2013-06-19 19:03:29
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΥΡΤΗ
Αδυνατώ να κατανοήσω τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το χθεσινό δημοσίευμα του ΑΠΕ, σε σχέση με τις ερμηνείες που δίνονται για την απόφαση του ΣτΕ που αφορά στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Ο κάθε Έλληνας και όχι μόνο, γνωρίζει ότι η απόφαση του κ. Μενουδάκου επιδέχεται πολλών ερμηνειών, όπως φάνηκε και από την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων.
Αποστολή κάθε μέσου ενημέρωσης και κάθε δημοσιογράφου, πολύ περισσότερο όταν έχουμε ενώπιόν μας παρόμοιες περιπτώσεις, είναι να προσπαθήσουν να πληροφορήσουν την κοινή γνώμη σχετικά με τις ερμηνείες που δίνονται, είτε αυτές είναι αρεστές στους μεν και μη αρεστές στους δε και τανάπαλιν.
Αυτό, ακριβώς, έκανε χθες το ΑΠΕ. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τι ακριβώς επιζητούν όσοι αντέδρασαν. Τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνει ο δημοσιογράφος όταν έχει πληροφορίες για ένα ζήτημα, εν προκειμένω για την απόφαση του ΣτΕ και τις ερμηνείες που κυκλοφορούν; Να τις αποκρύψει ή να τις θέσει στη διάθεση του Πρακτορείου; Προφανώς το καθήκον του επιβάλει να κάνει το δεύτερο. Οφείλει να δώσει τις πληροφορίες του, αλλιώς δεν μπορεί να είναι δημοσιογράφος.
Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, που υπογράφει το δημοσίευμα είχε τις πληροφορίες του και τις δημοσίευσε. Η διεύθυνση του Πρακτορείου έπραξε σωστά που έδωσε το ΟΚ στη δημοσίευση. Άλλωστε ήταν γνωστό ότι οι πληροφορίες αυτές δεν ήταν αποκλειστικές πληροφορίες του δημοσιογράφου του ΑΠΕ, αλλά ήταν γνωστές σε όλους τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ο συντάκτης του ΑΠΕ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από ότι και οι άλλοι συνάδελφοί του και όπως όφειλε να πράξει.
Εκείνοι που τα έβαλαν με το ΑΠΕ τι ακριβώς θέλουν; Τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι του; Να αποκρύπτουν όσα συζητούνται στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο και τα οποία πληροφορούνται, κάνοντας ρεπορτάζ, δηλαδή τη δουλειά τους; Ή πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι του ΑΠΕ πρέπει να ασχολούνται μόνο με τις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων, τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις των αρχηγών και των στελεχών τους; Αναφέρομαι περισσότερο στα κόμματα διότι από εκεί προήλθαν, κυρίως, οι αντιδράσεις (δυστυχώς υπήρξαν και από ελάχιστους δημοσιογράφους, θα τα δούμε). Αν αυτό πιστεύουν γιατί δεν αντέδρασαν όταν δημοσιογράφοι του ΑΠΕ έγραφαν για θέσεις και απόψεις των ίδιων κομμάτων, τα στελέχη των οποίων έδιναν τις πληροφορίες στους δημοσιογράφους, αλλά δεν ήθελαν να εμφανιστεί ότι οι πηγή ήταν επίσημη, κάτι που αποτελεί καθημερινή πρακτική;
Και είναι αυτό που προτείνουν, το πρότυπο της δημοσιογραφίας που πρέπει να ασκούν τα δημόσια μέσα ενημέρωσης; Θέλουν δημοσιογράφους υπό περιορισμό και απαγόρευση; Θέλουν να ρωτάμε τους ίδιους και να εγκρίνουν αυτοί τι θα δημοσιεύουμε και τι όχι; Τις αρχές της δεοντολογίας το ΑΠΕ τις τηρεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέσο. Κι αυτές οι αρχές επιβάλουν να δημοσιεύουμε τα πάντα, τα οποία προέρχονται είτε από επίσημες είτε από ανεπίσημες πηγές. Θυμίζω ότι το Γουότεργκέϊτ, για παράδειγμα, δεν θα είχε αποκαλυφθεί αν οι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερστάϊν περιορίζονταν στις δηλώσεις των αξιωματούχων του Λευκού Οίκου.
