2013-07-03 00:16:09
Γράφει ο Δ. Τρικεριώτης
Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να γνωρίζει ο κόσμος πως η Γερμανία και οι Ευρωπαίοι παρακολουθούνται συνέχεια και στενά. Το ενδιαφέρον με την υπόθεση των παρακολουθήσεων δεν είναι τόσο ο υπερβάλλων κατασκοπικός ζήλος ή η επίδειξη κατασκοπικής τεχνολογικής υπεροχής, όσο η σκοπιμότητα της «κοινοποίησης» στην παγκόσμια και ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Το μήνυμα είναι: «παρά τα παιχνίδια της Γερμανίας για κυριαρχία στην Ευρώπη, η Αμερική γνωρίζει τα πάντα και είναι σε θέση να αναλάβει δράση αν θιγούν τα συμφέροντά της και τελικά όχι μόνο τα δικά της» Φαίνεται πως κάποιοι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ανησυχούν ότι οι μεταπολεμικές οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη αρχίζουν να απειλούνται από την Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε. Και ίσως ακόμη περισσότερο κάποιοι θεωρούν ότι η ιδέα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι σήμερα παρά ένα «πουκάμισο αδειανό», που όμως σκεπάζει και ζεσταίνει τον ρεβανσισμό της γερμανικής ψυχής.
Με δυο λόγια, με αφορμή την αποτυχημένη διαχείριση της οικονομικής κρίσης με βάση την λιτότητα, αναβιώνει στην ήπειρο ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται από την διαμάχη γνωστών οικονομικών συμφερόντων (δολάριο-ευρώ, ανταγωνιστικότητα κλπ), αλλά με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι διεξάγεται ανάμεσα σε πρωταγωνιστές των νικητών και των ηττημένων του Β΄ΠΠ. Η Μεγάλη Βρετανία παραμένει εκτός της Γερμανικής σκακιέρας και η Ρωσία κρατά στάση συγκρατημένης αναμονής και επιφυλακής για τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Σε ό,τι μας αφορά κι εφόσον η Real News της Κυριακής επαληθευτεί, τότε η επίσκεψη Σόϊμπλε στις 18/7 μπορεί να σημάνει την επισφράγιση της γερμανικής «αποκλειστικότητας» για τον έλεγχο και την χειραγώγηση της χώρας με κινήσεις ματ, την ίδρυση της ελληνογερμανικής τράπεζας και την δανειοδότηση σε διμερή διακρατική βάση. Ο Μπαρόζο μπορεί να στήνει επιτροπές για την μελέτη έκδοσης ευρω-ομολόγων, αλλά ο Σόϊμπλε κάνει τον κουφό και συνεχίζει το δικό του «homework», απαιτώντας το ίδιο από τους Έλληνες, που θεωρεί ότι του χρωστούν όχι μόνο οικονομικά, αλλά κάποιοι και πολιτικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ο έλεγχος του Βερολίνου θα γίνει πιο ασφυκτικός μέσα από ακόμη πιο ακραίες απαιτήσεις από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας, αλλά και μέσα από την παράκαμψή του.
Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα δεν θα γίνουν ποτέ βιώσιμα αν πρώτα δεν γίνει βιώσιμο το μοντέλο της οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης; Με περισσότερους από 2,700,000 συνταξιούχους και ένα εργατικό δυναμικό 4,900,000 πολιτών από τους οποίους πάνω από 1,300,000 είναι άνεργοι και σχεδόν 1,000,000 απασχολούνται στο δημόσιο τομέα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι περίπου 5,000,000 συμπολίτες μας δεν παράγουν πλούτο αλλά περιμένουν από τα πενιχρά έσοδα ενός λεηλατημένου και λεηλατούμενου κράτους, τα οποία κυρίως εξαρτώνται από έναν διαρκώς συρρικνούμενο ιδιωτικό τομέα (σήμερα μόλις 2,600,000 εργαζομένων) και από ευκαιριακά χαράτσια επί δικαίων και αδίκων.
Με τέτοια μεγέθη οικονομικής εξάρτησης και γήρανσης του πληθυσμού ακόμη και διαγραφή του μη βιώσιμου χρέους, στα πρότυπα του διακανονισμού του γερμανικού χρέους του 1953, δεν θα έλυνε το Ελληνικό πρόβλημα αν αυτή δεν συνοδευόταν από γενναία ξένα επενδυτικά προγράμματα τύπου Μάρσαλ και ριζοσπαστική ποιοτική και ποσοτική αναμόρφωση του δημόσιου τομέα στα ελάχιστα δυνατά, αλλά και απαραίτητα επίπεδα για την εξυπηρέτηση όλων των βασικών αναγκών της κοινωνίας και πρώτιστα σε ζητήματα ενέργειας, υγείας, ασφάλισης, παιδείας και πολιτισμού.
