2013-07-12 10:30:04
Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου
Τόπος: Εκείνος ανάμεσα στο συνεχές τρέξιμο του. Εγώ σε μια σεζ λονγκ να χαζεύω τον Παγασητικό. Χρόνος: Τέρμα καλοκαίρι σε στιγμή κορύφωσης από την ζέστη. Σκοπός: Λόγια για την «Ειρηνή», την τηλεόραση και τις θύμησες του.
Παλιά καραβάνα, χρόνια στο κουρμπέτι, με πολλά κιλά εμπειρίας στις πλάτες… βαδίζει ακόμη αφοσιωμένος στην ηθοποιία και όση αργκό κι αν χρησιμοποιήσω δεν μου φτάνει για να πλησιάσω το πλούσιο παρελθόν του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ίσως δεν ξεχάσω ποτέ την περιγραφή του προφιτερόλ από τα χείλη του, ούτε και την στρυφνότητα του Αντωνάκη που ήθελε την Ελενίτσα με τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Ούτε και τους στίχους του Πέρση ποιητή Σααδή που απήγγειλε κάποτε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη… «Αγάπη μου, αγάπη μου». Ούτε το σήριαλ «Τα εφτά κακά της μοίρας μου» που με γυρίζει στην παιδική μου ηλικία, τότε που η μικρή οθόνη μας έδινε την ψυχαγωγία με το τσουβάλι και μας καθήλωνε οικογενειακώς στον καναπέ
. Ούτε και την επιστροφή του στο σινεμά τον περασμένο χειμώνα δίπλα στην Μάρω Κοντού, στην ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη με άρωμα παλιό. Γιώργος Κωνσταντίνου. Σχεδόν κάτοικος Θεσσαλονίκης, με προοπτική μόνιμης διαμονής, αφού η πόλη μας του πήγε και με το παραπάνω. Την πρώτη φορά που είχαμε μιλήσει ήταν τότε που ξεκινούσε τη συνεργασία του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στην παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» του Μολιέρου. Τούτη η δεύτερη έχει αριστοφανικές αρετές –πάλι στο πλαίσιο του ΚΘΒΕ- και τον θέλει στον ρόλο του ίδιου του ποιητή να τιμά τους θεατές για την παρουσία τους απέναντι του. Θα τον απολαύσουμε σήμερα 10 και αύριο 11 Ιουλίου στο θέατρο Δάσους με τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Φάνη Μουρατίδη στην αντιπολεμική ουτοπία του Αριστοφάνη «Ειρήνη». «Ο ρόλος μου είναι έξω από το έργο. Είναι μια αναφορά στις διαχρονικές σκέψεις του συγγραφέα. Η λεγόμενη πάροδος» μου εξηγεί σε μια πρώτη φάση και επιμένει πως η προσέγγιση του έργου έχει μια ειδική δυναμική μιας και ακόμη κάνουμε τις εξής ερωτήσεις: «Πως καταντήσαμε; Που φτάσαμε; Πως γίναμε έτσι;».
