2013-06-25 13:08:05
Γράφει ο Στυλιανός Δρακουλέλης, Κίνημα Δεν Πληρώνω Αχαϊας
Πρόσφατα σε εβδομαδιαίο έντυπο "οικονομικού" περιεχομένου, συστημικού όμως προσανατολισμού, διανεμόταν μαζί με το έντυπο αυτό δωρεάν και ένα άλλο ολιγόφυλλο. Το άλλο αυτό έντυπο (πολυτελούς κατασκευής) με τίτλο "Μεταλλευτικά Νέα", αποδεικνύετο ιδιοκτησία της περίφημης εταιρείας "Ελληνικός Χρυσός", στην οποία ως γνωστόν χαρίστηκε η εκμετάλλευση των ορυχείων χρυσού και χαλκού (ή και ότι άλλου υπάρχει στο εκεί έδαφος) της περιοχής της Χαλκιδικής. Το εν λόγω λοιπόν έντυπο θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ως ένα ακόμη διαφημιστικό των έργων και δραστηριοτήτων της εταιρείας αυτής, αφού στον τόπο αυτό οποιοσδήποτε έχει το ελευθέρας να γράφει και να λέει οτιδήποτε του έλθει στο μυαλό, ανεξαρτήτως της υποστάσεως του παρουσιαζόμενου, μιας και κανείς δεν ελέγχει κανέναν, ούτε και υποχρεώνεται ο κάθε ένας να αναλάβει τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών του, αρχής γενομένης από τον πρώτο πολίτη αυτής της χώρας και μέχρις του τελευταίου ανθυποϋπαλλήλου. Δεν θα έδινα λοιπόν παρά ελάχιστη σημασία σε αυτό το έντυπο, και πάντως όχι περισσότερη από αυτήν που δίνω σε ένα φυλλάδιο συνοικιακού μεζεδοπωλείου, εάν δεν έπεφτε το βλέμμα μου στον κραυγαλέο τίτλο της πρώτης σελίδας: "ΤΟ Σ.Τ.Ε. ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ".
Θεώρησα επομένως ότι ...
ο τίτλος θα έχει να κάνει με μία δικαστική απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, σχετικά με κάποια εταιρική διαφωνία ή επιχειρηματική σύγκρουση ανάμεσα σε επιχειρήσεις, για την οποία η ιδιοκτήτρια του εντύπου αυτού προφανώς δικαιώθηκε έπειτα από κάποιον μακροχρόνιο αγώνα. Συνηθισμένο αυτό ανάμεσα σε επιχειρήσεις, όπου η κάθε μία κοιτάει το συμφέρον της απέναντι στην άλλη και -θεμιτά ίσως- χρησιμοποιεί όποιον τρόπο θεμιτό (μερικές φορές και αθέμιτο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...), προκειμένου να το υπερασπιστεί. Όμως στην προκείμενη περίπτωση η δικαστική αυτή απόφαση είχε να κάνει με την διαμάχη ανάμεσα στους κατοίκους της Χαλκιδικής και την εταιρεία! Βρέθηκε λοιπόν η ιδιωτική αυτή εταιρεία, η οποία ανήκει σε μερικούς κεφαλαιοκράτες αλλοδαπής προέλευσης που ούτε κατοικούν στην περιοχή ούτε τους ενδιαφέρει το μέλλον και η τύχη της, να έρχεται σε αντιπαράθεση με την κοινωνία της περιοχής (έστω και εάν δεν πρόκειται για το 100% της κοινωνίας), και να πανηγυρίζει για την νίκη της. Κάτι δεν πάει καλά εδώ και πρέπει να το δούμε...
