2013-06-21 09:04:04
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αποφασίζοντας το κλείσιμο της ΕΡΤ, κυβέρνηση-τρόικα ανέλαβαν σειρά από ρίσκα. Τάβαλαν με το σύνολο σχετικά ισχυρού στρώματος με διεθνείς διασυνδέσεις.
Προκάλεσαν γενικότατη ανησυχία διαταράσσοντας την εικονική «κανονικότητα», που χρησιμοποιεί το Μνημόνιο (εναλλάσσοντάς την με δόσεις τρόμου), για να συνεχίζεται – ξαφνικά, όλοι συνειδητοποίησαν ότι η χώρα δεν πάει καθόλου καλά κι ότι, από τη μια μέρα στην άλλη, μπορεί να βρεθούν στον δρόμο.
Τρίτο, κατάφεραν ισχυρότατο πλήγμα στη δημοκρατία.
‘Ότι κι αν προσάψει κανείς στην ΕΡΤ, η παράδοση σε μια δράκα αδίστακτων τραπεζικών-επιχειρηματικών συμφερόντων (και πίσω τους στην τρόικα) του μονοπωλίου της ενημέρωσης, της διαμόρφωσης συνειδήσεων δηλαδή και της χειραγώγησης συμπεριφορών, που είναι κεντρική εξουσία στην «τηλεοπτική δικτατορία» των «εφήμερων εντυπώσεων» που εξελίχθηκε το πολίτευμά μας, συνιστά μείζον βήμα προς τον ολοκληρωτισμό. Η βύθιση του δημοσιογραφικού κλάδου, ότι κι αν του προσάψει κανείς, σε καθεστώς υψηλότατης ανεργίας και γενικευμένης ανασφάλειας εξουδετερώνει κάθε αντίσταση στη χειραγώγηση της πληροφορίας.
‘Όλα αυτά δεν θα έφταναν ίσως για να προκαλέσουν την «εξέγερση της ΕΡΤ», αν δεν μεσολαβούσε κάτι άλλο. Η ΕΡΤ συμβολίζει στο συλλογικό ασυνείδητο την ίδια την Ελλάδα. Το κλείσιμό της σημαίνει κλείσιμο της χώρας, καταστροφή δηλαδή του τελευταίου αρχετυπικού στηρίγματος κάθε πολίτη. Οι ‘Ελληνες προσάπτουν πολλά στη δημόσια ραδιοτηλεόραση που διαθέτουν και συνολικά στο κράτος τους. Αλλά δεν είναι λύση το κλείσιμο του κράτους, ο θάνατος δεν είναι θεραπεία! Η απόφαση για την ΕΡΤ, σημαντικότατη καθ’ εαυτή, δεν είναι παρά απεικόνιση της όλης διαδικασίας «θανάτου» της χώρας που οργανώνουν Μνημόνιο και Δανειακές. Η ελληνική κοινωνία χάνει τις προϋποθέσεις αναπαραγωγής της, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τους οικονομικούς όρους διαιώνισής της, το κράτος γίνεται αποικία χρέους.
Είναι σημαντικό να τα λέμε αυτά γιατί, στις σημερινές συνθήκες, όπως και το 1944, όταν έγραφε ο Γληνός ότι «το λαϊκό γίνεται και εθνικό, το εθνικό γίνεται και λαϊκό» («Τι είναι και τι θέλει τοΕΑΜ»), χωρίς σύνθεση του κοινωνικούκαι του εθνικού η χώρα θα οδηγηθεί σε χάος ή/και εμφύλια σύρραξη.
Γι’ αυτούς τους λόγους, η «εξέγερση της ΕΡΤ» εμπεριέχει, τηρουμένων πολλών αναλογιών, δυνατότητα εξέλιξης στο ανάλογο, στις πολύ διαφορετικές σημερινές συνθήκες, με το Πολυτεχνείο του 1973. Οι εργαζόμενοί της, έχουν, τώρα, ισχυρότατο κομμάτι τηλεοπτικής ισχύος και έσπασαν, προς το παρόν, το τηλεοπτικό μονοπώλιο του μνημονιακού προγράμματος χειραγώγησης μυαλών και ψυχών. Το αν θα γίνει αυτό, και δεν θα ξεφουσκώσει και συντριβεί το κίνημα, εξαρτάται από το κατά πόσο μια “αυτοδιαχειριζόμενη” ΕΡΤ θα γίνει φωνή της Ελλάδας που δεν έχει, φωνή όλων των κοινωνικών στρωμάτων, από το κατά πόσο θα οργανώσει μια υποδειγματική συζήτηση ενώπιον του λαού για το τι έγινε, που πάει, που πρέπει να πάει η χώρα. Και κυρίως, σε τελική ανάλυση, από το αν θα υπάρξει πειστική, αξιόπιστη, σαφής, αποφασισμένη προοπτικήγια την Ελλάδα, χωρίς την οποία και οι ορθότερες κριτικές θα παραμείνουν στείρες, ενώ μια πολύ μεγαλύτερη τραγωδία θα καταστεί αναπόφευκτη. Δεν είμαστε σε «κανονική» κατάσταση, δεν επαρκούν προγράμματα ήδη ανεπαρκή σε πολύ καλύτερους καιρούς. Χρειάζονται πολύ περισσότερα από όσα έγιναν, για να δώσει με πιθανότητες ο ελληνικός λαός τη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας του (και της Κύπρου).
