2013-06-13 12:53:10
Στην Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή της Ε’ Δημοτικού, Κοιν+Πολ όπως τη λένε τα πιτσιρίκια, το βάσανο του γονιού είναι η αναντιστοιχία του politically correct περιεχομένου του εγχειριδίου με την τρέχουσα πραγματικότητα της χώρας.
«Ο κόσμος, όπως θα έπρεπε να είναι». Ακόμη κι ένα εντεκάχρονο, εύκολα καταλαβαίνει ότι…δεν είναι. Ότι αυτά που γράφει το βιβλίο παίζουν μπουνιές με τη βιωματική καθημερινότητα. Το βάσανο είναι, πώς του εξηγείς. Όχι το τι. Το γιατί.
Αλλά σε ένα κεφάλαιο τουλάχιστον, στο επίσης δυσνόητο για το σημερινό εντεκάχρονο ελληνόπουλο «τι είναι δικτατορία», η άγρια νύχτα της Τρίτης βοήθησε επί της ουσίας. Αρκεί το παιδί να είχε μείνει ξύπνιο ως τις έντεκα και τέταρτο. Μόλις έπεσε στην οθόνη το μαύρο, που είχε αναγγελθεί στις έξι ότι θα έπεφτε στις δώδεκα. «Να, αυτό είναι δικτατορία». Το υποτίθεται αδιανόητο, στην υποτίθεται προηγμένη Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο,τι είσαι προετοιμασμένος ν’ ακούσεις, δίχως να σου κάνει εντύπωση, ότι συνέβη στη Λιβερία, στη Γουατεμάλα, στη Βόρεια Κορέα.
Η ΕΡΤ είναι η μήτρα που μας γέννησε. Η δασκάλα που μας έμαθε το αλφαβητάρι της τηλεόρασης. Τι είναι μπουθ, μονταζιέρα, λινκ, μάστερ, ντάμπινγκ, μπέτα, ίντσα, φλορ-μάνατζερ. Το σχολείο που μας ετοίμασε. Πώς στηνόμαστε, πώς κρατάμε το μικρόφωνο, πού κοιτάζουμε, πώς κάνουμε τις ερωτήσεις. Σαν από μια αίσθηση αιώνιου ανεξόφλητου χρέους, στην ΕΡΤ ποτέ δεν είχα πει όχι όταν με καλούσαν. Ενώ σπανίως, σπανιότατα, λέω ναι όταν με καλούν οπουδήποτε αλλού.
Πήγα εκεί, στην ΕΤ-1, 23 ετών. Κρατούσε ακόμη τότε, η ΕΤ-1, μια απόσταση σχετικής ασφαλείας απ’ τον χυδαίο κομματισμό. Ένα κάποιο κύρος. Το βασίλειο του χυδαίου κομματισμού ήταν, εκείνη την εποχή, η ΕΡΤ-2. Εστω κι έτσι, το πρώτο που αμέσως αντιλήφθηκα στην Αγία Παρασκευή, ήταν ποιος κάνει το αληθινό κουμάντο στο μαγαζί. Θα το έθετα, περίπου, ως εξής: Αν αυτός που παραμορφώνει και ασχημαίνει τη μάνα-ΕΡΤ είναι ο κομματισμός, αυτός που έρχεται και την αποτελειώνει είναι ο επαγγελματικός συνδικαλισμός.
Όχι, ακριβώς, ένα περιβάλλον ενθαρρυντικό για όποιον προσέρχεται με το όνειρο και την όρεξη να παίξει μπάλα. Για την ακρίβεια, ένα περιβάλλον αντιπαραγωγικό. Σπαστικό, στο κάθε βήμα. Ενας τοίχος, ένα σιχτίρι, για το όνειρο και την όρεξη. Μία μέρα στην ΕΡΤ με κούραζε, με αρρώσταινε σχεδόν, όσο δεν με κούραζε ένας μήνας στην εφημερίδα. Στη διετία της μαθητείας επάνω, άνοιξε η ιδιωτική TV. Τα δικά της «καλά», θα τα ανακαλύπταμε πολύ αργότερα. Εκεί και τότε, προείχε άλλο. Αρκετά είναι όσα μάθαμε, ώρα να φεύγουμε. Στην πρώτη κρούση κιόλας, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά.