Συνήθως όταν δύο πλευρές έρχονται σε αντιπαράθεση (ιδιαίτερα εάν αυτή φτάνει σε σφοδρότητα και ένταση να καταλήγει στην δικαιοσύνη και σε ανώτερο βαθμό), αυτό σημαίνει ότι κάποιος από τους δύο πρέπει να έχει δίκιο και κάποιος άδικο. Σπανίως έχουν και οι δύο άδικο και σχεδόν ποτέ και οι δύο δίκιο. Άρα λοιπόν, βασιζόμενοι στην στοιχειώδη αρχή της δικονομίας, αυτός που δικαιώνεται σημαίνει πως είναι σωστός, ενώ ο έτερος είναι λάθος. Στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι η εταιρεία αυτή έχει δίκιο και είναι σωστή σε αυτά που πρεσβεύει και σχεδιάζει να πραγματοποιήσει, ενώ από την άλλη μεριά η κοινωνία της περιοχής είναι λάθος και αυτό που θεωρεί και απαιτεί είναι άδικο και προβληματικό.
Ας δούμε όμως εδώ τι σημαίνει αυτή η απόφαση του "δικαστηρίου" του ελληνικού κράτους. Βεβαίως έχουμε να κάνουμε με ένα "κρατικό" δικαστήριο, δηλαδή έναν φορέα ο οποίος λειτουργεί υπέρ του κράτους ως αυθύπαρκτη υπόσταση και αρμοδιότητα την εύρεση του δικαίου και την απονομή της δικαιοσύνης. Οι έννοιες αυτές όμως δεν καθορίζονται από μία ευρεία κοινωνική παραδοχή, αλλά από τους λοιπούς φορείς του "κράτους", δηλαδή την πολιτική εξουσία και την "εκλεγμένη" κοινοβουλευτική τάξη. Η μέχρι σήμερα εμπειρία πάρα πολλών δεκαετιών δείχνει πως, αυτοί οι φορείς διαμόρφωσης της όποιας "έννομης τάξης", πρωτίστως ενδιαφέρονται και μεριμνούν για την εδραίωση της δικής τους εξουσιαστικής τάξης και την εξασφάλιση του καθεστώτος αυθυπαρξίας τους, παρά για την γενική πρόοδο της κοινωνίας και του τόπου από όπου προέρχονται και για την οποία -υποτίθεται πως- βρίσκονται στις θέσεις εκείνες. Η έννοια του υπηρέτη της κοινωνίας, στην οποία υπάγεται κάθε είδους δημόσιος λειτουργός, έχει αντικατασταθεί με την έννοια του διαχειριστή, η οποία εξελίχθηκε με την σειρά της σε αυτήν του καταχραστή της κοινωνικής ανάγκης. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ σε παραδείγματα, θα απαιτούταν εξάλλου τόμοι γι' αυτό.
Η απόφαση του δικαστηρίου στην οποία αναφέρομαι, έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την βούληση της κοινωνίας, τοπικής και όχι μόνον. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το ποσοστό της κοινωνίας που αντιτίθεται (εάν είναι 100, 90 ή 75% οι αντιτιθέμενοι), αλλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμφωνεί με την ενέργεια αυτή. Εδώ τώρα μπαίνει το (κρίσιμο κατά την άποψή μου) ερώτημα, κατά πόσον μία κοινωνία πλειοψηφικά είναι υπεύθυνη και αρμόδια να κρίνει για την τύχη της, ή οφείλει να υπακούει σε κάποιους άλλους "ειδικούς", "πεπειραμένους" ή εν πάση περιπτώσει "αρμοδιότερους" για κάποια συγκεκριμένα ζητήματα. Είναι αυτονόητο πως μία κοινωνία, εάν θέλει να έχει κάποιου είδους πολιτισμό, οφείλει να ακούει όλες τις γνώμες των μελών της, ή ακόμη και μη μελών της, εάν αυτοί όλοι έχουν να της προσφέρουν