Πολύ γρήγορα, η πραγματικότητα αποδείχτηκε ισχυρότερη του… avatar των δημοσκοπικών αναγνώσεων, και η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή πέτυχε στις εκλογές της 7ης Μαρτίου, την πλέον εκκωφαντική νίκη της Κεντροδεξιάς μετά από 14 ολόκληρα χρόνια, και την τότε επικράτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις εκλογές του Απριλίου του 1990.
Ένα από τα σημεία-κλειδιά που δεν επέτρεψαν ποτέ στο «νέο ΠΑΣΟΚ» του Γιώργου Παπανδρέου να πατήσει γερά στα πόδια του, ήταν τα πρωτοφανή φαινόμενα κακοκαιρίας που έπληξαν τη χώρα, και οδήγησαν σε έκρηξη οργής μια κοινωνία προ πολλού αγανακτισμένη με το ΠΑΣΟΚ.
Μετά από οκτώ χρόνια, και πιο συγκεκριμένα έπειτα από την παράδοση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Ευάγγελο Βενιζέλο, και πάλι… άνευ αντιπάλου, οι δημοσκοπήσεις φλερτάρουν και πάλι με το πολιτικά πείραμα του… sequel «νέο ΠΑΣΟΚ». Και πάλι όμως χωρίς το εγχείρημα να διαθέτει την επαρκή πολιτική δυναμική, για να ανατρέψει τα δεδομένα τα οποία έχουν διαμορφωθεί στη χώρα.
Υπό μια έννοια λοιπόν, και με όρους… 11ης Σεπτεμβρίου, έχουμε την 4η Απριλίου του ΠΑΣΟΚ, με τις δηλώσεις Μπεγλίτη για τον 77χρονο αυτόχειρα, που συνεχίστηκαν από τον Πάρη Κουκουλόπουλο, έναν αμιγώς βενιζελικό βουλευτή, λειτουργούν ως το… φρένο στην προσπάθεια του Κινήματος να πείσει την κοινωνία ότι άλλαξε.
Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε, όχι όμως όπως το εννοούν η νέα ηγεσία και τα στελέχη του. Το ΠΑΣΟΚ δεν κατοικεί πλέον πολιτικά και ιδεολογικά στα ευαίσθητα και περισσότερο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Έχει δε χάσει τα πολιτικά αντανακλαστικά του, παραχωρώντας την πολιτική ρητορική του στον κυνισμό.
Γι’ αυτό και στις εκλογές που έρχονται, η ελληνική κοινωνία και ειδικότερα τα στρώματα που παραδοσιακά στήριζαν το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ετοιμάζονται για να ανταποδώσουν στο ΠΑΣΟΚ τον… κυνισμό που έδειξε απέναντί τους.
Πηγή