Δεν με παραξενεύει ό,τι μου λένε τα παιδιά που ζουν μέσα στα λεγόμενα social media, πως η κυβέρνηση απ’ αυτή την υπόθεση προσπορίζεται ευκαιριακούς μεν, πόντους δημοφιλίας δε. Κι ο Παπαδόπουλος το ’67, ας μη υπήρχαν social media για να το καταγράψουν, τέτοιους πόντους είχε πάρει. Όπως είδαν οι συνταγματάρχες φως και μπήκαν, και σε μια νύχτα μέσα έβαλαν τον γύψο σε μια ήδη αρρωστημένη Δημοκρατία, και υπήρξε το κομμάτι της κοινωνίας που έλεγε…ν’ αγιάσει το χέρι τους, κάπως έτσι κι αυτοί εδώ βρήκαν και (αποθεώνονται επειδή) κατέβασαν τον διακόπτη. Τον κατέβασαν, επίσης σε μια νύχτα μέσα. Κατά κυριολεξίαν, σε μια νύχτα μέσα. Κι εκείνοι για να (και έως ότου) γιατρέψουν έλεγαν πως εμφανίστηκαν, κι αυτοί εδώ επίσης.
Είναι οι πόντοι της ενστικτώδους αγανάκτησης εναντίον του κομματισμού και του επαγγελματικού συνδικαλισμού. Σάμπως κι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, όποτε τους κάπνιζε, εν ονόματι των περίφημων κεκτημένων, διακόπτες δεν κατέβαζαν κάθε τρεις και λίγο; Δεν έσπρωχναν λίγο-λίγο τα πράγματα, προς αυτό που εν τέλει συνέβη; Ηταν σαν να ‘λεγαν, μη κουράζεστε με σχέδια εξορθολογισμού κ.λπ., όλα είναι από χέρι καταδικασμένα, εδώ είναι άβατο, δεν περνάει τίποτα. ‘Η και το δικό μας συνδικάτο. Τι νόημα είχε, να ‘ναι κατεβασμένοι παντού οι διακόπτες της ενημέρωσης όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ μετά τις έντεκα και (ακριβώς πάνω στην ώρα της αγωνίας των συναδέλφων μας να κρατήσουν την ΕΡΤ με κάποιον τρόπο ανοιχτή) τα ιδιωτικά κανάλια από…συνδικαλιστικό καθήκον έπαιζαν, αντί ρεπορτάζ, ξένες ταινίες;
Η περιγραφή, στις έξι το απόγευμα, απ’ τη λυμένη γλώσσα-ροδάνι του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν μας είπε κάτι καινούργιο. Παιδί θυμάμαι, ν’ ακούω τις συζητήσεις των μεγαλύτερων, με πόσους βγαίνει η δουλειά στο BBC και πόσοι αργόσχολοι σιτίζονται στην ΕΡΤ. ‘Η τη Μελίνα, να πρωτοστατεί στην αντιπολιτευτική καμπάνια να μη πληρώνουμε, μέσω ΔΕΗ, την ΕΡΤ. Μόνο που αυτή η περιγραφή, πώς έχει η κατάσταση στην ΕΡΤ, δεν είναι για να την κάνει υπουργός. Αντιστοιχεί σε ανυποψίαστο ξένο που τον φέρνεις και τον βάζεις σαν αόρατο πνεύμα να ζήσει ένα χρόνο, έξι μήνες, την πραγματικότητα στα γραφεία και στους διαδρόμους. Κι ύστερα συνοψίζει, έκπληκτος, τις εντυπώσεις του. Ο υπουργός δεν είναι ξένος. Είναι στέλεχος του κομματικού μηχανισμού που φέρει τη βαριά, την πρωταρχική, ευθύνη του δράματος. Μετά, εναπόκειται σε όποιον θέλει, να πιστεύει πως αυτοί που ξέσκισαν τις σάρκες του θύματος, αυτοί είναι που θα επουλώσουν και τις πληγές του.
Η γλώσσα λύθηκε τόσο πολύ, που η διαχρονική «χρέωση υπέρ ΕΡΤ» μονομιάς, στη ρητορική της Τρίτης, έγινε «χαράτσι». Χαράτσι, και πάλι χαράτσι, και ξανά χαράτσι. Εύκολα! Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι, ως Κράτος Δικαίου, μας σώζει απ’ αυτό. Από τι; Εκατό εκατομμύρια τέλος, δέκα εκατομμύρια Ελληνες, ένα δεκάευρο το άτομο. Ο λαός ευγνωμονεί. Ενώ το άλλο στη ΔΕΗ, το «μεγάλο», δεν είναι χαράτσι και γι’ αυτό δεν τίθεται θέμα να μας σώσουν απ’ αυτό. Χαράτσι το λένε εις την αγοραίαν, χάριν συντομίας για να συνεννοούμαστε, οι δημοσιογράφοι. Εκείνο είναι ένα απλό και δίκαιο ΕΕΤΗΔΕ.