Αν θέλουν να επιβάλουν στο ΑΠΕ μια ελεγχόμενη δημοσιογραφία, όσοι το επιδιώκουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι θα βρουν αντιμέτωπους όλους τους δημοσιογράφους του Πρακτορείου και όλους τους εργαζόμενους. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Δημήτρη Παπαδημούλη, ο οποίος ζήτησε «να πέσουν κεφάλια στο ΑΠΕ», επειδή δημοσίευσε πληροφορίες σχετικά με ερμηνείες που δίνονται στην απόφαση του κ. Μενουδάκου. Πληροφορίες οι οποίες δεν αποδόθηκαν, σε καμία περίπτωση, στον Πρόεδρο του ΣτΕ. Άλλοι τις απέδωσαν στον κ. Μενουδάκο, τον οποίο ενέπλεξαν και υποχρέωσαν να προβεί σε δήλωση ότι δεν πρόκειται για δικές του ερμηνείες και δηλώσεις.
Τα προηγούμενα αφορούν και σε ορισμένους δημοσιογράφους, όπως ο Στέλιος Βραδέλης, δημοσιογράφος στα ΝΕΑ και το vimafm, ο οποίος είναι και υποψήφιος στην ΕΣΗΕΑ και ζήτησε και αυτός, κυρώσεις κατά του συναδέλφου του που έγραψε το ρεπορτάζ και της διεύθυνσης του Πρακτορείου, θεωρώντας, προφανώς, ότι πρόκειται για «κατασκευή» και όχι για πραγματικό ρεπορτάζ.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρχε δημοσιογράφος που θα ζητούσε να φιμωθούν συνάδελφοί του και αυτός να ήθελε να εκπροσωπήσει δημοσιογράφος στο συνδικαλιστικό τους φορέα. Μπορεί να καταδιώκεται από το ιδεολογικό και πολιτικό του παρελθόν, αλλά στην αμερόληπτη ενημέρωση που προσπαθούμε να υπηρετήσουμε στο ΑΠΕ, δεν χωράνε σταλινικές νοοτροπίες.
Αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι μεροληπτικές στάσεις και οι σκοπιμότητες και όχι στο ΑΠΕ. Τα ιδιωτικά μέσα είναι οι πρωταθλητές εν προκειμένω, βρίσκοντας πρόθυμους υπηρέτες στο έργο τους. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι ο κ. Βραδέλης τήρησε, από την αρχή των αντιδράσεων για το κλείσιμο της ΕΡΤ, μια στάση που απαξίωνε τις αντιδράσεις και ο ίδιος τασσόταν με την πλευρά της κυβέρνησης.
Αν ακολουθήσω τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος μίλησε για το ΑΠΕ, θα πρέπει να πω ότι το έκανε γιατί είναι βαλτός από τον ΔΟΛ, ο οποίος, είτε μόνος του είτε σε κοινοπραξία με άλλους ιδιώτες, εποφθαλμιά και το ΑΠΕ, όπως έχει γραφεί, αλλά και πράγματα όπως οι ψηφιακές συχνότητες και για να το πετύχει θέλει να απαξιώσει τα δημόσια μέσα ενημέρωσης. Και στην προσπάθειά του αυτή τον συνδράμουν δημοσιογράφοι όπως ο κ. Βραδέλης, με όσα λένε ή γράφουν.
Αλλά αν το κάνω αυτό θα έρθει ο ΔΟΛ και θα ζητήσει την απόλυσή μου από το ΑΠΕ, ίσως και να την επιβάλει, έχει τη δύναμη. Αλλά αν εγώ εκφραστώ όπως ο κ. Βραδέλης, που δεν είναι ο μόνος, κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου, επειδή του αφεντικό του έχει τη δύναμη να το επιβάλει στο δημόσιο, ενώ το δημόσιο, όταν προσβάλλεται από όσα λέει ο κάθε κ. Βραδέλης δεν μπορεί και ίσως δεν τολμά να αξιώσει την απόλυση εκείνου που το προσβάλει.
