2013-06-15 00:53:03
Βομβαρδίζομαι κάθε μέρα από κρίσεις ατόμων που πια ζουν εκτός Ελλάδος. Ειδικά τις τελευταιες ημέρες με το θέμα της ΕΡΤ, τα σχόλια δίνουν και παίρνουν "Να βγείτε όλοι στους δρόμους", "πως το αφήσατε αυτό να περάσει;" και άλλα τέτοια. Αρκετά!
Έφυγες φίλε μου. Επέλεξες να ζήσεις μια καλύτερη ζωή εκεί. Και πολύ καλά έκανες. Και εγω υπήρξα στην θέση σου και γύρισα από επιλογή. Γιατί αν φύγουμε και εγώ και εσύ, ποιός θα μείνει εδώ να παλέψει; Το βλέπουμε διαφορετικά προφανώς. Αλλά αφού είσαι εκεί, άκου πως έχει εδώ η κατάσταση:
Ο κόσμος κλαίει. Όχι με δάκρυα, με πόνο βουβό, με αδείο στομάχι και πεσμένη αυτοπεποίθηση. Κλαίει το παιδί που δεν μπορεί να αγοράσει ένα παιχνίδι. Κλαίει ο μαθητής που δεν έχει λεφτά για φροντηστήριο. Κλαίει ο φοιτητής που δεν ξέρει αν έχουν νόημα πια οι σπουδές του. Κλαίει ο απόφοιτος, με τα μεταπτυχιακά , ο επιστήμονας, που έφαγε τα νιάτα του να σπουδάσει και δουλεύει πια μεροκάματα και αν. Κλαίει η μάνα και ο πατέρας που δεν μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους αυτα που χρειάζονται. Κλαίνε και οι ηλικιωμένοι, που η σύνταξή τους κάθε μήνα τελειώνει αμέσως στους λογαριασμούς. Τους περισσότερους από αυτους λοιπόν δεν τους νοιάζει η ΕΡΤ. Ίσως να μην έχουν καν τηλεόραση πια.
Και επανέρχομαι στο προσωπικό. Στεναχωρήθηκα και εγώ που έκλεισε η ΕΡΤ και διαμαρτύρομαι. Είχα γνωστους που χάσαν έτσι την δουλειά τους. Και εγώ θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι, όπως 2 χρόνια τώρα, όπως εκείνα τα βράδια που φάγαμε τα χημικά στο Συνταγμα, όπως ο κάθε Έλληνας έχει μάθει να κάνει. Εσύ όμως; Εσύ είσαι εκεί, στην Γερμανία, στην Σουηδία, στην Αμερική. Ζεις μια διαφορετική δυσκολία στην ζωή σου.
Οι εδώ είμαστε αλλιώς. Κι όσο και αν λες ότι ξέρεις και καταλαβαίνεις, δεν είναι το ίδιο φίλε. Μέσα από τον υπολογιστή, στο διάλειμμα της δουλειάς, δεν μπόρεις να ξέρεις τι γίνεται. Δεν φταις, προς Θεού. Δεν σε κατηγορώ που επέλεξες κάτι άλλο. Αλλά αν θες να διαμαρτυρηθείς οργάνωσε κάτι στην χώρα όπου βρίσκεσαι. Μια διαμαρτυρία για να ακουστεί η φωνή της Ελλάδας κι εκεί. Μην κράζεις φορώντας τις πυτζάμες σου και πίνοντας τον καφέ σου μπροστά στον υπολογιστή.
Για να τελειώνω λοιπόν, το μόνο που ζητάω είναι θετική ενέργεια από εσένα. Να είσαι νοητικά πλάι μου όταν θα είμαι εκεί, απέναντι τους. Μόνο αυτό. Γιατί δεν παλεύω μόνο για μένα, αλλά και για σένα που μπορεί αύριο να είσαι εδώ. Κι αν είσαι, ξέρεις που θα με βρεις. Θα έχω γίνει ένα με το πλήθος που ακόμα ονειρεύεται και διεκδικεί τα όνειρά του. Συγχώρα με αν είπα κάτι παραπάνω. Η πίκρα λέει άσχημες κουβέντες καμιά φορά. Να είσαι καλά, εκει που επέλεξες να είσαι και να μην ξεχνάς πως είσαι Έλληνας.
