2013-06-23 16:37:04
Μια νέα, σημαντική εξέλιξη λαμβάνει χώρα στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας: Ο πανικός της Δύσης ότι οι αντάρτες χάνουν τον πόλεμο, αντικατέστησε την προηγούμενη αισιοδοξία για μια νίκη αυτών.
Αυτό έχει κεντρίσει την επιθυμία να κάνουν κάτι για τον πόλεμο. Αλλά πώς μπορεί η Δύση να κάνει κάτι για να αποφευχθεί η επαπειλούμενη ήττα των ανταρτών; Δεν πρόκειται να παρέμβει, άμεσα, με μια αρκετά μεγάλη προσπάθεια για να αποτρέψει την ήττα. Τέλος πάντων, είναι μια ήττα των ανταρτών επικείμενη;
Στον πόλεμο της Συρίας κάθε μήνα κάποια διαφορετική πλευρά ανακηρύσσεται νικητής. Το συριακό καθεστώς δεν είναι έτοιμο για μια τελική νίκη, αλλά πολλοί άνθρωποι στην Ουάσινγκτον και άλλες πρωτεύουσες του κόσμου το πιστεύουν.
Μετά τον τελευταίο πολεμικό γύρο έχει σημάνει συναγερμός, τόσο στη Δύση όσο και στον κόσμο των Σουνιτών, ότι οι Σιίτες είναι κοντά στη νίκη, ότι το Ιράν αναδύεται θριαμβευτικά πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιες είναι οι επιπτώσεις;
Να θυμάστε κάποια σημαντικά σημεία. Το Ιράν δεν πρόκειται να αναλάβει τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Η επιρροή του Ιράν έχει όρια, είναι κυρίως στο Λίβανο και τη Συρία (όπου ο σύμμαχό του ελέγχει αυτή τη στιγμή μόνο τη μισή χώρα) και σε μικρότερο βαθμό στο Ιράκ. Η Τεχεράνη μπορεί να διαδραματίσει κάποι ρόλο στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και το νοτιοδυτικό Αφγανιστάν, αλλά αυτό είναι όλο. Υπάρχουν πραγματικά όρια για την Τεχεράνη.
Γιατί, όμως, το μπλοκ του Ιράν φαίνεται να έχει κερδίσει;
Πρώτον, οι πληρεξούσιοι αντιπρόσωποί του Ιράν είναι καλύτερα οργανωμένοι και ενωμένοι από τους αντάρτες της Συρίας. Σε αντίθεση, οι αντάρτες χωρίζονται σε μια ντουζίνα ομάδες που μπορούν μεν να συνεργαστούν, αλλά δεν συντονίζονται μεταξύ τους πολύ καλά.
Δεύτερον, το μπλοκ του Ιράν δίνει περισσότερη στήριξη στους αντιπροσώπους του από το μπλοκ των Σουνιτών ή τη Δύση. Μεταξύ τους οι Σουνίτες, χωρίζονται επίσης σε ισλαμιστές (Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαλαφιστές και η Αλ Κάιντα) και «αντι-ισλαμιστές» - έτσι θα μπορούσαμε εμείς να ονομάσουμε τους τελευταίους, τους μετριοπαθείς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παρέμβουν στην Συρία σε μεγάλη κλίμακα. Να θυμάστε ότι στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ έπρεπε να παραδώσει τη νίκη στους επαναστάτες , καταστρέφοντας το καθεστώς. Τίποτα σαν αυτό δεν θα συμβεί στη Συρία. Η κυβέρνηση Ομπάμα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια ήττα.
Τρίτον, αυτό σημαίνει επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η ασθενέστερη πληρεξούσια δύναμη στην Συρία. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση Ομπάμα αποδέχθηκε την ήττα των ανταρτών, όπως νωρίτερα την παράδοση της εξουσίας του τουρκικού στρατιωτικού κατεστμένου στο πολιτικό κόμμα του ΑΚΡ, την ανατροπή του καθεστώτος Μπουμπάρακ της Αιγύπτου, την περιφερειακή υπονόμευση του Ισραήλ, και την αποτυχία να υποστηρίξει μετριοπαθείς ή μη συντηρητικούς ισλαμιστές σε όλη την περιοχή. Το Ιράκ έχει επίσης μετατραπεί σε μια δύναμη Σία. Με λίγα λόγια, ο Ομπάμα βοήθησε την κατεδάφιση της παλιάς στρατηγικής τάξης και την αντικατέστησε με μια, όπου οι εχθροί της Αμερικής πανηγυρίζουν.
