2013-07-08 20:30:06
Γράφει ο Τσανούσης Στάμος
Εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα είμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται φασισμός κα ασφαλώς το κόμμα που τον πρεσβεύει και τον προωθεί.
Εδώ και δύο χρόνια λοιπόν στην Ελλάδα αλλά και για την Ελλάδα, έξω από τα σύνορά της, όλοι προωθούν προμοτάρουν το εν λόγω κόμμα.
Άποψή μου είναι ότι για αυτά που πρόκειται να συμβούν στην Ελλάδα, για αυτά που πρόκειται να προκαλέσουν εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, δεν έχουν καμιά δικαιολογία και νομιμοποίηση, παρά μόνη δικαιολογία και αφορμή την διακυβέρνηση της Ελλάδας από ένα φασιστικό κόμμα και τα μεγάλα λάθη που αυτή η κυβέρνηση πρόκειται να κάνει.
Πιο απλά, κατά την άποψή μου τα Ελληνικά κόμματα εξουσίας βρίσκονται σε ένα κώμα, και απλά δεν μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε. Αντίθετα μόλις την διακυβέρνηση της χώρας την αναλάβει το συγκεκριμένο κόμμα, θα αρχίσει τους «τσαμπουκάδες» , τα «νταηλίκια», τους διωγμούς και όλα αυτά που ξέρει να κάνει. Μέσα σε όλα αυτά θα είναι και ένα μεγάλο λάθος, είτε στην εσωτερική σκηνή με τον άναρχο και ανεξέλεγκτο διωγμό ξένων , είτε στην εξωτερική πολιτική με κάποιον τσαμπουκά σε γειτονική χώρα.
Με αυτό το γεγονός με αυτό το μεγάλο λάθος οι δανειστές της χώρας, για την ακρίβεια οι κατακτητές της Ελλάδας , θα βρουν την δικαιολογία να πτωχεύσουν την χώρα αλλά και το πρόσχημα ώστε να δικαιολογήσουν στους λαούς τους, την καταστροφή που θα επιβάλλουν στην Ελλάδα.
Δανειστές και φασισμός.
Εδώ και πολύ καιρό ακούμε «θα πάρουμε την δόση ή δεν θα πάρουμε την δόση». Και κάθε φορά ακούμε για προαπαιτούμενα, για νέα μέτρα. Όσες όμως φορές και αν μελετήσει τα μέτρα αυτά είναι αντιαναπτυξιακά και επιπλέον δεν προσφέρουν τίποτα στην διαθέσιμη ρευστότητα της χώρας, γεγονός το οποίο θα βοηθούσε την χώρα να βγει από αδιέξοδο. Αντίθετα με όλα τα μέτρα που προκρίνει η Τρόικα και που αποδέχεται, βεβαίως, η Ελληνική κυβέρνηση, δημιουργούνται νέες στρατιές ανέργων, μειώνεται η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων με αποτέλεσμα να γεννιούνται μεταξύ των Ελλήνων συναισθήματα. Συναισθήματα αρνητικά, απογοήτευση, απελπισία, φόβος, αντίδραση.
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες διαπραγματεύσεις, επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, συνεντεύξεις και δηλώσεις του Τομών, όπου διαβεβαίωνε ότι δεν έχουν πρόθεση να μειωθεί ο βασικός μισθός, ούτε να κοπούν τα δώρα. Θυμάμαι αντίστοιχους λεονταρισμούς υπουργών και στελεχών όλων των μνημονιακών κομμάτων, τα οποία κινούνταν στην γραμμή «μόνο πάνω από το πτώμα μου, μειώσεις»
Δύο χρόνια μετά οι βασικοί μισθοί τείνουν να είναι οι μισοί σε σχέση με τους βασικούς μισθούς προ κρίσης, και οι φόροι και οι επιβαρύνσεις να είναι διπλάσιες. Άρα η αγορά έχει τα μισά χρήματα για να κινηθεί και τις διπλάσιες υποχρεώσεις από φόρους.
Σε κανένα λοιπόν μαθηματικό – οικονομικό μοντέλο όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη. Παρόλα αυτά οι δανειστές αλλά και οι εγχώριοι συνεργάτες τους επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι με χαμηλότερους μισθούς οι επενδύσεις από το εξωτερικό θα είναι πιο ελκυστικές. Προφανώς και θα είναι , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και επενδύσεις που θα προσφέρουν στην πραγματική οικονομία καθώς οι μισθοί θα είναι μισθοί πείνας που δεν θα αυξάνουν την ρευστότητα των Ελλήνων. Ειδικά δε όταν οι τιμές όλων των αγαθών δεν έχουν μειωθεί στο παραμικρό και ειδικά όταν το αγαθό που πάντα κατευθύνει το κόστος, δηλαδή το πετρέλαιο κινείται σε τιμές στο ανώτατο όριο των τιμών της Ευρώπης.