κάτι ωφέλιμο για την πορεία της. Την απόφαση όμως της πορείας της την έχει αυτή η κοινωνία στο σύνολό της και με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Οιαδήποτε άλλη περίπτωση οδηγεί σε παρεκτροπή και δημιουργεί καθεστώτα είτε ολιγαρχίας (στην οποία λίγοι και "δυνατοί" επιβάλλουν την γνώμη τους στους υπολοίπους), είτε αριστοκρατίας (στην οποία οι "άριστοι" των υπολοίπων -οι "ειδικοί" δηλαδή-, ηγούνται και ορίζουν τις τύχες, οπότε μπαίνει το ζήτημα με τι κριτήριο ορίζονται αυτοί οι άριστοι), είτε απολυταρχίας (στην οποία κάποιος ή κάποιοι πρεσβεύει το "απόλυτο καλό" -σας θυμίζει τίποτα πρόσφατο;). Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία κάνοντας τις επιλογές της και υπερασπιζόμενη αυτές, κατά το ίδιο συμφέρον, αναλαμβάνει και το όποιο κόστος αυτών. Για παράδειγμα οι Γερμανοί σαν κοινωνικό σύνολο επέλεξαν τον Χίτλερ και τον ναζισμό και στην συνέχεια σαν σύνολο τον ανέχθηκαν, μη αντιστεκόμενοι, οπότε δεν έχουν κανέναν λόγο να επικαλούνται την όποια τύχη τους για τα κακά που τους προκλήθηκαν (και προκάλεσαν οι ίδιοι βεβαίως). Ξεκάθαρα πράγματα δηλαδή: κάνεις τις επιλογές σου ως κοινωνία αυτόνομα και υφίστασαι τις όποιες συνέπειες -θετικές ή αρνητικές- εσύ η ίδια πρωτίστως· οι υπόλοιπες κοινωνίες βεβαίως έχουν το δικαίωμα της αντίστασης σε επιλογές οι οποίες τις βλάπτουν!
Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία της Χαλκιδικής (σε κάποια άλλη περίπτωση η κοινωνία της ανατολικής Αττικής για όσους έχουν καλή μνήμη), αποφάσισε έχοντας πλήρη συνείδηση πως δεν θέλει τα μεταλλεία που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν στην περιοχή της. Η απόφασή της αυτή πέραν των άλλων δεν προέκυψε από μια παρόρμηση της στιγμής, αλλά από την εξέταση πολλών παραγόντων, είτε υποκειμενικών (προβληματισμός για την πορεία του τόπου τους και της ζωής τους), είτε αντικειμενικών (έλεγχος των πιθανών αποτελεσμάτων και συνεπειών της "επένδυσης" αυτής, εναλλακτικές μορφές αξιοποίησης του υφιστάμενου πλούτου κλπ). Ως εκ τούτου δεν είναι αποδεκτή η κατηγορία εναντίον των μελών της κοινωνίας αυτής ότι δεν σκέφτονται το "συμφέρον" τους και τα οφέλη από τις προτεινόμενες ενέργειες. Άρα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μία πλήρως συνειδητή απόφαση της κοινωνίας, η οποία όπως είδαμε προηγουμένως αναλαμβάνει φυσικά κει τις ευθύνες της υλοποίησης αυτής της απόφασης. Προσοχή όμως! Δεν τίθεται σε διαβούλευση η ορθότητα ή μη της απόφασής τους, αλλά η αποδοχή ή μη των συνεπειών από την εφαρμογή της. Η κοινωνία δηλαδή, αφού επέλεξε ελεύθερα και με σκέψη την εξέλιξη αυτή, έχει κάθε δικαίωμα να την υλοποιήσει· ομοίως θα ανεχθεί και τα αποτελέσματα, δηλαδή εάν για παράδειγμα στερηθεί οικονομικές απολαβές ή ότι άλλο προκύψει από την επιλογή της, αυτό θα είναι δικό της πρόβλημα και κανενός άλλου!