Έτσι τι αναμένεται να συμβεί εάν η πολιτική των ΗΠΑ αποδεχτεί μια ήττα των Σουνιτών, που εντείνεται από την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία, με όλους εκείνους που υποστήριξαν τους αντάρτες της Συρίας;
Ας επισημανθεί σε αυτό, αυτό δείχνει ότι η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση είναι πολύ σημαντική και στη σύγχρονη Μέση Ανατολή. Η ιδέα απλά δεν φαίνεται να έχει διεισδύσει στα μυαλά των σημερινών Αμερικανών ηγετών. Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι έχει μετατραπεί σε «ειρηνοποιό» επειδή ίσως νομίζει ότι με την εκτόνωση της σύγκρουσης θα καλύψει την μουσουλμανική πλευρά των Σουνιτών.
Αυτό είναι αστείο. Ακόμα κι αν ήθελαν να κάνουν μια συμφωνία ειρήνης στην Μέση Ανατολή, κάθε σκέψη ειρήνης σε αυτή την περιοχή του κόσμου είναι αυτοκτονική, για όποιον αποδεχτεί την ειρήνη.
Το ευρύτερο ζήτημα έχει πείσει τις ΗΠΑ τη χάραξη μιας πολιτικής για μια ανοιχτή συμμαχία με τους Σουνίτες, συμπεριλαμβανομένης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, για την αντιμετώπιση των Σιιτών. Οι Σαουδάραβες και άλλοι θα πρέπει να πιεστούν για να πάνε μαζί με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το Ισραήλ θα πρέπει επίσης να πιεστεί να μην κάνει τίποτα για να διαταράξει την «Μεγάλη Συμμαχία». Ακόμη και εάν συμβεί αυτό, απλά είναι καταδικασμένο να μην λειτουργήσει.
Υπάρχει, ωστόσο, μια εναλλακτική, γνωστή, λύση: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάβουν ότι μόνο το Ισραήλ είναι ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος στη Μέση Ανατολή. Εάν όχι ο σημερινός, ο επόμενος Πόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα θα μπορούσε να το καταλάβει αυτό.
Ποιες άλλες επιπτώσεις θα έχει μια νίκη της κυβέρνησης της Συρίας;
-Θα μας θυμίσει και πάλι ότι πρόκειται για μια εποχή που χαρακτηρίζεται από δύο φαινόμενα: Η μάχη σε κάθε χώρα μεταξύ των ισλαμιστών και των μη-ισλαμιστών και η μάχη μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Η παλιά αραβική εθνικιστική εποχή, που εκτείνεται για πάνω από μισό αιώνα (1952-2011), έχει λήξει.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι το όλο και πιο καταπιεστικό καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία έχει οδηγήσει σε ένα χάος στη Συρία. Ο Λευκός Οίκος, ωστόσο, δεν θα το κάνει αυτό, αν και υπάρχουν πολλοί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που βλέπουν ήδη τα συντρίμμια της τουρκικής πολιτικής.
-Τόσο οι Σουνίτες, όσο και οι Σιίτες ισλαμιστές, είναι εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ, αλλά οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν το παίρνουν αρκετά σοβαρά αυτό, επειδή αν το κάνουν, πρέπει να κάνουν κάτι. Αλλά τι ακριβώς;
-Η αμερικανική πολιτική θα γίνει πιο ευνοϊκή για τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» της Αιγύπτου (πολλή περισσότερη στρατιωτική βοήθεια) και όσους θέλουν να αποφανθεί η Συρία. Είναι όλο και περισσότερο αυτοί οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» που ορίζοναι ως «καλοί» από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη κι αν είναι όλο και πιο καταπιεστικοί στις τοπικές κοινωνίες.
-Η βία αυξάνεται στο Ιράκ, όπου οι σουνίτες κοιτούν προς τη Συρία και το ρητό: «Πιστεύαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, αλλά ίσως αυτό ήταν λάθος». Η χώρα αυτή θα μπορούσε επίσης να αποσταθεροποιηθεί. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν είναι στο Ιράκ στην ίδια πλευρά, για ένα καθεστώς Σιιτών ενάντια στην Αλ Κάιντα.
-Οι Χριστιανοί της Συρίας, του Λιβάνου, της Αιγύπτου, οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας, οι Δρούζοι της Συρίας, αναζητούν ήδη έναν προστάτη. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τους αγνοήσουν κατά πάσα πιθανότητα.