Άρα λοιπόν σε πολύ λίγο, αν και κατ ουσία έχει ήδη γίνει, η Ελλάδα θα γεμίσει από στρατιές απελπισμένων, θυμωμένων, απογοητευμένων και φοβισμένων Ελλήνων που θα παρακαλάνε για μια δουλειά, όχι για να αντιμετωπίσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα, όχι όμως με βάση το δυτικό πρότυπο, αλλά στην ουσία για μια δουλειά που θα τους προσφέρει την στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Να μην επαιτούν.
Εσωτερικός φασισμός.
Τα συναισθήματα αυτά λίγο πολύ είναι γνωστό και σε οικονομολόγους σαν τον κύριο Τόμσεν, και σε πολιτικούς σαν την κυρία Μέρκελ αλλά και σε υπηρέτες σαν τους Έλληνες πολιτικούς, ότι υπάρχουν. Πρέπει όμως να διαχειριστούν σωστά ώστε να οδηγήσουν στο σωστό αποτέλεσμα. Πρέπει να μετατρέψει τον Έλληνα σε μισαλλόδοξο, πρέπει να κάνει τον Έλληνα να ξεχάσει τι σημαίνει Ελλάδα, τι παιδεία έχει δώσει προίκα παγκοσμίως, να ξεχάσει τις αξίες της Ελλάδας.
Τα συναισθήματα αυτά καλούνται να τα διαχειριστούν δύο κύριοι φορείς ώστε να οδηγήσουν τους Έλληνες στην αγκαλιά του φασισμού.
Το πρώτο είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το δεύτερο οι Έλληνες πολιτικοί, όλοι ανεξαιρέτως.
Μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν στήσει ένα σκηνικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχουν κάποια που είναι οι πολέμιοι του φασισμού και κάποια που είναι ανοιχτά και απροκάλυπτα υπέρ αυτού. Στην ουσία όμως και οι δύο προωθούν τον φασισμό. Αν παρατηρήσουμε τα δελτία ειδήσεων στα κατ επίφαση δημοκρατικά κανάλια έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η σειρά παρουσίας των ειδήσεων.
Στα κανάλια αυτά υπάρχουν ειδήσεις που επιτίθενται με σφοδρότητα στον φασισμό. Σαν άλλοι φαρισαίοι επιτίθενται και λένε το μεγάλο «ουέ». Και όλως τυχαίως, πάντα μετά ακολουθεί μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο. Μία είδηση για έναν βιασμό, για μια κλοπή για τα μέλη παραστρατιωτικής οργάνωσης (γιατί περί αυτού πρόκειται) που όλο σφίγγει ο κλοιός γύρω τους και όλο ξεγλιστρούν ακόμα και από τις κατά τα άλλα επίλεκτες δυνάμεις της αστυνομίας και του λιμενικού.
Πάντα μετά από την οποιαδήποτε είδηση που αφορά τον φασισμό, ακολουθεί μια είδηση που προκαλεί αποστροφή. Και βέβαια πόσοι είναι αυτοί που λένε «καλά κάνουν» όταν ακούνε για βιασμό μετά τον ξυλοδαρμό κάποιου ξένου. Άρα δηλαδή μεταξύ σκύλας και χάρυβδης. Κάτι σαν την Αίγυπτο ή κάτι σαν την Τουρκία. Ή θάνατος στους Έλληνες ή θάνατος στους ξένους. Καμία σκέψη απλά να τηρηθεί ο νόμος , να δουλεύει ο νόμος, να τηρείται το σύνταγμα που προβλέπει το δικαίωμα της ασφάλειας στους Έλληνες. Μόνο θάνατος, ή από τη μία πλευρά ή από την άλλη.