Συχνά ακούω συναδέλφους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, να καταφέρονται κατά του δημόσιου τομέα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μετά το χτύπημα του δημόσιου τομέα έρχεται και η δική τους σειρά. Όμως, στην περίπτωση για την οποία γίνεται ο λόγος, αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος επιβάλει στο δημόσιο τη θέλησή του. Και ας μου πει κάποιος πότε και πόσες φορές ο δημόσιος τομέας αποκάλυψε σκάνδαλα του ιδιωτικού τομέα; Πότε ο δημόσιος τομέας ασχολήθηκε, π.χ. με το σκάνδαλο στο λαθρεμπόριο καυσίμων και στο ολιγοπώλιο που επικρατεί στην ελληνική αγορά καυσίμων; Ποτέ. Γιατί; Διότι οι ιδιώτες έχουν επιβάλει τη θέλησή τους στο πολιτικό σύστημα, το οποίο, με τη σειρά του, έχοντας την ευθύνη για τη λειτουργία όλων των φορέων του δημοσίου, απαγορεύει στα δημόσια μέσα ενημέρωσης να ασχολούνται με τέτοια θέματα.
Αυτές είναι, περίπου , οι συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε και δεν αναφέρομαι στις καιρικές συνθήκες, τον καύσωνα και το αγιάζι έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ή παλαιότερα στην Εκάλη, έξω από το σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου.
Εργάζομαι πολλά χρόνια στο ΑΠΕ, είμαι, ίσως, ο παλαιότερος συντάκτης. Όταν πήγα, τα πράγματα ήταν όπως τα θέλουν εκείνοι που διαμαρτύρονται σήμερα και κατηγορούν το Πρακτορείο επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του, ως δημοσιογραφικός οργανισμός, τον οποίο κάποιοι θέλουν να απαξιώσουν, ίσως για να περάσει και αυτός, στα χέρια των ιδιωτών, ώστε οι ιδιώτες να ελέγχουν πλήρως την ενημέρωση.
Στα χρόνια που πέρασαν και καθώς το δημοσιογραφικό προσωπικό του ΑΠΕ ανανεώθηκε, έγινε μια καθόλα επιτυχημένη προσπάθεια, με επικεφαλής τον αείμνηστο Γενικό Διευθυντή του Πρακτορείου Ανδρέα Χριστοδουλίδη, να γίνει το ΑΠΕ ένας αξιόπιστος δημοσιογραφικός οργανισμός. Το σημερινό ΑΠΕ δεν έχει καμία σχέση με το ΑΠΕ που εγώ γνώρισα όταν πήγα για πρώτη φορά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά την περίοδο 90-93, από τον προσωπικό φίλο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ονόματι Μιχάλη Στυλιανού, αλλά και ορισμένες απόπειρες από άλλες διευθύνσεις.
Αυτό το οποίο καταφέραμε με προσπάθεια πολλών ετών και κόντρα στις κατεστημένες λογικές και επιθυμίες, από διάφορους κυβερνώντες και ιδιώτες που δεν ήθελαν έναν ανταγωνιστικό δημοσιογραφικό οργανισμό, κινδυνεύει σήμερα. Θα έλεγε κανείς ότι είναι λογικό να κινδυνεύει από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία, με οποιαδήποτε κομματική μορφή της, θέλει να ελέγχει απολύτως τη λειτουργία του ΑΠΕ. Αλλά εκπλήσσει ότι το ίδιο δείχνουν να θέλουν και είναι έτοιμοι να κάνουν αν έλθουν στην εξουσία και οι αντίπαλοι της σημερινής πολιτικής εξουσίας. Και, ω! του θαύματος, το ίδιο θέλουν και οι ιδιώτες ανταγωνιστές. Τέτοια σύμπνοια… I-Reporter
Αδυνατώ να κατανοήσω τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το χθεσινό δημοσίευμα του ΑΠΕ, σε σχέση με τις ερμηνείες που δίνονται για την απόφαση του ΣτΕ που αφορά στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Ο κάθε Έλληνας και όχι μόνο, γνωρίζει ότι η απόφαση του κ. Μενουδάκου επιδέχεται πολλών ερμηνειών, όπως φάνηκε και από την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων.
