2013-07-07 09:02:08
Εκείνα τα χρόνια δεν τ' αλλάζει κανείς υποστηρικτής, φίλος ή οπαδός του ΑΡΗ.
Δεν είναι καιρός βέβαια να αναπολούμε και να ζούμε με το παρελθόν, όμως ο ΑΡΗΣ, αυτός ο Μέγας Σύλλογος της Βορείου
Ελλάδος, συμπληρώνει τα 100 του χρόνια.
Άποψη μου είναι πως οι εορτασμοί ξεκίνησαν με την τιμή που έγινε στο Νίκο Γκάλη.
Από την άλλη μεριά περιμένω κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι να τιμηθούν άνθρωποι που τίμησαν τα χρώματα του και στα υπόλοιπα αθλήματα. Δεν προτρέχω, αλλά σίγουρα περιμένω πολλά.
Γνωστό είναι πως οι καιροί λέγονται άνετα χαλεποί και δύσμοιροι, αλλά ως Έλληνες που είμαστε αντέχουμε τα πάντα.
Φτώχεια, διχασμούς, διχόνοιες, διαιρέσεις κι αντιθέσεις, παράπονα, κακεντρεχή σχόλια, σκληρές κριτικές, απόψεις από τον καθένα και επί παντός επιστητού και άλλα πολλά ακόμα.
Σήμερα θυμηθήκαμε λέει την κατάκτηση του Ευρωπαικού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου.
Όλα σωστά, όλα ωραία. Ως Έλληνες πανηγυρίσαμε, χαρήκαμε κτλ. Γυρίσαμε πάλι στην κακομοιριά μας και στο σύστημα που θέλει τον ισχυρό, στο πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο να κατακτά τα πάντα με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.
Εμείς οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ, απ' άκρο σ' άκρο του πλανήτη αυτού που λέγεται Γη, ένα πράγμα μας κάνει να αισθανόμαστε μουδιασμένοι, μεθυσμένοι και χαρούμενοι. Ο ΑΡΗΣ!!!
Θυμάστε εκεί στο "σκέπαστρο" Καμπάνη; Εκεί στα τσιμέντα της Θύρας 1 και της Θύρας 3; Εκεί που η ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ μας έπαιζε στο ίδιο ακριβώς ύψος με την κερκίδα;
Αν και μόλις 30 ετών, θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι που με πήγε ο "τρανός". Ένας ΑΡΕΙΑΝΟΣ από τους λίγους.
Από αυτούς που σε κάνουν να θεωρείς πως για να γίνεις με τον ΑΡΗ, πρέπει να του πάρεις την άδεια.
Άλλης πάστας άνθρωποι οι παλιοί. Δεν μπορείς να τους πεις κουβέντα για τον ΑΡΗ.
Σου μιλάνε για τον Αλέκο, τον "Κωστάκη", Τον "Τάπα", τον "Ρίγκο", το Χρηστίδη και τον Γκαντίνα, Τον Κωνσταντινίδη, τον Σεμερτζή και τους άλλους πολεμιστές του Θεού. Σκέτη ανατριχίλα.
Να κάθεσαι ν' ακούς ιστορίες για τις παλιές ρομαντικές εποχές. Ακόμα κι αν χάρηκαν μόλις έναν τίτλο αυτό δεν τους στερούσε το δικαίωμα να νιώθουν περήφανοι.
Για τους ίδιους λόγους πρέπει να μάθουμε να είμαστε κι εμείς κάθε στιγμή.
Θυμάμαι λοιπόν ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. ΧΑΡΙΛΑΟΥ. Άλλη φάση.
Πήγαμε κάτω από το "σκέπαστρο". "Έλα" μου λέει να δεις τους παλιούς. Μπαίνουμε μέσα και ξεκινά να χαιρετά έναν, έναν, τον Αλεκάρα, τον Καπερνέκα, τον Παναγούλια και το φίλο του τον Παπαφλωράτο. Κοντά στα 10 μου χρόνια εγώ, ρωτάω, "ποιοι είναι αυτοί;"
Άρχισε να μου λέει ιστορίες και γεγονότα που μόνο να συγκλονίσουν μπορούν.
Μεγαλώνοντας έβλεπα ένα σύλλογο να μην μπορεί να βρει ρότα και προορισμό. Στόχους και πορεία προς το μεγαλείο.
Δεν με πείραζε ουδόλως. Μου έφτανε να μπαίνω μέσα και να "γεμίζω" από την κορφή ως τα νύχια. Έτσι είμαστε οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ. Έτσι μάθαμε.
Δεν έχει να κάνει με καμία ηττοπάθεια και με καμία μικρότητα. Έχει να κάνει με το συναίσθημα και το ρομαντισμό.