Το γεγονός είναι ότι η ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική δημιούργησε τεράστια πίεση στον κοινωνικό ιστό. Αλλά σε πλήρη αρμονία, όλα τα «δημοκρατικά κανάλια» αποφεύγουν να αναφερθούν στις ευθύνες που αναλογούν στις Ελληνικές κυβερνήσεις. Αποφεύγουν να ενημερώσουν τι ακριβώς έχουν υπογράψει με το Δουβλίνο Ι και Δουβλίνο ΙΙ οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Επιπλέον ακόμα και ψαγμένοι δημοσιογράφοι προτιμούν να μας πούνε πόσο χαζοί είμαστε που κάποιοι πιστεύουν στους ψεκασμούς, αλλά δεν ξεβρακώνουν τον φασισμό στην Ελλάδα. Δεν μας ενημερώνουν ή τουλάχιστον δεν ψάχνουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Follow the money λένε στην Αμερική για να εξηγήσουν συμπεριφορές. Αλλά στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν κάνουμε. Δεν ρωτάει και δεν ψάχνει κανείς μεγαλοδημοσιογράφος, που βρίσκουν τα λεφτά για να κάνουν όλες αυτές τις συγκεντρώσεις τις διανομές κλπ κλπ. Κανένας μεγαλοδημοσιογράφος δεν αναρωτιέται γιατί ορισμένες φυλές, έχουν μείνει στο απυρόβλητο από τον φασισμό. Τι συμφωνίες έχουν γίνει ώστε μετανάστες ορισμένων χωρών να μην κινδυνεύουν από πράξεις βίας. Τι deal έχει γίνει και αν ρωτήσεις πολίτη γειτονικής χώρας θα σου πει ότι «εμείς δεν κινδυνεύουμε από αυτούς, γιατί τα έχουμε βρει μαζί τους» Άλλα είπαμε προτιμούν να παίρνουν οι δημοσιογράφοι κανέναν πολιτικό από το χέρι να τον βγάζουν βόλτα τα βράδια στην Αθήνα για να κάνουν αυτοψία, ή προτιμούν να μας λένε μέσα από ένα αεροπλανάκι πόσο χαζοί είμαστε.
Επιπλέον στην τηλεόραση και στο internet αναπαράγονται συνεχώς ειδήσεις και σκουπίδια είτε σχετικά με την ανεξαρτησία της Κρήτης είτε με τα όνειρα των Αλβανών να φτάσουν τα σύνορα μέχρι την Πρέβεζα είτε για τις παραβιάσεις των συνόρων και τις βόλτες που κάνουν τουρκικά καραβάκια μέχρι την Ραφήνα. Και βέβαια όλες αυτές οι ειδήσεις οδηγούν τους Έλληνες στον φόβο και την αντίδραση. Ειδικά όταν βλέπουν τις Ελληνικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίζουν αυτές τις ειδήσεις με πλήρη αδιαφορία.
Επιπλέον οι Έλληνες πολιτικοί οδηγούν ηθελημένα κατά την άποψή, όλους τους πολίτες στην αγκαλιά του φασισμού και του κόμματος που τον εκπροσωπεί.
Από την μία έχουμε όλους τους κατ επίφαση πολιτικούς των μικρών κομμάτων που το μόνο που έχουν να πουν είναι «θάνατος στους φασίστες». Πρόσφατα διάβαζα στον τοίχο από ένα βενζινάδικο «γ@μηsΤ€ τους φασίστες». Κανείς όμως από αυτούς δεν έχει την στοιχειώδη νοημοσύνη να σκεφτεί ότι δεν γίνεται να νικήσεις τον φασισμό με φασισμό. Δεν γίνεται αυτόν που βλέπει ως μόνο μέσο λειτουργίας την βία να τον αντιμετωπίζεις με βία. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον οδηγήσεις σε θέσεις άμυνας και πολέμου. Δηλαδή απλά σε συσπείρωση.
Το μεγαλύτερο κακό όμως το κάνουν οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων και οι γύρω από αυτά. Με φασιστικό τρόπο προσπαθούν να «πικάρουν» τον φασισμό. Από το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κατά το οποίο έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τον κανονισμό της βουλής και εξέλεξαν τους αντιπροέδρους που αυτοί ήθελαν, μέχρι τις δηλώσεις τους το μόνο που κάνουν είναι να τροφοδοτούν με ψηφοφόρους το κόμμα αυτό.
Από την μία έχουμε βαρύγδουπες δηλώσεις σαν του υπουργού ΠΡΟΠΟ ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ κατακεραύνωσε το εν λόγω κόμμα, δηλώσεις οι οποίες είναι σε πλήρη αρμονία με τις δηλώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΖΥΡΙΖΑ και όλων των κομμάτων.
