Ο «αργός θάνατος» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας...

2012-04-05 19:41:48

της Ζέζας Ζήκου

Zούμε την απόλυτη συντριβή. Ο «θάνατος των αμνών»: 1.900 αυτοκτονίες. Με τηναυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου αναδεικνύεται το πεπρωμένο σχεδόννομοτελειακά. Η απελπισία δεν γνωρίζει όρια. Ο θυμός γίνεται ποτάμι οργής. Οιαπλοί άνθρωποι, τα «λογικά πρόβατα», αρχίζουν να χάνουν τα λογικά τους.Τρελαίνονται και αφηνιάζουν, και όποιον πάρει ο Χάρος. Και ούτε ο τσομπάνης θαμπορέσει να τα σταματήσει. Νομοσχέδια επί νομοσχεδίων, καταιγισμός μέτρων πουσπρώχνουν συνεχώς τον μέσο και χαμηλόμισθο Ελληνα στην εξαθλίωση, στηναπελπισία, και πουθενά δεν μπαίνει ένα φρένο. Ελεος πια!

«Ειρηνικά και ενωμένοι, χωρίς βία καιδιαχωρισμούς. Αποτίουμε φόρο τιμής σε όσους έπεσαν στον βωμό των μνημονίων»,αναφέρεται στην ανακοίνωση που κυκλοφόρησε στις ιστοσελίδες κοινωνικήςδικτύωσης. «Δεν θα γίνουμε οι υποψήφιοι αυτόχειρες που θέλουν. Κανένας καικαμία μόνοι τους ενάντια στην κρίση

. Για να μη θρηνήσουμε άλλες ανθρώπινεςθυσίες στον βωμό ενός άπληστου συστήματος. Για να πληρώσουν αυτοί που μαςέφεραν σε αυτό το σημείο», επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωση.Ηταν μια ημέρα πικρή και μαύρη για την Ελλάδα η χθεσινή4η Απριλίου, μια μέρα που θα καταγραφεί ως «μαύρη Τετάρτη» στις σελίδες τηςκοινωνίας μας. Οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι «θεοδικίες». Δεν είναι παίγνιαμιας ανεξέλεγκτης μοίρας. Είναι «κοινωνιοδικίες». Παρενέργειες δηλαδή ιστορικώνδράσεων και επιπόλαιων επιλογών. Ετσι, κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσηςπου αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες»ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό τηςειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο.Οι κρίσεις εμφανίζονται πάντα απρόσκλητες και σε«ακατάλληλες στιγμές». Μέχρις εδώ, όλα είναι εν μέρει τουλάχιστον εύλογα,αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα. Μπροστά όμως στο διάχυτο πλέον «έλλειμμαελπίδας», οι πολιτικοί της πεντάρας αναγκάζονται να επιχειρήσουν ένα πρόσθετοκαι ψευδεπίγραφο πήδημα στο κενό. Στο μέτρο ακριβώς που θα πρέπει να εξηγηθείκαι να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η «ανάγκη» είναι πρακτικά ανέφικτο να θίξειόλους τους πολίτες ισομερώς και «κατ’ αναλογίαν των δυνάμεών τους», θα τεθούναναπόφευκτα το φλέγοντα αξιακά ζητήματα της «δικαιοσύνης μέσα στην κρίση» ή της«δικαιοσύνης ενώπιον της ανάγκης».Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μίαπεριθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές,χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως βεβαίως και υποχρεώσειςπρος τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το είχανξεχάσει. Η μόνη διέξοδος στο τραγικό αδιέξοδο ήταν να γίνουμε πελάτης του ΔΝΤκαι να πάρουμε τη θέση της Τουρκίας.Η μεγάλη κρίση, ένα «1929» με αναλογίες και διαφορές απότο πρωτότυπο, είναι εδώ. Οι κρίσεις του 20ού αιώνα οδήγησαν, ευθέως ή εμμέσως,σε θεαματικές μεταλλαγές όχι μόνο των πολιτικών ισορροπιών αλλά και τουπεριεχομένου των πολιτικών διακηρύξεων. Το Κραχ του ’29 δεν γέννησε μόνο τοΝιου Ντιλ του Ρούσβελτ, αλλά και το Νιου Ντιλ του Χίτλερ... Πόσο είναι σήμεραδυνατή μια τέτοια προοπτική; Η «κρίση του αιώνα» που βιώνουμε μπορεί νααντιμετωπιστεί ως ευκαιρία για να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής ήμπορεί να οδηγήσει σε συντηρητική στροφή; Θεωρείται βέβαια σίγουρο πως «κάποτε»η οικονομία θα επανέλθει στην «ομαλότητα της αέναης ανόδου». Αλλάσυνταγές-πανάκειες για την άμεση αντιμετώπιση της (εξ υποθέσεως προσωρινής αλλάσυχνά καταλυτικής) δυσπραγίας δεν φαίνεται να διατίθενται. Τα όποια θύματα δενέχουν παρά να προσβλέπουν σε ένα καλύτερο απόμακρο μέλλον και να επιδείξουν τηνιώβεια υπομονή που αρμόζει στην ανημποριά τους.Πολλώ μάλλον που, αντίθετα με τις εξ ορισμού«δημοκρατικές» θεομηνίες και πανδημίες, οι κοινωνιοδικίες δεν αγγίζουν όλουςτην ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο. Πάντα οι επιτήδειοι και αδίστακτοιαντλούν οφέλη μέσα από την εξαθλίωση των άλλων. Οπως συνέβη και στη γερμανικήΚατοχή, και ακόμα περισσότερο, οι εκκολαπτόμενοι αυτοί «δωσίλογοι της ειρήνης»δεν πρόκειται να υποστούν καμία απολύτως ηθική ή νομική συνέπεια. Ολοιγνωρίζουν ότι ο Μαμμωνάς, ο θεός του χρήματος, θα φροντίσει να ξεπλύνει όχιμόνο τα κέρδη αλλά και τις υπολήψεις τους.Τώρα οι αξίες καταστρέφονται. Αλλά η καταστροφήείναι μεγαλύτερη. Τότε σημειώθηκαν γεωπολιτικές αλλαγές. Η κρίση είναι ηεκκίνηση ενός νέου οικονομικού και πολιτικού ταξιδιού. Η Ιθάκη, όμως, είναιακόμη αδιόρατη, απροσδιόριστη. Θα εξαρτηθεί (και) από την έκταση που η κρίση θαπάρει και θα εκθρέψει την κοινωνική αντίδραση πηγη:kathimerini liberals10

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