Αν ήμασταν διαφορετικοί δεν θα ήμασταν ΑΡΗΣ, αλλά κάτι άλλο.
Φέτος έχουμε ξανά δικά μας παλικάρια να φορούν και ν΄αγωνίζονται γι΄αυτό που εμείς πιστεύουμε πως είναι Θεόσταλτο. Πως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
Αν δεν πάω θα πεθάνω ρε παιδί μου πως το λένε;Πόσες φορές είπαμε κι ακούσαμε διπλανούς μας να λένε δεν ασχολούμαι ή δεν ξαναπάω;Εγώ προσωπικά χιλιάδες φορές.
Δεν είναι ναρκωτικό. Είναι η ψυχή μας και χωρίς την ψυχή του δε ζει κανείς.
Αν μας πάρουν την ψυχή μας τελειώσαμε!!!
Βγήκαν λέει τα διαρκείας. Να ρθει ο κόσμος στο γήπεδο.
Μα διερωτώμαι, είναι δυνατόν να λείπω;Από που;Από το σπίτι μου;
Ποιος θ' ανοίγει τα φώτα για να μπούμε μέσα;Ποιος θα φωνάξει για να ζωντανέψει ο τόπος;
Ποιος θα δεχτεί τους μουσαφιραίους;Ποιος θα γλεντήσει με την ομαδάρα μας στις νίκες;Ποιος θα κλάψει μαζί της στις λύπες;
Ποιος θα κλειδώσει όταν φύγουμε;Ποιος θα την προστατεύει;Ποιος θα την αγαπά και θα την μισεί αν όχι εμείς;Ποιος θα είναι εκεί για να φαίνεται ανοιχτό το σπίτι μας;Το γήπεδο μας;Πείτε μου...ΠΟΙΟΣ;
Τη ζωή μου δεν την αφήνω. Δεν ξεχνώ το παρελθόν της, δεν θέλω να μη ζω το παρόν και το μέλλον της. Τέρμα.
Μια ζωή στα τσιμέντα, στο καρεκλάκι, στην κερκίδα, στο "σκέπαστρο" παλιό ή καινούριο, με την ομαδάρα μου, με το κιτρινόμαυρο φόντο. Μόνο στην πόλη του ΘΕΟΥ!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης για το Yellow Poster Gallery
skepastro
Δεν είναι καιρός βέβαια να αναπολούμε και να ζούμε με το παρελθόν, όμως ο ΑΡΗΣ, αυτός ο Μέγας Σύλλογος της Βορείου
Ελλάδος, συμπληρώνει τα 100 του χρόνια.
Άποψη μου είναι πως οι εορτασμοί ξεκίνησαν με την τιμή που έγινε στο Νίκο Γκάλη.
Από την άλλη μεριά περιμένω κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι να τιμηθούν άνθρωποι που τίμησαν τα χρώματα του και στα υπόλοιπα αθλήματα. Δεν προτρέχω, αλλά σίγουρα περιμένω πολλά.
Γνωστό είναι πως οι καιροί λέγονται άνετα χαλεποί και δύσμοιροι, αλλά ως Έλληνες που είμαστε αντέχουμε τα πάντα.
Φτώχεια, διχασμούς, διχόνοιες, διαιρέσεις κι αντιθέσεις, παράπονα, κακεντρεχή σχόλια, σκληρές κριτικές, απόψεις από τον καθένα και επί παντός επιστητού και άλλα πολλά ακόμα.
Σήμερα θυμηθήκαμε λέει την κατάκτηση του Ευρωπαικού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου.
Όλα σωστά, όλα ωραία. Ως Έλληνες πανηγυρίσαμε, χαρήκαμε κτλ. Γυρίσαμε πάλι στην κακομοιριά μας και στο σύστημα που θέλει τον ισχυρό, στο πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο να κατακτά τα πάντα με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.
Εμείς οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ, απ' άκρο σ' άκρο του πλανήτη αυτού που λέγεται Γη, ένα πράγμα μας κάνει να αισθανόμαστε μουδιασμένοι, μεθυσμένοι και χαρούμενοι. Ο ΑΡΗΣ!!!
Θυμάστε εκεί στο "σκέπαστρο" Καμπάνη; Εκεί στα τσιμέντα της Θύρας 1 και της Θύρας 3; Εκεί που η ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ μας έπαιζε στο ίδιο ακριβώς ύψος με την κερκίδα;
Αν και μόλις 30 ετών, θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι που με πήγε ο "τρανός". Ένας ΑΡΕΙΑΝΟΣ από τους λίγους.
Από αυτούς που σε κάνουν να θεωρείς πως για να γίνεις με τον ΑΡΗ, πρέπει να του πάρεις την άδεια.