Και από την άλλη φασιστική νοοτροπία στην διακυβέρνηση της χώρας, μη τήρηση του συντάγματος από τους ίδιους τους πολιτικούς, πρώην στελέχη της ΕΠΕΝ να κάνουν δηλώσεις και να ανήκουν στα δημοκρατικά , κατά τα άλλα κόμματα της βουλής.
Όλα αυτά έχουν κάνει οικείο τον φασισμό στους Έλληνες. Και ως έννοια και ως στάση ζωής. Είναι απλά μαθήματα ψυχολογίας και καθοδήγησης της μάζας αυτά.
Πρόσφατα ακόμα και ο πρωθυπουργός της χώρας με αφορμή τον Αντετοκούμπο, τον πιτσιρικά από την Νιγηρία που επιλέχθηκε στα ντραφτ του NBA, δήλωσε ότι είναι νεοναζί όποιος τον βρίζει. Δεν θέλησε να πει κάτι θετικό για το παλικάρι. Το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να πει κάτι αρνητικό, άρα συσπειρωτικό, για τους «άλλους».
Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα πολύ περήφανος όταν είδα τον Αντετοκούμπο, για την ακρίβεια, για τον αδελφό του να σηκώνει την Ελληνική σημαία. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν από κάθε πλευρά κάτι ανυστερόβουλο. Δεν είχε καμία ανάγκη, καμία σκοπιμότητα να το κάνει αυτό. Ο ίδιος και η οικογένειά του έχουν να λαμβάνουν ποσά που ακόμα και 100 απλοί Έλληνες δεν θα τα λάβουν συσσωρευτικά σε όλη τους τη ζωή. Αλλά κυρίως γιατί ακόμα και στην παρακμή της η Ελλάδα έκανε έναν ξένο να νιώσει την ανάγκη να υψώσει την σημαία της.
Άλλα αυτά για τους Έλληνες πολιτικούς είναι ψιλά γράμματα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αναφερθούν στους «εχθρούς τους». Και βέβαια όταν ένας απλός πολίτης όταν βλέπει έναν πρωθυπουργό που είναι τόσο δημοκράτης που έχει στο κόμμα του στελέχη με ροπαλοπεργαμηνές, όταν βλέπουν έναν πρωθυπουργό να είναι τόσο δημοκράτης που να αποφασίζει και να διατάσσει το κλείσιμο οργανισμών , όταν βλέπουν πολιτικούς που είναι τόσο δημοκράτες που τις διαδηλώσεις τις διαλύουν με παρακρατικούς και χημικά, μόνο γελάει όταν τον ακούει να μιλάει για τον φασισμό άλλων.
Από την άλλη βλέπω έναν, σχεδόν επώνυμο, μαύρο τραγουδιστή με πολλές συνεργασίες στην Ελλάδα, που όπως κάθε μαϊντανός που σέβεται το κοτσάνι του έχει δώσει άπειρες συνεντεύξεις με κύριο θέμα τον ρατσισμό που έχει βιώσει στην Ελλάδα. Καταλαβαίνει αυτός και οι φίλοι του ότι έχει λόγω της παραφροσύνης στην οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα τις 100πλάσιες ευκαιρίες από οποιοδήποτε Ελληνόπουλο; Πόσος ρατσισμός υπάρχει υπέρ του και εναντίον πολλών ανώνυμων Ελλήνων ή ακόμα και ξένων που δεν έχουν την τύχη του. Πόσο κάνει χρήση αυτού του ρατσισμού;
Γιατί μέσα στο παράπονό του, πολύ εύκολα μπορεί να το σκεφτεί κάποιος για το δικό του παιδί σε αντιδιαστολή με τον κύριο αυτό τραγουδιστή.
Κάθε πράξη, κάθε στάση αυτών που καθοδηγούν την κοινή γνώμη είναι εκ του πονηρού και έχουν μία μόνο σκοπιμότητα. Να έρθει το δυνατόν συντομότερα στην εξουσία ο φασισμός.
Να γίνει το μεγάλο λάθος και τότε να ξεχάσουμε την Ελλάδα όπως την ξέρουμε.
Γιατί τις αξίες της τις έχουμε ήδη ξεχάσει ή τις αγνοούσαμε πάντα.
Την επόμενη λοιπόν φορά που θα ακούσετε «αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους άλλους» να ξέρετε ότι είναι απλά η δομή του συστήματος τέτοια που σου επιτρέπει να είσαι μόνο με έναν από δύο. Σου απαγορεύει να μην είσαι με κανέναν από τους δύο.
