2013-06-18 15:06:03
του Μανόλη Παντινάκη
Σαράντα μέρες μετά το Πάσχα του 1944, ημέρα Πέμπτη εορτή της Αναλήψεως και οι γερμανικές δυνάμεις εντείνουν με κάθε τρόπο τις προσπάθειες τους για να εντοπίσουν τον στρατηγό Κάρλ Κράιπε που είχε απαχθεί ενωρίτερα. Οι έρευνες γίνονται παντού, τα χωριά κυκλώνονταν και συγκεντρώνονταν οι κάτοικοι σε εκκλησίες και πλατείες Η πλατεία του χωριού
«Ακόμη δεν είχαμε σηκωθεί από τα κρεβάτια», λέει για τα γεγονότα εκείνης της μέρας ο 87χρονος σήμερα Μανώλης Καμπουράκης στο χωριό Πλατανέ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου. «Ήρθαν στις 5 το πρωί ίσαμε δώδεκα Γερμανοί στρατιώτες και έπιασαν τους λόφους του χωριού στον «Εγκρεμό», το «Μουρί» και τον «Λεπιδόλακκο». Μπήκανε στο σπίτι μας κι έπιασαν τον πατέρα μου το Γιώργη, θα ήτανε τότες 65 χρονών, εμένα και τον αδερφό μου το Νίκο. Πιάσανε από τον Πλατανέ 45 άτομα και μας πήγαιναν στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Είχε έλθει από το Ροδάκινο και ο παπά Γιώργης που τον είχαμε στο χωριό, με το γαϊδουράκι του πρωί-πρωί αλλά δεν τον πήραν...
»Τρομοκρατημένοι και απογοητευμένοι, ήμουνα εγώ 18 χρονών, δεν ξέραμε τι θα μας κάνουν και πού θα μας πήγαιναν. Από τον Τίμιο Σταυρό μας ανέβασαν σε ένα φορτηγό αυτοκίνητο και μας πήγαν στα Ακούμια που είχανε φυλάκιο και εκεί φέρανε και τους ανθρώπους από το Κεντροχώρι, από τον Κισσό, τα Ακτούντα, το Βάτο, τον Άρδαχτο, τα Ακούμια και τις Βρύσσες. Μαζευτήκαμε περίπου πεντακόσιοι άνθρωποι από τα χωριά και αποκάτω από το φυλάκιο που είχαν, μείναμε τρεις μέρες…
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΓΔΙΝΟΥ
»Ήμουν στη συγκέντρωση με τους άλλους και όταν φέρνανε τους Κισσανούς με το φορτηγό για να τους βάλουν με μας, ο Κωστής ο Τσιγδινός, ο Χαράλαμπος Γαβαλάς και ο Γιάννης Γεωργακάκης δεν μπήκαν στο δρόμο για να έλθουν, αλλά πήραν άλλο δρόμο για να φύγουν. Βλέπω, λοιπόν, πάνω στο φορτηγό το σκοπό και τους πυροβολεί. Ο Τσιγδινός έπεσε και σκοτώθηκε αμέσως και οι άλλοι δυο έμειναν χωρίς να κουνήσουν! Τους πήραν και τους είχαν όλη τη μέρα στον ήλιο, μέσα στη μεγάλη ζέστη της μέρας, για να τους τιμωρήσουν. Το πτώμα του Τσιγδινού τέσσερις γυναίκες από το χωριό το έβαλαν πάνω σε μια σκάλα και το πήγαν στον Κισσό. Θυμούμαι πως από τις τέσσερις γυναίκες που το μετάφεραν, ήταν και η Ειρήνη Κεχαγιαδάκη…
»Την άλλη μέρα μας δώσανε λίγη ελευθερία και διώχνανε ένα-ένα. Την τρίτη μέρα έμειναν είκοσι άτομα και με το φορτηγό τα πήγαν στις φυλακές της Φορτέτσας στο Ρέθυμνο, που κάνανε οκτώ με δέκα μέρες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο αδερφός μου, και ο πατέρας μου για να τον βγάλουν, πήγε και βρήκε τον Δημοσθένη το Βουλγαράκη από τις Μέλαμπες που τα είχε καλά με τους Γερμανούς…
»Του κρατούσε αξέχαστα ένα τυρί, τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει, μεσολάβησε αυτός και έβγαλαν τον αδερφό μου και τους άλλους χωριανούς το Νίκο και το Στέλιο Μπαγκάκη και το Μανώλη Μαρκάκη…»
madeincreta.gr