Το να υποχρεωθεί αυτή η κοινωνία στην αποδοχή μιας οιασδήποτε άλλης επιλογής -την οποία σαφώς δεν επιθυμεί-, οδηγεί στην διά της βίας επιβολή της βούλησης του "άλλου", ακόμη και εάν αυτός ο άλλος είναι το κράτος. Εάν μάλιστα αναλογιστούμε ότι το "κράτος" υφίσταται χάριν της κοινωνίας και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνον υπέρ των συμφερόντων της, τότε έχουμε ένα παράδοξο: το κράτος να θέλει ένα "συμφέρον" στο οποίο η κοινωνία αντιτίθεται! Οπότε είτε η κοινωνία θα έχει βρεφική νοημοσύνη, είτε το κράτος θα είναι απολυταρχικό. Στην περίπτωση της Χαλκιδικής και παλαιότερα της Κερατέας, μάλλον συμβαίνει το δεύτερο.
Αφού λοιπόν η κοινωνία της Χαλκιδικής έχει κάθε δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τα του βίου της και του τόπου της, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιτρέπεται στην οιαδήποτε "εταιρεία" να έρχεται σε σύγκρουση με την απόφαση της κοινωνίας αυτής και μάλιστα η διαμάχη αυτή να οδηγείται προς επίλυση μέσω της δικαστικής οδού. Το κάθε δικαστήριο -ανεξαρτήτως βαθμού- υπάρχει για να προασπίζει τα συμφέροντα της κοινωνίας και της αποφάσεις της απέναντι σε οιονδήποτε τρίτο· κάθε άλλη λειτουργία του αναιρεί την ίδια την ύπαρξή του και δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή. Δικαίως λοιπόν η κοινωνία της Χαλκιδικής εξεγείρεται εναντίον της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση λειτούργησε υπέρ των συμφερόντων της εταιρείας και των εξαρτημένων από αυτήν κυβερνητικών αξιωματούχων. Αδίκως δε επιχαίρει η εταιρεία και πανηγυρίζει για την "επιτυχία" της στο εν λόγω δικαστήριο, θεωρώντας ότι "νίκησε" την κοινωνία της Χαλκιδικής· η συμπεριφορά της αυτή αποτελεί ύβρη κατά του δικαίου και είναι μαθηματικώς βέβαιο πως σε κατάλληλο χρόνο θα λάβει τα αντίτιμα της "επιτυχίας" της. Δεν είναι δυνατόν για κανέναν, ακόμη και εάν αυτός συμπεριφέρεται ως κατακτητής, να βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση με μία ολόκληρη κοινωνία. Πέραν των συνεπειών αυτής καθαυτής της μεταλλευτικής δραστηριότητας, οι οποίες παρά τους ισχυρισμούς της εταιρείας δεν θα είναι ανώδυνες για τον τόπο, η συμπεριφορά της εταιρείας από μόνη της θα προκαλέσει ζημιά τόσο στην ίδια, όσο και στην κοινωνία. Τα "λεφτά" δεν έσωσαν ποτέ κανέναν μακροπρόθεσμα και η επίκληση μόνον σχετικών οικονομικών απολαβών για μία δράση, αυτό στο οποίο παραπέμπει είναι το σύνδρομο του Ιούδα ο οποίος θεώρησε ότι είναι δίκαιο να πλουτίσει "πουλώντας" τον ευεργέτη του· η κατάληξή του είναι γνωστή: η κρεμάλα.
Ελπίζω να μην οδηγηθεί εκεί και το μέρος εκείνο της κοινωνίας που έχει πιστέψει τους "ψευδοπροφήτες" των ιδιωτικών εταιρειών, που τάζουν λαγούς με πετραχήλια, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να υφαρπάξουν στα γρήγορα και φτηνά τον πολύτιμο πλούτο της πατρίδας μας.
Πατρίδα για την οποία δεν έχουν χύσει ούτε μία σταγόνα αίμα, ούτε μια στάλα ιδρώτα οι κρατούντες και οι εντολοδόχοι τους, φυσικά ούτε οι ιδιοκτήτες και τα στελέχη της κάθε "εταιρείας".