Αποστολή κάθε μέσου ενημέρωσης και κάθε δημοσιογράφου, πολύ περισσότερο όταν έχουμε ενώπιόν μας παρόμοιες περιπτώσεις, είναι να προσπαθήσουν να πληροφορήσουν την κοινή γνώμη σχετικά με τις ερμηνείες που δίνονται, είτε αυτές είναι αρεστές στους μεν και μη αρεστές στους δε και τανάπαλιν.
Αυτό, ακριβώς, έκανε χθες το ΑΠΕ. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τι ακριβώς επιζητούν όσοι αντέδρασαν. Τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνει ο δημοσιογράφος όταν έχει πληροφορίες για ένα ζήτημα, εν προκειμένω για την απόφαση του ΣτΕ και τις ερμηνείες που κυκλοφορούν; Να τις αποκρύψει ή να τις θέσει στη διάθεση του Πρακτορείου; Προφανώς το καθήκον του επιβάλει να κάνει το δεύτερο. Οφείλει να δώσει τις πληροφορίες του, αλλιώς δεν μπορεί να είναι δημοσιογράφος.
Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, που υπογράφει το δημοσίευμα είχε τις πληροφορίες του και τις δημοσίευσε. Η διεύθυνση του Πρακτορείου έπραξε σωστά που έδωσε το ΟΚ στη δημοσίευση. Άλλωστε ήταν γνωστό ότι οι πληροφορίες αυτές δεν ήταν αποκλειστικές πληροφορίες του δημοσιογράφου του ΑΠΕ, αλλά ήταν γνωστές σε όλους τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ο συντάκτης του ΑΠΕ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από ότι και οι άλλοι συνάδελφοί του και όπως όφειλε να πράξει.
Εκείνοι που τα έβαλαν με το ΑΠΕ τι ακριβώς θέλουν; Τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι του; Να αποκρύπτουν όσα συζητούνται στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο και τα οποία πληροφορούνται, κάνοντας ρεπορτάζ, δηλαδή τη δουλειά τους; Ή πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι του ΑΠΕ πρέπει να ασχολούνται μόνο με τις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων, τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις των αρχηγών και των στελεχών τους; Αναφέρομαι περισσότερο στα κόμματα διότι από εκεί προήλθαν, κυρίως, οι αντιδράσεις (δυστυχώς υπήρξαν και από ελάχιστους δημοσιογράφους, θα τα δούμε). Αν αυτό πιστεύουν γιατί δεν αντέδρασαν όταν δημοσιογράφοι του ΑΠΕ έγραφαν για θέσεις και απόψεις των ίδιων κομμάτων, τα στελέχη των οποίων έδιναν τις πληροφορίες στους δημοσιογράφους, αλλά δεν ήθελαν να εμφανιστεί ότι οι πηγή ήταν επίσημη, κάτι που αποτελεί καθημερινή πρακτική;
Και είναι αυτό που προτείνουν, το πρότυπο της δημοσιογραφίας που πρέπει να ασκούν τα δημόσια μέσα ενημέρωσης; Θέλουν δημοσιογράφους υπό περιορισμό και απαγόρευση; Θέλουν να ρωτάμε τους ίδιους και να εγκρίνουν αυτοί τι θα δημοσιεύουμε και τι όχι; Τις αρχές της δεοντολογίας το ΑΠΕ τις τηρεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέσο. Κι αυτές οι αρχές επιβάλουν να δημοσιεύουμε τα πάντα, τα οποία προέρχονται είτε από επίσημες είτε από ανεπίσημες πηγές. Θυμίζω ότι το Γουότεργκέϊτ, για παράδειγμα, δεν θα είχε αποκαλυφθεί αν οι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερστάϊν περιορίζονταν στις δηλώσεις των αξιωματούχων του Λευκού Οίκου.