Ρόλος με πλήρη προσωπική προβολή και έκφραση Είπα και παραπάνω ότι ο Γιώργος Κωνσταντίνου έχει ρόλο κομβικό. Είναι ο ποιητής της παρέμβασης. Εκείνος είναι βαθιά ενθουσιασμένος που τον υποδύεται. «Με αντιπροσωπεύει απόλυτα και νιώθω τυχερός. Μου θυμίζει πως ζούσαμε κάποτε, που οι συνθήκες ήταν πιο ιδανικές. Υπήρχε το καφενείο του χωριού, ο δάσκαλος, ο παππάς. Τότε που οι σβώλοι του χωραφιού είχαν την ίδια αξία με τους στίχους ενός ποιητή» μου λέει με νοσταλγία και λίγο βίαια θαρρώ όλη αυτή η γλύκα έρχεται να κουμπώσει στο σήμερα του τρόμου. Σχετικά με την Τρόϊκα -την γράφω με κεφαλαίο γιατί είναι πια εξεχούσης θέσης και σημασίας στην ζωή μας- μοιράζεται μαζί μου συγκεκριμένα πράγματα. «Ζούμε μια κατάσταση πολέμου. Ο κόσμος κυκλοφορεί στο δρόμο και εξοντώνεται. Δεν είναι ούτε προστατευμένος, ούτε φυλαγμένος. Με τρομάζει όπως και όλους τους άλλους». Πικρή αλήθεια που δυστυχώς έχει και συνέχεια. «Αισιοδοξία δεν υπάρχει πουθενά. Κάποτε υπήρχε κι ένα φως στο τούνελ. Τώρα δεν υπάρχει ούτε τούνελ… ένας τοίχος μόνο». Μέσα σε όλο αυτό το χάος αρνείται να κάνει σχέδια για το επόμενο διάστημα και δεν είναι σε θέση να μιλήσει ούτε για διακοπές, ούτε για καλοκαίρια όχι μόνο λόγω συγκυρίας, αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας. «Όλα τα καλοκαίρια δούλευα. Δεν είμαι άνθρωπος των διακοπών. Δεν μπορώ να κάθομαι. Θέλω να ζω και να υπάρχω σε μια δραστηριότητα» μου επισημαίνει και θυμάται τα ταξίδια του κάθε Άνοιξη στο εξωτερικό πάντα με σκοπό να πάρει μυρωδιά τι γίνεται γύρω του και να δει όσο περισσότερο θέατρο μπορούσε.
Από τον Χατζάκη στον Βούρο… μια έντονη διαδρομή
Μάρτυρας στην αλλαγή καλλιτεχνικής «φρουράς» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν διστάζει να μου εξομολογηθεί πως έζησε όλες τις εντάσεις και τα παρατράγουδα, ανάμεσα σε πρόεδρο, πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή και ηθοποιούς του ΚΘΒΕ. «Την είδα την ένταση του ΚΘΒΕ. Αγωνίστηκα κι εγώ. Το δίκαιο ήταν υπέρ του Σωτήρη Χατζάκη και είμαι χαρούμενος που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πνευματικό άνθρωπο όπως αυτόν» καταλήγει. Άλλωστε την σκηνοθεσία της «Ειρήνης» υπογράφει ο Σωτήρης Χατζάκης περνώντας με ιδιαίτερο τρόπο μηνύματα και αξίες επί σκηνής. Η έλευση του Γιάννη Βούρου πάντως στην καρέκλα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης τον χαροποίησε εξίσου: «Ξέρω καλά τον κύριο Βούρο. Με κάνει και χαίρομαι αυτή η συνθήκη. Άξιζε αυτός ο άνθρωπος να πάρει αυτή τη θέση. Έχουμε υπάρξει 30 χρόνια συνεργάτες και δεν πούλησε τον εαυτό του ποτέ. Θα κάνει καλή δουλειά εδώ» τονίζει. Μπαίνοντας στο τρυπάκι των προηγούμενων ετών κολλήσαμε στα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Ο ίδιος παραδέχεται πως οι καλές εποχές της τηλεόρασης, αλλά και της έβδομης τέχνης εδώ και χρόνια πέρασαν στην φάση της απόλυτης συρρίκνωσης με άλλα στοιχεία και άλλου είδους σκέψεις να τις πλαισιώνουν. «Η τηλεόραση μας τελείωσε. Την υπηρέτησα πολλά χρόνια, αγάπησα τα σήριαλ, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω πλακίτσα». Τέτοιο ύφος θεωρεί ότι έχει τα τελευταία χρόνια το τηλεοπτικό σκηνικό. Και το θέατρο όμως για εκείνον ήταν κάποτε πολύ διαφορετικό σε σχέση με τώρα. «Τότε ήταν μια άλλη εποχή, πιο ρομαντική, της αθωότητας. Ό,τι έκανα το αγαπούσα. Ο κόσμος αγαπούσε το θέατρο και εμείς τον κόσμο».
Τέλος.
