2013-07-03 01:09:04
Aυτή τη φορά το κουδούνι δε χρειάστηκε να χτυπήσει. Ξαφνικά το μεσημέρι της Κυριακής δεκάδες νεότατοι … μεσόκοποι, με βήμα βαρύτερο από ότι συνήθως ανηφόρισαν το μικρό δρόμο που φθάνει στη σιδερένια καγκελόπορτα του σημερινού Γυμνασίου και άλλοτε και Λυκείου Μοιρών.
Λίγα κιλά παραπάνω για τα κορίτσια, που τώρα πια δε φορούσαν σχολική ποδιά και λίγο στομαχάκι για τα αγόρια δεν αποτέλεσαν εμπόδιο.
Ένας- ένας που περνούσε, όμως, τη βαριά πόρτα γινόταν άλλος άνθρωπος. Τριάντα χρόνια μετά την αποφοίτηση τους, το 1983 από το Λύκειο Μοιρών, ζούσαν στη «μαγική» αυλή το δικό τους θαύμα.
Τα μάτια έλαμπαν σαν έβλεπαν τους παλιούς συμμαθητές, η όψη γινόταν παιχνιδιάρικη, σχεδόν εφηβική. Τους έβλεπε έτοιμους να αρχίσουν να τρέχουν ως το τέλος της αυλής για να δουν ποιος θα βγει πρώτος ή να κατηφορίσουν ως τα δεντράκια της γωνίας για το … πρώτο τους ραντεβού σε ένα διάλειμμα ή σε μια κενή ώρα.
Τελικά συγκρατήθηκαν περιορίστηκαν στις αγκαλιές και τα φιλιά κι άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά για την τάξη. Εκεί όλα ήταν ίδια: Τα θρανία, ο μαυροπίνακας, ακόμα και οι … καθηγητές!
Μπορεί ο πρώτος επίσημα διορισμένος καθηγητής του σχολείου Σήφης Μαρκογιαννάκης να μην έκανε εκείνη τη μέρα γυμναστική στα αγόρια, ούτε η επίσης γυμνάστρια Μάχη Μαρκογιαννάκη χορό στα κορίτσια.
Οι φιλόλογοι Μαρία Καρδουλάκη και Σήφης Κοσόγλου δε ζήτησαν από τους μαθητές τους να κάνουν χρονική αντικατάσταση σε ένα δύσκολο ρήμα.
Ήταν συγκινημένοι όσο και μαθητές τους.
Οι μαθητές φόρεσαν ως άλλη .. ποδιά τα μπλουζάκια που είχαν ετοιμαστεί για την περίσταση κι άρχισε το μάθημα. Ο καθένας κάθισε στο θρανίο του, μερικοί μαζί με τα παιδιά τους. Τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής μίλησαν για τη γέννηση της ιδέας ανάμεσα σε τρεξίματα και υποχρεώσεις και όσα θα γίνονταν εκείνη τη μέρα.
Δεν μπορούσαν φυσικά να φανταστούν την εξέλιξη! Στα όμορφα σχολικά χρόνια αναφέρθηκε η εκ των συμμαθητών, δημοσιογράφος Μαρία Καλλέργη, σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης.
Μεταξύ άλλων στην ομιλία της ανέφερε : «Βρισκόμαστε τριάντα χρόνια μετά, εδώ στον ίδιο χώρο. Στο κτίριο από όπου ξεκινήσαμε τη ζωή μας. Ο τόπος είναι συμβολικός και μοιραία δημιουργεί συναισθήματα. Ο χρόνος, είναι επίσης συμβολικός: Ιούνιος 1983. Μια από κείνες τις μέρες περάσαμε για τελευταία φορά το κατώφλι αυτού του σχολείου, ως μαθητές, όταν τελειώνοντας τις Πανελλαδικές ανοίγαμε τα φτερά μας για να κατακτήσουμε τη ζωή.
Μα εκείνο που κυριαρχεί, είναι τα μάτια που βλέπω γύρω μου. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Η λάμψη ευτυχώς δεν έφυγε από τα μάτια κανενός μας όπως και η διάθεση για όλο καλύτερα πράγματα από την ψυχή μας.
