2013-07-05 13:25:06
Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
Φωτογραφίες από το αρχείο του.
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από τότε που η Κατερίνα Βασιλάκου «έφυγε» από κοντά μας… Ηταν 4 Ιουλίου του 2001.
Μερικούς μήνες πριν είχε καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής της… Να αποκτήσει μια θεατρική στέγη, το θέατρο που έφερε το όνομα της στον Κεραμεικό.. «Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» εκεί στην οδό Προφήτου Δανιήλ και Πλαταιών, σε μια γειτονιά εγκαταλελειμμένη από Δήμο και Πολιτεία, με πολλούς λαθρομετανάστες από κάθε γωνιά της γης Στην σκηνή αυτού του θεάτρου έπαιξε για δυο μήνες μόνο Μετά «έφυγε» Είχε περάσει πολλά η Κατερίνα, είχε κουραστεί πολύ, για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της… Αλλά δεν πρόλαβε να το ζήσει…
Πέρασα μαζί της τα τελευταία οκτώ χρόνια της, σαν διευθυντής του θιάσου της – τι διευθυντής δηλαδή, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, όπως εμείς κάναμε εκείνα τα χρόνια στο θέατρο…
Την αγάπησα πολύ την Κατερίνα…
Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος – το ίδιο και εγώ – αλλά.. «κολλήσαμε», κάναμε τα ίδια όνειρα, που όμως δεν προλάβαμε να τα ζήσουμε μαζί..
«Εφυγε» και μαζί της έφυγα και εγώ – για πάντα, έλεγα – από το θέατρο…
Η Κατερίνα σε μία από τις τελευταίες φωτογραφίες της.
Και λέω «έλεγα», γιατί τώρα τελευταία αποφάσισα σ ένα δικό μου χώρο να φτιάξω –παρά τις οικονομικές δυσκολίες που όλοι ζούμε - ένα μικρό θεατράκι 70-80 θέσεων που θα του δώσω το όνομα της Κατερίνας.. «Θέατρο Κατερίνα» όπου νέα κυρίως παιδιά θα κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Τα νέα παιδιά του θεάτρου που ήταν η μεγάλη αδυναμία της Κατερίνας..
Κάποιοι που έχουν στα χέρια τους τα τελευταία δώδεκα χρόνια το θέατρο της, το «θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» δεν σεβάστηκαν το όνομα της και την 40χρονη πορεία της..
Ονόμασαν το θέατρο – σκέτο – «Βασιλάκου», έβγαλαν τις φωτογραφίες της από τον χώρο, δεν έκαναν τίποτα για να τιμήσουν την μνήμη της...
Αν μπορούσαν – δεν μπορούν – θα είχαν διαγράψει και το «Βασιλάκου»..
Δεν πειράζει, ο...«Θεός» του θεάτρου τιμωρεί πάντα!…
Η Κατερίνα σε λίγο θα έχει και πάλι την δική της «γωνιά», στο χώρο που χρόνια πριν κάναμε τις πρόβες της «Δόνας Ροζίτας» της.. Σ αυτό τον χώρο τα νέα παιδιά θα μαθαίνουν για εκείνη και για την πορεία της στο θέατρο…
Εκεί θα την θυμόμαστε όπως της αξίζει…
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια έχω γράψει πολλές φορές για την Κατερίνα..
Οποιος θέλει μπορεί να δει κάποια κείμενα:
-Κατερίνα Βασιλάκου. 10 χρόνια μετά
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ… Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια.
-Κατερίνα Βασιλάκου. 11 χρόνια "μετά"
Ο Θανάσης σε κάποια ταινία.
Στην φετεινή «επέτειο» των δώδεκα χρόνων από το «φευγιό» της, σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια για τον αγαπημένο σύντροφο της, στη ζωή και στο θέατρο, τον ηθοποιό Θανάση Μυλωνά..
Ο Θανάσης γεννήθηκε στο Μπογιάτι Αττικής το 1938. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης».
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1958 στο έργο του Γκολντόνι «Λοκαντιέρα».
Συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς θιάσους, ενώ από το 1959 έπαιξε σε 50 περίπου ταινίες όπως:
«Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ» [1959],
«Εγκλημα στα παρασκήνια» [1960],
«Εφιάλτης» [1961],
«Συνοικία το όνειρο» [1961]
«Ο βασιλιάς της γκάφας» [1962],
«Της κακομοίρας» [1963],
«Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του» [1964],
«Ενας μάγκας στα σαλόνια» [1969],
«Ο παραμυθάς» [1969],
«Οι γενναίοι του βορρά» [1970],
«Αέρα,αέρα!» [1972],
«Τα παιδιά του κρόνου» [1985],
«Η φανέλα με το 9» [1988] κα.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον χειμώνα 1966-1967 στο θέατρο «Μπουρνέλλη» στο θίασο της κας Κατερίνα [Ανδρεάδη] στην κωμωδία των Μος Χάρτ - Τζ. Κάουφμαν «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου».
Τρία χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1970 θα ενώσουν την ζωή τους στον Αγιο Γεώργιο της Κυψέλης και τέσσερα χρόνια μετά θα αποκτήσουν την Ελένη τους.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης σε σκηνή από το έργο «Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ». Πρώτη θιασαρχική δουλειά τους το 1969 στην Θεσσαλονίκη.
Από το 1969 έως το 1972 η Κατερίνα και ο Θανάσης θέλοντας να ορίζουν την τύχη τους, κάνουν τον πρώτο δικό τους θίασο και παρουσιάζουν στην Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία τα έργα:
«Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ» των Γκούντριχ - Χάκετ,
«Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον,
«Το πρώτο χάδι» του Τεν.Ουίλλιαμς,
«Γεύση από μέλι» της Σίλα Ντελάνυ που παρουσιάζουν και στην Αθήνα στο θέατρο «Χατζηχρήστου».
Αν και η Κατερίνα τότε ήταν ήδη γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή από τις πρώτες κιόλας ταινίες της - κυρίως στο πλευρό του Νίκου Ξανθόπουλου - δεν πήγε στην επαρχία να εξαργυρώσει την δόξα του σινεμά με «εύκολα» εργάκια, όπως θα έκαναν σήμερα κάποια… «αστεράκια» της τηλεόρασης..
«Αποτέλεσμα; Παταγώδης αποτυχία», έλεγε η Κατερίνα σε κάποια συνέντευξη της,…
«Τι φταίει ο κόσμος; Εμείς τον μάθαμε να θέλει να βλέπει άλλα πράγματα. Ερχονταν να με δούνε όπως με ήξεραν στο «Μάνα γιατί με γέννησες» ή σε κάτι τέτοιο τέλος πάντων και φυσικά δεν με αναγνώριζαν !!…»
Από το 1975 έως το 1982 η Κατερίνα Βασιλάκου και ο Θανάσης Μυλωνάς συγκροτούν τον δεύτερο θίασο τους και παρουσιάζουν στα θέατρα «Αλάμπρα» και «Ορβο» τα έργα:
«Μαίρη Ρόζ» του Τζέιμς Μπάρυ,
«Η Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» σε διασκευή Γιώργου Σκούρτη,
«Οι εχθροί» του Γκόρκυ,
«Ανθρώπινες σχέσεις» του Αντριου Ντέιβις.
Μεγάλη επιτυχία τους «Οι Μικροαστοί» του Γκόρκυ που παίχτηκε για δύο σαιζόν [1976-1979] στην «Αλάμπρα» γεγονός σπάνιο γιά την εποχή.
Στο θέατρο «Λουζιτάνια» και σε περιοδεία παρουσίασαν τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα.
Τελευταία κοινή θεατρική εμφάνιση τους ο «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα στο θέατρο «Λυκαβηττού» το 1982.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης σε μια σκηνή από την ταινία «Όλα και τη ζωή μου ακόμα» [1963]. Σε μία ακόμα ταινία έπαιξαν μαζί.[«Δεν πουλάω την καρδιά μου» το 1966 ]
Προς το τέλος του 1987 αρρώστησε ο Θανάσης και η Κατερίνα έμεινε μακριά από το θέατρο και κοντά του για δύο χρόνια.