Δημοκρατικά πράγματα…… Tromaktiko
Εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα είμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται φασισμός κα ασφαλώς το κόμμα που τον πρεσβεύει και τον προωθεί.
Εδώ και δύο χρόνια λοιπόν στην Ελλάδα αλλά και για την Ελλάδα, έξω από τα σύνορά της, όλοι προωθούν προμοτάρουν το εν λόγω κόμμα.
Άποψή μου είναι ότι για αυτά που πρόκειται να συμβούν στην Ελλάδα, για αυτά που πρόκειται να προκαλέσουν εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, δεν έχουν καμιά δικαιολογία και νομιμοποίηση, παρά μόνη δικαιολογία και αφορμή την διακυβέρνηση της Ελλάδας από ένα φασιστικό κόμμα και τα μεγάλα λάθη που αυτή η κυβέρνηση πρόκειται να κάνει.
Πιο απλά, κατά την άποψή μου τα Ελληνικά κόμματα εξουσίας βρίσκονται σε ένα κώμα, και απλά δεν μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε. Αντίθετα μόλις την διακυβέρνηση της χώρας την αναλάβει το συγκεκριμένο κόμμα, θα αρχίσει τους «τσαμπουκάδες» , τα «νταηλίκια», τους διωγμούς και όλα αυτά που ξέρει να κάνει. Μέσα σε όλα αυτά θα είναι και ένα μεγάλο λάθος, είτε στην εσωτερική σκηνή με τον άναρχο και ανεξέλεγκτο διωγμό ξένων , είτε στην εξωτερική πολιτική με κάποιον τσαμπουκά σε γειτονική χώρα.
Με αυτό το γεγονός με αυτό το μεγάλο λάθος οι δανειστές της χώρας, για την ακρίβεια οι κατακτητές της Ελλάδας , θα βρουν την δικαιολογία να πτωχεύσουν την χώρα αλλά και το πρόσχημα ώστε να δικαιολογήσουν στους λαούς τους, την καταστροφή που θα επιβάλλουν στην Ελλάδα.
Δανειστές και φασισμός.
Εδώ και πολύ καιρό ακούμε «θα πάρουμε την δόση ή δεν θα πάρουμε την δόση». Και κάθε φορά ακούμε για προαπαιτούμενα, για νέα μέτρα. Όσες όμως φορές και αν μελετήσει τα μέτρα αυτά είναι αντιαναπτυξιακά και επιπλέον δεν προσφέρουν τίποτα στην διαθέσιμη ρευστότητα της χώρας, γεγονός το οποίο θα βοηθούσε την χώρα να βγει από αδιέξοδο. Αντίθετα με όλα τα μέτρα που προκρίνει η Τρόικα και που αποδέχεται, βεβαίως, η Ελληνική κυβέρνηση, δημιουργούνται νέες στρατιές ανέργων, μειώνεται η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων με αποτέλεσμα να γεννιούνται μεταξύ των Ελλήνων συναισθήματα. Συναισθήματα αρνητικά, απογοήτευση, απελπισία, φόβος, αντίδραση.
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες διαπραγματεύσεις, επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, συνεντεύξεις και δηλώσεις του Τομών, όπου διαβεβαίωνε ότι δεν έχουν πρόθεση να μειωθεί ο βασικός μισθός, ούτε να κοπούν τα δώρα. Θυμάμαι αντίστοιχους λεονταρισμούς υπουργών και στελεχών όλων των μνημονιακών κομμάτων, τα οποία κινούνταν στην γραμμή «μόνο πάνω από το πτώμα μου, μειώσεις»
Δύο χρόνια μετά οι βασικοί μισθοί τείνουν να είναι οι μισοί σε σχέση με τους βασικούς μισθούς προ κρίσης, και οι φόροι και οι επιβαρύνσεις να είναι διπλάσιες. Άρα η αγορά έχει τα μισά χρήματα για να κινηθεί και τις διπλάσιες υποχρεώσεις από φόρους.
Σε κανένα λοιπόν μαθηματικό – οικονομικό μοντέλο όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη. Παρόλα αυτά οι δανειστές αλλά και οι εγχώριοι συνεργάτες τους επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι με χαμηλότερους μισθούς οι επενδύσεις από το εξωτερικό θα είναι πιο ελκυστικές. Προφανώς και θα είναι , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και επενδύσεις που θα προσφέρουν στην πραγματική οικονομία καθώς οι μισθοί θα είναι μισθοί πείνας που δεν θα αυξάνουν την ρευστότητα των Ελλήνων. Ειδικά δε όταν οι τιμές όλων των αγαθών δεν έχουν μειωθεί στο παραμικρό και ειδικά όταν το αγαθό που πάντα κατευθύνει το κόστος, δηλαδή το πετρέλαιο κινείται σε τιμές στο ανώτατο όριο των τιμών της Ευρώπης.
