ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

15 Ιουνίου: Μέρα σημαδιακή και αποφράδα για το Αίγιο

Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 3.16 τα ξημερώματα, όταν ένας τρομακτικός θόρυβος σηματοδότησε την αρχή ενός από τους πιο καταστροφικούς σεισμούς που έχουν πλήξει το Αίγιο, στην μακρόχρονη ιστορία του. Ένας σεισμός που έμεινε αξέχαστος τόσο για τη σφοδρότητά του, όσο και για τους νεκρούς και τα συντρίμμια που άφησε πίσω του. Το φεγγάρι, δυο μέρες μετά την πανσέληνο, ήταν το μόνο φως που έσπαγε το σκοτάδι της νύχτας και οι κάτοικοι αλαφιασμένοι πετάχτηκαν στους δρόμους. Οι γειτονιές που είχαν ησυχάσει λίγες ώρες πριν για το βραδινό ύπνο, γέμισαν και πάλι κόσμο τρομαγμένο, που δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής.

Βγήκα κι εγώ στο δρόμο μαζί με τους γείτονες, ενώ πολλοί φίλοι τριγύριζαν με τα μηχανάκια τους στην πόλη για να δουν τι γίνεται με τους συμπολίτες, αν χρειάζεται κάποιος βοήθεια ή αν χτύπησε κάποιος. Εκεί άκουσα τη φρικτή κραυγή ενός γείτονα: "Παιδιά έπεσε η πολυκατοικία του Παντελόπουλου, έχει σκοτωθεί κόσμος εκεί μέσα". Ένας άλλος γείτονας, που η αδελφή του έμενε στη μοιραία πολυκατοικία, άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του και να φωνάζει: "Θεέ μου!" κι έφυγε τρέχοντας. Άλλοι άρχισαν να κλαίνε κι εκεί ακούσαμε στο VHF από τη συχνότητα της Πυροσβεστικής την άλλη φρικτή είδηση: "Έχουμε κατάρρευση του ξενοδοχείου Ελίκη στα Βαλιμίτικα" Ο καθένας έχει να μοιραστεί τη δική του ιστορία από εκείνο το βράδυ, που άλλαξε για πάντα τις ζωές των Αιγιωτών. Εικοσιέξι άνθρωποι, 16 από την πολυκατοικία και 10 από το ξενοδοχείο, έφυγαν για πάντα, εκατοντάδες τραυματίστηκαν, χιλιάδες έμειναν άστεγοι. Η εικόνα φορτηγών, αυτοκινήτων αλλά και πεζών, να κουβαλάνε τα υπάρχοντά τους σε ένα νέο σπίτι ήταν καθημερινότητα για μήνες αργότερα. Θυμάμαι τα κουπόνια με τα οποία πηγαίναμε οι σεισμόπληκτοι σε συμβεβλημένα εστιατόρια να φάμε, μια και δεν είχαμε κουζίνα να μαγειρέψουμε, αφού δεν είχαμε ούτε σπίτι φυσικά. Θυμάμαι γέρους ανθρώπους, να αναγκάζονται να ξεριζωθούν από το μικρό τους σπιτάκι και να λένε στα παιδιά τους: "Άσε με να πεθάνω εδώ μέσα, στο ρημάδι μου, εδώ έζησα μια ζωή, πώς να φύγω τώρα;". Και σπάραζαν οι καρδιές για λίγο, γιατί ο καθημερινός αγώνας δεν περίμενε.

Ποιος ξεχνάει τα χρωματιστά σπρέι των αρμοδίων υπηρεσιών; Τους βλέπαμε να μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας και προσευχόμασταν να βγάλουν από την τσέπη το πράσινο ή το κίτρινο. Δυστυχώς, στο δικό μου σπίτι, όσο κι αν προσευχήθηκα, βγήκε το κόκκινο σπρέι και σημάδεψε τον τοίχο, που λίγο καιρό αργότερα κατεδαφίστηκε...Δεν πειράζει όμως. Τα σπίτια ξαναγίνονται. Οι άνθρωποι όχι.

Εκείνες τις μέρες μετρήσαμε τους πραγματικούς φίλους, που άνοιξαν τις πόρτες τους και μας δέχτηκαν στα σπίτια τους, όταν δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίναι. Εκεί φάνηκαν οι πραγματικοί άνθρωποι, ήρωες της διπλανής πόρτας, που δεν θα τους καταγράψει κανένα βιβλίο αλλά υπήρξαν και βοήθησαν, είτε δανείζοντας ρούχα, είτε μαγειρεύοντας για τους άστεγους φίλους, είτε κρατώντας τα μωρά παιδιά των σεισμοπλήκτων που ξεχύθηκαν να βρουν νέα στέγη για την οικογένειά τους. Αυτοί οι "μικροί" και "ταπεινοί" Αιγιώτες, που εκείνες τις μέρες έδωσαν μαθήματα και έμειναν μέσα στις καρδιές μας, έστω κι αν κάποιοι έχουν πια φύγει από κοντά μας.

Μετά από ένα χρόνο άρχισε η ανοικοδόμηση της πόλης και η συνέχεια είναι γνωστή. Τα χρόνια περνάνε όμως. Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε. Ήμασταν παιδιά και πλέον σαρανταρίσαμε. Άλλα μικρότερα παιδιά δεν θυμούνται καν το σεισμό, παρά τον γνωρίζουν από τις δικές μας διηγήσεις. Κάποια στιγμή αυτή η ημερομηνία θα ξεχαστεί και θα την ακούνε οι νεότεροι από εμάς τους παλιότερους, που σε άλλο Αίγιο μεγαλώσαμε και άλλο είναι το Αίγιο σήμερα.

Η ζωή συνεχίζεται. Δεν γίνεται αλλιώς. Θυμόμαστε και προχωράμε.

Πέπη Σπηλιωτοπούλου-filodimos.gr

Φωτογραφία: konmesazos.blogspot.com