Αλλά πράγματι οι γερμανικές εμμονές δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας μας. Διότι ζητούμενο για την Γερμανία δεν είναι μια «Νέα Ελλάδα» σε μια ισχυρή πολυεθνική Ευρώπη, αλλά μια μεγάλη και ισχυρή Γερμανία που θα απορροφήσει ότι καλύτερο επιστημονικό και επιχειρηματικό υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της δοκιμαζόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η πραγματοποίηση ενός τέτοιου στόχου δεν αντιβαίνει μόνο τις αρχές πάνω στις οποίες κτίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά διαταράσσει και την μεταπολεμική ισορροπία που επέβαλλαν οι Σύμμαχοι στην Ευρώπη.
Από τη στιγμή όμως που το γερμανικό πρόγραμμα με τους γνωστούς όρους της αδιέξοδης λιτότητας, αποκτά χαρακτηριστικά οικονομικής «τελικής λύσης» για τις χώρες που εφαρμόζεται, η κοινή λογική υποδεικνύει αδρά δύο τρόπους για να συνεχιστεί η εφαρμογή του παρά τις αποτυχίες, τις αστοχίες και το κοινωνικό κόστος.
Ο ένας είναι ο τρόπος του αυταρχισμού και της καταστολής, ο οποίος περιφρονεί την συνταγματική νομιμότητα, παρακάμπτει τον κοινοβουλευτισμό, ισοπεδώνει την μικρομεσαία δραστηριότηα και διευρύνει την κοινωνική ανισότητα. Είναι ο τρόπος που βιώνουμε στην χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια και η Γερμανία φιλοδοξεί να τον εδραιώσει με την βοήθεια μιας διευρυμένης, σκληρής και μετωπικής δεξιάς που θα φλερτάρει με τα άκρα της και θα αγκαλιάζει όλα της τα προφίλ, από τον κ.Σαμαρά μέχρι τον κ. Βορίδη, αλλά και παραπέρα, αν αυτό βοηθά στην εκπλήρωση του στόχου.
Ο άλλος τρόπος είναι η υποκίνηση εσωτερικής ή και εθνικής αναταραχής με σκοπό την δημιουργία κλίματος πρόσθετου φόβου και ανασφάλειας για την ίδια την ζωή των πολιτών, έτσι ώστε οι απαραίτητες, λόγω του προγράμματος προσαρμογής, υλικές απώλειες του πληθυσμού και η ραγδαία έκπτωση του βιοτικού του επιπέδου να γίνονται πιο εύκολα αποδεκτές στην συνείδηση μιας ήδη καταπληγμένης κοινωνίας. Επίσης υπάρχει στην χώρα το έδαφος ώστε αυτός ο τρόπος να «επιπλακεί» και με γεγονότα επηρεασμένα από τις εξελίξεις στον ταραγμένο Αραβικό κόσμο.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Σε αυτήν την επικίνδυνη καμπή για το έθνος μάς οδήγησαν ο τυφλός ενδοτισμός των κυβερνήσεων, αλλά και η ανεκτικότητα της κοινωνίας – αλήθεια, θα υπήρχαν οι «πλατείες» και οι διαδηλώσεις του 2011, αν δεν μας κορόϊδευαν και δεν μας προκαλούσαν οι Ισπανοί για την παθητικότητά μας; Πάντως τώρα, το πολιτικό παιχνίδι στην χώρα κοντεύει να εξελιχθεί με απρόβλεπτες διαστάσεις σε διελκυστίνδα ανάμεσα στον οικονομικό και γεωπολιτικό ανταγωνισμό ΗΠΑ και Γερμανίας και όχι μόνο. Μια διαμάχη που ήδη αντανακλάται στο εσωτερικό της χώρας και τροφοδοτεί ένα εμφυλιοπολεμικό σκηνικό, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιεί τα παλιά και πλέον «απενεργοποιημένα» σύμβολα του αντικομμουνισμού, χωρίς όμως καθόλου να πρόκειται περί αυτού.