Άρα λοιπόν σε πολύ λίγο, αν και κατ ουσία έχει ήδη γίνει, η Ελλάδα θα γεμίσει από στρατιές απελπισμένων, θυμωμένων, απογοητευμένων και φοβισμένων Ελλήνων που θα παρακαλάνε για μια δουλειά, όχι για να αντιμετωπίσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα, όχι όμως με βάση το δυτικό πρότυπο, αλλά στην ουσία για μια δουλειά που θα τους προσφέρει την στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Να μην επαιτούν.
Εσωτερικός φασισμός.
Τα συναισθήματα αυτά λίγο πολύ είναι γνωστό και σε οικονομολόγους σαν τον κύριο Τόμσεν, και σε πολιτικούς σαν την κυρία Μέρκελ αλλά και σε υπηρέτες σαν τους Έλληνες πολιτικούς, ότι υπάρχουν. Πρέπει όμως να διαχειριστούν σωστά ώστε να οδηγήσουν στο σωστό αποτέλεσμα. Πρέπει να μετατρέψει τον Έλληνα σε μισαλλόδοξο, πρέπει να κάνει τον Έλληνα να ξεχάσει τι σημαίνει Ελλάδα, τι παιδεία έχει δώσει προίκα παγκοσμίως, να ξεχάσει τις αξίες της Ελλάδας.
Τα συναισθήματα αυτά καλούνται να τα διαχειριστούν δύο κύριοι φορείς ώστε να οδηγήσουν τους Έλληνες στην αγκαλιά του φασισμού.
Το πρώτο είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το δεύτερο οι Έλληνες πολιτικοί, όλοι ανεξαιρέτως.
Μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν στήσει ένα σκηνικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχουν κάποια που είναι οι πολέμιοι του φασισμού και κάποια που είναι ανοιχτά και απροκάλυπτα υπέρ αυτού. Στην ουσία όμως και οι δύο προωθούν τον φασισμό. Αν παρατηρήσουμε τα δελτία ειδήσεων στα κατ επίφαση δημοκρατικά κανάλια έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η σειρά παρουσίας των ειδήσεων.
Στα κανάλια αυτά υπάρχουν ειδήσεις που επιτίθενται με σφοδρότητα στον φασισμό. Σαν άλλοι φαρισαίοι επιτίθενται και λένε το μεγάλο «ουέ». Και όλως τυχαίως, πάντα μετά ακολουθεί μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο. Μία είδηση για έναν βιασμό, για μια κλοπή για τα μέλη παραστρατιωτικής οργάνωσης (γιατί περί αυτού πρόκειται) που όλο σφίγγει ο κλοιός γύρω τους και όλο ξεγλιστρούν ακόμα και από τις κατά τα άλλα επίλεκτες δυνάμεις της αστυνομίας και του λιμενικού.
Πάντα μετά από την οποιαδήποτε είδηση που αφορά τον φασισμό, ακολουθεί μια είδηση που προκαλεί αποστροφή. Και βέβαια πόσοι είναι αυτοί που λένε «καλά κάνουν» όταν ακούνε για βιασμό μετά τον ξυλοδαρμό κάποιου ξένου. Άρα δηλαδή μεταξύ σκύλας και χάρυβδης. Κάτι σαν την Αίγυπτο ή κάτι σαν την Τουρκία. Ή θάνατος στους Έλληνες ή θάνατος στους ξένους. Καμία σκέψη απλά να τηρηθεί ο νόμος , να δουλεύει ο νόμος, να τηρείται το σύνταγμα που προβλέπει το δικαίωμα της ασφάλειας στους Έλληνες. Μόνο θάνατος, ή από τη μία πλευρά ή από την άλλη.
