2013-07-09 18:09:10
Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Από τα 84 εκατομμύρια Αιγυπτίων, τα 33 βγήκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν το στρατιωτικό πραξικόπημα.
Παρά το γεγονός ότι αιφνιδιάστηκε από την ταχύτητα των γεγονότων, ο Τιερί Μεϊσάν χαιρετίζει την αποκαθήλωση της κυβέρνησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ενώ ο ατλαντικός τύπος υποστήριζε τον Μοχάμεντ Μόρσι και δυσφημούσε τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο ίδιος κατείχε τον αντίθετο λόγο και κατήγγειλε την «Αραβική Άνοιξη», ως χειραγώγηση.
Ο αιγυπτιακός λαός και ο στρατός αποφάσισαν.
Μετά από πέντε ημέρες γιγάντιων διαδηλώσεων απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου Μόρσι, ο αιγυπτιακός στρατός τον καθήλωσε και διόρισε τον Πρόεδρο του Συνταγματικού Συμβουλίου για την περίοδο μετάβασης προς νέες εκλογές.
Για να εκτιμηθεί η σημασία του γεγονότος, πρέπει να το επανατοποθετήσουμε στη ίδια την αφήγηση του.
Μια πολιτική αναταραχή εξαπλώθηκε σε ένα μέρος της Αφρικής και του αραβικού κόσμου, από τα μέσα Δεκεμβρίου 2010. Οι δύο κύριες εμπλεκόμενες χώρες ήταν η Τυνησία και η Αίγυπτος.
Αυτό το φαινόμενο εξηγείται πρώτα από βαθύτερα αίτια: η αλλαγή των γενεών και η επισιτιστική κρίση.
Εάν η δημογραφική πτυχή ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό από τον ανθρώπινο έλεγχο, η οικονομική πτυχή προσκαλέστηκε εν μέρει με πλήρη γνώση των συνεπείων, κατά την περίοδο 2007-08 και πάλι το 2010.
Στην Τυνησία και την Αίγυπτο, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ετοιμάσει την «αλλαγή φρουράς»: νέοι ηγέτες στην υπηρεσία τους, στη θέση αποτιμημένων ηγετών.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε εκπαιδεύσει νέους «επαναστάτες» να εναποτεθούν στην ισχύουσα τότε εξουσία.
Και έτσι, όταν η Ουάσιγκτον διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι της είχαν ξεπεραστεί από το δρόμο, τους διέταξε να δώσουν τη θέση τους στην αντιπολίτευση την οποία είχαν προκατασκευάσει.
Δεν είναι ο δρόμος, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες που έδιωξαν τον Ζινέ ελ-Αμπιντίν Μπεν-Αλί και τον στρατηγό Χόσνι Μουμπάρακ.
Και είναι ακόμη οι Ηνωμένες Πολιτείες που εγκατάστησαν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα για να τους διαδεχθεί.
Αυτό το τελευταίο σημείο είναι λιγότερο ορατό, δεδομένου ότι οι δύο χώρες οργάνωσαν εκλογές, αλλά εκλογή δεν σημαίνει ειλικρίνεια.
Ωστόσο, μια προσεκτική μελέτη δείχνει ότι τα ζάρια ήταν κάλπικα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτά τα γεγονότα είχαν προβλεφθεί από την Ουάσιγκτον και καθοδηγήθηκαν από την ίδια, παρόλο που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες, όπως στη Σενεγάλη και στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Ακριβώς, προβλήματα εμφανίστηκαν τότε στην Ακτή του Ελεφαντοστού με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών. Αλλά δεν συνδέονται στη συλλογική φαντασία με την «Αραβική Άνοιξη» και τελείωσαν με γαλλική στρατιωτική επέμβαση βάσει εντολής του ΟΗΕ.
Μόλις εγκατασταθεί η αστάθεια στην Τυνησία και την Αίγυπτο, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησαν την αποσταθεροποίηση της Λιβύης και της Συρίας, στο πλαίσιο της Συνθήκης της Lancaster.
Ενώ μερικές μικρο-διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας πραγματοποιήθηκαν και μεγεθύνθηκαν από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι διαταραχές οργανώνονταν από δυτικές ειδικές δυνάμεις με την υποστήριξη των τακφιριστών ηγετών.
Με τεράστια ενίσχυσης των χειραγωγήσεων και τυμπανοκρουσίες, η επιχείρηση στην Ακτή του Ελεφαντοστού αποκλείστηκε από την «Αραβική Άνοιξη» (δεν υπάρχουν Άραβες σε αυτή τη χώρα με ένα τρίτο μουσουλμάνων), ενώ η Λιβύη και η Συρία περιλήφθησαν (ενώ επρόκειτο για αποικιακές επιχειρήσεις).
