2013-06-13 10:50:03
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ βουβή τα περί την ΕΡΤ τεκταινόμενα. Περιμένω να δω πόσο ακόμη θα κρατήσει η υποκρισία.
Πόσα ακόμη κροκοδείλια δάκρυα θα χυθούν.
Πόσοι ακόμη δημαγωγοί με χοντρά πορτοφόλια – μεγαλοδικηγόροι, αρειμάνιοι συνδικαλιστάδες του Δημοσίου, πρώην νυν και επόμενοι βουλευτές, με παχυλές συντάξεις για τις οποίες ουδέποτε εργάστηκαν – θα παρελάσουν από το ραδιομέγαρο για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους απολυμένους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων.
Πόσοι ακόμη συνάδελφοι δημοσιογράφοι, απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι του ιδιωτικού τομέα, που οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν έκλεισαν και κρατούν με τα δόντια, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ίντερνετ (βλέπε Flash) συχνότητες και παραπαίουσες εφημερίδες, θα συνεχίσουν να ανοίγουν τα μικρόφωνά τους στους ζάπλουτους ψυχοπονιάρηδες, που μυρίστηκαν (ψηφοθηρικό) ψητό.
Πόσοι ακόμη πεινασμένοι θα χιλιοευχαριστήσουν τους χορτάτους που τους έκαναν τη χάρη να ρίξουν το (χορτάτο)βλέμμα τους πάνω τους, να τους χτυπήσουν με συμπόνια την πλάτη, να τους πουν δυο-τρεις κουβέντες συμπαράστασης, πριν φύγουν για τα γνωστά τους στέκια.
Το βράδυ που «έπεσε» το σήμα της ΕΡΤ, το βράδυ που είδα το «μαύρο» στην οθόνη μου, ένιωσα κι’ εγώ ένα κενό.
Ασυναίσθητα έπιασα το τηλεκοντρόλ, να βεβαιωθώ πως δεν υπήρχε γενική βλάβη.
Μετά έκανα ένα γύρο στις τηλεοράσεις του σπιτιού – από το γραφείο στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα, αλλά το μαύρο ήταν πάντα εκεί.
Τηλεφώνησα σε φίλους, σε συναδέλφους.
Δεν έκανα λάθος: Η ΕΡΤ είχε πάψει να εκπέμπει, όπως άλλωστε είχε προαναγγελθεί.
Αιφνιδιαστικό; Αψυχολόγητο; Αδόκιμο και ασυνήθιστο, καθώς η ενημέρωση δεν είναι ένα οποιοδήποτε προϊόν, αλλά ένα μέγεθος κρίσιμο για τη Δημοκρατία;
Πιθανόν!
Ήταν κι’ αυτό «μαύρο» στην ενημέρωση
Ποιος, όμως, δεν θυμάται την 19η Φεβρουαρίου, τότε που την Ελλάδα επισκεπτόταν ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, για να στηρίξει τη χώρα μας σε όλα τα θέματα, από τις επενδύσεις ως την ΑΟΖ, με την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ να έχουν κηρύξει απεργία σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα;
Ποιος δεν θυμάται εκείνη την χωρίς ήχο εικόνα του ξένου επισήμου να περπατά ξανά και ξανά στο κόκκινο χαλί, μέσα στην απόλυτη σιωπή;
«Μαύρο» στην ενημέρωση δεν ήταν κι’ αυτό;
Πολύ περισσότερο που αυτά δεν είχαν ξανασυμβεί στο παρελθόν. Πάντα σε έκτακτα γεγονότα οι απεργίες αναστέλλονταν και πάντα σε περίπτωση επίσκεψης ξένου ηγέτη, η απεργία στα μέσα ενημέρωσης μεταφερόταν σε άλλη ημέρα.
Ναι, αλλά μήπως το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να γίνει σε άλλη χρονική στιγμή, ώστε να μην συνδυαστεί επικοινωνιακά με την έλευση της τρόικας και διάφορες μνημονιακές υποχρεώσεις;
Και βέβαια!
Η ΕΡΤ βρίσκεται συνεχώς υπό καθεστώς απεργιακών κινητοποιήσεων.
Με αποκορύφωμα τις ένδεκα συνεχόμενες εβδομάδες κατά τις οποίες το ενημερωτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ αναστελλόταν κάθε σαββατοκύριακο κι’ από τη Δευτέρα οι εργαζόμενοι αγκομαχούσαν για να τους… ξαναθυμηθούν οι τηλεθεατές.