Στο σημείο αυτό και χάρη στην συζήτηση που κύλισε όπως κύλισε πήραμε το «δάνειο» μας από τον Αριστοφάνη: «Έτσι ζούσαμε σ’ εκείνη την κοινότητα. Απολαμβάναμε τα τιμαλφή του βίου. Μετά όλα άλλαξαν… διαστρεβλώθηκαν». Κάτι σαν το δικό μας πέρασμα από την προ κρίσης εποχή στην μετέπειτα… και ποιος ξέρει πότε θα δραπετεύσουμε επιτέλους. Περισσότερη γεύση όμως από τον αρχαίο σατιρικό ποιητή… πάνω στο σανίδι, όπου ο Τρυγαίος, ο αμπελουργός, θα ανέβει στον ουρανό μαζί με τον Ερμή καλώντας τους Έλληνες να ελευθερώσουν την Ειρήνη, την οποία ο Πόλεμος έχει φυλακίσει σε μια σπηλιά. Μακάρι να ξέραμε κατά που πέφτει αυτή η σπηλιά για να μοιράσουμε την ειρήνη σε λαούς και ψυχές και να ζήσουμε με αρμονία και ασφάλεια πλάι στις επιθυμίες και τα όνειρα μας.
Info:
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
«ΕΙΡΗΝΗ» του Αριστοφάνη
Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά -κοστούμια: Έρση Δρίνη
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Χορογραφία: Κική Μπάκα
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης
Στίχοι χορικών: Ελένη Φωτάκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μαρίνα Χατζηιωάννου
Βοηθός σκηνογράφος: Στέλλα Ρότσιου
Βοηθός χορογράφου: Μπέτυ Δραμισιώτη
Οργάνωση παραγωγής: Στέλλα Ρότσιου
Ζωγραφική σκηνικού: Πάρις Κούτσικος
Ειδικές κατασκευές: Πένυ Ντάνη
Στο ρόλο του Τρυγαίου ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.
Στο ρόλο του Ερμή ο Φάνης Μουρατίδης.
Ποιητής της Παράβασης ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Παίζουν οι ηθοποιοί, με σειρά εμφάνισης:Δημήτρης Μορφακίδης (Α΄Δούλος), Νίκος Μαγδαληνός (Β΄Δούλος), Βαγγέλης Χατζηνικολάου (Κόρη Τρυγαίου, Α΄Παιδί), Δημήτρης Διακοσάββας (Κόρη Τρυγαίου, Α΄Παπαδάκι) Στέλιος Τράκας (Κόρη Τρυγαίου, Δρεπανουργός), Βαγγέλης Χαλκιαδάκης (Κόρη Τρυγαίου, Τάραχος, Κανατοπώλης), Γιώργος Κολοβός (Κόρη Τρυγαίου), Χάρης Πεχλιβανίδης (Κόρη Τρυγαίου), Βασίλης Σεϊμένης (Πόλεμος, Κορυφαίος Παράβασης), Ειρήνη Καζάκου (Εταίρα), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Εταίρα), Αννέτα Κορτσαρίδου (Καθαρίστρια), Χρήστος Νίνης (Α΄Θεατρίνος, Ιεροκλής, Κορυφαίος Παράβασης), Μιχάλης Γούναρης (Β΄Θεατρίνος, Οπλοπώλης Β΄), Κατερίνα Γιαμαλή (Κορυφαία Παράβασης) Νίκος Καπέλιος (Β’Παπαδάκι), Γιάννης Χαρίσης (Οπλοπώλης Α΄), Μαρίνα Μυρτάλη (Β΄Παιδί).