Αυτή η ταχυδακτυλουργία πέρασε εύκολα και διευκολύνθηκε από τα γεγονότα που συνέβησαν στην Υεμένη και το Μπαχρέιν οπού οι διαρθρωτικές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές.
Οι Δυτικοί σχολιαστές τα ενέταξαν πρώτα υπό την ετικέτα «Αραβική Άνοιξη» και έπειτα τα εξέλειπαν από το σκεπτικό τους, επειδή οι δύο καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που κάνει την « Αραβική Άνοιξη» (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία), δεν είναι η αστάθεια, ή ο πολιτισμός, αλλά η λύση που προβλέπεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις: πρόσβαση των Αδελφών Μουσουλμάνοι στη εξουσία.
Αυτή η μυστική οργάνωση, δήθεν αντι-ιμπεριαλιστική, ανέκαθεν ελεγχόταν πολιτικά από το Λονδίνο.
Εκπροσωπούταν στην δίοικηση Χίλαρι Κλίντον, μέσω της Αμπεντίν Ούμα (σύζυγος του σιωνιστή βουλευτή Anthony Weiner που παραιτήθηκε), της οποίας η μητέρα Σαλέχα Αμπεντίν διοικεί το παγκόσμιο γυναικείο παρακλάδι της Αδελφότητας.
Το Κατάρ έχει χρηματοδότησε τις επιχειρήσεις (περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως!) και εξασφάλισε τη μιντιατική κάλυψη της αδελφότητας στην οποία παραχώρησε την αλυσίδα Αλ-Τζαζίρα από τα τέλη του 2005.
Τέλος, η Τουρκία παρείχε τη πολιτική τεχνογνωσία με συμβούλους επικοινωνίας.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι για το Ισλάμ ό, τι οι Τροτσκιστές είναι για τη Δύση: μια ομάδα πραξικοπηματιών, που εργάζονται για ξένα συμφέροντα στο όνομα ενός ιδανικού που πάντα αναβάλεται για αργότερα.
Μετά από πολλές προσπάθειες πραξικοπημάτων στις περισσότερες αραβικές χώρες κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, εξεπλάγησαν με τη «νίκη» τους το 2011.
Πράγματι δεν διέθεταν κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα εκτός από τις αγγλοσαξονικές οδηγίες.
Και επομένως υιοθέτησαν τα ισλαμικά: « Η λύση είναι το Κοράνι», « Δεν χρειαζόμαστε σύνταγμα, έχουμε τη Σαρία», κλπ Στην Αίγυπτο, όπως στην Τυνησία και τη Λιβύη, η κυβέρνηση τους άνοιξε τις οικονομίες τους στο φιλελεύθερο καπιταλισμό. Επιβεβαίωσαν τη συνεργασία με το Ισραήλ στις πλάτες των Παλαιστινίων, και επιδίωξαν να υποβάλουν, στο όνομα του Κορανιού, μια ηθική τάξη που δεν ήταν ποτέ γραμμένη σε αυτό το βιβλίο.
Οι ιδιωτικοποιήσεις τύπου Θάτσερ της αιγυπτιακής οικονομίας έπρεπε να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους με αυτή της διώρυγας του Σουέζ, το στολίδι της χώρας και πηγή εισοδήματος, που έπρεπε να πουληθεί στο Κατάρ.
Ενώπιον της αιγυπτιακής κοινωνικής αντίστασης, η Ντόχα χρηματοδότησε ένα αποσχιστικό κίνημα στην περιοχή της Διώρυγας, όπως κάποτε οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δημιουργήσει το κίνημα ανεξαρτησίας του Παναμά στην Κολομβία.
Τελικά, η αιγυπτιακή κοινωνία δεν άντεξε αυτή τη θεραπεία σοκ.
Όπως έγραψα σε αυτές τις στήλες , πριν από τρεις εβδομάδες, άνοιξε τα μάτια της βλέποντας την εξέγερση των Τούρκων εναντίον του Αδελφού Ερντογάν. Επαναστάτησε και εξέδωσε τελεσίγραφο προς τον Πρόεδρο Μόρσι.
Μετά την τηλεφωνική επιβεβαίωση του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Chuck Hagel, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιδίωκαν να σώσουν τον πράκτορα Μόρσι, ο στρατηγός αλ-Σίσι ανακοίνωσε την αποπομπή του.
