όχι τυραννική. Και επιπλέον, ακόμη και αυτός ο φορολογικός και δημοσιονομικός φεντεραλισμός δεν θα έλυνε τα πάντα. Υπάρχει μια στιγμή που θα πρέπει να καταλάβει κανείς ότι, ίσως, πολύ απλά, οι λατινικές κοινωνίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν τις γερμανικές κοινωνίες -και, εάν τις το επιβάλουν, αργά ή γρήγορα, η πραγματικότητα θα πάρει εκδίκηση.
Οι εικόνες αυτής της Ελληνίδας γυναίκας που απειλεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από το μπαλκόνι της, μετά που έμαθε την απόλυσή της από τη διοίκηση της, απόλυση που δεν θα της επιτρέψει πλέον να πληρώσει για τη φροντίδα του σοβαρά άρρωστου παιδιού της, λένε πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε αριθμητικό δεδομένο ή οποιοδήποτε στατιστικό πίνακα, σχετικά με την κατάσταση ηθικής χρεοκοπίας των ελίτ αυτής της ηπείρου, για την έκταση της αποτυχίας τους και -ας μην μασάω τα λόγια μου- το μέγεθος της προδοσίας τους. (2)
Πιθανές εντάσεις στο εσωτερικό της ΕΕΑπαραίτητη από-παγκοσμιοποιήση και επείγουσα εκ νέου εκβιομηχάνιση
Η περισσότερο ή λιγότερο κραυγαλέα αδυναμία να οργανωθεί ένας ευρωπαϊκός προστατευτισμός, και η σαφής θέληση προπαντός να μην αφήσουν τα κράτη να τον οργανώσουν σε εθνική κλίμακα, διπλή συνέπεια της «ζόμπι-έννοιας» (ανατρέξτε στον Γερμανό κοινωνιολόγο Ούλριχ Μπεκ ) του ελεύθερου εμπορίου, αποδείχνεται ήδη αυτοκτονική.
Αυτή η ιδεολογική άρνηση των τεχνοκρατών των Βρυξελλών-Μάαστριχτ να αφήσουν τις κυβερνήσεις η τους αρχηγούς κρατών (με λιγότερο ή περισσότερο σιωπηρή συμφωνία των τελευταίων) να εφαρμόσουν μέτρα προστασίας, πλέον ζωτικής σημασίας, ενώπιο του ανταγωνισμού της νοτιοανατολικής Ασίας ειδικότερα, ανήκει σε τελείως θανατηφόρα και ποινική συμπεριφορά για την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής. Γιατί ο «ανταγωνιστικός αποπληθωρισμός», θα παρουσιάσει επίσης τα τραγικά όριά του, περισσότερο ή λιγότερο βραχυπρόθεσμα.
Δεν θα προκαλέσει λοιπόν έκπληξη ότι στο περισσότερο ή λιγότερο άμεσο μέλλον, θα εμφανιστούν επιθετικές προσπάθειες, μονομερείς και χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση, για «επιστροφή στα σύνορα», για να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση η οποία προφανώς τους προκαλεί κρύο ιδρώτα .
Μια άλλη δυνατή εναλλακτική λύση: κανένα ισχυρό μέτρο μεγάλης εμβέλειας δεν θα εφαρμοστεί και η κατάσταση σταδιακά αποσυντίθεται.
Σε αυτή την περίπτωση, δύο επιλογές: γενική απάθεια των ευρωπαϊκών πληθυσμών, κούραση και παραίτηση κερδίζουν ή αντίθετα θα φλέγεται η ήπειρος με εξεγέρσεις, εδώ κι εκεί, μια όλο και πιο δυνατή οργή με τις τραγικές συνέπειες που μπορούμε να φανταστούμε (χρήση της τρομοκρατίας, στρατηγική της έντασης που καλλιεργείται από τα κράτη και την φιλοευρωπαϊκή νομενκλατούρα, ανεξέλεγκτες ταραχές). Εν ολίγοις, οι δύο αυτές επιλογές δεν αποτελούν επιλογές.
Εκτός αν δεχθούμε ότι το ευρωπαϊκό πεπρωμένο πέθανε.
Οι γνήσιοι και ειλικρινείς Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει να δεχτούν ένα τέτοιο τετελεσμένο.
Τέλος πρώτου μέρους.
Maurice Gendre
Συνεχίζεται
Πηγήvar _wau = _wau || []; _wau.push(["tab", "qjb8omazks27", "ifv", "left-middle"]);(function() { var s=document.createElement("script"); s.async=true; s.src="http://widgets.amung.us/tab.js";document.getElementsByTagName("head")[0].appendChild(s);})(); InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Oσα δεν έδειξαν τα κανάλια (βίντεο)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ESET χρυσός χορηγός στο 2ο InfoCom Security 2012
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