Το διήμερο 2-3 Μαρτίου, ήταν η τελευταία φορά που εξέπεμψε η ΕΡΤ σαββατοκυριακάτικο ενημερωτικό πρόγραμμα.
Οι «απεργίες του σαββατοκύριακου» (για να θυμηθούμε τις «θερινές ασθένειες» της Ολυμπιακής) ξεκίνησαν στις 9 Μαρτίου και τελείωσαν στις 25 Μαΐου.
Και γιατί, παρακαλώ; Όχι μόνο για την καταβολή των υπερωριών, αλλά και επειδή το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητούσε «την άμεση αντιμετώπιση και επίλυση των ψευδεπίγραφων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, τη μετατροπή τους σε συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και την αποκατάσταση όλων των συναδέλφων που εργάζονται με το καθεστώς αυτό. Επιπλέον, ζητεί την αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν διαχρονικά και οι οποίοι διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμά τους για εργασία στη δημόσια ραδιοτηλεόραση»!
Τι σημαίνει «αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ», αλλά παρ’ όλα αυτά «ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»;
Απίθανα πράγματα!
Έπρεπε τότε, στη δέκατη εβδομάδα απεργίας, να αναλάβει δράση η κυβέρνηση, δηλώνοντας στον ελληνικό λαό πως αυτό δεν πάει άλλο, δεν μπορεί ο λαός να πληρώνει την ώρα που κάποιοι διαλύουν την ΕΡΤ;
Έπρεπε και κακώς δεν έγινε τότε.
Οι τροχονόμοι των απεργιών
Η ουσία, όμως, παραμένει:
Οι ίδιοι που στα χέρια τους έκλεισαν περί τα δέκα μέσα ενημέρωσης, έβαλαν τη σφραγίδα τους στο προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ και τώρα τρέχουν στο ραδιομέγαρο ως θλιμμένοι συγγενείς.
Οι πλειοψηφίες στα Διοικητικά Συμβούλια της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, που με την αδιαλλαξία και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στο συνδικαλιστικό τους καθήκον με ευελιξία και αποτελεσματικότητα, έγιναν οι τροχονόμοι των τυφλών απεργιών, με τους εργαζόμενους να χάνουν συνεχώς μεροκάματα και οδηγώντας σε λουκέτα, που άφησαν τους εργαζόμενους όχι μόνο χωρίς καμία δουλειά – στην ΕΣΗΕΑ κοντεύει η λίστα των ανέργων να είναι μεγαλύτερη από αυτή των εργαζομένων – αλλά και χωρίς ασφάλιση για σύνταξη και υγειονομική περίθαλψη.
Στα δύο χρόνια των «βιδωμένων» στις καρέκλες τους συνδικαλιστών μας έκλεισαν ο Flash, ο Alter, ο Ξένιος, η Ελευθεροτυπία, ο Αδέσμευτος Τύπος, η Αυριανή, ο Φίλαθλος, η Εξέδρα – και τώρα η ΕΡΤ.
Η απεργία, που υπήρξε πάντοτε το έσχατο όπλο του συνδικαλισμού, έγινε η εύκολη λύση, το καθημερινό τους ψωμοτύρι.
Μα, θα πείτε, δεν υπήρχαν προβλήματα; Φυσικά. Αλλά ο συνδικαλισμός δεν χτυπά συνεχώς τη γροθιά στο μαχαίρι.
Τι απ’ όλα ισχύει, κ. Τσίπρα;
Και επιτέλους, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν (με τους άλλους δεν ασχολούμαι διότι δεν διαθέτουν την παραμικρή επαφή με τον χώρο) πρέπει να μας πει τι τελικά ισχύει.