-Η εσωτερική βία αυξάνεται στο Λίβανο, επίσης στη μετωπική γραμμή Σουνιτών-Σιιτών. Ίσως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν επανεξετάσουν μια στρατηγική με την οποία δεν θα υποστήριζαν άλλο έμμεσα την Χεζμπολάχ. Ίσως θα έπρεπε να εξετάσουν τις πιθανότητες μυστικών επιχειρήσεων με τους Χριστιανούς και τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους Σουνίτες. Αλλά δεν θα το κάνουν ούτε αυτό.
pentapostagma.gr
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/h-nea-taxh-pragmatwn-sthn-syria-spernei-ton-paniko.html#ixzz2X1y6IOlm
Αυτό έχει κεντρίσει την επιθυμία να κάνουν κάτι για τον πόλεμο. Αλλά πώς μπορεί η Δύση να κάνει κάτι για να αποφευχθεί η επαπειλούμενη ήττα των ανταρτών; Δεν πρόκειται να παρέμβει, άμεσα, με μια αρκετά μεγάλη προσπάθεια για να αποτρέψει την ήττα. Τέλος πάντων, είναι μια ήττα των ανταρτών επικείμενη;
Στον πόλεμο της Συρίας κάθε μήνα κάποια διαφορετική πλευρά ανακηρύσσεται νικητής. Το συριακό καθεστώς δεν είναι έτοιμο για μια τελική νίκη, αλλά πολλοί άνθρωποι στην Ουάσινγκτον και άλλες πρωτεύουσες του κόσμου το πιστεύουν.
Μετά τον τελευταίο πολεμικό γύρο έχει σημάνει συναγερμός, τόσο στη Δύση όσο και στον κόσμο των Σουνιτών, ότι οι Σιίτες είναι κοντά στη νίκη, ότι το Ιράν αναδύεται θριαμβευτικά πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιες είναι οι επιπτώσεις;
Να θυμάστε κάποια σημαντικά σημεία. Το Ιράν δεν πρόκειται να αναλάβει τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Η επιρροή του Ιράν έχει όρια, είναι κυρίως στο Λίβανο και τη Συρία (όπου ο σύμμαχό του ελέγχει αυτή τη στιγμή μόνο τη μισή χώρα) και σε μικρότερο βαθμό στο Ιράκ. Η Τεχεράνη μπορεί να διαδραματίσει κάποι ρόλο στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και το νοτιοδυτικό Αφγανιστάν, αλλά αυτό είναι όλο. Υπάρχουν πραγματικά όρια για την Τεχεράνη.
Γιατί, όμως, το μπλοκ του Ιράν φαίνεται να έχει κερδίσει;
Πρώτον, οι πληρεξούσιοι αντιπρόσωποί του Ιράν είναι καλύτερα οργανωμένοι και ενωμένοι από τους αντάρτες της Συρίας. Σε αντίθεση, οι αντάρτες χωρίζονται σε μια ντουζίνα ομάδες που μπορούν μεν να συνεργαστούν, αλλά δεν συντονίζονται μεταξύ τους πολύ καλά.
Δεύτερον, το μπλοκ του Ιράν δίνει περισσότερη στήριξη στους αντιπροσώπους του από το μπλοκ των Σουνιτών ή τη Δύση. Μεταξύ τους οι Σουνίτες, χωρίζονται επίσης σε ισλαμιστές (Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαλαφιστές και η Αλ Κάιντα) και «αντι-ισλαμιστές» - έτσι θα μπορούσαμε εμείς να ονομάσουμε τους τελευταίους, τους μετριοπαθείς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παρέμβουν στην Συρία σε μεγάλη κλίμακα. Να θυμάστε ότι στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ έπρεπε να παραδώσει τη νίκη στους επαναστάτες , καταστρέφοντας το καθεστώς. Τίποτα σαν αυτό δεν θα συμβεί στη Συρία. Η κυβέρνηση Ομπάμα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια ήττα.
Τρίτον, αυτό σημαίνει επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η ασθενέστερη πληρεξούσια δύναμη στην Συρία. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση Ομπάμα αποδέχθηκε την ήττα των ανταρτών, όπως νωρίτερα την παράδοση της εξουσίας του τουρκικού στρατιωτικού κατεστμένου στο πολιτικό κόμμα του ΑΚΡ, την ανατροπή του καθεστώτος Μπουμπάρακ της Αιγύπτου, την περιφερειακή υπονόμευση του Ισραήλ, και την αποτυχία να υποστηρίξει μετριοπαθείς ή μη συντηρητικούς ισλαμιστές σε όλη την περιοχή. Το Ιράκ έχει επίσης μετατραπεί σε μια δύναμη Σία. Με λίγα λόγια, ο Ομπάμα βοήθησε την κατεδάφιση της παλιάς στρατηγικής τάξης και την αντικατέστησε με μια, όπου οι εχθροί της Αμερικής πανηγυρίζουν.
Έτσι τι αναμένεται να συμβεί εάν η πολιτική των ΗΠΑ αποδεχτεί μια ήττα των Σουνιτών, που εντείνεται από την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία, με όλους εκείνους που υποστήριξαν τους αντάρτες της Συρίας;
Ας επισημανθεί σε αυτό, αυτό δείχνει ότι η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση είναι πολύ σημαντική και στη σύγχρονη Μέση Ανατολή. Η ιδέα απλά δεν φαίνεται να έχει διεισδύσει στα μυαλά των σημερινών Αμερικανών ηγετών. Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι έχει μετατραπεί σε «ειρηνοποιό» επειδή ίσως νομίζει ότι με την εκτόνωση της σύγκρουσης θα καλύψει την μουσουλμανική πλευρά των Σουνιτών.