Konstantakopoulos.blogspot.com
Αποφασίζοντας το κλείσιμο της ΕΡΤ, κυβέρνηση-τρόικα ανέλαβαν σειρά από ρίσκα. Τάβαλαν με το σύνολο σχετικά ισχυρού στρώματος με διεθνείς διασυνδέσεις.
Προκάλεσαν γενικότατη ανησυχία διαταράσσοντας την εικονική «κανονικότητα», που χρησιμοποιεί το Μνημόνιο (εναλλάσσοντάς την με δόσεις τρόμου), για να συνεχίζεται – ξαφνικά, όλοι συνειδητοποίησαν ότι η χώρα δεν πάει καθόλου καλά κι ότι, από τη μια μέρα στην άλλη, μπορεί να βρεθούν στον δρόμο.
Τρίτο, κατάφεραν ισχυρότατο πλήγμα στη δημοκρατία.
‘Ότι κι αν προσάψει κανείς στην ΕΡΤ, η παράδοση σε μια δράκα αδίστακτων τραπεζικών-επιχειρηματικών συμφερόντων (και πίσω τους στην τρόικα) του μονοπωλίου της ενημέρωσης, της διαμόρφωσης συνειδήσεων δηλαδή και της χειραγώγησης συμπεριφορών, που είναι κεντρική εξουσία στην «τηλεοπτική δικτατορία» των «εφήμερων εντυπώσεων» που εξελίχθηκε το πολίτευμά μας, συνιστά μείζον βήμα προς τον ολοκληρωτισμό. Η βύθιση του δημοσιογραφικού κλάδου, ότι κι αν του προσάψει κανείς, σε καθεστώς υψηλότατης ανεργίας και γενικευμένης ανασφάλειας εξουδετερώνει κάθε αντίσταση στη χειραγώγηση της πληροφορίας.
‘Όλα αυτά δεν θα έφταναν ίσως για να προκαλέσουν την «εξέγερση της ΕΡΤ», αν δεν μεσολαβούσε κάτι άλλο. Η ΕΡΤ συμβολίζει στο συλλογικό ασυνείδητο την ίδια την Ελλάδα. Το κλείσιμό της σημαίνει κλείσιμο της χώρας, καταστροφή δηλαδή του τελευταίου αρχετυπικού στηρίγματος κάθε πολίτη. Οι ‘Ελληνες προσάπτουν πολλά στη δημόσια ραδιοτηλεόραση που διαθέτουν και συνολικά στο κράτος τους. Αλλά δεν είναι λύση το κλείσιμο του κράτους, ο θάνατος δεν είναι θεραπεία! Η απόφαση για την ΕΡΤ, σημαντικότατη καθ’ εαυτή, δεν είναι παρά απεικόνιση της όλης διαδικασίας «θανάτου» της χώρας που οργανώνουν Μνημόνιο και Δανειακές. Η ελληνική κοινωνία χάνει τις προϋποθέσεις αναπαραγωγής της, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τους οικονομικούς όρους διαιώνισής της, το κράτος γίνεται αποικία χρέους.
Είναι σημαντικό να τα λέμε αυτά γιατί, στις σημερινές συνθήκες, όπως και το 1944, όταν έγραφε ο Γληνός ότι «το λαϊκό γίνεται και εθνικό, το εθνικό γίνεται και λαϊκό» («Τι είναι και τι θέλει τοΕΑΜ»), χωρίς σύνθεση του κοινωνικούκαι του εθνικού η χώρα θα οδηγηθεί σε χάος ή/και εμφύλια σύρραξη.
Γι’ αυτούς τους λόγους, η «εξέγερση της ΕΡΤ» εμπεριέχει, τηρουμένων πολλών αναλογιών, δυνατότητα εξέλιξης στο ανάλογο, στις πολύ διαφορετικές σημερινές συνθήκες, με το Πολυτεχνείο του 1973. Οι εργαζόμενοί της, έχουν, τώρα, ισχυρότατο κομμάτι τηλεοπτικής ισχύος και έσπασαν, προς το παρόν, το τηλεοπτικό μονοπώλιο του μνημονιακού προγράμματος χειραγώγησης μυαλών και ψυχών. Το αν θα γίνει αυτό, και δεν θα ξεφουσκώσει και συντριβεί το κίνημα, εξαρτάται από το κατά πόσο μια “αυτοδιαχειριζόμενη” ΕΡΤ θα γίνει φωνή της Ελλάδας που δεν έχει, φωνή όλων των κοινωνικών στρωμάτων, από το κατά πόσο θα οργανώσει μια υποδειγματική συζήτηση ενώπιον του λαού για το τι έγινε, που πάει, που πρέπει να πάει η χώρα. Και κυρίως, σε τελική ανάλυση, από το αν θα υπάρξει πειστική, αξιόπιστη, σαφής, αποφασισμένη προοπτικήγια την Ελλάδα, χωρίς την οποία και οι ορθότερες κριτικές θα παραμείνουν στείρες, ενώ μια πολύ μεγαλύτερη τραγωδία θα καταστεί αναπόφευκτη. Δεν είμαστε σε «κανονική» κατάσταση, δεν επαρκούν προγράμματα ήδη ανεπαρκή σε πολύ καλύτερους καιρούς. Χρειάζονται πολύ περισσότερα από όσα έγιναν, για να δώσει με πιθανότητες ο ελληνικός λαός τη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας του (και της Κύπρου).
Konstantakopoulos.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκτός Ευρώπης ο Παναθηναϊκός
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βελτίωση των μισθών όταν βελτιωθεί η οικονομία της Χώρας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