Αλέξης Σπυρόπουλος για το Gazzetta.gr
Πηγή: Να, αυτό είναι δικτατορία. του Αλέξη Σπυρόπουλου - RAMNOUSIA
communenews
«Ο κόσμος, όπως θα έπρεπε να είναι». Ακόμη κι ένα εντεκάχρονο, εύκολα καταλαβαίνει ότι…δεν είναι. Ότι αυτά που γράφει το βιβλίο παίζουν μπουνιές με τη βιωματική καθημερινότητα. Το βάσανο είναι, πώς του εξηγείς. Όχι το τι. Το γιατί.
Αλλά σε ένα κεφάλαιο τουλάχιστον, στο επίσης δυσνόητο για το σημερινό εντεκάχρονο ελληνόπουλο «τι είναι δικτατορία», η άγρια νύχτα της Τρίτης βοήθησε επί της ουσίας. Αρκεί το παιδί να είχε μείνει ξύπνιο ως τις έντεκα και τέταρτο. Μόλις έπεσε στην οθόνη το μαύρο, που είχε αναγγελθεί στις έξι ότι θα έπεφτε στις δώδεκα. «Να, αυτό είναι δικτατορία». Το υποτίθεται αδιανόητο, στην υποτίθεται προηγμένη Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο,τι είσαι προετοιμασμένος ν’ ακούσεις, δίχως να σου κάνει εντύπωση, ότι συνέβη στη Λιβερία, στη Γουατεμάλα, στη Βόρεια Κορέα.
Η ΕΡΤ είναι η μήτρα που μας γέννησε. Η δασκάλα που μας έμαθε το αλφαβητάρι της τηλεόρασης. Τι είναι μπουθ, μονταζιέρα, λινκ, μάστερ, ντάμπινγκ, μπέτα, ίντσα, φλορ-μάνατζερ. Το σχολείο που μας ετοίμασε. Πώς στηνόμαστε, πώς κρατάμε το μικρόφωνο, πού κοιτάζουμε, πώς κάνουμε τις ερωτήσεις. Σαν από μια αίσθηση αιώνιου ανεξόφλητου χρέους, στην ΕΡΤ ποτέ δεν είχα πει όχι όταν με καλούσαν. Ενώ σπανίως, σπανιότατα, λέω ναι όταν με καλούν οπουδήποτε αλλού.
Πήγα εκεί, στην ΕΤ-1, 23 ετών. Κρατούσε ακόμη τότε, η ΕΤ-1, μια απόσταση σχετικής ασφαλείας απ’ τον χυδαίο κομματισμό. Ένα κάποιο κύρος. Το βασίλειο του χυδαίου κομματισμού ήταν, εκείνη την εποχή, η ΕΡΤ-2. Εστω κι έτσι, το πρώτο που αμέσως αντιλήφθηκα στην Αγία Παρασκευή, ήταν ποιος κάνει το αληθινό κουμάντο στο μαγαζί. Θα το έθετα, περίπου, ως εξής: Αν αυτός που παραμορφώνει και ασχημαίνει τη μάνα-ΕΡΤ είναι ο κομματισμός, αυτός που έρχεται και την αποτελειώνει είναι ο επαγγελματικός συνδικαλισμός.
Όχι, ακριβώς, ένα περιβάλλον ενθαρρυντικό για όποιον προσέρχεται με το όνειρο και την όρεξη να παίξει μπάλα. Για την ακρίβεια, ένα περιβάλλον αντιπαραγωγικό. Σπαστικό, στο κάθε βήμα. Ενας τοίχος, ένα σιχτίρι, για το όνειρο και την όρεξη. Μία μέρα στην ΕΡΤ με κούραζε, με αρρώσταινε σχεδόν, όσο δεν με κούραζε ένας μήνας στην εφημερίδα. Στη διετία της μαθητείας επάνω, άνοιξε η ιδιωτική TV. Τα δικά της «καλά», θα τα ανακαλύπταμε πολύ αργότερα. Εκεί και τότε, προείχε άλλο. Αρκετά είναι όσα μάθαμε, ώρα να φεύγουμε. Στην πρώτη κρούση κιόλας, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά.
Δεν με παραξενεύει ό,τι μου λένε τα παιδιά που ζουν μέσα στα λεγόμενα social media, πως η κυβέρνηση απ’ αυτή την υπόθεση προσπορίζεται ευκαιριακούς μεν, πόντους δημοφιλίας δε. Κι ο Παπαδόπουλος το ’67, ας μη υπήρχαν social media για να το καταγράψουν, τέτοιους πόντους είχε πάρει. Όπως είδαν οι συνταγματάρχες φως και μπήκαν, και σε μια νύχτα μέσα έβαλαν τον γύψο σε μια ήδη αρρωστημένη Δημοκρατία, και υπήρξε το κομμάτι της κοινωνίας που έλεγε…ν’ αγιάσει το χέρι τους, κάπως έτσι κι αυτοί εδώ βρήκαν και (αποθεώνονται επειδή) κατέβασαν τον διακόπτη. Τον κατέβασαν, επίσης σε μια νύχτα μέσα. Κατά κυριολεξίαν, σε μια νύχτα μέσα. Κι εκείνοι για να (και έως ότου) γιατρέψουν έλεγαν πως εμφανίστηκαν, κι αυτοί εδώ επίσης.