Αυτό είναι αστείο. Ακόμα κι αν ήθελαν να κάνουν μια συμφωνία ειρήνης στην Μέση Ανατολή, κάθε σκέψη ειρήνης σε αυτή την περιοχή του κόσμου είναι αυτοκτονική, για όποιον αποδεχτεί την ειρήνη.
Το ευρύτερο ζήτημα έχει πείσει τις ΗΠΑ τη χάραξη μιας πολιτικής για μια ανοιχτή συμμαχία με τους Σουνίτες, συμπεριλαμβανομένης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, για την αντιμετώπιση των Σιιτών. Οι Σαουδάραβες και άλλοι θα πρέπει να πιεστούν για να πάνε μαζί με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το Ισραήλ θα πρέπει επίσης να πιεστεί να μην κάνει τίποτα για να διαταράξει την «Μεγάλη Συμμαχία». Ακόμη και εάν συμβεί αυτό, απλά είναι καταδικασμένο να μην λειτουργήσει.
Υπάρχει, ωστόσο, μια εναλλακτική, γνωστή, λύση: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάβουν ότι μόνο το Ισραήλ είναι ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος στη Μέση Ανατολή. Εάν όχι ο σημερινός, ο επόμενος Πόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα θα μπορούσε να το καταλάβει αυτό.
Ποιες άλλες επιπτώσεις θα έχει μια νίκη της κυβέρνησης της Συρίας;
-Θα μας θυμίσει και πάλι ότι πρόκειται για μια εποχή που χαρακτηρίζεται από δύο φαινόμενα: Η μάχη σε κάθε χώρα μεταξύ των ισλαμιστών και των μη-ισλαμιστών και η μάχη μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Η παλιά αραβική εθνικιστική εποχή, που εκτείνεται για πάνω από μισό αιώνα (1952-2011), έχει λήξει.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι το όλο και πιο καταπιεστικό καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία έχει οδηγήσει σε ένα χάος στη Συρία. Ο Λευκός Οίκος, ωστόσο, δεν θα το κάνει αυτό, αν και υπάρχουν πολλοί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που βλέπουν ήδη τα συντρίμμια της τουρκικής πολιτικής.
-Τόσο οι Σουνίτες, όσο και οι Σιίτες ισλαμιστές, είναι εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ, αλλά οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν το παίρνουν αρκετά σοβαρά αυτό, επειδή αν το κάνουν, πρέπει να κάνουν κάτι. Αλλά τι ακριβώς;
-Η αμερικανική πολιτική θα γίνει πιο ευνοϊκή για τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» της Αιγύπτου (πολλή περισσότερη στρατιωτική βοήθεια) και όσους θέλουν να αποφανθεί η Συρία. Είναι όλο και περισσότερο αυτοί οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» που ορίζοναι ως «καλοί» από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη κι αν είναι όλο και πιο καταπιεστικοί στις τοπικές κοινωνίες.
-Η βία αυξάνεται στο Ιράκ, όπου οι σουνίτες κοιτούν προς τη Συρία και το ρητό: «Πιστεύαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, αλλά ίσως αυτό ήταν λάθος». Η χώρα αυτή θα μπορούσε επίσης να αποσταθεροποιηθεί. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν είναι στο Ιράκ στην ίδια πλευρά, για ένα καθεστώς Σιιτών ενάντια στην Αλ Κάιντα.
-Οι Χριστιανοί της Συρίας, του Λιβάνου, της Αιγύπτου, οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας, οι Δρούζοι της Συρίας, αναζητούν ήδη έναν προστάτη. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τους αγνοήσουν κατά πάσα πιθανότητα.
-Η εσωτερική βία αυξάνεται στο Λίβανο, επίσης στη μετωπική γραμμή Σουνιτών-Σιιτών. Ίσως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν επανεξετάσουν μια στρατηγική με την οποία δεν θα υποστήριζαν άλλο έμμεσα την Χεζμπολάχ. Ίσως θα έπρεπε να εξετάσουν τις πιθανότητες μυστικών επιχειρήσεων με τους Χριστιανούς και τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους Σουνίτες. Αλλά δεν θα το κάνουν ούτε αυτό.
pentapostagma.gr
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/h-nea-taxh-pragmatwn-sthn-syria-spernei-ton-paniko.html#ixzz2X1y6IOlm
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Περιποιηθείτε τέλεια τον λαιμό σας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
