2013-06-13 23:42:41
Σκεφτόμουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ (ή εν πάση περιπτώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση) λειτουργεί σαν να βρισκόμαστε ακόμη στην μεταπολίτευση. Και πριν από λίγο άκουσα τον Στρατούλη να λέει πως το κόμμα έχει κηρύξει μετά την ΕΡΤ τον νέο «ανένδοτο», γεγονός που μας πηγαίνει χρονικά ακόμη πιο πίσω. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όμως που δεν μπορεί πλέον με κανένα μέτρο και σταθμό να συγκριθεί με την μεταπολίτευση. Δεν θα έκοβαν ποτέ το σήμα έτσι στην μεταπολίτευση. Δεν θα αποφάσιζαν και θα διέτασσαν ποτέ έτσι στην μεταπολίτευση. Είμαστε αλλού.
Κι ίσως ένα κλειδί είναι να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε μέσα μας με μια βασική αντινομία:
πολιτικά μεν όσα συμβαίνουν και διαλύουν και τα τελευταία μεταπολιτευτικά απομεινάρια, είναι ευθέως κατάπτυστα και εντελώς τρομακτικά,
ταυτόχρονα όμως αυτό που γκρεμίζεται έχει μέσα του τόσο συσσωρευμένο κακό κάρμα και αισθητικά βρωμάει τόσο πολύ μούχλα,
που μοιάζει πολύ συχνά να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το ζόφο του αύριο που έχει ήδη ξημερώσει, αντιπαρατάσσοντάς του αναχρονιστικά συνθήματα, αναχρονιστικά τραγούδια, αναχρονιστικές καταστάσεις, αντιπαρατάσσοντάς του πενηντάρηδες κι εξηντάρηδες που την προηγούμενη εποχή την καρπώθηκαν στο φουλ.
Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την εποχή μετά την μεταπολίτευση με την αισθητική του μεταπολιτευτικού αγώνα: χιλιοφορέθηκε, φθάρθηκε, γέρασε.
Κυρίως όμως δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις με αυτό το εργαλείο αγώνα, γιατί γινόταν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικούς κανόνες και αισθητά μικρότερη αυταρχικότητα. Γινόταν με άλλα λόγια, αν όχι εκ του ασφαλούς, πάντως εκ του λιγότερο ανασφαλούς.
Η εποχή μας όμως δεν είναι απλά ανασφαλής, είναι μια εποχή μετάβασης, και στην μετάβαση κανένα έδαφος δεν είναι σταθερό κάτω από τα πόδια σου. Άρα, αν υπάρχει ένα αληθινό πρόταγμα, είναι να σταματήσουμε να παίζουμε ποντάροντας στην ασφάλεια.
Αυτή πάει, χάθηκε. Όπως και η μεταπολίτευση. Καλή, χρυσή, αγία, αλλά μας τελείωσε. Και δεν θα νεκρανασταθεί ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει.
Δεν ξέρω ποιά είναι η λύση. Ξέρω όμως πως δεν είναι ο αναχρονισμός.
Old Boy
Κι ίσως ένα κλειδί είναι να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε μέσα μας με μια βασική αντινομία:
πολιτικά μεν όσα συμβαίνουν και διαλύουν και τα τελευταία μεταπολιτευτικά απομεινάρια, είναι ευθέως κατάπτυστα και εντελώς τρομακτικά,
ταυτόχρονα όμως αυτό που γκρεμίζεται έχει μέσα του τόσο συσσωρευμένο κακό κάρμα και αισθητικά βρωμάει τόσο πολύ μούχλα,
που μοιάζει πολύ συχνά να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το ζόφο του αύριο που έχει ήδη ξημερώσει, αντιπαρατάσσοντάς του αναχρονιστικά συνθήματα, αναχρονιστικά τραγούδια, αναχρονιστικές καταστάσεις, αντιπαρατάσσοντάς του πενηντάρηδες κι εξηντάρηδες που την προηγούμενη εποχή την καρπώθηκαν στο φουλ.
Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την εποχή μετά την μεταπολίτευση με την αισθητική του μεταπολιτευτικού αγώνα: χιλιοφορέθηκε, φθάρθηκε, γέρασε.
Κυρίως όμως δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις με αυτό το εργαλείο αγώνα, γιατί γινόταν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικούς κανόνες και αισθητά μικρότερη αυταρχικότητα. Γινόταν με άλλα λόγια, αν όχι εκ του ασφαλούς, πάντως εκ του λιγότερο ανασφαλούς.
Η εποχή μας όμως δεν είναι απλά ανασφαλής, είναι μια εποχή μετάβασης, και στην μετάβαση κανένα έδαφος δεν είναι σταθερό κάτω από τα πόδια σου. Άρα, αν υπάρχει ένα αληθινό πρόταγμα, είναι να σταματήσουμε να παίζουμε ποντάροντας στην ασφάλεια.
Αυτή πάει, χάθηκε. Όπως και η μεταπολίτευση. Καλή, χρυσή, αγία, αλλά μας τελείωσε. Και δεν θα νεκρανασταθεί ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει.
Δεν ξέρω ποιά είναι η λύση. Ξέρω όμως πως δεν είναι ο αναχρονισμός.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Η τηλεόραση της ΕΡΤ βγαίνει αναλογικά!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επιταχύνει το Μετρό Θεσσαλονίκης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