Θα τους αφήσουμε να επιχειρήσουν και να ολοκληρώσουν την υφαρπαγή;
Άνω Οβρυά Πατρών.
epitropesdiodiastop.blogspot.gr
Πρόσφατα σε εβδομαδιαίο έντυπο "οικονομικού" περιεχομένου, συστημικού όμως προσανατολισμού, διανεμόταν μαζί με το έντυπο αυτό δωρεάν και ένα άλλο ολιγόφυλλο. Το άλλο αυτό έντυπο (πολυτελούς κατασκευής) με τίτλο "Μεταλλευτικά Νέα", αποδεικνύετο ιδιοκτησία της περίφημης εταιρείας "Ελληνικός Χρυσός", στην οποία ως γνωστόν χαρίστηκε η εκμετάλλευση των ορυχείων χρυσού και χαλκού (ή και ότι άλλου υπάρχει στο εκεί έδαφος) της περιοχής της Χαλκιδικής. Το εν λόγω λοιπόν έντυπο θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ως ένα ακόμη διαφημιστικό των έργων και δραστηριοτήτων της εταιρείας αυτής, αφού στον τόπο αυτό οποιοσδήποτε έχει το ελευθέρας να γράφει και να λέει οτιδήποτε του έλθει στο μυαλό, ανεξαρτήτως της υποστάσεως του παρουσιαζόμενου, μιας και κανείς δεν ελέγχει κανέναν, ούτε και υποχρεώνεται ο κάθε ένας να αναλάβει τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών του, αρχής γενομένης από τον πρώτο πολίτη αυτής της χώρας και μέχρις του τελευταίου ανθυποϋπαλλήλου. Δεν θα έδινα λοιπόν παρά ελάχιστη σημασία σε αυτό το έντυπο, και πάντως όχι περισσότερη από αυτήν που δίνω σε ένα φυλλάδιο συνοικιακού μεζεδοπωλείου, εάν δεν έπεφτε το βλέμμα μου στον κραυγαλέο τίτλο της πρώτης σελίδας: "ΤΟ Σ.Τ.Ε. ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ".
Θεώρησα επομένως ότι ...
ο τίτλος θα έχει να κάνει με μία δικαστική απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, σχετικά με κάποια εταιρική διαφωνία ή επιχειρηματική σύγκρουση ανάμεσα σε επιχειρήσεις, για την οποία η ιδιοκτήτρια του εντύπου αυτού προφανώς δικαιώθηκε έπειτα από κάποιον μακροχρόνιο αγώνα. Συνηθισμένο αυτό ανάμεσα σε επιχειρήσεις, όπου η κάθε μία κοιτάει το συμφέρον της απέναντι στην άλλη και -θεμιτά ίσως- χρησιμοποιεί όποιον τρόπο θεμιτό (μερικές φορές και αθέμιτο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...), προκειμένου να το υπερασπιστεί. Όμως στην προκείμενη περίπτωση η δικαστική αυτή απόφαση είχε να κάνει με την διαμάχη ανάμεσα στους κατοίκους της Χαλκιδικής και την εταιρεία! Βρέθηκε λοιπόν η ιδιωτική αυτή εταιρεία, η οποία ανήκει σε μερικούς κεφαλαιοκράτες αλλοδαπής προέλευσης που ούτε κατοικούν στην περιοχή ούτε τους ενδιαφέρει το μέλλον και η τύχη της, να έρχεται σε αντιπαράθεση με την κοινωνία της περιοχής (έστω και εάν δεν πρόκειται για το 100% της κοινωνίας), και να πανηγυρίζει για την νίκη της. Κάτι δεν πάει καλά εδώ και πρέπει να το δούμε...