Ο Θανάσης νικημένος από τον καρκίνο έφυγε στις 4 Ιανουαρίου του 1989 σε ηλικία 51 χρόνων αφήνοντας πίσω την Κατερίνα και την 14χρονη κόρη τους Ελένη...
«Ζω για το θέατρο!» θα πει η Κατερίνα σε συνέντευξη της στην «Μεσημβρινή» το 1990 και θα γυρίσει στο θέατρο.
Αυτή την φορά όμως είναι μόνη της και πολλά.. «αγκάθια» θα βρεθούν στο δρόμο της..
Πρώτη φορά μόνη στο χώρο του θεάτρου που σιγά-σιγά είχε αρχίσει να αλλάζει…Που τα «θηρία» άρχισαν να κυριαρχούν…
Στο έντυπο-πρόγραμμα της τελευταίας παράστασης που έπαιξε το 2000 στο θέατρο της, η Κατερίνα γράφει για τον Θανάση…
«Ο Θανάσης ο άντρας μου, ο σύντροφος μου, ο συνεργάτης μου…Δεν θέλω πολλά να πω δεν μου χρειάζονται. Απλώς του στέλνω μήνυμα πως πολύ μας λείπει. Της κόρης του, των δικών του, των φίλων του και της σκηνής που σε κάθε θέατρο μαζί τη δοκιμάζαμε…Δροσιά εκεί που είσαι…Εγώ ξέρω πια πως θα μου λείπεις πάντα!…»
Σκηνή από το έργο του Γιώργου Σκούρτη «Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» στο θέατρο «Αλάμπρα» το 1978-1979.
4 Ιουλίου 2001 η Κατερίνα «έφυγε» από κοντά μας…
Πήγε να συναντήσει τον Θανάσης της, δώδεκα χρόνια μετά το δικό του φευγιό…
Ας τους θυμόμαστε που και που τους ηθοποιούς που μας κράτησαν κάποια στιγμή συντροφιά μέσα από τα έργα που έπαιξαν και μας πρόσφεραν….
Δυό σαιζόν «Μικροαστοί» του Γκόρκυ στην «Αλάμπρα» [ 1976-1979]
epirus-ellas.gr
Φωτογραφίες από το αρχείο του.
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από τότε που η Κατερίνα Βασιλάκου «έφυγε» από κοντά μας… Ηταν 4 Ιουλίου του 2001.
Μερικούς μήνες πριν είχε καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής της… Να αποκτήσει μια θεατρική στέγη, το θέατρο που έφερε το όνομα της στον Κεραμεικό.. «Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» εκεί στην οδό Προφήτου Δανιήλ και Πλαταιών, σε μια γειτονιά εγκαταλελειμμένη από Δήμο και Πολιτεία, με πολλούς λαθρομετανάστες από κάθε γωνιά της γης Στην σκηνή αυτού του θεάτρου έπαιξε για δυο μήνες μόνο Μετά «έφυγε» Είχε περάσει πολλά η Κατερίνα, είχε κουραστεί πολύ, για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της… Αλλά δεν πρόλαβε να το ζήσει…
Πέρασα μαζί της τα τελευταία οκτώ χρόνια της, σαν διευθυντής του θιάσου της – τι διευθυντής δηλαδή, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, όπως εμείς κάναμε εκείνα τα χρόνια στο θέατρο…
Την αγάπησα πολύ την Κατερίνα…
Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος – το ίδιο και εγώ – αλλά.. «κολλήσαμε», κάναμε τα ίδια όνειρα, που όμως δεν προλάβαμε να τα ζήσουμε μαζί..
«Εφυγε» και μαζί της έφυγα και εγώ – για πάντα, έλεγα – από το θέατρο…
Η Κατερίνα σε μία από τις τελευταίες φωτογραφίες της.
Και λέω «έλεγα», γιατί τώρα τελευταία αποφάσισα σ ένα δικό μου χώρο να φτιάξω –παρά τις οικονομικές δυσκολίες που όλοι ζούμε - ένα μικρό θεατράκι 70-80 θέσεων που θα του δώσω το όνομα της Κατερίνας.. «Θέατρο Κατερίνα» όπου νέα κυρίως παιδιά θα κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Τα νέα παιδιά του θεάτρου που ήταν η μεγάλη αδυναμία της Κατερίνας..