Το γεγονός είναι ότι η ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική δημιούργησε τεράστια πίεση στον κοινωνικό ιστό. Αλλά σε πλήρη αρμονία, όλα τα «δημοκρατικά κανάλια» αποφεύγουν να αναφερθούν στις ευθύνες που αναλογούν στις Ελληνικές κυβερνήσεις. Αποφεύγουν να ενημερώσουν τι ακριβώς έχουν υπογράψει με το Δουβλίνο Ι και Δουβλίνο ΙΙ οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Επιπλέον ακόμα και ψαγμένοι δημοσιογράφοι προτιμούν να μας πούνε πόσο χαζοί είμαστε που κάποιοι πιστεύουν στους ψεκασμούς, αλλά δεν ξεβρακώνουν τον φασισμό στην Ελλάδα. Δεν μας ενημερώνουν ή τουλάχιστον δεν ψάχνουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Follow the money λένε στην Αμερική για να εξηγήσουν συμπεριφορές. Αλλά στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν κάνουμε. Δεν ρωτάει και δεν ψάχνει κανείς μεγαλοδημοσιογράφος, που βρίσκουν τα λεφτά για να κάνουν όλες αυτές τις συγκεντρώσεις τις διανομές κλπ κλπ. Κανένας μεγαλοδημοσιογράφος δεν αναρωτιέται γιατί ορισμένες φυλές, έχουν μείνει στο απυρόβλητο από τον φασισμό. Τι συμφωνίες έχουν γίνει ώστε μετανάστες ορισμένων χωρών να μην κινδυνεύουν από πράξεις βίας. Τι deal έχει γίνει και αν ρωτήσεις πολίτη γειτονικής χώρας θα σου πει ότι «εμείς δεν κινδυνεύουμε από αυτούς, γιατί τα έχουμε βρει μαζί τους» Άλλα είπαμε προτιμούν να παίρνουν οι δημοσιογράφοι κανέναν πολιτικό από το χέρι να τον βγάζουν βόλτα τα βράδια στην Αθήνα για να κάνουν αυτοψία, ή προτιμούν να μας λένε μέσα από ένα αεροπλανάκι πόσο χαζοί είμαστε.
Επιπλέον στην τηλεόραση και στο internet αναπαράγονται συνεχώς ειδήσεις και σκουπίδια είτε σχετικά με την ανεξαρτησία της Κρήτης είτε με τα όνειρα των Αλβανών να φτάσουν τα σύνορα μέχρι την Πρέβεζα είτε για τις παραβιάσεις των συνόρων και τις βόλτες που κάνουν τουρκικά καραβάκια μέχρι την Ραφήνα. Και βέβαια όλες αυτές οι ειδήσεις οδηγούν τους Έλληνες στον φόβο και την αντίδραση. Ειδικά όταν βλέπουν τις Ελληνικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίζουν αυτές τις ειδήσεις με πλήρη αδιαφορία.
Επιπλέον οι Έλληνες πολιτικοί οδηγούν ηθελημένα κατά την άποψή, όλους τους πολίτες στην αγκαλιά του φασισμού και του κόμματος που τον εκπροσωπεί.
Από την μία έχουμε όλους τους κατ επίφαση πολιτικούς των μικρών κομμάτων που το μόνο που έχουν να πουν είναι «θάνατος στους φασίστες». Πρόσφατα διάβαζα στον τοίχο από ένα βενζινάδικο «γ@μηsΤ€ τους φασίστες». Κανείς όμως από αυτούς δεν έχει την στοιχειώδη νοημοσύνη να σκεφτεί ότι δεν γίνεται να νικήσεις τον φασισμό με φασισμό. Δεν γίνεται αυτόν που βλέπει ως μόνο μέσο λειτουργίας την βία να τον αντιμετωπίζεις με βία. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον οδηγήσεις σε θέσεις άμυνας και πολέμου. Δηλαδή απλά σε συσπείρωση.
Το μεγαλύτερο κακό όμως το κάνουν οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων και οι γύρω από αυτά. Με φασιστικό τρόπο προσπαθούν να «πικάρουν» τον φασισμό. Από το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κατά το οποίο έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τον κανονισμό της βουλής και εξέλεξαν τους αντιπροέδρους που αυτοί ήθελαν, μέχρι τις δηλώσεις τους το μόνο που κάνουν είναι να τροφοδοτούν με ψηφοφόρους το κόμμα αυτό.
Από την μία έχουμε βαρύγδουπες δηλώσεις σαν του υπουργού ΠΡΟΠΟ ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ κατακεραύνωσε το εν λόγω κόμμα, δηλώσεις οι οποίες είναι σε πλήρη αρμονία με τις δηλώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΖΥΡΙΖΑ και όλων των κομμάτων.