Χορός αγροτών: Παναγιώτα Αλεξίου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Κατερίνα Γιαμαλή, Μιχάλης Γούναρης, Δημήτρης Διακοσάββας, Μπέττυ Δραμισιώτη, Ειρήνη Καζάκου, Νίκος Καπέλιος, Γιώργος Κολοβός, Αννέτα Κορτσαρίδου, Έφη Λιάλιου, Νίκος Μαγδαληνός, Δημήτρης Μορφακίδης, Μαρίνα Μυρτάλη, Χρήστος Νίνης, Χάρης Πεχλιβανίδης, Βασίλης Σεϊμένης, Μιχάλης Συριόπουλος, Στέλιος Τράκας, Ευάγγελος Χαλκιαδάκης, Γιάννης Χαρίσης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου
Χορεύουν οι: Έλσα Σίσκου (Ειρήνη), Μπέτυ Δραμισιώτη (Οπώρα, Εταίρα, Συνοδός Οπλοπώλη, Χορός αγροτών), Παναγιώτα Αλεξίου (Θεωρία, Εταίρα, Συνοδός Οπλοπώλη, Χορός αγροτών)
thinkfree.gr
Τόπος: Εκείνος ανάμεσα στο συνεχές τρέξιμο του. Εγώ σε μια σεζ λονγκ να χαζεύω τον Παγασητικό. Χρόνος: Τέρμα καλοκαίρι σε στιγμή κορύφωσης από την ζέστη. Σκοπός: Λόγια για την «Ειρηνή», την τηλεόραση και τις θύμησες του.
Παλιά καραβάνα, χρόνια στο κουρμπέτι, με πολλά κιλά εμπειρίας στις πλάτες… βαδίζει ακόμη αφοσιωμένος στην ηθοποιία και όση αργκό κι αν χρησιμοποιήσω δεν μου φτάνει για να πλησιάσω το πλούσιο παρελθόν του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ίσως δεν ξεχάσω ποτέ την περιγραφή του προφιτερόλ από τα χείλη του, ούτε και την στρυφνότητα του Αντωνάκη που ήθελε την Ελενίτσα με τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Ούτε και τους στίχους του Πέρση ποιητή Σααδή που απήγγειλε κάποτε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη… «Αγάπη μου, αγάπη μου». Ούτε το σήριαλ «Τα εφτά κακά της μοίρας μου» που με γυρίζει στην παιδική μου ηλικία, τότε που η μικρή οθόνη μας έδινε την ψυχαγωγία με το τσουβάλι και μας καθήλωνε οικογενειακώς στον καναπέ
Ρόλος με πλήρη προσωπική προβολή και έκφραση Είπα και παραπάνω ότι ο Γιώργος Κωνσταντίνου έχει ρόλο κομβικό. Είναι ο ποιητής της παρέμβασης. Εκείνος είναι βαθιά ενθουσιασμένος που τον υποδύεται. «Με αντιπροσωπεύει απόλυτα και νιώθω τυχερός. Μου θυμίζει πως ζούσαμε κάποτε, που οι συνθήκες ήταν πιο ιδανικές. Υπήρχε το καφενείο του χωριού, ο δάσκαλος, ο παππάς. Τότε που οι σβώλοι του χωραφιού είχαν την ίδια αξία με τους στίχους ενός ποιητή» μου λέει με νοσταλγία και λίγο βίαια θαρρώ όλη αυτή η γλύκα έρχεται να κουμπώσει στο σήμερα του τρόμου. Σχετικά με την Τρόϊκα -την γράφω με κεφαλαίο γιατί είναι πια εξεχούσης θέσης και σημασίας στην ζωή μας- μοιράζεται μαζί μου συγκεκριμένα πράγματα. «Ζούμε μια κατάσταση πολέμου. Ο κόσμος κυκλοφορεί στο δρόμο και εξοντώνεται. Δεν είναι ούτε προστατευμένος, ούτε φυλαγμένος. Με τρομάζει όπως και όλους τους άλλους». Πικρή αλήθεια που δυστυχώς έχει και συνέχεια. «Αισιοδοξία δεν υπάρχει πουθενά. Κάποτε υπήρχε κι ένα φως στο τούνελ. Τώρα δεν υπάρχει ούτε τούνελ… ένας τοίχος μόνο». Μέσα σε όλο αυτό το χάος αρνείται να κάνει σχέδια για το επόμενο διάστημα και δεν είναι σε θέση να μιλήσει ούτε για διακοπές, ούτε για καλοκαίρια όχι μόνο λόγω συγκυρίας, αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας. «Όλα τα καλοκαίρια δούλευα. Δεν είμαι άνθρωπος των διακοπών. Δεν μπορώ να κάθομαι. Θέλω να ζω και να υπάρχω σε μια δραστηριότητα» μου επισημαίνει και θυμάται τα ταξίδια του κάθε Άνοιξη στο εξωτερικό πάντα με σκοπό να πάρει μυρωδιά τι γίνεται γύρω του και να δει όσο περισσότερο θέατρο μπορούσε.