Κάποιοι που έχουν στα χέρια τους τα τελευταία δώδεκα χρόνια το θέατρο της, το «θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» δεν σεβάστηκαν το όνομα της και την 40χρονη πορεία της..
Ονόμασαν το θέατρο – σκέτο – «Βασιλάκου», έβγαλαν τις φωτογραφίες της από τον χώρο, δεν έκαναν τίποτα για να τιμήσουν την μνήμη της...
Αν μπορούσαν – δεν μπορούν – θα είχαν διαγράψει και το «Βασιλάκου»..
Δεν πειράζει, ο...«Θεός» του θεάτρου τιμωρεί πάντα!…
Η Κατερίνα σε λίγο θα έχει και πάλι την δική της «γωνιά», στο χώρο που χρόνια πριν κάναμε τις πρόβες της «Δόνας Ροζίτας» της.. Σ αυτό τον χώρο τα νέα παιδιά θα μαθαίνουν για εκείνη και για την πορεία της στο θέατρο…
Εκεί θα την θυμόμαστε όπως της αξίζει…
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια έχω γράψει πολλές φορές για την Κατερίνα..
Οποιος θέλει μπορεί να δει κάποια κείμενα:
-Κατερίνα Βασιλάκου. 10 χρόνια μετά
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ… Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια.
-Κατερίνα Βασιλάκου. 11 χρόνια "μετά"
Ο Θανάσης σε κάποια ταινία.
Στην φετεινή «επέτειο» των δώδεκα χρόνων από το «φευγιό» της, σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια για τον αγαπημένο σύντροφο της, στη ζωή και στο θέατρο, τον ηθοποιό Θανάση Μυλωνά..
Ο Θανάσης γεννήθηκε στο Μπογιάτι Αττικής το 1938. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης».
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1958 στο έργο του Γκολντόνι «Λοκαντιέρα».
Συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς θιάσους, ενώ από το 1959 έπαιξε σε 50 περίπου ταινίες όπως:
«Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ» [1959],
«Εγκλημα στα παρασκήνια» [1960],
«Εφιάλτης» [1961],
«Συνοικία το όνειρο» [1961]
«Ο βασιλιάς της γκάφας» [1962],
«Της κακομοίρας» [1963],
«Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του» [1964],
«Ενας μάγκας στα σαλόνια» [1969],
«Ο παραμυθάς» [1969],
«Οι γενναίοι του βορρά» [1970],
«Αέρα,αέρα!» [1972],
«Τα παιδιά του κρόνου» [1985],
«Η φανέλα με το 9» [1988] κα.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον χειμώνα 1966-1967 στο θέατρο «Μπουρνέλλη» στο θίασο της κας Κατερίνα [Ανδρεάδη] στην κωμωδία των Μος Χάρτ - Τζ. Κάουφμαν «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου».
Τρία χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1970 θα ενώσουν την ζωή τους στον Αγιο Γεώργιο της Κυψέλης και τέσσερα χρόνια μετά θα αποκτήσουν την Ελένη τους.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης σε σκηνή από το έργο «Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ». Πρώτη θιασαρχική δουλειά τους το 1969 στην Θεσσαλονίκη.
Από το 1969 έως το 1972 η Κατερίνα και ο Θανάσης θέλοντας να ορίζουν την τύχη τους, κάνουν τον πρώτο δικό τους θίασο και παρουσιάζουν στην Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία τα έργα:
«Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ» των Γκούντριχ - Χάκετ,
«Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον,
«Το πρώτο χάδι» του Τεν.Ουίλλιαμς,
«Γεύση από μέλι» της Σίλα Ντελάνυ που παρουσιάζουν και στην Αθήνα στο θέατρο «Χατζηχρήστου».
Αν και η Κατερίνα τότε ήταν ήδη γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή από τις πρώτες κιόλας ταινίες της - κυρίως στο πλευρό του Νίκου Ξανθόπουλου - δεν πήγε στην επαρχία να εξαργυρώσει την δόξα του σινεμά με «εύκολα» εργάκια, όπως θα έκαναν σήμερα κάποια… «αστεράκια» της τηλεόρασης..