Αναγνώστρια Tromaktiko
Έφυγες φίλε μου. Επέλεξες να ζήσεις μια καλύτερη ζωή εκεί. Και πολύ καλά έκανες. Και εγω υπήρξα στην θέση σου και γύρισα από επιλογή. Γιατί αν φύγουμε και εγώ και εσύ, ποιός θα μείνει εδώ να παλέψει; Το βλέπουμε διαφορετικά προφανώς. Αλλά αφού είσαι εκεί, άκου πως έχει εδώ η κατάσταση:
Ο κόσμος κλαίει. Όχι με δάκρυα, με πόνο βουβό, με αδείο στομάχι και πεσμένη αυτοπεποίθηση. Κλαίει το παιδί που δεν μπορεί να αγοράσει ένα παιχνίδι. Κλαίει ο μαθητής που δεν έχει λεφτά για φροντηστήριο. Κλαίει ο φοιτητής που δεν ξέρει αν έχουν νόημα πια οι σπουδές του. Κλαίει ο απόφοιτος, με τα μεταπτυχιακά , ο επιστήμονας, που έφαγε τα νιάτα του να σπουδάσει και δουλεύει πια μεροκάματα και αν. Κλαίει η μάνα και ο πατέρας που δεν μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους αυτα που χρειάζονται. Κλαίνε και οι ηλικιωμένοι, που η σύνταξή τους κάθε μήνα τελειώνει αμέσως στους λογαριασμούς. Τους περισσότερους από αυτους λοιπόν δεν τους νοιάζει η ΕΡΤ. Ίσως να μην έχουν καν τηλεόραση πια.
Και επανέρχομαι στο προσωπικό. Στεναχωρήθηκα και εγώ που έκλεισε η ΕΡΤ και διαμαρτύρομαι. Είχα γνωστους που χάσαν έτσι την δουλειά τους. Και εγώ θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι, όπως 2 χρόνια τώρα, όπως εκείνα τα βράδια που φάγαμε τα χημικά στο Συνταγμα, όπως ο κάθε Έλληνας έχει μάθει να κάνει. Εσύ όμως; Εσύ είσαι εκεί, στην Γερμανία, στην Σουηδία, στην Αμερική. Ζεις μια διαφορετική δυσκολία στην ζωή σου.
Οι εδώ είμαστε αλλιώς. Κι όσο και αν λες ότι ξέρεις και καταλαβαίνεις, δεν είναι το ίδιο φίλε. Μέσα από τον υπολογιστή, στο διάλειμμα της δουλειάς, δεν μπόρεις να ξέρεις τι γίνεται. Δεν φταις, προς Θεού. Δεν σε κατηγορώ που επέλεξες κάτι άλλο. Αλλά αν θες να διαμαρτυρηθείς οργάνωσε κάτι στην χώρα όπου βρίσκεσαι. Μια διαμαρτυρία για να ακουστεί η φωνή της Ελλάδας κι εκεί. Μην κράζεις φορώντας τις πυτζάμες σου και πίνοντας τον καφέ σου μπροστά στον υπολογιστή.
Για να τελειώνω λοιπόν, το μόνο που ζητάω είναι θετική ενέργεια από εσένα. Να είσαι νοητικά πλάι μου όταν θα είμαι εκεί, απέναντι τους. Μόνο αυτό. Γιατί δεν παλεύω μόνο για μένα, αλλά και για σένα που μπορεί αύριο να είσαι εδώ. Κι αν είσαι, ξέρεις που θα με βρεις. Θα έχω γίνει ένα με το πλήθος που ακόμα ονειρεύεται και διεκδικεί τα όνειρά του. Συγχώρα με αν είπα κάτι παραπάνω. Η πίκρα λέει άσχημες κουβέντες καμιά φορά. Να είσαι καλά, εκει που επέλεξες να είσαι και να μην ξεχνάς πως είσαι Έλληνας.
Αναγνώστρια Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι Anonymous «χτύπησαν» το site του Υπ. Δικαιοσύνης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πολιτεία της Γιούβε
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