Αυτό το σημείο αξίζει μια εξήγηση: ο Μοχάμεντ Μόρσι εμφανίστηκε στην προτελευταία ομιλία του προς το έθνος, ως «σοφός».
Είναι πράγματι μηχανικός διαστημοπλοίων που έκανε καριέρα στις ΗΠΑ, έχοντας αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα, έχοντας δουλέψει στη NASA και διαπιστευμένος US secret-Défense.
Ωστόσο, αν ο Μόρσι εγκαταλείφτηκε από το Πεντάγωνο, είχε την υποστήριξη, αντιθέτως, μέχρι τη σύλληψή του, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είτε από την πρέσβειρα στο Κάιρο Anne Patterson, είτε με τους εκπροσώπους Patrick Ventrell και Jan Psaki, είτε από τον υπουργό εξωτερικών Τζον Κέρι.
Αυτή η φαινομενική αντιφατική αταξία φανερώνει την απελπισία της Ουάσιγκτον: από τη μία πλευρά ο λόγος απαγόρευε κάθε δυνατότητα παρέμβασης, από την άλλη, οι υπερβολικά στενοί δεσμοί του Μόρσι με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του στέρησαν κάθε εναλλακτική λύση.
Η πτώση του Μοχάμεντ Μόρσι σηματοδοτεί το τέλος της πρωτοκαθεδρίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον αραβικό κόσμο.
Και, αυτό ακόμη περισσότερο, όταν ο στρατός ανακοίνωνε την απομάκρυνσή του, έχοντας στο πλάι του τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των «σοφών» του πανεπιστημίου αλ-Αζάρ.
Η αποτυχία του Μόρσι είναι ένα βαρύ πλήγμα για τη Δύση και τους συμμάχους της, το Κατάρ και την Τουρκία.
Ως εκ τούτου, μπορούμε λογικά να αναρωτηθούμε αν δεν σηματοδοτεί το τέλος της «Αραβικής Άνοιξης » και νέες αναταραχές στην Τυνησία, τη Λιβύη, και φυσικά στη Συρία.
Thierry Meyssan
Δίκτυο Βολταίρος
Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά. Προτιμάμε πάντα την ουσία παρά τη μορφή. Ευχαριστούμε για τη κατανόηση σας.
InfoGnomon
Από τα 84 εκατομμύρια Αιγυπτίων, τα 33 βγήκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν το στρατιωτικό πραξικόπημα.
Παρά το γεγονός ότι αιφνιδιάστηκε από την ταχύτητα των γεγονότων, ο Τιερί Μεϊσάν χαιρετίζει την αποκαθήλωση της κυβέρνησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ενώ ο ατλαντικός τύπος υποστήριζε τον Μοχάμεντ Μόρσι και δυσφημούσε τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο ίδιος κατείχε τον αντίθετο λόγο και κατήγγειλε την «Αραβική Άνοιξη», ως χειραγώγηση.
Ο αιγυπτιακός λαός και ο στρατός αποφάσισαν.
Μετά από πέντε ημέρες γιγάντιων διαδηλώσεων απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου Μόρσι, ο αιγυπτιακός στρατός τον καθήλωσε και διόρισε τον Πρόεδρο του Συνταγματικού Συμβουλίου για την περίοδο μετάβασης προς νέες εκλογές.
Για να εκτιμηθεί η σημασία του γεγονότος, πρέπει να το επανατοποθετήσουμε στη ίδια την αφήγηση του.
Μια πολιτική αναταραχή εξαπλώθηκε σε ένα μέρος της Αφρικής και του αραβικού κόσμου, από τα μέσα Δεκεμβρίου 2010. Οι δύο κύριες εμπλεκόμενες χώρες ήταν η Τυνησία και η Αίγυπτος.
Αυτό το φαινόμενο εξηγείται πρώτα από βαθύτερα αίτια: η αλλαγή των γενεών και η επισιτιστική κρίση.
Εάν η δημογραφική πτυχή ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό από τον ανθρώπινο έλεγχο, η οικονομική πτυχή προσκαλέστηκε εν μέρει με πλήρη γνώση των συνεπείων, κατά την περίοδο 2007-08 και πάλι το 2010.
Στην Τυνησία και την Αίγυπτο, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ετοιμάσει την «αλλαγή φρουράς»: νέοι ηγέτες στην υπηρεσία τους, στη θέση αποτιμημένων ηγετών.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε εκπαιδεύσει νέους «επαναστάτες» να εναποτεθούν στην ισχύουσα τότε εξουσία.