Ήταν η ΕΡΤ ένα «κομματικό φέουδο εγκαθέτων», όπου ασκείτο λογοκρισία και επικρατούσε ο φόβος και ο τρόμος (τόσος μεγάλος που στις 24 Απριλίου έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να… καταγγείλουν τα πάθη της ενημέρωσης, με την παρουσία του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου, που ανήκει στην «επιστημονική ομάδα» η οποία συμβουλεύει τον κ. Τσίπρα, και των προέδρων της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ) ή όχι;
Κατήγγειλαν εκείνη την ημέρα «πολυάριθμα περιστατικά λογοκρισίας και απαξίωσης του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης μέσα από τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα» ή όχι;
Έκαναν ολόκληρη φασαρία κατά της «μερικής ιδιωτικοποίησης της ΕΡΤ», επειδή εντάχθηκαν κτίρια της εταιρίας στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ;
Είναι δική τους δουλειά να ασχοληθούν πώς το Δημόσιο θα διαθέσει τα κτίριά του;
Ήταν ή όχι η ΕΡΤ «εργαλείο προπαγάνδας της μνημονιακής κυβέρνησης», μια «ΥΕΝΕΔ παλαιάς κοπής», όπως είχε πει ο κ. Τσίπρας στις 18 Μαΐου, μετά τη συνάντησή του με αντιπροσωπεία δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης;
Τότε προς τι οι πλερέζες γι’ αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο;
Υποσχέθηκε ή όχι αναβάθμιση της ΕΡΤ και μετατροπή της σε Ανεξάρτητη Αρχή, ώστε να εξασφαλίζεται το αδιάβλητο και το αξιοκρατικό της δομής και της διοίκησής της;
Τότε γιατί δεν αφήνει να συμβεί αυτό και θέλει να συνεχιστεί η κατάσταση που ο ίδιος κατήγγελλε;
Στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, στις 29 Μαΐου, κατήγγειλε ή όχι ο κ. Τσίπρας, «καθεστώς ασφυξίας στον πλουραλισμό και στην πολυφωνία στα ΜΜΕ, καθεστώς ασφυξίας στη δημόσια τηλεόραση», μιλώντας για «παπαγάλους των ΜΜΕ» και διακηρύσσοντας ότι επιστρέφει στον «παραδοσιακό τρόπο (επικοινωνίας), με «απευθείας και αδιαμεσολάβητη επαφή με το λαό»;
Δηλαδή, οι δημοσιογράφοι είναι κατά τη γνώμη του όλοι εξωνημένοι και εκβιαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους ανίκανες να επιβάλουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία!
Οπότε, γιατί τον πήρε ο πόνος για όλους αυτούς που δεν σηκώνουν το κεφάλι και δεν ανταποκρίνονται (όπως ο κ. Τσίπρας λέει) στην ιερή αποστολή τους;
Στις 27 και τις 28 Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οργάνωσε κομματική εκδήλωση για τα ΜΜΕ, υπό τον γενικό τίτλο «Προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πλαίσιο ριζοσπαστικών ανατροπών στην ενημέρωση» από όπου παρήλασαν οι πάντες, από τους προέδρους της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ ως τη Ναόμι Κλάιν;
Εκεί, ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, συντονιστής του τομέα Ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας είπε ότι «η τηλεόραση αποτελεί σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα της Δημοκρατίας», επειδή «εκφράζει την αντίθεση μεταξύ αφενός της ελευθερίας του Τύπου, των ιδεών, της πληροφόρησης και αφετέρου του ελέγχου, της χειραγώγησης, της στρέβλωσης αυτής της ελευθερίας από τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα»;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, στην ίδια εκδήλωση, δεν είπε πως «οι δυνάμεις που στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική στηρίχθηκαν σε ΜΜΕ»;
Και πως «το μιντιακό σύστημα είναι η πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας και πλέον η απαξιωμένη και χειραγωγημένη ΕΡΤ, που κεντρικός στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ΥΕΝΕΔ»;
Εκεί δεν μίλησε για «golden boys και golden girls τηλεαστέρων και μια μεγάλη πλειοψηφία προλεταρίων δημοσιογράφων, οι οποίοι όμως γίνονται η ανθρώπινη ασπίδα των αφεντικών τους»;
Και δεν μας διαβεβαίωσε ότι θα καταργήσει το «σάπιο σύστημα» και πως θα βάλει «κανόνες δεοντολογίας», διότι «υπάρχουν τρόποι, ώστε αυτό να το πετύχουμε με κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο»;
Και πώς δεν βρέθηκε κανένας από τους συνδικαλιστάδες μας να του θυμίσει πως οι κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν μπαίνουν από τις κυβερνήσεις, αλλά από τις δημοσιογραφικές ενώσεις που διαθέτουν πειθαρχικά και εποπτικά συμβούλια;
Να του θυμίσουν, δηλαδή πως εδώ δεν είναι Βενεζουέλα και πάντως ο ίδιος δεν είναι ο συχωρεμένος ο Τσάβες;
Αντίθετα, οι μαέστροι των απεργιών, ενθουσιάστηκαν με το (επικίνδυνο) ενδεχόμενο «ριζοσπαστικών ανατροπών» στην ενημέρωση!
