2013-07-05 14:37:04
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Έκανα τη συνηθισμένη βόλτα στη γειτονιά μου.
Η εικόνα ίδια. Κόσμος λίγος ως κανένας στα μαγαζιά, οι μαγαζάτορες στις πόρτες να «κόβουν κίνηση», γενικά η εμπορική ζωή στο ναδίρ.
Τα όποια νέα ακούω αφορούν κάποιο γνωστό που μπήκε στην ανεργία, κάποιον επαγγελματία, έμπορο ή βιοτέχνη που έβαλε λουκέτο στο μαγαζί του, ή που μπήκε φυλακή για αδυναμία πληρωμής οφειλών του στο Δημόσιο, και γενικά, τέτοια είναι τα νέα που «κυριαρχούν». Τυχόν ειδήσεις ότι κάποιος γνωστός βρήκε δουλειά, ή ότι κάποια επιχείρηση πηγαίνει καλά, μας γεμίζουν χαρά μα και αμφιβολία, διότι το καλό νέο είναι πια ύποπτο, μπας και κρύβει καμία ιδιοτέλεια ή είναι απλά μια προσπάθεια απόκρυψης της «αρρώστιας» ή και απλή προπαγάνδα.
Φέρνω στο νου μου, τούτες τις μέρες της «ανασυγκρότησης» των δομών του κράτους και της οικονομίας μας, σύμφωνα πάντα με τη καθοδήγηση των «ευλογημένων» Μνημονίων, εικόνες παλιότερων ημερών και εποχών.
Φέρνω στο νου μου, τις μέρες εκείνες, που χαρακτηρίστηκαν σαν ημέρες «τεμπελιάς» και «οκνηρίας» ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης οικονομίας.
Α, εκείνες οι μέρες που τεμπελιάζαμε!
Τότε, περνώντας απ’ τους ίδιους αυτούς δρόμους που σήμερα είναι έρημοι από οικονομική και εμπορική δραστηριότητα μα και από ανθρώπους, τι έβλεπα τότε;
Κόσμο! Πολύ κόσμο!
Όχι! Δεν ήταν καθισμένοι στα πεζούλια και ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια με πλατύγυρα σομπρέρο καπνίζοντας αρειμανίως και απλά, να μη κάνουν τίποτα!
Ήταν καταναλωτές, που έμπαιναν και έβγαιναν στα καταστήματα κρατώντας τσάντες με ψώνια, ήταν φορτηγά και επαγγελματικά αυτοκίνητα που φόρτωναν και ξεφόρτωναν εμπορεύματα, ήταν κόσμος που ήταν έξω για δουλειές, ήταν έμποροι όχι στις πόρτες των καταστημάτων τους κόβοντας νωχελικά κίνηση από απραξία, μα χωμένοι μέσα στα μαγαζιά τους εξυπηρετώντας πελάτες, επαγγελματίες που πήγαιναν σε επαγγελματικά ραντεβού, γενικά αυτή ήταν η εικόνα. Και στα καφενεία, τις εργάσιμες ώρες της μέρας, ναι, ήταν κατά κανόνα οι συνταξιούχοι, άντε και τίποτα εργαζόμενοι που βιαστικά κάθονταν να πιουν ένα καφέ, ή κάποιοι που προτίμησαν να μιλήσουν για μια επαγγελματική τους υπόθεση στο καφέ. Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, επαγγελματικά ή ιδιωτικά, που όμως πολλά κι από αυτά τα τελευταία, ήταν έξω για λόγους επαγγελματικούς. Στο Ρέντη, στα πρακτορεία, το αδιαχώρητο.
Και φυσικά, την ίδια στιγμή, ήταν αυτός ο ίδιος ο λαός, αυτή η ίδια κοινωνία, αυτή η ίδια η οικονομία, που έλεγε πως τα πράγματα δεν είναι όπως θάπρεπε κι ότι θάπρεπε να ήταν καλύτερα οργανωμένα και να διαχειρίζονται καλύτερα, και ζητούσε από την Πολιτεία πιο αποτελεσματική διοίκηση των κρατικών και δημόσιων πραγμάτων.
Όμως αυτό, είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που εδώ περιγράφω. Αυτό έχει να κάνει με τις ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος εξουσίας και όχι ενός λαού, ο οποίος έχει άλλες ευθύνες για τα δημόσια πράγματα, όχι όμως την ευθύνη –και αντικειμενικά : ούτε τη δυνατότητα- της καθημερινής διαχείρισής τους.
Εκείνες τις μέρες εγώ έβλεπα, μα, καθώς φαίνεται, τις έβλεπα μόνο εγώ! Διότι άλλοι ισχυρίζονται ότι έβλεπαν ένα εσμό από τεμπελόσκυλα να σουλατσάρουν τις εργάσιμες ώρες κα μέρες στους δρόμους, αποχαυνωμένους από το ρεμπελιό που τους είχε κυριέψει.
Ίσως νάναι κι έτσι.
Ίσως να είμαι εγώ, που δεν θυμάμαι καλά, ή που δεν ερμήνευα σωστά τα όσα έβλεπα.
Ίσως, να ήταν όλα αυτά, μια οφθαλμαπάτη.
Όμως, μάλλον αλλού βρίσκονταν η οφθαλμαπάτη : όχι στο πλήρωμα του πλοίου, μα στην ηγεσία του καραβιού. Αν κάτι κοιμόταν ή ήταν ανίκανο να αντιδράσει σε ένα κίνδυνο που ήταν ορατός από το ύψος της γέφυρας του πλοίου, όχι όμως και από το επίπεδο του καμαρότου, ήταν η ηγετική ομάδα των ανώτερων αξιωματικών που διεύθυναν το πλοίο.
Tromaktiko
Έκανα τη συνηθισμένη βόλτα στη γειτονιά μου.