Είναι οι πόντοι της ενστικτώδους αγανάκτησης εναντίον του κομματισμού και του επαγγελματικού συνδικαλισμού. Σάμπως κι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, όποτε τους κάπνιζε, εν ονόματι των περίφημων κεκτημένων, διακόπτες δεν κατέβαζαν κάθε τρεις και λίγο; Δεν έσπρωχναν λίγο-λίγο τα πράγματα, προς αυτό που εν τέλει συνέβη; Ηταν σαν να ‘λεγαν, μη κουράζεστε με σχέδια εξορθολογισμού κ.λπ., όλα είναι από χέρι καταδικασμένα, εδώ είναι άβατο, δεν περνάει τίποτα. ‘Η και το δικό μας συνδικάτο. Τι νόημα είχε, να ‘ναι κατεβασμένοι παντού οι διακόπτες της ενημέρωσης όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ μετά τις έντεκα και (ακριβώς πάνω στην ώρα της αγωνίας των συναδέλφων μας να κρατήσουν την ΕΡΤ με κάποιον τρόπο ανοιχτή) τα ιδιωτικά κανάλια από…συνδικαλιστικό καθήκον έπαιζαν, αντί ρεπορτάζ, ξένες ταινίες;
Η περιγραφή, στις έξι το απόγευμα, απ’ τη λυμένη γλώσσα-ροδάνι του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν μας είπε κάτι καινούργιο. Παιδί θυμάμαι, ν’ ακούω τις συζητήσεις των μεγαλύτερων, με πόσους βγαίνει η δουλειά στο BBC και πόσοι αργόσχολοι σιτίζονται στην ΕΡΤ. ‘Η τη Μελίνα, να πρωτοστατεί στην αντιπολιτευτική καμπάνια να μη πληρώνουμε, μέσω ΔΕΗ, την ΕΡΤ. Μόνο που αυτή η περιγραφή, πώς έχει η κατάσταση στην ΕΡΤ, δεν είναι για να την κάνει υπουργός. Αντιστοιχεί σε ανυποψίαστο ξένο που τον φέρνεις και τον βάζεις σαν αόρατο πνεύμα να ζήσει ένα χρόνο, έξι μήνες, την πραγματικότητα στα γραφεία και στους διαδρόμους. Κι ύστερα συνοψίζει, έκπληκτος, τις εντυπώσεις του. Ο υπουργός δεν είναι ξένος. Είναι στέλεχος του κομματικού μηχανισμού που φέρει τη βαριά, την πρωταρχική, ευθύνη του δράματος. Μετά, εναπόκειται σε όποιον θέλει, να πιστεύει πως αυτοί που ξέσκισαν τις σάρκες του θύματος, αυτοί είναι που θα επουλώσουν και τις πληγές του.
Η γλώσσα λύθηκε τόσο πολύ, που η διαχρονική «χρέωση υπέρ ΕΡΤ» μονομιάς, στη ρητορική της Τρίτης, έγινε «χαράτσι». Χαράτσι, και πάλι χαράτσι, και ξανά χαράτσι. Εύκολα! Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι, ως Κράτος Δικαίου, μας σώζει απ’ αυτό. Από τι; Εκατό εκατομμύρια τέλος, δέκα εκατομμύρια Ελληνες, ένα δεκάευρο το άτομο. Ο λαός ευγνωμονεί. Ενώ το άλλο στη ΔΕΗ, το «μεγάλο», δεν είναι χαράτσι και γι’ αυτό δεν τίθεται θέμα να μας σώσουν απ’ αυτό. Χαράτσι το λένε εις την αγοραίαν, χάριν συντομίας για να συνεννοούμαστε, οι δημοσιογράφοι. Εκείνο είναι ένα απλό και δίκαιο ΕΕΤΗΔΕ.
Αλέξης Σπυρόπουλος για το Gazzetta.gr
Πηγή: Να, αυτό είναι δικτατορία. του Αλέξη Σπυρόπουλου - RAMNOUSIA
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; 4 Θεωρίες
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν ειναι η ΕΡΤ, είναι θέμα δημοκρατίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