Υ.Γ.1 Χθες βράδυ, στο ΖΟΟΜ, στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα, παρενέβη ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ για να μας θυμίσει ότι στα τέλη της περασμένης χρονιάς, η ΕΡΤ απεργούσε επί 42 μέρες!
Αυτό μας θύμισε την αποκάλυψη του «Έθνους» (12 Ιανουαρίου 2012), όταν προέκυψε πως στην ΕΡΤ και απεργούσαν και… πληρώνονταν!
Σύμφωνα με τα στοιχεία, σε τρεις διαφορετικές ημέρες απεργίας, αν και είχαν απεργήσει 3.493 άτομα, δεν πληρώθηκαν μόνο το 7,16%, το 8,9% και το 2,2% αντίστοιχα. Πώς; Μα επειδή είτε ήσαν «δικαιολογημένα απόντες», είτε είχαν ενταχθεί όλοι στο… προσωπικό ασφαλείας, καθώς σε ορισμένες μονάδες σε «προσωπικό ασφαλείας» είχε αναγορευτεί το σύνολο της βάρδιας!
Υ.Γ.2 Με όλα αυτά μπήκα στον πειρασμό να θυμηθώ πως την τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ κόσμο έξω από το ραδιομέγαρο ήταν όταν η Ελλάδα πήρε το βραβείο της Γιουροβίζιον, οπότε (Μάιος 2005) είχε οργανωθεί μεγαλοπρεπής υποδοχή στην Έλενα Παπαρίζου.
Εκείνη την ημέρα είχε την ατυχία να πεθάνει ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Οπότε, έπαιξε δεύτερο θέμα (και αν) μετά τη Γιουροβίζιον!
Τα ίδια είχαν πάθει και οι Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης τον Μάιο του 2008, όταν ως μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, κέρδισαν το Νομπέλ Ειρήνης .
Την πάτησαν, όμως, διότι ακριβώς τότε η Καλομοίρα είχε κερδίσει την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον elzoni.gr
Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ βουβή τα περί την ΕΡΤ τεκταινόμενα. Περιμένω να δω πόσο ακόμη θα κρατήσει η υποκρισία.
Πόσα ακόμη κροκοδείλια δάκρυα θα χυθούν.
Πόσοι ακόμη δημαγωγοί με χοντρά πορτοφόλια – μεγαλοδικηγόροι, αρειμάνιοι συνδικαλιστάδες του Δημοσίου, πρώην νυν και επόμενοι βουλευτές, με παχυλές συντάξεις για τις οποίες ουδέποτε εργάστηκαν – θα παρελάσουν από το ραδιομέγαρο για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους απολυμένους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων.
Πόσοι ακόμη συνάδελφοι δημοσιογράφοι, απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι του ιδιωτικού τομέα, που οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν έκλεισαν και κρατούν με τα δόντια, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ίντερνετ (βλέπε Flash) συχνότητες και παραπαίουσες εφημερίδες, θα συνεχίσουν να ανοίγουν τα μικρόφωνά τους στους ζάπλουτους ψυχοπονιάρηδες, που μυρίστηκαν (ψηφοθηρικό) ψητό.
Πόσοι ακόμη πεινασμένοι θα χιλιοευχαριστήσουν τους χορτάτους που τους έκαναν τη χάρη να ρίξουν το (χορτάτο)βλέμμα τους πάνω τους, να τους χτυπήσουν με συμπόνια την πλάτη, να τους πουν δυο-τρεις κουβέντες συμπαράστασης, πριν φύγουν για τα γνωστά τους στέκια.
Το βράδυ που «έπεσε» το σήμα της ΕΡΤ, το βράδυ που είδα το «μαύρο» στην οθόνη μου, ένιωσα κι’ εγώ ένα κενό.
Ασυναίσθητα έπιασα το τηλεκοντρόλ, να βεβαιωθώ πως δεν υπήρχε γενική βλάβη.
Μετά έκανα ένα γύρο στις τηλεοράσεις του σπιτιού – από το γραφείο στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα, αλλά το μαύρο ήταν πάντα εκεί.
Τηλεφώνησα σε φίλους, σε συναδέλφους.
Δεν έκανα λάθος: Η ΕΡΤ είχε πάψει να εκπέμπει, όπως άλλωστε είχε προαναγγελθεί.