«Αποτέλεσμα; Παταγώδης αποτυχία», έλεγε η Κατερίνα σε κάποια συνέντευξη της,…
«Τι φταίει ο κόσμος; Εμείς τον μάθαμε να θέλει να βλέπει άλλα πράγματα. Ερχονταν να με δούνε όπως με ήξεραν στο «Μάνα γιατί με γέννησες» ή σε κάτι τέτοιο τέλος πάντων και φυσικά δεν με αναγνώριζαν !!…»
Από το 1975 έως το 1982 η Κατερίνα Βασιλάκου και ο Θανάσης Μυλωνάς συγκροτούν τον δεύτερο θίασο τους και παρουσιάζουν στα θέατρα «Αλάμπρα» και «Ορβο» τα έργα:
«Μαίρη Ρόζ» του Τζέιμς Μπάρυ,
«Η Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» σε διασκευή Γιώργου Σκούρτη,
«Οι εχθροί» του Γκόρκυ,
«Ανθρώπινες σχέσεις» του Αντριου Ντέιβις.
Μεγάλη επιτυχία τους «Οι Μικροαστοί» του Γκόρκυ που παίχτηκε για δύο σαιζόν [1976-1979] στην «Αλάμπρα» γεγονός σπάνιο γιά την εποχή.
Στο θέατρο «Λουζιτάνια» και σε περιοδεία παρουσίασαν τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα.
Τελευταία κοινή θεατρική εμφάνιση τους ο «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα στο θέατρο «Λυκαβηττού» το 1982.
Η Κατερίνα και ο Θανάσης σε μια σκηνή από την ταινία «Όλα και τη ζωή μου ακόμα» [1963]. Σε μία ακόμα ταινία έπαιξαν μαζί.[«Δεν πουλάω την καρδιά μου» το 1966 ]
Προς το τέλος του 1987 αρρώστησε ο Θανάσης και η Κατερίνα έμεινε μακριά από το θέατρο και κοντά του για δύο χρόνια.
Ο Θανάσης νικημένος από τον καρκίνο έφυγε στις 4 Ιανουαρίου του 1989 σε ηλικία 51 χρόνων αφήνοντας πίσω την Κατερίνα και την 14χρονη κόρη τους Ελένη...
«Ζω για το θέατρο!» θα πει η Κατερίνα σε συνέντευξη της στην «Μεσημβρινή» το 1990 και θα γυρίσει στο θέατρο.
Αυτή την φορά όμως είναι μόνη της και πολλά.. «αγκάθια» θα βρεθούν στο δρόμο της..
Πρώτη φορά μόνη στο χώρο του θεάτρου που σιγά-σιγά είχε αρχίσει να αλλάζει…Που τα «θηρία» άρχισαν να κυριαρχούν…
Στο έντυπο-πρόγραμμα της τελευταίας παράστασης που έπαιξε το 2000 στο θέατρο της, η Κατερίνα γράφει για τον Θανάση…
«Ο Θανάσης ο άντρας μου, ο σύντροφος μου, ο συνεργάτης μου…Δεν θέλω πολλά να πω δεν μου χρειάζονται. Απλώς του στέλνω μήνυμα πως πολύ μας λείπει. Της κόρης του, των δικών του, των φίλων του και της σκηνής που σε κάθε θέατρο μαζί τη δοκιμάζαμε…Δροσιά εκεί που είσαι…Εγώ ξέρω πια πως θα μου λείπεις πάντα!…»
Σκηνή από το έργο του Γιώργου Σκούρτη «Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» στο θέατρο «Αλάμπρα» το 1978-1979.
4 Ιουλίου 2001 η Κατερίνα «έφυγε» από κοντά μας…
Πήγε να συναντήσει τον Θανάσης της, δώδεκα χρόνια μετά το δικό του φευγιό…
Ας τους θυμόμαστε που και που τους ηθοποιούς που μας κράτησαν κάποια στιγμή συντροφιά μέσα από τα έργα που έπαιξαν και μας πρόσφεραν….
Δυό σαιζόν «Μικροαστοί» του Γκόρκυ στην «Αλάμπρα» [ 1976-1979]
epirus-ellas.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι πρότεινε ο Κουρής στους εργαζόμενους του ALTER
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