Αν θέλουν να επιβάλουν στο ΑΠΕ μια ελεγχόμενη δημοσιογραφία, όσοι το επιδιώκουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι θα βρουν αντιμέτωπους όλους τους δημοσιογράφους του Πρακτορείου και όλους τους εργαζόμενους. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Δημήτρη Παπαδημούλη, ο οποίος ζήτησε «να πέσουν κεφάλια στο ΑΠΕ», επειδή δημοσίευσε πληροφορίες σχετικά με ερμηνείες που δίνονται στην απόφαση του κ. Μενουδάκου. Πληροφορίες οι οποίες δεν αποδόθηκαν, σε καμία περίπτωση, στον Πρόεδρο του ΣτΕ. Άλλοι τις απέδωσαν στον κ. Μενουδάκο, τον οποίο ενέπλεξαν και υποχρέωσαν να προβεί σε δήλωση ότι δεν πρόκειται για δικές του ερμηνείες και δηλώσεις.
Τα προηγούμενα αφορούν και σε ορισμένους δημοσιογράφους, όπως ο Στέλιος Βραδέλης, δημοσιογράφος στα ΝΕΑ και το vimafm, ο οποίος είναι και υποψήφιος στην ΕΣΗΕΑ και ζήτησε και αυτός, κυρώσεις κατά του συναδέλφου του που έγραψε το ρεπορτάζ και της διεύθυνσης του Πρακτορείου, θεωρώντας, προφανώς, ότι πρόκειται για «κατασκευή» και όχι για πραγματικό ρεπορτάζ.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρχε δημοσιογράφος που θα ζητούσε να φιμωθούν συνάδελφοί του και αυτός να ήθελε να εκπροσωπήσει δημοσιογράφος στο συνδικαλιστικό τους φορέα. Μπορεί να καταδιώκεται από το ιδεολογικό και πολιτικό του παρελθόν, αλλά στην αμερόληπτη ενημέρωση που προσπαθούμε να υπηρετήσουμε στο ΑΠΕ, δεν χωράνε σταλινικές νοοτροπίες.
Αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι μεροληπτικές στάσεις και οι σκοπιμότητες και όχι στο ΑΠΕ. Τα ιδιωτικά μέσα είναι οι πρωταθλητές εν προκειμένω, βρίσκοντας πρόθυμους υπηρέτες στο έργο τους. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι ο κ. Βραδέλης τήρησε, από την αρχή των αντιδράσεων για το κλείσιμο της ΕΡΤ, μια στάση που απαξίωνε τις αντιδράσεις και ο ίδιος τασσόταν με την πλευρά της κυβέρνησης.
Αν ακολουθήσω τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος μίλησε για το ΑΠΕ, θα πρέπει να πω ότι το έκανε γιατί είναι βαλτός από τον ΔΟΛ, ο οποίος, είτε μόνος του είτε σε κοινοπραξία με άλλους ιδιώτες, εποφθαλμιά και το ΑΠΕ, όπως έχει γραφεί, αλλά και πράγματα όπως οι ψηφιακές συχνότητες και για να το πετύχει θέλει να απαξιώσει τα δημόσια μέσα ενημέρωσης. Και στην προσπάθειά του αυτή τον συνδράμουν δημοσιογράφοι όπως ο κ. Βραδέλης, με όσα λένε ή γράφουν.
Αλλά αν το κάνω αυτό θα έρθει ο ΔΟΛ και θα ζητήσει την απόλυσή μου από το ΑΠΕ, ίσως και να την επιβάλει, έχει τη δύναμη. Αλλά αν εγώ εκφραστώ όπως ο κ. Βραδέλης, που δεν είναι ο μόνος, κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου, επειδή του αφεντικό του έχει τη δύναμη να το επιβάλει στο δημόσιο, ενώ το δημόσιο, όταν προσβάλλεται από όσα λέει ο κάθε κ. Βραδέλης δεν μπορεί και ίσως δεν τολμά να αξιώσει την απόλυση εκείνου που το προσβάλει.