Και έτσι, όταν η Ουάσιγκτον διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι της είχαν ξεπεραστεί από το δρόμο, τους διέταξε να δώσουν τη θέση τους στην αντιπολίτευση την οποία είχαν προκατασκευάσει.
Δεν είναι ο δρόμος, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες που έδιωξαν τον Ζινέ ελ-Αμπιντίν Μπεν-Αλί και τον στρατηγό Χόσνι Μουμπάρακ.
Και είναι ακόμη οι Ηνωμένες Πολιτείες που εγκατάστησαν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα για να τους διαδεχθεί.
Αυτό το τελευταίο σημείο είναι λιγότερο ορατό, δεδομένου ότι οι δύο χώρες οργάνωσαν εκλογές, αλλά εκλογή δεν σημαίνει ειλικρίνεια.
Ωστόσο, μια προσεκτική μελέτη δείχνει ότι τα ζάρια ήταν κάλπικα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτά τα γεγονότα είχαν προβλεφθεί από την Ουάσιγκτον και καθοδηγήθηκαν από την ίδια, παρόλο που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες, όπως στη Σενεγάλη και στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Ακριβώς, προβλήματα εμφανίστηκαν τότε στην Ακτή του Ελεφαντοστού με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών. Αλλά δεν συνδέονται στη συλλογική φαντασία με την «Αραβική Άνοιξη» και τελείωσαν με γαλλική στρατιωτική επέμβαση βάσει εντολής του ΟΗΕ.
Μόλις εγκατασταθεί η αστάθεια στην Τυνησία και την Αίγυπτο, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησαν την αποσταθεροποίηση της Λιβύης και της Συρίας, στο πλαίσιο της Συνθήκης της Lancaster.
Ενώ μερικές μικρο-διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας πραγματοποιήθηκαν και μεγεθύνθηκαν από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι διαταραχές οργανώνονταν από δυτικές ειδικές δυνάμεις με την υποστήριξη των τακφιριστών ηγετών.
Με τεράστια ενίσχυσης των χειραγωγήσεων και τυμπανοκρουσίες, η επιχείρηση στην Ακτή του Ελεφαντοστού αποκλείστηκε από την «Αραβική Άνοιξη» (δεν υπάρχουν Άραβες σε αυτή τη χώρα με ένα τρίτο μουσουλμάνων), ενώ η Λιβύη και η Συρία περιλήφθησαν (ενώ επρόκειτο για αποικιακές επιχειρήσεις).
Αυτή η ταχυδακτυλουργία πέρασε εύκολα και διευκολύνθηκε από τα γεγονότα που συνέβησαν στην Υεμένη και το Μπαχρέιν οπού οι διαρθρωτικές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές.
Οι Δυτικοί σχολιαστές τα ενέταξαν πρώτα υπό την ετικέτα «Αραβική Άνοιξη» και έπειτα τα εξέλειπαν από το σκεπτικό τους, επειδή οι δύο καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που κάνει την « Αραβική Άνοιξη» (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία), δεν είναι η αστάθεια, ή ο πολιτισμός, αλλά η λύση που προβλέπεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις: πρόσβαση των Αδελφών Μουσουλμάνοι στη εξουσία.
Αυτή η μυστική οργάνωση, δήθεν αντι-ιμπεριαλιστική, ανέκαθεν ελεγχόταν πολιτικά από το Λονδίνο.
Εκπροσωπούταν στην δίοικηση Χίλαρι Κλίντον, μέσω της Αμπεντίν Ούμα (σύζυγος του σιωνιστή βουλευτή Anthony Weiner που παραιτήθηκε), της οποίας η μητέρα Σαλέχα Αμπεντίν διοικεί το παγκόσμιο γυναικείο παρακλάδι της Αδελφότητας.
Το Κατάρ έχει χρηματοδότησε τις επιχειρήσεις (περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως!) και εξασφάλισε τη μιντιατική κάλυψη της αδελφότητας στην οποία παραχώρησε την αλυσίδα Αλ-Τζαζίρα από τα τέλη του 2005.
Τέλος, η Τουρκία παρείχε τη πολιτική τεχνογνωσία με συμβούλους επικοινωνίας.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι για το Ισλάμ ό, τι οι Τροτσκιστές είναι για τη Δύση: μια ομάδα πραξικοπηματιών, που εργάζονται για ξένα συμφέροντα στο όνομα ενός ιδανικού που πάντα αναβάλεται για αργότερα.