Σαράντα μέρες μετά το Πάσχα του 1944, ημέρα Πέμπτη εορτή της Αναλήψεως και οι γερμανικές δυνάμεις εντείνουν με κάθε τρόπο τις προσπάθειες τους για να εντοπίσουν τον στρατηγό Κάρλ Κράιπε που είχε απαχθεί ενωρίτερα. Οι έρευνες γίνονται παντού, τα χωριά κυκλώνονταν και συγκεντρώνονταν οι κάτοικοι σε εκκλησίες και πλατείες Η πλατεία του χωριού
«Ακόμη δεν είχαμε σηκωθεί από τα κρεβάτια», λέει για τα γεγονότα εκείνης της μέρας ο 87χρονος σήμερα Μανώλης Καμπουράκης στο χωριό Πλατανέ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου. «Ήρθαν στις 5 το πρωί ίσαμε δώδεκα Γερμανοί στρατιώτες και έπιασαν τους λόφους του χωριού στον «Εγκρεμό», το «Μουρί» και τον «Λεπιδόλακκο». Μπήκανε στο σπίτι μας κι έπιασαν τον πατέρα μου το Γιώργη, θα ήτανε τότες 65 χρονών, εμένα και τον αδερφό μου το Νίκο. Πιάσανε από τον Πλατανέ 45 άτομα και μας πήγαιναν στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Είχε έλθει από το Ροδάκινο και ο παπά Γιώργης που τον είχαμε στο χωριό, με το γαϊδουράκι του πρωί-πρωί αλλά δεν τον πήραν...
»Τρομοκρατημένοι και απογοητευμένοι, ήμουνα εγώ 18 χρονών, δεν ξέραμε τι θα μας κάνουν και πού θα μας πήγαιναν. Από τον Τίμιο Σταυρό μας ανέβασαν σε ένα φορτηγό αυτοκίνητο και μας πήγαν στα Ακούμια που είχανε φυλάκιο και εκεί φέρανε και τους ανθρώπους από το Κεντροχώρι, από τον Κισσό, τα Ακτούντα, το Βάτο, τον Άρδαχτο, τα Ακούμια και τις Βρύσσες. Μαζευτήκαμε περίπου πεντακόσιοι άνθρωποι από τα χωριά και αποκάτω από το φυλάκιο που είχαν, μείναμε τρεις μέρες…
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΓΔΙΝΟΥ
»Ήμουν στη συγκέντρωση με τους άλλους και όταν φέρνανε τους Κισσανούς με το φορτηγό για να τους βάλουν με μας, ο Κωστής ο Τσιγδινός, ο Χαράλαμπος Γαβαλάς και ο Γιάννης Γεωργακάκης δεν μπήκαν στο δρόμο για να έλθουν, αλλά πήραν άλλο δρόμο για να φύγουν. Βλέπω, λοιπόν, πάνω στο φορτηγό το σκοπό και τους πυροβολεί. Ο Τσιγδινός έπεσε και σκοτώθηκε αμέσως και οι άλλοι δυο έμειναν χωρίς να κουνήσουν! Τους πήραν και τους είχαν όλη τη μέρα στον ήλιο, μέσα στη μεγάλη ζέστη της μέρας, για να τους τιμωρήσουν. Το πτώμα του Τσιγδινού τέσσερις γυναίκες από το χωριό το έβαλαν πάνω σε μια σκάλα και το πήγαν στον Κισσό. Θυμούμαι πως από τις τέσσερις γυναίκες που το μετάφεραν, ήταν και η Ειρήνη Κεχαγιαδάκη…
»Την άλλη μέρα μας δώσανε λίγη ελευθερία και διώχνανε ένα-ένα. Την τρίτη μέρα έμειναν είκοσι άτομα και με το φορτηγό τα πήγαν στις φυλακές της Φορτέτσας στο Ρέθυμνο, που κάνανε οκτώ με δέκα μέρες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο αδερφός μου, και ο πατέρας μου για να τον βγάλουν, πήγε και βρήκε τον Δημοσθένη το Βουλγαράκη από τις Μέλαμπες που τα είχε καλά με τους Γερμανούς…
»Του κρατούσε αξέχαστα ένα τυρί, τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει, μεσολάβησε αυτός και έβγαλαν τον αδερφό μου και τους άλλους χωριανούς το Νίκο και το Στέλιο Μπαγκάκη και το Μανώλη Μαρκάκη…»
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