Συχνά ακούω συναδέλφους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, να καταφέρονται κατά του δημόσιου τομέα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μετά το χτύπημα του δημόσιου τομέα έρχεται και η δική τους σειρά. Όμως, στην περίπτωση για την οποία γίνεται ο λόγος, αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος επιβάλει στο δημόσιο τη θέλησή του. Και ας μου πει κάποιος πότε και πόσες φορές ο δημόσιος τομέας αποκάλυψε σκάνδαλα του ιδιωτικού τομέα; Πότε ο δημόσιος τομέας ασχολήθηκε, π.χ. με το σκάνδαλο στο λαθρεμπόριο καυσίμων και στο ολιγοπώλιο που επικρατεί στην ελληνική αγορά καυσίμων; Ποτέ. Γιατί; Διότι οι ιδιώτες έχουν επιβάλει τη θέλησή τους στο πολιτικό σύστημα, το οποίο, με τη σειρά του, έχοντας την ευθύνη για τη λειτουργία όλων των φορέων του δημοσίου, απαγορεύει στα δημόσια μέσα ενημέρωσης να ασχολούνται με τέτοια θέματα.
Αυτές είναι, περίπου , οι συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε και δεν αναφέρομαι στις καιρικές συνθήκες, τον καύσωνα και το αγιάζι έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ή παλαιότερα στην Εκάλη, έξω από το σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου.
Εργάζομαι πολλά χρόνια στο ΑΠΕ, είμαι, ίσως, ο παλαιότερος συντάκτης. Όταν πήγα, τα πράγματα ήταν όπως τα θέλουν εκείνοι που διαμαρτύρονται σήμερα και κατηγορούν το Πρακτορείο επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του, ως δημοσιογραφικός οργανισμός, τον οποίο κάποιοι θέλουν να απαξιώσουν, ίσως για να περάσει και αυτός, στα χέρια των ιδιωτών, ώστε οι ιδιώτες να ελέγχουν πλήρως την ενημέρωση.
Στα χρόνια που πέρασαν και καθώς το δημοσιογραφικό προσωπικό του ΑΠΕ ανανεώθηκε, έγινε μια καθόλα επιτυχημένη προσπάθεια, με επικεφαλής τον αείμνηστο Γενικό Διευθυντή του Πρακτορείου Ανδρέα Χριστοδουλίδη, να γίνει το ΑΠΕ ένας αξιόπιστος δημοσιογραφικός οργανισμός. Το σημερινό ΑΠΕ δεν έχει καμία σχέση με το ΑΠΕ που εγώ γνώρισα όταν πήγα για πρώτη φορά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά την περίοδο 90-93, από τον προσωπικό φίλο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ονόματι Μιχάλη Στυλιανού, αλλά και ορισμένες απόπειρες από άλλες διευθύνσεις.
Αυτό το οποίο καταφέραμε με προσπάθεια πολλών ετών και κόντρα στις κατεστημένες λογικές και επιθυμίες, από διάφορους κυβερνώντες και ιδιώτες που δεν ήθελαν έναν ανταγωνιστικό δημοσιογραφικό οργανισμό, κινδυνεύει σήμερα. Θα έλεγε κανείς ότι είναι λογικό να κινδυνεύει από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία, με οποιαδήποτε κομματική μορφή της, θέλει να ελέγχει απολύτως τη λειτουργία του ΑΠΕ. Αλλά εκπλήσσει ότι το ίδιο δείχνουν να θέλουν και είναι έτοιμοι να κάνουν αν έλθουν στην εξουσία και οι αντίπαλοι της σημερινής πολιτικής εξουσίας. Και, ω! του θαύματος, το ίδιο θέλουν και οι ιδιώτες ανταγωνιστές. Τέτοια σύμπνοια… I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νιγηρία: 48 νεκροί από την επίθεση συμμοριών σε χωριό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