Μετά από πολλές προσπάθειες πραξικοπημάτων στις περισσότερες αραβικές χώρες κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, εξεπλάγησαν με τη «νίκη» τους το 2011.
Πράγματι δεν διέθεταν κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα εκτός από τις αγγλοσαξονικές οδηγίες.
Και επομένως υιοθέτησαν τα ισλαμικά: « Η λύση είναι το Κοράνι», « Δεν χρειαζόμαστε σύνταγμα, έχουμε τη Σαρία», κλπ Στην Αίγυπτο, όπως στην Τυνησία και τη Λιβύη, η κυβέρνηση τους άνοιξε τις οικονομίες τους στο φιλελεύθερο καπιταλισμό. Επιβεβαίωσαν τη συνεργασία με το Ισραήλ στις πλάτες των Παλαιστινίων, και επιδίωξαν να υποβάλουν, στο όνομα του Κορανιού, μια ηθική τάξη που δεν ήταν ποτέ γραμμένη σε αυτό το βιβλίο.
Οι ιδιωτικοποιήσεις τύπου Θάτσερ της αιγυπτιακής οικονομίας έπρεπε να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους με αυτή της διώρυγας του Σουέζ, το στολίδι της χώρας και πηγή εισοδήματος, που έπρεπε να πουληθεί στο Κατάρ.
Ενώπιον της αιγυπτιακής κοινωνικής αντίστασης, η Ντόχα χρηματοδότησε ένα αποσχιστικό κίνημα στην περιοχή της Διώρυγας, όπως κάποτε οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δημιουργήσει το κίνημα ανεξαρτησίας του Παναμά στην Κολομβία.
Τελικά, η αιγυπτιακή κοινωνία δεν άντεξε αυτή τη θεραπεία σοκ.
Όπως έγραψα σε αυτές τις στήλες , πριν από τρεις εβδομάδες, άνοιξε τα μάτια της βλέποντας την εξέγερση των Τούρκων εναντίον του Αδελφού Ερντογάν. Επαναστάτησε και εξέδωσε τελεσίγραφο προς τον Πρόεδρο Μόρσι.
Μετά την τηλεφωνική επιβεβαίωση του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Chuck Hagel, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιδίωκαν να σώσουν τον πράκτορα Μόρσι, ο στρατηγός αλ-Σίσι ανακοίνωσε την αποπομπή του.
Αυτό το σημείο αξίζει μια εξήγηση: ο Μοχάμεντ Μόρσι εμφανίστηκε στην προτελευταία ομιλία του προς το έθνος, ως «σοφός».
Είναι πράγματι μηχανικός διαστημοπλοίων που έκανε καριέρα στις ΗΠΑ, έχοντας αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα, έχοντας δουλέψει στη NASA και διαπιστευμένος US secret-Défense.
Ωστόσο, αν ο Μόρσι εγκαταλείφτηκε από το Πεντάγωνο, είχε την υποστήριξη, αντιθέτως, μέχρι τη σύλληψή του, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είτε από την πρέσβειρα στο Κάιρο Anne Patterson, είτε με τους εκπροσώπους Patrick Ventrell και Jan Psaki, είτε από τον υπουργό εξωτερικών Τζον Κέρι.
Αυτή η φαινομενική αντιφατική αταξία φανερώνει την απελπισία της Ουάσιγκτον: από τη μία πλευρά ο λόγος απαγόρευε κάθε δυνατότητα παρέμβασης, από την άλλη, οι υπερβολικά στενοί δεσμοί του Μόρσι με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του στέρησαν κάθε εναλλακτική λύση.
Η πτώση του Μοχάμεντ Μόρσι σηματοδοτεί το τέλος της πρωτοκαθεδρίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον αραβικό κόσμο.
Και, αυτό ακόμη περισσότερο, όταν ο στρατός ανακοίνωνε την απομάκρυνσή του, έχοντας στο πλάι του τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των «σοφών» του πανεπιστημίου αλ-Αζάρ.
Η αποτυχία του Μόρσι είναι ένα βαρύ πλήγμα για τη Δύση και τους συμμάχους της, το Κατάρ και την Τουρκία.
Ως εκ τούτου, μπορούμε λογικά να αναρωτηθούμε αν δεν σηματοδοτεί το τέλος της «Αραβικής Άνοιξης » και νέες αναταραχές στην Τυνησία, τη Λιβύη, και φυσικά στη Συρία.
Thierry Meyssan
Δίκτυο Βολταίρος
Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά. Προτιμάμε πάντα την ουσία παρά τη μορφή. Ευχαριστούμε για τη κατανόηση σας.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