Αιφνιδιαστικό; Αψυχολόγητο; Αδόκιμο και ασυνήθιστο, καθώς η ενημέρωση δεν είναι ένα οποιοδήποτε προϊόν, αλλά ένα μέγεθος κρίσιμο για τη Δημοκρατία;
Πιθανόν!
Ήταν κι’ αυτό «μαύρο» στην ενημέρωση
Ποιος, όμως, δεν θυμάται την 19η Φεβρουαρίου, τότε που την Ελλάδα επισκεπτόταν ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, για να στηρίξει τη χώρα μας σε όλα τα θέματα, από τις επενδύσεις ως την ΑΟΖ, με την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ να έχουν κηρύξει απεργία σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα;
Ποιος δεν θυμάται εκείνη την χωρίς ήχο εικόνα του ξένου επισήμου να περπατά ξανά και ξανά στο κόκκινο χαλί, μέσα στην απόλυτη σιωπή;
«Μαύρο» στην ενημέρωση δεν ήταν κι’ αυτό;
Πολύ περισσότερο που αυτά δεν είχαν ξανασυμβεί στο παρελθόν. Πάντα σε έκτακτα γεγονότα οι απεργίες αναστέλλονταν και πάντα σε περίπτωση επίσκεψης ξένου ηγέτη, η απεργία στα μέσα ενημέρωσης μεταφερόταν σε άλλη ημέρα.
Ναι, αλλά μήπως το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να γίνει σε άλλη χρονική στιγμή, ώστε να μην συνδυαστεί επικοινωνιακά με την έλευση της τρόικας και διάφορες μνημονιακές υποχρεώσεις;
Και βέβαια!
Η ΕΡΤ βρίσκεται συνεχώς υπό καθεστώς απεργιακών κινητοποιήσεων.
Με αποκορύφωμα τις ένδεκα συνεχόμενες εβδομάδες κατά τις οποίες το ενημερωτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ αναστελλόταν κάθε σαββατοκύριακο κι’ από τη Δευτέρα οι εργαζόμενοι αγκομαχούσαν για να τους… ξαναθυμηθούν οι τηλεθεατές.
Το διήμερο 2-3 Μαρτίου, ήταν η τελευταία φορά που εξέπεμψε η ΕΡΤ σαββατοκυριακάτικο ενημερωτικό πρόγραμμα.
Οι «απεργίες του σαββατοκύριακου» (για να θυμηθούμε τις «θερινές ασθένειες» της Ολυμπιακής) ξεκίνησαν στις 9 Μαρτίου και τελείωσαν στις 25 Μαΐου.
Και γιατί, παρακαλώ; Όχι μόνο για την καταβολή των υπερωριών, αλλά και επειδή το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητούσε «την άμεση αντιμετώπιση και επίλυση των ψευδεπίγραφων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, τη μετατροπή τους σε συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και την αποκατάσταση όλων των συναδέλφων που εργάζονται με το καθεστώς αυτό. Επιπλέον, ζητεί την αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν διαχρονικά και οι οποίοι διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμά τους για εργασία στη δημόσια ραδιοτηλεόραση»!
Τι σημαίνει «αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ», αλλά παρ’ όλα αυτά «ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»;
Απίθανα πράγματα!
Έπρεπε τότε, στη δέκατη εβδομάδα απεργίας, να αναλάβει δράση η κυβέρνηση, δηλώνοντας στον ελληνικό λαό πως αυτό δεν πάει άλλο, δεν μπορεί ο λαός να πληρώνει την ώρα που κάποιοι διαλύουν την ΕΡΤ;
Έπρεπε και κακώς δεν έγινε τότε.
Οι τροχονόμοι των απεργιών
Η ουσία, όμως, παραμένει:
Οι ίδιοι που στα χέρια τους έκλεισαν περί τα δέκα μέσα ενημέρωσης, έβαλαν τη σφραγίδα τους στο προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ και τώρα τρέχουν στο ραδιομέγαρο ως θλιμμένοι συγγενείς.
Οι πλειοψηφίες στα Διοικητικά Συμβούλια της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, που με την αδιαλλαξία και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στο συνδικαλιστικό τους καθήκον με ευελιξία και αποτελεσματικότητα, έγιναν οι τροχονόμοι των τυφλών απεργιών, με τους εργαζόμενους να χάνουν συνεχώς μεροκάματα και οδηγώντας σε λουκέτα, που άφησαν τους εργαζόμενους όχι μόνο χωρίς καμία δουλειά – στην ΕΣΗΕΑ κοντεύει η λίστα των ανέργων να είναι μεγαλύτερη από αυτή των εργαζομένων – αλλά και χωρίς ασφάλιση για σύνταξη και υγειονομική περίθαλψη.