Άλλης πάστας άνθρωποι οι παλιοί. Δεν μπορείς να τους πεις κουβέντα για τον ΑΡΗ.
Σου μιλάνε για τον Αλέκο, τον "Κωστάκη", Τον "Τάπα", τον "Ρίγκο", το Χρηστίδη και τον Γκαντίνα, Τον Κωνσταντινίδη, τον Σεμερτζή και τους άλλους πολεμιστές του Θεού. Σκέτη ανατριχίλα.
Να κάθεσαι ν' ακούς ιστορίες για τις παλιές ρομαντικές εποχές. Ακόμα κι αν χάρηκαν μόλις έναν τίτλο αυτό δεν τους στερούσε το δικαίωμα να νιώθουν περήφανοι.
Για τους ίδιους λόγους πρέπει να μάθουμε να είμαστε κι εμείς κάθε στιγμή.
Θυμάμαι λοιπόν ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. ΧΑΡΙΛΑΟΥ. Άλλη φάση.
Πήγαμε κάτω από το "σκέπαστρο". "Έλα" μου λέει να δεις τους παλιούς. Μπαίνουμε μέσα και ξεκινά να χαιρετά έναν, έναν, τον Αλεκάρα, τον Καπερνέκα, τον Παναγούλια και το φίλο του τον Παπαφλωράτο. Κοντά στα 10 μου χρόνια εγώ, ρωτάω, "ποιοι είναι αυτοί;"
Άρχισε να μου λέει ιστορίες και γεγονότα που μόνο να συγκλονίσουν μπορούν.
Μεγαλώνοντας έβλεπα ένα σύλλογο να μην μπορεί να βρει ρότα και προορισμό. Στόχους και πορεία προς το μεγαλείο.
Δεν με πείραζε ουδόλως. Μου έφτανε να μπαίνω μέσα και να "γεμίζω" από την κορφή ως τα νύχια. Έτσι είμαστε οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ. Έτσι μάθαμε.
Δεν έχει να κάνει με καμία ηττοπάθεια και με καμία μικρότητα. Έχει να κάνει με το συναίσθημα και το ρομαντισμό.
Αν ήμασταν διαφορετικοί δεν θα ήμασταν ΑΡΗΣ, αλλά κάτι άλλο.
Φέτος έχουμε ξανά δικά μας παλικάρια να φορούν και ν΄αγωνίζονται γι΄αυτό που εμείς πιστεύουμε πως είναι Θεόσταλτο. Πως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
Αν δεν πάω θα πεθάνω ρε παιδί μου πως το λένε;Πόσες φορές είπαμε κι ακούσαμε διπλανούς μας να λένε δεν ασχολούμαι ή δεν ξαναπάω;Εγώ προσωπικά χιλιάδες φορές.
Δεν είναι ναρκωτικό. Είναι η ψυχή μας και χωρίς την ψυχή του δε ζει κανείς.
Αν μας πάρουν την ψυχή μας τελειώσαμε!!!
Βγήκαν λέει τα διαρκείας. Να ρθει ο κόσμος στο γήπεδο.
Μα διερωτώμαι, είναι δυνατόν να λείπω;Από που;Από το σπίτι μου;
Ποιος θ' ανοίγει τα φώτα για να μπούμε μέσα;Ποιος θα φωνάξει για να ζωντανέψει ο τόπος;
Ποιος θα δεχτεί τους μουσαφιραίους;Ποιος θα γλεντήσει με την ομαδάρα μας στις νίκες;Ποιος θα κλάψει μαζί της στις λύπες;
Ποιος θα κλειδώσει όταν φύγουμε;Ποιος θα την προστατεύει;Ποιος θα την αγαπά και θα την μισεί αν όχι εμείς;Ποιος θα είναι εκεί για να φαίνεται ανοιχτό το σπίτι μας;Το γήπεδο μας;Πείτε μου...ΠΟΙΟΣ;
Τη ζωή μου δεν την αφήνω. Δεν ξεχνώ το παρελθόν της, δεν θέλω να μη ζω το παρόν και το μέλλον της. Τέρμα.
Μια ζωή στα τσιμέντα, στο καρεκλάκι, στην κερκίδα, στο "σκέπαστρο" παλιό ή καινούριο, με την ομαδάρα μου, με το κιτρινόμαυρο φόντο. Μόνο στην πόλη του ΘΕΟΥ!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης για το Yellow Poster Gallery
skepastro
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λάκης Γαβαλάς: "Θα ήθελα να πάω στον OΑΕΔ και να πάρω κάρτα ανεργίας"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Oι 3 «θαυματουργές» ασκήσεις κατά της κυτταρίτιδας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