Από τον Χατζάκη στον Βούρο… μια έντονη διαδρομή
Μάρτυρας στην αλλαγή καλλιτεχνικής «φρουράς» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν διστάζει να μου εξομολογηθεί πως έζησε όλες τις εντάσεις και τα παρατράγουδα, ανάμεσα σε πρόεδρο, πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή και ηθοποιούς του ΚΘΒΕ. «Την είδα την ένταση του ΚΘΒΕ. Αγωνίστηκα κι εγώ. Το δίκαιο ήταν υπέρ του Σωτήρη Χατζάκη και είμαι χαρούμενος που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πνευματικό άνθρωπο όπως αυτόν» καταλήγει. Άλλωστε την σκηνοθεσία της «Ειρήνης» υπογράφει ο Σωτήρης Χατζάκης περνώντας με ιδιαίτερο τρόπο μηνύματα και αξίες επί σκηνής. Η έλευση του Γιάννη Βούρου πάντως στην καρέκλα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης τον χαροποίησε εξίσου: «Ξέρω καλά τον κύριο Βούρο. Με κάνει και χαίρομαι αυτή η συνθήκη. Άξιζε αυτός ο άνθρωπος να πάρει αυτή τη θέση. Έχουμε υπάρξει 30 χρόνια συνεργάτες και δεν πούλησε τον εαυτό του ποτέ. Θα κάνει καλή δουλειά εδώ» τονίζει. Μπαίνοντας στο τρυπάκι των προηγούμενων ετών κολλήσαμε στα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Ο ίδιος παραδέχεται πως οι καλές εποχές της τηλεόρασης, αλλά και της έβδομης τέχνης εδώ και χρόνια πέρασαν στην φάση της απόλυτης συρρίκνωσης με άλλα στοιχεία και άλλου είδους σκέψεις να τις πλαισιώνουν. «Η τηλεόραση μας τελείωσε. Την υπηρέτησα πολλά χρόνια, αγάπησα τα σήριαλ, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω πλακίτσα». Τέτοιο ύφος θεωρεί ότι έχει τα τελευταία χρόνια το τηλεοπτικό σκηνικό. Και το θέατρο όμως για εκείνον ήταν κάποτε πολύ διαφορετικό σε σχέση με τώρα. «Τότε ήταν μια άλλη εποχή, πιο ρομαντική, της αθωότητας. Ό,τι έκανα το αγαπούσα. Ο κόσμος αγαπούσε το θέατρο και εμείς τον κόσμο».
Τέλος.
Στο σημείο αυτό και χάρη στην συζήτηση που κύλισε όπως κύλισε πήραμε το «δάνειο» μας από τον Αριστοφάνη: «Έτσι ζούσαμε σ’ εκείνη την κοινότητα. Απολαμβάναμε τα τιμαλφή του βίου. Μετά όλα άλλαξαν… διαστρεβλώθηκαν». Κάτι σαν το δικό μας πέρασμα από την προ κρίσης εποχή στην μετέπειτα… και ποιος ξέρει πότε θα δραπετεύσουμε επιτέλους. Περισσότερη γεύση όμως από τον αρχαίο σατιρικό ποιητή… πάνω στο σανίδι, όπου ο Τρυγαίος, ο αμπελουργός, θα ανέβει στον ουρανό μαζί με τον Ερμή καλώντας τους Έλληνες να ελευθερώσουν την Ειρήνη, την οποία ο Πόλεμος έχει φυλακίσει σε μια σπηλιά. Μακάρι να ξέραμε κατά που πέφτει αυτή η σπηλιά για να μοιράσουμε την ειρήνη σε λαούς και ψυχές και να ζήσουμε με αρμονία και ασφάλεια πλάι στις επιθυμίες και τα όνειρα μας.