Στα δύο χρόνια των «βιδωμένων» στις καρέκλες τους συνδικαλιστών μας έκλεισαν ο Flash, ο Alter, ο Ξένιος, η Ελευθεροτυπία, ο Αδέσμευτος Τύπος, η Αυριανή, ο Φίλαθλος, η Εξέδρα – και τώρα η ΕΡΤ.
Η απεργία, που υπήρξε πάντοτε το έσχατο όπλο του συνδικαλισμού, έγινε η εύκολη λύση, το καθημερινό τους ψωμοτύρι.
Μα, θα πείτε, δεν υπήρχαν προβλήματα; Φυσικά. Αλλά ο συνδικαλισμός δεν χτυπά συνεχώς τη γροθιά στο μαχαίρι.
Τι απ’ όλα ισχύει, κ. Τσίπρα;
Και επιτέλους, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν (με τους άλλους δεν ασχολούμαι διότι δεν διαθέτουν την παραμικρή επαφή με τον χώρο) πρέπει να μας πει τι τελικά ισχύει.
Ήταν η ΕΡΤ ένα «κομματικό φέουδο εγκαθέτων», όπου ασκείτο λογοκρισία και επικρατούσε ο φόβος και ο τρόμος (τόσος μεγάλος που στις 24 Απριλίου έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να… καταγγείλουν τα πάθη της ενημέρωσης, με την παρουσία του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου, που ανήκει στην «επιστημονική ομάδα» η οποία συμβουλεύει τον κ. Τσίπρα, και των προέδρων της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ) ή όχι;
Κατήγγειλαν εκείνη την ημέρα «πολυάριθμα περιστατικά λογοκρισίας και απαξίωσης του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης μέσα από τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα» ή όχι;
Έκαναν ολόκληρη φασαρία κατά της «μερικής ιδιωτικοποίησης της ΕΡΤ», επειδή εντάχθηκαν κτίρια της εταιρίας στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ;
Είναι δική τους δουλειά να ασχοληθούν πώς το Δημόσιο θα διαθέσει τα κτίριά του;
Ήταν ή όχι η ΕΡΤ «εργαλείο προπαγάνδας της μνημονιακής κυβέρνησης», μια «ΥΕΝΕΔ παλαιάς κοπής», όπως είχε πει ο κ. Τσίπρας στις 18 Μαΐου, μετά τη συνάντησή του με αντιπροσωπεία δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης;
Τότε προς τι οι πλερέζες γι’ αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο;
Υποσχέθηκε ή όχι αναβάθμιση της ΕΡΤ και μετατροπή της σε Ανεξάρτητη Αρχή, ώστε να εξασφαλίζεται το αδιάβλητο και το αξιοκρατικό της δομής και της διοίκησής της;
Τότε γιατί δεν αφήνει να συμβεί αυτό και θέλει να συνεχιστεί η κατάσταση που ο ίδιος κατήγγελλε;
Στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, στις 29 Μαΐου, κατήγγειλε ή όχι ο κ. Τσίπρας, «καθεστώς ασφυξίας στον πλουραλισμό και στην πολυφωνία στα ΜΜΕ, καθεστώς ασφυξίας στη δημόσια τηλεόραση», μιλώντας για «παπαγάλους των ΜΜΕ» και διακηρύσσοντας ότι επιστρέφει στον «παραδοσιακό τρόπο (επικοινωνίας), με «απευθείας και αδιαμεσολάβητη επαφή με το λαό»;
Δηλαδή, οι δημοσιογράφοι είναι κατά τη γνώμη του όλοι εξωνημένοι και εκβιαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους ανίκανες να επιβάλουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία!