Και από την άλλη φασιστική νοοτροπία στην διακυβέρνηση της χώρας, μη τήρηση του συντάγματος από τους ίδιους τους πολιτικούς, πρώην στελέχη της ΕΠΕΝ να κάνουν δηλώσεις και να ανήκουν στα δημοκρατικά , κατά τα άλλα κόμματα της βουλής.
Όλα αυτά έχουν κάνει οικείο τον φασισμό στους Έλληνες. Και ως έννοια και ως στάση ζωής. Είναι απλά μαθήματα ψυχολογίας και καθοδήγησης της μάζας αυτά.
Πρόσφατα ακόμα και ο πρωθυπουργός της χώρας με αφορμή τον Αντετοκούμπο, τον πιτσιρικά από την Νιγηρία που επιλέχθηκε στα ντραφτ του NBA, δήλωσε ότι είναι νεοναζί όποιος τον βρίζει. Δεν θέλησε να πει κάτι θετικό για το παλικάρι. Το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να πει κάτι αρνητικό, άρα συσπειρωτικό, για τους «άλλους».
Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα πολύ περήφανος όταν είδα τον Αντετοκούμπο, για την ακρίβεια, για τον αδελφό του να σηκώνει την Ελληνική σημαία. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν από κάθε πλευρά κάτι ανυστερόβουλο. Δεν είχε καμία ανάγκη, καμία σκοπιμότητα να το κάνει αυτό. Ο ίδιος και η οικογένειά του έχουν να λαμβάνουν ποσά που ακόμα και 100 απλοί Έλληνες δεν θα τα λάβουν συσσωρευτικά σε όλη τους τη ζωή. Αλλά κυρίως γιατί ακόμα και στην παρακμή της η Ελλάδα έκανε έναν ξένο να νιώσει την ανάγκη να υψώσει την σημαία της.
Άλλα αυτά για τους Έλληνες πολιτικούς είναι ψιλά γράμματα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αναφερθούν στους «εχθρούς τους». Και βέβαια όταν ένας απλός πολίτης όταν βλέπει έναν πρωθυπουργό που είναι τόσο δημοκράτης που έχει στο κόμμα του στελέχη με ροπαλοπεργαμηνές, όταν βλέπουν έναν πρωθυπουργό να είναι τόσο δημοκράτης που να αποφασίζει και να διατάσσει το κλείσιμο οργανισμών , όταν βλέπουν πολιτικούς που είναι τόσο δημοκράτες που τις διαδηλώσεις τις διαλύουν με παρακρατικούς και χημικά, μόνο γελάει όταν τον ακούει να μιλάει για τον φασισμό άλλων.
Από την άλλη βλέπω έναν, σχεδόν επώνυμο, μαύρο τραγουδιστή με πολλές συνεργασίες στην Ελλάδα, που όπως κάθε μαϊντανός που σέβεται το κοτσάνι του έχει δώσει άπειρες συνεντεύξεις με κύριο θέμα τον ρατσισμό που έχει βιώσει στην Ελλάδα. Καταλαβαίνει αυτός και οι φίλοι του ότι έχει λόγω της παραφροσύνης στην οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα τις 100πλάσιες ευκαιρίες από οποιοδήποτε Ελληνόπουλο; Πόσος ρατσισμός υπάρχει υπέρ του και εναντίον πολλών ανώνυμων Ελλήνων ή ακόμα και ξένων που δεν έχουν την τύχη του. Πόσο κάνει χρήση αυτού του ρατσισμού;
Γιατί μέσα στο παράπονό του, πολύ εύκολα μπορεί να το σκεφτεί κάποιος για το δικό του παιδί σε αντιδιαστολή με τον κύριο αυτό τραγουδιστή.
Κάθε πράξη, κάθε στάση αυτών που καθοδηγούν την κοινή γνώμη είναι εκ του πονηρού και έχουν μία μόνο σκοπιμότητα. Να έρθει το δυνατόν συντομότερα στην εξουσία ο φασισμός.
Να γίνει το μεγάλο λάθος και τότε να ξεχάσουμε την Ελλάδα όπως την ξέρουμε.
Γιατί τις αξίες της τις έχουμε ήδη ξεχάσει ή τις αγνοούσαμε πάντα.
Την επόμενη λοιπόν φορά που θα ακούσετε «αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους άλλους» να ξέρετε ότι είναι απλά η δομή του συστήματος τέτοια που σου επιτρέπει να είσαι μόνο με έναν από δύο. Σου απαγορεύει να μην είσαι με κανέναν από τους δύο.
Δημοκρατικά πράγματα…… Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Γη περνάει κρίση μέσης ηλικίας...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