Η εικόνα ίδια. Κόσμος λίγος ως κανένας στα μαγαζιά, οι μαγαζάτορες στις πόρτες να «κόβουν κίνηση», γενικά η εμπορική ζωή στο ναδίρ.
Τα όποια νέα ακούω αφορούν κάποιο γνωστό που μπήκε στην ανεργία, κάποιον επαγγελματία, έμπορο ή βιοτέχνη που έβαλε λουκέτο στο μαγαζί του, ή που μπήκε φυλακή για αδυναμία πληρωμής οφειλών του στο Δημόσιο, και γενικά, τέτοια είναι τα νέα που «κυριαρχούν». Τυχόν ειδήσεις ότι κάποιος γνωστός βρήκε δουλειά, ή ότι κάποια επιχείρηση πηγαίνει καλά, μας γεμίζουν χαρά μα και αμφιβολία, διότι το καλό νέο είναι πια ύποπτο, μπας και κρύβει καμία ιδιοτέλεια ή είναι απλά μια προσπάθεια απόκρυψης της «αρρώστιας» ή και απλή προπαγάνδα.
Φέρνω στο νου μου, τούτες τις μέρες της «ανασυγκρότησης» των δομών του κράτους και της οικονομίας μας, σύμφωνα πάντα με τη καθοδήγηση των «ευλογημένων» Μνημονίων, εικόνες παλιότερων ημερών και εποχών.
Φέρνω στο νου μου, τις μέρες εκείνες, που χαρακτηρίστηκαν σαν ημέρες «τεμπελιάς» και «οκνηρίας» ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης οικονομίας.
Α, εκείνες οι μέρες που τεμπελιάζαμε!
Τότε, περνώντας απ’ τους ίδιους αυτούς δρόμους που σήμερα είναι έρημοι από οικονομική και εμπορική δραστηριότητα μα και από ανθρώπους, τι έβλεπα τότε;
Κόσμο! Πολύ κόσμο!
Όχι! Δεν ήταν καθισμένοι στα πεζούλια και ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια με πλατύγυρα σομπρέρο καπνίζοντας αρειμανίως και απλά, να μη κάνουν τίποτα!
Ήταν καταναλωτές, που έμπαιναν και έβγαιναν στα καταστήματα κρατώντας τσάντες με ψώνια, ήταν φορτηγά και επαγγελματικά αυτοκίνητα που φόρτωναν και ξεφόρτωναν εμπορεύματα, ήταν κόσμος που ήταν έξω για δουλειές, ήταν έμποροι όχι στις πόρτες των καταστημάτων τους κόβοντας νωχελικά κίνηση από απραξία, μα χωμένοι μέσα στα μαγαζιά τους εξυπηρετώντας πελάτες, επαγγελματίες που πήγαιναν σε επαγγελματικά ραντεβού, γενικά αυτή ήταν η εικόνα. Και στα καφενεία, τις εργάσιμες ώρες της μέρας, ναι, ήταν κατά κανόνα οι συνταξιούχοι, άντε και τίποτα εργαζόμενοι που βιαστικά κάθονταν να πιουν ένα καφέ, ή κάποιοι που προτίμησαν να μιλήσουν για μια επαγγελματική τους υπόθεση στο καφέ. Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, επαγγελματικά ή ιδιωτικά, που όμως πολλά κι από αυτά τα τελευταία, ήταν έξω για λόγους επαγγελματικούς. Στο Ρέντη, στα πρακτορεία, το αδιαχώρητο.
Και φυσικά, την ίδια στιγμή, ήταν αυτός ο ίδιος ο λαός, αυτή η ίδια κοινωνία, αυτή η ίδια η οικονομία, που έλεγε πως τα πράγματα δεν είναι όπως θάπρεπε κι ότι θάπρεπε να ήταν καλύτερα οργανωμένα και να διαχειρίζονται καλύτερα, και ζητούσε από την Πολιτεία πιο αποτελεσματική διοίκηση των κρατικών και δημόσιων πραγμάτων.
Όμως αυτό, είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που εδώ περιγράφω. Αυτό έχει να κάνει με τις ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος εξουσίας και όχι ενός λαού, ο οποίος έχει άλλες ευθύνες για τα δημόσια πράγματα, όχι όμως την ευθύνη –και αντικειμενικά : ούτε τη δυνατότητα- της καθημερινής διαχείρισής τους.
Εκείνες τις μέρες εγώ έβλεπα, μα, καθώς φαίνεται, τις έβλεπα μόνο εγώ! Διότι άλλοι ισχυρίζονται ότι έβλεπαν ένα εσμό από τεμπελόσκυλα να σουλατσάρουν τις εργάσιμες ώρες κα μέρες στους δρόμους, αποχαυνωμένους από το ρεμπελιό που τους είχε κυριέψει.
Ίσως νάναι κι έτσι.
Ίσως να είμαι εγώ, που δεν θυμάμαι καλά, ή που δεν ερμήνευα σωστά τα όσα έβλεπα.
Ίσως, να ήταν όλα αυτά, μια οφθαλμαπάτη.
Όμως, μάλλον αλλού βρίσκονταν η οφθαλμαπάτη : όχι στο πλήρωμα του πλοίου, μα στην ηγεσία του καραβιού. Αν κάτι κοιμόταν ή ήταν ανίκανο να αντιδράσει σε ένα κίνδυνο που ήταν ορατός από το ύψος της γέφυρας του πλοίου, όχι όμως και από το επίπεδο του καμαρότου, ήταν η ηγετική ομάδα των ανώτερων αξιωματικών που διεύθυναν το πλοίο.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΕΙΚ 5-7-2013
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εντολή Εισαγγελέα για την offshore του Π. Καμμένου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