Συνήθως όταν δύο πλευρές έρχονται σε αντιπαράθεση (ιδιαίτερα εάν αυτή φτάνει σε σφοδρότητα και ένταση να καταλήγει στην δικαιοσύνη και σε ανώτερο βαθμό), αυτό σημαίνει ότι κάποιος από τους δύο πρέπει να έχει δίκιο και κάποιος άδικο. Σπανίως έχουν και οι δύο άδικο και σχεδόν ποτέ και οι δύο δίκιο. Άρα λοιπόν, βασιζόμενοι στην στοιχειώδη αρχή της δικονομίας, αυτός που δικαιώνεται σημαίνει πως είναι σωστός, ενώ ο έτερος είναι λάθος. Στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι η εταιρεία αυτή έχει δίκιο και είναι σωστή σε αυτά που πρεσβεύει και σχεδιάζει να πραγματοποιήσει, ενώ από την άλλη μεριά η κοινωνία της περιοχής είναι λάθος και αυτό που θεωρεί και απαιτεί είναι άδικο και προβληματικό.
Ας δούμε όμως εδώ τι σημαίνει αυτή η απόφαση του "δικαστηρίου" του ελληνικού κράτους. Βεβαίως έχουμε να κάνουμε με ένα "κρατικό" δικαστήριο, δηλαδή έναν φορέα ο οποίος λειτουργεί υπέρ του κράτους ως αυθύπαρκτη υπόσταση και αρμοδιότητα την εύρεση του δικαίου και την απονομή της δικαιοσύνης. Οι έννοιες αυτές όμως δεν καθορίζονται από μία ευρεία κοινωνική παραδοχή, αλλά από τους λοιπούς φορείς του "κράτους", δηλαδή την πολιτική εξουσία και την "εκλεγμένη" κοινοβουλευτική τάξη. Η μέχρι σήμερα εμπειρία πάρα πολλών δεκαετιών δείχνει πως, αυτοί οι φορείς διαμόρφωσης της όποιας "έννομης τάξης", πρωτίστως ενδιαφέρονται και μεριμνούν για την εδραίωση της δικής τους εξουσιαστικής τάξης και την εξασφάλιση του καθεστώτος αυθυπαρξίας τους, παρά για την γενική πρόοδο της κοινωνίας και του τόπου από όπου προέρχονται και για την οποία -υποτίθεται πως- βρίσκονται στις θέσεις εκείνες. Η έννοια του υπηρέτη της κοινωνίας, στην οποία υπάγεται κάθε είδους δημόσιος λειτουργός, έχει αντικατασταθεί με την έννοια του διαχειριστή, η οποία εξελίχθηκε με την σειρά της σε αυτήν του καταχραστή της κοινωνικής ανάγκης. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ σε παραδείγματα, θα απαιτούταν εξάλλου τόμοι γι' αυτό.
Η απόφαση του δικαστηρίου στην οποία αναφέρομαι, έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την βούληση της κοινωνίας, τοπικής και όχι μόνον. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το ποσοστό της κοινωνίας που αντιτίθεται (εάν είναι 100, 90 ή 75% οι αντιτιθέμενοι), αλλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμφωνεί με την ενέργεια αυτή. Εδώ τώρα μπαίνει το (κρίσιμο κατά την άποψή μου) ερώτημα, κατά πόσον μία κοινωνία πλειοψηφικά είναι υπεύθυνη και αρμόδια να κρίνει για την τύχη της, ή οφείλει να υπακούει σε κάποιους άλλους "ειδικούς", "πεπειραμένους" ή εν πάση περιπτώσει "αρμοδιότερους" για κάποια συγκεκριμένα ζητήματα. Είναι αυτονόητο πως μία κοινωνία, εάν θέλει να έχει κάποιου είδους πολιτισμό, οφείλει να ακούει όλες τις γνώμες των μελών της, ή ακόμη και μη μελών της, εάν αυτοί όλοι έχουν να της προσφέρουν