Και τελικά δεν πρόκειται για τις ζωές των άλλων που παρακολουθούνται. Αυτό γινόταν πάντα και θα συνεχίσει να γίνεται. Πρόκειται για τις δικές μας ζωές που όχι μόνο παρακολουθούνται αλλά χειραγωγούνται και κατά βούληση αυτών των άλλων καταστρέφονται...
gnathion.blogspot.gr
Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να γνωρίζει ο κόσμος πως η Γερμανία και οι Ευρωπαίοι παρακολουθούνται συνέχεια και στενά. Το ενδιαφέρον με την υπόθεση των παρακολουθήσεων δεν είναι τόσο ο υπερβάλλων κατασκοπικός ζήλος ή η επίδειξη κατασκοπικής τεχνολογικής υπεροχής, όσο η σκοπιμότητα της «κοινοποίησης» στην παγκόσμια και ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Το μήνυμα είναι: «παρά τα παιχνίδια της Γερμανίας για κυριαρχία στην Ευρώπη, η Αμερική γνωρίζει τα πάντα και είναι σε θέση να αναλάβει δράση αν θιγούν τα συμφέροντά της και τελικά όχι μόνο τα δικά της» Φαίνεται πως κάποιοι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ανησυχούν ότι οι μεταπολεμικές οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη αρχίζουν να απειλούνται από την Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε. Και ίσως ακόμη περισσότερο κάποιοι θεωρούν ότι η ιδέα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι σήμερα παρά ένα «πουκάμισο αδειανό», που όμως σκεπάζει και ζεσταίνει τον ρεβανσισμό της γερμανικής ψυχής.
Με δυο λόγια, με αφορμή την αποτυχημένη διαχείριση της οικονομικής κρίσης με βάση την λιτότητα, αναβιώνει στην ήπειρο ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται από την διαμάχη γνωστών οικονομικών συμφερόντων (δολάριο-ευρώ, ανταγωνιστικότητα κλπ), αλλά με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι διεξάγεται ανάμεσα σε πρωταγωνιστές των νικητών και των ηττημένων του Β΄ΠΠ. Η Μεγάλη Βρετανία παραμένει εκτός της Γερμανικής σκακιέρας και η Ρωσία κρατά στάση συγκρατημένης αναμονής και επιφυλακής για τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Σε ό,τι μας αφορά κι εφόσον η Real News της Κυριακής επαληθευτεί, τότε η επίσκεψη Σόϊμπλε στις 18/7 μπορεί να σημάνει την επισφράγιση της γερμανικής «αποκλειστικότητας» για τον έλεγχο και την χειραγώγηση της χώρας με κινήσεις ματ, την ίδρυση της ελληνογερμανικής τράπεζας και την δανειοδότηση σε διμερή διακρατική βάση. Ο Μπαρόζο μπορεί να στήνει επιτροπές για την μελέτη έκδοσης ευρω-ομολόγων, αλλά ο Σόϊμπλε κάνει τον κουφό και συνεχίζει το δικό του «homework», απαιτώντας το ίδιο από τους Έλληνες, που θεωρεί ότι του χρωστούν όχι μόνο οικονομικά, αλλά κάποιοι και πολιτικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ο έλεγχος του Βερολίνου θα γίνει πιο ασφυκτικός μέσα από ακόμη πιο ακραίες απαιτήσεις από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας, αλλά και μέσα από την παράκαμψή του.
Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα δεν θα γίνουν ποτέ βιώσιμα αν πρώτα δεν γίνει βιώσιμο το μοντέλο της οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης; Με περισσότερους από 2,700,000 συνταξιούχους και ένα εργατικό δυναμικό 4,900,000 πολιτών από τους οποίους πάνω από 1,300,000 είναι άνεργοι και σχεδόν 1,000,000 απασχολούνται στο δημόσιο τομέα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι περίπου 5,000,000 συμπολίτες μας δεν παράγουν πλούτο αλλά περιμένουν από τα πενιχρά έσοδα ενός λεηλατημένου και λεηλατούμενου κράτους, τα οποία κυρίως εξαρτώνται από έναν διαρκώς συρρικνούμενο ιδιωτικό τομέα (σήμερα μόλις 2,600,000 εργαζομένων) και από ευκαιριακά χαράτσια επί δικαίων και αδίκων.
Με τέτοια μεγέθη οικονομικής εξάρτησης και γήρανσης του πληθυσμού ακόμη και διαγραφή του μη βιώσιμου χρέους, στα πρότυπα του διακανονισμού του γερμανικού χρέους του 1953, δεν θα έλυνε το Ελληνικό πρόβλημα αν αυτή δεν συνοδευόταν από γενναία ξένα επενδυτικά προγράμματα τύπου Μάρσαλ και ριζοσπαστική ποιοτική και ποσοτική αναμόρφωση του δημόσιου τομέα στα ελάχιστα δυνατά, αλλά και απαραίτητα επίπεδα για την εξυπηρέτηση όλων των βασικών αναγκών της κοινωνίας και πρώτιστα σε ζητήματα ενέργειας, υγείας, ασφάλισης, παιδείας και πολιτισμού.