Κι ας πέρασαν τριάντα χρόνια. Είμαστε στον Ιούνιο του 2013 έχοντας διαγράψει πολλές προσωπικές διαδρομές με δυσκολίες, επιτυχίες, ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές. Τελικά αυτό δεν είναι η ζωή;»
Σύντομο χαιρετισμό απεύθυναν και οι καθηγητές δυσκολευόμενοι στα αλήθεια να πιστέψουν ότι αυτοί που έφυγαν από τα «χέρια τους» άγουρα κορίτσια και αμούστακα παλικαράκια ήταν η παρέα των μεσόκοπων που κατά τη διάρκεια του … μαθήματος κατά την παλιά καλή τους συνήθεια μαζεύτηκαν στη … γαλαρία.
Αν το κλίμα στο σχολείο ήταν φορτισμένο εκείνο που ακολούθησε φαινόταν εξοντωτικό!
Μετά την κατανάλωση εκλεκτών εδεσμάτων στην ταβέρνα «Όαση» στα Καπαριανά όλοι με τη συνοδεία εκλεκτής ορχήστρας ανέβηκαν στην πίστα. Εκεί πραγματικά απέδειξαν όλοι, μαθητές και καθηγητές, ότι τελικά δεν πέρασε μια μέρα!
Με κέφι και αντοχές 18άρηδων διασκέδαζαν ασταμάτητα ώσπου έπεσε το φως της νύχτας.
Το νέο ραντεβού δόθηκε για την επόμενη δεκαετία. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη συμβολή στην επιτυχία της διοργάνωσης των φιλολόγων-συμμαθητριών Μαρίας Μανασσάκη και Μαρίας Παπαδάκη καθώς και των μελών της οργανωτικής επιτροπής Γιώργου Νιθαυριανάκη, Ανταλκίδα Μαρκογιαννάκη, Μανόλη Παπαδοσπυριδάκη, Γιάννη Νικολακάκη, Χριστόφορου Κουνδουράκη και Μαρίας Καλλλέργη όπως επίσης και του γυμναστή- φωτογράφου (συζύγου συμμαθήτριας) Γιάννη Φραγκιαδάκη.
madeincreta.gr
Λίγα κιλά παραπάνω για τα κορίτσια, που τώρα πια δε φορούσαν σχολική ποδιά και λίγο στομαχάκι για τα αγόρια δεν αποτέλεσαν εμπόδιο.
Ένας- ένας που περνούσε, όμως, τη βαριά πόρτα γινόταν άλλος άνθρωπος. Τριάντα χρόνια μετά την αποφοίτηση τους, το 1983 από το Λύκειο Μοιρών, ζούσαν στη «μαγική» αυλή το δικό τους θαύμα.
Τα μάτια έλαμπαν σαν έβλεπαν τους παλιούς συμμαθητές, η όψη γινόταν παιχνιδιάρικη, σχεδόν εφηβική. Τους έβλεπε έτοιμους να αρχίσουν να τρέχουν ως το τέλος της αυλής για να δουν ποιος θα βγει πρώτος ή να κατηφορίσουν ως τα δεντράκια της γωνίας για το … πρώτο τους ραντεβού σε ένα διάλειμμα ή σε μια κενή ώρα.
Τελικά συγκρατήθηκαν περιορίστηκαν στις αγκαλιές και τα φιλιά κι άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά για την τάξη. Εκεί όλα ήταν ίδια: Τα θρανία, ο μαυροπίνακας, ακόμα και οι … καθηγητές!
Μπορεί ο πρώτος επίσημα διορισμένος καθηγητής του σχολείου Σήφης Μαρκογιαννάκης να μην έκανε εκείνη τη μέρα γυμναστική στα αγόρια, ούτε η επίσης γυμνάστρια Μάχη Μαρκογιαννάκη χορό στα κορίτσια.
Οι φιλόλογοι Μαρία Καρδουλάκη και Σήφης Κοσόγλου δε ζήτησαν από τους μαθητές τους να κάνουν χρονική αντικατάσταση σε ένα δύσκολο ρήμα.