κάτι ωφέλιμο για την πορεία της. Την απόφαση όμως της πορείας της την έχει αυτή η κοινωνία στο σύνολό της και με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Οιαδήποτε άλλη περίπτωση οδηγεί σε παρεκτροπή και δημιουργεί καθεστώτα είτε ολιγαρχίας (στην οποία λίγοι και "δυνατοί" επιβάλλουν την γνώμη τους στους υπολοίπους), είτε αριστοκρατίας (στην οποία οι "άριστοι" των υπολοίπων -οι "ειδικοί" δηλαδή-, ηγούνται και ορίζουν τις τύχες, οπότε μπαίνει το ζήτημα με τι κριτήριο ορίζονται αυτοί οι άριστοι), είτε απολυταρχίας (στην οποία κάποιος ή κάποιοι πρεσβεύει το "απόλυτο καλό" -σας θυμίζει τίποτα πρόσφατο;). Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία κάνοντας τις επιλογές της και υπερασπιζόμενη αυτές, κατά το ίδιο συμφέρον, αναλαμβάνει και το όποιο κόστος αυτών. Για παράδειγμα οι Γερμανοί σαν κοινωνικό σύνολο επέλεξαν τον Χίτλερ και τον ναζισμό και στην συνέχεια σαν σύνολο τον ανέχθηκαν, μη αντιστεκόμενοι, οπότε δεν έχουν κανέναν λόγο να επικαλούνται την όποια τύχη τους για τα κακά που τους προκλήθηκαν (και προκάλεσαν οι ίδιοι βεβαίως). Ξεκάθαρα πράγματα δηλαδή: κάνεις τις επιλογές σου ως κοινωνία αυτόνομα και υφίστασαι τις όποιες συνέπειες -θετικές ή αρνητικές- εσύ η ίδια πρωτίστως· οι υπόλοιπες κοινωνίες βεβαίως έχουν το δικαίωμα της αντίστασης σε επιλογές οι οποίες τις βλάπτουν!
Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία της Χαλκιδικής (σε κάποια άλλη περίπτωση η κοινωνία της ανατολικής Αττικής για όσους έχουν καλή μνήμη), αποφάσισε έχοντας πλήρη συνείδηση πως δεν θέλει τα μεταλλεία που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν στην περιοχή της. Η απόφασή της αυτή πέραν των άλλων δεν προέκυψε από μια παρόρμηση της στιγμής, αλλά από την εξέταση πολλών παραγόντων, είτε υποκειμενικών (προβληματισμός για την πορεία του τόπου τους και της ζωής τους), είτε αντικειμενικών (έλεγχος των πιθανών αποτελεσμάτων και συνεπειών της "επένδυσης" αυτής, εναλλακτικές μορφές αξιοποίησης του υφιστάμενου πλούτου κλπ). Ως εκ τούτου δεν είναι αποδεκτή η κατηγορία εναντίον των μελών της κοινωνίας αυτής ότι δεν σκέφτονται το "συμφέρον" τους και τα οφέλη από τις προτεινόμενες ενέργειες. Άρα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μία πλήρως συνειδητή απόφαση της κοινωνίας, η οποία όπως είδαμε προηγουμένως αναλαμβάνει φυσικά κει τις ευθύνες της υλοποίησης αυτής της απόφασης. Προσοχή όμως! Δεν τίθεται σε διαβούλευση η ορθότητα ή μη της απόφασής τους, αλλά η αποδοχή ή μη των συνεπειών από την εφαρμογή της. Η κοινωνία δηλαδή, αφού επέλεξε ελεύθερα και με σκέψη την εξέλιξη αυτή, έχει κάθε δικαίωμα να την υλοποιήσει· ομοίως θα ανεχθεί και τα αποτελέσματα, δηλαδή εάν για παράδειγμα στερηθεί οικονομικές απολαβές ή ότι άλλο προκύψει από την επιλογή της, αυτό θα είναι δικό της πρόβλημα και κανενός άλλου!