Info:
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
«ΕΙΡΗΝΗ» του Αριστοφάνη
Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά -κοστούμια: Έρση Δρίνη
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Χορογραφία: Κική Μπάκα
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης
Στίχοι χορικών: Ελένη Φωτάκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μαρίνα Χατζηιωάννου
Βοηθός σκηνογράφος: Στέλλα Ρότσιου
Βοηθός χορογράφου: Μπέτυ Δραμισιώτη
Οργάνωση παραγωγής: Στέλλα Ρότσιου
Ζωγραφική σκηνικού: Πάρις Κούτσικος
Ειδικές κατασκευές: Πένυ Ντάνη
Στο ρόλο του Τρυγαίου ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.
Στο ρόλο του Ερμή ο Φάνης Μουρατίδης.
Ποιητής της Παράβασης ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Παίζουν οι ηθοποιοί, με σειρά εμφάνισης:Δημήτρης Μορφακίδης (Α΄Δούλος), Νίκος Μαγδαληνός (Β΄Δούλος), Βαγγέλης Χατζηνικολάου (Κόρη Τρυγαίου, Α΄Παιδί), Δημήτρης Διακοσάββας (Κόρη Τρυγαίου, Α΄Παπαδάκι) Στέλιος Τράκας (Κόρη Τρυγαίου, Δρεπανουργός), Βαγγέλης Χαλκιαδάκης (Κόρη Τρυγαίου, Τάραχος, Κανατοπώλης), Γιώργος Κολοβός (Κόρη Τρυγαίου), Χάρης Πεχλιβανίδης (Κόρη Τρυγαίου), Βασίλης Σεϊμένης (Πόλεμος, Κορυφαίος Παράβασης), Ειρήνη Καζάκου (Εταίρα), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Εταίρα), Αννέτα Κορτσαρίδου (Καθαρίστρια), Χρήστος Νίνης (Α΄Θεατρίνος, Ιεροκλής, Κορυφαίος Παράβασης), Μιχάλης Γούναρης (Β΄Θεατρίνος, Οπλοπώλης Β΄), Κατερίνα Γιαμαλή (Κορυφαία Παράβασης) Νίκος Καπέλιος (Β’Παπαδάκι), Γιάννης Χαρίσης (Οπλοπώλης Α΄), Μαρίνα Μυρτάλη (Β΄Παιδί).
Χορός αγροτών: Παναγιώτα Αλεξίου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Κατερίνα Γιαμαλή, Μιχάλης Γούναρης, Δημήτρης Διακοσάββας, Μπέττυ Δραμισιώτη, Ειρήνη Καζάκου, Νίκος Καπέλιος, Γιώργος Κολοβός, Αννέτα Κορτσαρίδου, Έφη Λιάλιου, Νίκος Μαγδαληνός, Δημήτρης Μορφακίδης, Μαρίνα Μυρτάλη, Χρήστος Νίνης, Χάρης Πεχλιβανίδης, Βασίλης Σεϊμένης, Μιχάλης Συριόπουλος, Στέλιος Τράκας, Ευάγγελος Χαλκιαδάκης, Γιάννης Χαρίσης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου
Χορεύουν οι: Έλσα Σίσκου (Ειρήνη), Μπέτυ Δραμισιώτη (Οπώρα, Εταίρα, Συνοδός Οπλοπώλη, Χορός αγροτών), Παναγιώτα Αλεξίου (Θεωρία, Εταίρα, Συνοδός Οπλοπώλη, Χορός αγροτών)
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έφυγε από τη ζωή η Μαριάννα Delamotte
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