Ήταν συγκινημένοι όσο και μαθητές τους.
Οι μαθητές φόρεσαν ως άλλη .. ποδιά τα μπλουζάκια που είχαν ετοιμαστεί για την περίσταση κι άρχισε το μάθημα. Ο καθένας κάθισε στο θρανίο του, μερικοί μαζί με τα παιδιά τους. Τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής μίλησαν για τη γέννηση της ιδέας ανάμεσα σε τρεξίματα και υποχρεώσεις και όσα θα γίνονταν εκείνη τη μέρα.
Δεν μπορούσαν φυσικά να φανταστούν την εξέλιξη! Στα όμορφα σχολικά χρόνια αναφέρθηκε η εκ των συμμαθητών, δημοσιογράφος Μαρία Καλλέργη, σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης.
Μεταξύ άλλων στην ομιλία της ανέφερε : «Βρισκόμαστε τριάντα χρόνια μετά, εδώ στον ίδιο χώρο. Στο κτίριο από όπου ξεκινήσαμε τη ζωή μας. Ο τόπος είναι συμβολικός και μοιραία δημιουργεί συναισθήματα. Ο χρόνος, είναι επίσης συμβολικός: Ιούνιος 1983. Μια από κείνες τις μέρες περάσαμε για τελευταία φορά το κατώφλι αυτού του σχολείου, ως μαθητές, όταν τελειώνοντας τις Πανελλαδικές ανοίγαμε τα φτερά μας για να κατακτήσουμε τη ζωή.
Μα εκείνο που κυριαρχεί, είναι τα μάτια που βλέπω γύρω μου. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Η λάμψη ευτυχώς δεν έφυγε από τα μάτια κανενός μας όπως και η διάθεση για όλο καλύτερα πράγματα από την ψυχή μας.
Κι ας πέρασαν τριάντα χρόνια. Είμαστε στον Ιούνιο του 2013 έχοντας διαγράψει πολλές προσωπικές διαδρομές με δυσκολίες, επιτυχίες, ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές. Τελικά αυτό δεν είναι η ζωή;»
Σύντομο χαιρετισμό απεύθυναν και οι καθηγητές δυσκολευόμενοι στα αλήθεια να πιστέψουν ότι αυτοί που έφυγαν από τα «χέρια τους» άγουρα κορίτσια και αμούστακα παλικαράκια ήταν η παρέα των μεσόκοπων που κατά τη διάρκεια του … μαθήματος κατά την παλιά καλή τους συνήθεια μαζεύτηκαν στη … γαλαρία.
Αν το κλίμα στο σχολείο ήταν φορτισμένο εκείνο που ακολούθησε φαινόταν εξοντωτικό!
Μετά την κατανάλωση εκλεκτών εδεσμάτων στην ταβέρνα «Όαση» στα Καπαριανά όλοι με τη συνοδεία εκλεκτής ορχήστρας ανέβηκαν στην πίστα. Εκεί πραγματικά απέδειξαν όλοι, μαθητές και καθηγητές, ότι τελικά δεν πέρασε μια μέρα!
Με κέφι και αντοχές 18άρηδων διασκέδαζαν ασταμάτητα ώσπου έπεσε το φως της νύχτας.
Το νέο ραντεβού δόθηκε για την επόμενη δεκαετία. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη συμβολή στην επιτυχία της διοργάνωσης των φιλολόγων-συμμαθητριών Μαρίας Μανασσάκη και Μαρίας Παπαδάκη καθώς και των μελών της οργανωτικής επιτροπής Γιώργου Νιθαυριανάκη, Ανταλκίδα Μαρκογιαννάκη, Μανόλη Παπαδοσπυριδάκη, Γιάννη Νικολακάκη, Χριστόφορου Κουνδουράκη και Μαρίας Καλλλέργη όπως επίσης και του γυμναστή- φωτογράφου (συζύγου συμμαθήτριας) Γιάννη Φραγκιαδάκη.
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σεισμός 5,7 Ρίχτερ στην Αργεντινή
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κοέλιο: Δεν παραιτούμαι και δεν εγκαταλείπω τη χώρα μου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