Το να υποχρεωθεί αυτή η κοινωνία στην αποδοχή μιας οιασδήποτε άλλης επιλογής -την οποία σαφώς δεν επιθυμεί-, οδηγεί στην διά της βίας επιβολή της βούλησης του "άλλου", ακόμη και εάν αυτός ο άλλος είναι το κράτος. Εάν μάλιστα αναλογιστούμε ότι το "κράτος" υφίσταται χάριν της κοινωνίας και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνον υπέρ των συμφερόντων της, τότε έχουμε ένα παράδοξο: το κράτος να θέλει ένα "συμφέρον" στο οποίο η κοινωνία αντιτίθεται! Οπότε είτε η κοινωνία θα έχει βρεφική νοημοσύνη, είτε το κράτος θα είναι απολυταρχικό. Στην περίπτωση της Χαλκιδικής και παλαιότερα της Κερατέας, μάλλον συμβαίνει το δεύτερο.
Αφού λοιπόν η κοινωνία της Χαλκιδικής έχει κάθε δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τα του βίου της και του τόπου της, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιτρέπεται στην οιαδήποτε "εταιρεία" να έρχεται σε σύγκρουση με την απόφαση της κοινωνίας αυτής και μάλιστα η διαμάχη αυτή να οδηγείται προς επίλυση μέσω της δικαστικής οδού. Το κάθε δικαστήριο -ανεξαρτήτως βαθμού- υπάρχει για να προασπίζει τα συμφέροντα της κοινωνίας και της αποφάσεις της απέναντι σε οιονδήποτε τρίτο· κάθε άλλη λειτουργία του αναιρεί την ίδια την ύπαρξή του και δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή. Δικαίως λοιπόν η κοινωνία της Χαλκιδικής εξεγείρεται εναντίον της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση λειτούργησε υπέρ των συμφερόντων της εταιρείας και των εξαρτημένων από αυτήν κυβερνητικών αξιωματούχων. Αδίκως δε επιχαίρει η εταιρεία και πανηγυρίζει για την "επιτυχία" της στο εν λόγω δικαστήριο, θεωρώντας ότι "νίκησε" την κοινωνία της Χαλκιδικής· η συμπεριφορά της αυτή αποτελεί ύβρη κατά του δικαίου και είναι μαθηματικώς βέβαιο πως σε κατάλληλο χρόνο θα λάβει τα αντίτιμα της "επιτυχίας" της. Δεν είναι δυνατόν για κανέναν, ακόμη και εάν αυτός συμπεριφέρεται ως κατακτητής, να βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση με μία ολόκληρη κοινωνία. Πέραν των συνεπειών αυτής καθαυτής της μεταλλευτικής δραστηριότητας, οι οποίες παρά τους ισχυρισμούς της εταιρείας δεν θα είναι ανώδυνες για τον τόπο, η συμπεριφορά της εταιρείας από μόνη της θα προκαλέσει ζημιά τόσο στην ίδια, όσο και στην κοινωνία. Τα "λεφτά" δεν έσωσαν ποτέ κανέναν μακροπρόθεσμα και η επίκληση μόνον σχετικών οικονομικών απολαβών για μία δράση, αυτό στο οποίο παραπέμπει είναι το σύνδρομο του Ιούδα ο οποίος θεώρησε ότι είναι δίκαιο να πλουτίσει "πουλώντας" τον ευεργέτη του· η κατάληξή του είναι γνωστή: η κρεμάλα.
Ελπίζω να μην οδηγηθεί εκεί και το μέρος εκείνο της κοινωνίας που έχει πιστέψει τους "ψευδοπροφήτες" των ιδιωτικών εταιρειών, που τάζουν λαγούς με πετραχήλια, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να υφαρπάξουν στα γρήγορα και φτηνά τον πολύτιμο πλούτο της πατρίδας μας.
Πατρίδα για την οποία δεν έχουν χύσει ούτε μία σταγόνα αίμα, ούτε μια στάλα ιδρώτα οι κρατούντες και οι εντολοδόχοι τους, φυσικά ούτε οι ιδιοκτήτες και τα στελέχη της κάθε "εταιρείας".
Θα τους αφήσουμε να επιχειρήσουν και να ολοκληρώσουν την υφαρπαγή;
Άνω Οβρυά Πατρών.
epitropesdiodiastop.blogspot.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Αυτοκτονικός ιδεασμός…..»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