Οπότε, γιατί τον πήρε ο πόνος για όλους αυτούς που δεν σηκώνουν το κεφάλι και δεν ανταποκρίνονται (όπως ο κ. Τσίπρας λέει) στην ιερή αποστολή τους;
Στις 27 και τις 28 Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οργάνωσε κομματική εκδήλωση για τα ΜΜΕ, υπό τον γενικό τίτλο «Προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πλαίσιο ριζοσπαστικών ανατροπών στην ενημέρωση» από όπου παρήλασαν οι πάντες, από τους προέδρους της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ ως τη Ναόμι Κλάιν;
Εκεί, ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, συντονιστής του τομέα Ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας είπε ότι «η τηλεόραση αποτελεί σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα της Δημοκρατίας», επειδή «εκφράζει την αντίθεση μεταξύ αφενός της ελευθερίας του Τύπου, των ιδεών, της πληροφόρησης και αφετέρου του ελέγχου, της χειραγώγησης, της στρέβλωσης αυτής της ελευθερίας από τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα»;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, στην ίδια εκδήλωση, δεν είπε πως «οι δυνάμεις που στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική στηρίχθηκαν σε ΜΜΕ»;
Και πως «το μιντιακό σύστημα είναι η πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας και πλέον η απαξιωμένη και χειραγωγημένη ΕΡΤ, που κεντρικός στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ΥΕΝΕΔ»;
Εκεί δεν μίλησε για «golden boys και golden girls τηλεαστέρων και μια μεγάλη πλειοψηφία προλεταρίων δημοσιογράφων, οι οποίοι όμως γίνονται η ανθρώπινη ασπίδα των αφεντικών τους»;
Και δεν μας διαβεβαίωσε ότι θα καταργήσει το «σάπιο σύστημα» και πως θα βάλει «κανόνες δεοντολογίας», διότι «υπάρχουν τρόποι, ώστε αυτό να το πετύχουμε με κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο»;
Και πώς δεν βρέθηκε κανένας από τους συνδικαλιστάδες μας να του θυμίσει πως οι κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν μπαίνουν από τις κυβερνήσεις, αλλά από τις δημοσιογραφικές ενώσεις που διαθέτουν πειθαρχικά και εποπτικά συμβούλια;
Να του θυμίσουν, δηλαδή πως εδώ δεν είναι Βενεζουέλα και πάντως ο ίδιος δεν είναι ο συχωρεμένος ο Τσάβες;
Αντίθετα, οι μαέστροι των απεργιών, ενθουσιάστηκαν με το (επικίνδυνο) ενδεχόμενο «ριζοσπαστικών ανατροπών» στην ενημέρωση!
Υ.Γ.1 Χθες βράδυ, στο ΖΟΟΜ, στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα, παρενέβη ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ για να μας θυμίσει ότι στα τέλη της περασμένης χρονιάς, η ΕΡΤ απεργούσε επί 42 μέρες!
Αυτό μας θύμισε την αποκάλυψη του «Έθνους» (12 Ιανουαρίου 2012), όταν προέκυψε πως στην ΕΡΤ και απεργούσαν και… πληρώνονταν!
Σύμφωνα με τα στοιχεία, σε τρεις διαφορετικές ημέρες απεργίας, αν και είχαν απεργήσει 3.493 άτομα, δεν πληρώθηκαν μόνο το 7,16%, το 8,9% και το 2,2% αντίστοιχα. Πώς; Μα επειδή είτε ήσαν «δικαιολογημένα απόντες», είτε είχαν ενταχθεί όλοι στο… προσωπικό ασφαλείας, καθώς σε ορισμένες μονάδες σε «προσωπικό ασφαλείας» είχε αναγορευτεί το σύνολο της βάρδιας!
Υ.Γ.2 Με όλα αυτά μπήκα στον πειρασμό να θυμηθώ πως την τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ κόσμο έξω από το ραδιομέγαρο ήταν όταν η Ελλάδα πήρε το βραβείο της Γιουροβίζιον, οπότε (Μάιος 2005) είχε οργανωθεί μεγαλοπρεπής υποδοχή στην Έλενα Παπαρίζου.
Εκείνη την ημέρα είχε την ατυχία να πεθάνει ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Οπότε, έπαιξε δεύτερο θέμα (και αν) μετά τη Γιουροβίζιον!
Τα ίδια είχαν πάθει και οι Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης τον Μάιο του 2008, όταν ως μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, κέρδισαν το Νομπέλ Ειρήνης .
Την πάτησαν, όμως, διότι ακριβώς τότε η Καλομοίρα είχε κερδίσει την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον elzoni.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΛΑΡΚΟ: Οι μέτοχοί της, ΔΕΗ και ΕΘΝΙΚΗ, την οδηγούν στο κλείσιμο!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θα πρέπει να μας περιμένετε στις 15 Ιουνίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