Αλλά πράγματι οι γερμανικές εμμονές δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας μας. Διότι ζητούμενο για την Γερμανία δεν είναι μια «Νέα Ελλάδα» σε μια ισχυρή πολυεθνική Ευρώπη, αλλά μια μεγάλη και ισχυρή Γερμανία που θα απορροφήσει ότι καλύτερο επιστημονικό και επιχειρηματικό υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της δοκιμαζόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η πραγματοποίηση ενός τέτοιου στόχου δεν αντιβαίνει μόνο τις αρχές πάνω στις οποίες κτίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά διαταράσσει και την μεταπολεμική ισορροπία που επέβαλλαν οι Σύμμαχοι στην Ευρώπη.
Από τη στιγμή όμως που το γερμανικό πρόγραμμα με τους γνωστούς όρους της αδιέξοδης λιτότητας, αποκτά χαρακτηριστικά οικονομικής «τελικής λύσης» για τις χώρες που εφαρμόζεται, η κοινή λογική υποδεικνύει αδρά δύο τρόπους για να συνεχιστεί η εφαρμογή του παρά τις αποτυχίες, τις αστοχίες και το κοινωνικό κόστος.
Ο ένας είναι ο τρόπος του αυταρχισμού και της καταστολής, ο οποίος περιφρονεί την συνταγματική νομιμότητα, παρακάμπτει τον κοινοβουλευτισμό, ισοπεδώνει την μικρομεσαία δραστηριότηα και διευρύνει την κοινωνική ανισότητα. Είναι ο τρόπος που βιώνουμε στην χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια και η Γερμανία φιλοδοξεί να τον εδραιώσει με την βοήθεια μιας διευρυμένης, σκληρής και μετωπικής δεξιάς που θα φλερτάρει με τα άκρα της και θα αγκαλιάζει όλα της τα προφίλ, από τον κ.Σαμαρά μέχρι τον κ. Βορίδη, αλλά και παραπέρα, αν αυτό βοηθά στην εκπλήρωση του στόχου.
Ο άλλος τρόπος είναι η υποκίνηση εσωτερικής ή και εθνικής αναταραχής με σκοπό την δημιουργία κλίματος πρόσθετου φόβου και ανασφάλειας για την ίδια την ζωή των πολιτών, έτσι ώστε οι απαραίτητες, λόγω του προγράμματος προσαρμογής, υλικές απώλειες του πληθυσμού και η ραγδαία έκπτωση του βιοτικού του επιπέδου να γίνονται πιο εύκολα αποδεκτές στην συνείδηση μιας ήδη καταπληγμένης κοινωνίας. Επίσης υπάρχει στην χώρα το έδαφος ώστε αυτός ο τρόπος να «επιπλακεί» και με γεγονότα επηρεασμένα από τις εξελίξεις στον ταραγμένο Αραβικό κόσμο.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Σε αυτήν την επικίνδυνη καμπή για το έθνος μάς οδήγησαν ο τυφλός ενδοτισμός των κυβερνήσεων, αλλά και η ανεκτικότητα της κοινωνίας – αλήθεια, θα υπήρχαν οι «πλατείες» και οι διαδηλώσεις του 2011, αν δεν μας κορόϊδευαν και δεν μας προκαλούσαν οι Ισπανοί για την παθητικότητά μας; Πάντως τώρα, το πολιτικό παιχνίδι στην χώρα κοντεύει να εξελιχθεί με απρόβλεπτες διαστάσεις σε διελκυστίνδα ανάμεσα στον οικονομικό και γεωπολιτικό ανταγωνισμό ΗΠΑ και Γερμανίας και όχι μόνο. Μια διαμάχη που ήδη αντανακλάται στο εσωτερικό της χώρας και τροφοδοτεί ένα εμφυλιοπολεμικό σκηνικό, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιεί τα παλιά και πλέον «απενεργοποιημένα» σύμβολα του αντικομμουνισμού, χωρίς όμως καθόλου να πρόκειται περί αυτού.
Και τελικά δεν πρόκειται για τις ζωές των άλλων που παρακολουθούνται. Αυτό γινόταν πάντα και θα συνεχίσει να γίνεται. Πρόκειται για τις δικές μας ζωές που όχι μόνο παρακολουθούνται αλλά χειραγωγούνται και κατά βούληση αυτών των άλλων καταστρέφονται...
gnathion.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
