2013-07-12 11:18:05
του Στέλιου Συρμόγλου
Πόσοι νεοέλληνες αγανακτούν ή και οργίζονται με τον εαυτό τους; Οχι με τους άλλους, με τον εαυτό τους πρώτιστα με ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Με τους άλλους οργίζονται συνήθως, ακόμη και για όνου σκιά.
Πόσοι νεοέλληνες ανέχονται την “κοινή” πλέον ευρωπαική άποψη ότι είναι “υπανάπτυκτοι”, με την έννοια της πολιτικής τους αγωγής σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη, τις εκσυγχρονισμένες δομές τους και τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών τους;
Πόσοι νεοέλληνες έχουν αυτεπίγνωση και βέβαια συναίσθηση των διαφόρων “μύθων”, που τόσο περίτεχνα καλλιέργησε και ανέπτυξε η εγχώρια κομματοκρατία, γύρω από τις “ταλαιπωρημένες” έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις ιδεολογίες με τους παντός είδους “ευτελισμένους” -ισμους και του ηθικού υπόβαθρου των θεσμών;
Πόσοι νεοέλληνες μπορούν να αντιληφθούν την έλλειψη της “αισθητικής” μ’ όλες της εκδηλώσεις της στην πολιτική, την έλλειψη της αίσθησης του μέτρου και την αναγκαιότητα του ηθικού στόχου στην πολιτική; Γιατί, χωρίς “αισθητική” και χωρίς ηθικό στόχο να διακρίνει τις πράξεις και να ενώνει τις βουλήσεις, τα όποια ιδανικά εγκοσμιώνονται και αντικειμενοποιούνται
. Προκαλείται δε γενική αναισθησία εξελισσόμενη σε πόρωση. Και η ψυχολογική συνθήκη της πόρωσης ενθαρρύνει τους εν πολλοίς ανερμάτιστους, αλλά πονηρούς εξουσιολάγνους, τους δημαγωγούς και τα διάφορα τρωκτικά της κοινωνίας να βρίσκονται μονίμως στην επιφάνεια και “ροκανίζουν” ανενόχλητα.
Πόσοι νεοέλληνες αντιλαμβάνονται ότι η δημοκρατία δεν είναι μόνο ταυτισμένη με τη “δικτατορία” των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών; Γιατί, όταν η δημοκρατία ταυτίζεται μόνιμα με την κυριαρχία των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών, τα αναγόμενα από τους δημαγωγούς σε αυταξία του πολιτεύματος, τότε αναδεικνύεται το ηθικό κριτήριο των πολιτικών πράξεων. Η δημοκρατία καταντά αφηρημένη, λόγος κενός και προσχηματικός των αναξίων κρατούντων. Και γίνεται εθισμός της κοινωνίας η απάτη με τις διάφορες μορφές της, “εργαλείο” της εξουσίας η πονηρία, είναι προιούσα η σήψη του δημόσιου βίου μας, ενώ “εμπεδώνεται” στην κοινωνική συνείδηση η…καταξίωση της αναξιότητας!
Και αυτή την “αναξιότητα”, την πολιτική ανικανότητα σ’ όλο το συγκλονιστικό της εύρος, βιώνουμε για δεκαετίες και ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια, με “πρωταγωνιστές” του πολιτικού αβδηριτισμού και της πολιτικής απάτης, τους δύο πρώην συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο Harvard, με αμφίβολης διάρκειας και “περιεχομένο” σπουδών, τους “πρωθυπουργούς” της εξαθλιωμένης Ελλάδας.
Προσκρούουμε σε κάθε βήμα μας στην πολιτική ανικανότητα, την αναποφασιστικότητα, την πολιτική ανισορροπία, που ενδεδυμένη με το “κακόγουστο” κουστούμι της υποκρισίας, δεν διστάζει όταν τα συμφέροντα το επιβάλλουν, να απεκδυθεί προσχημάτων και στοιχειώδους ντροπής, για να “απεκδύσει” ανενδοίαστα την ελληνική κοινωνία από κάθε προοπτική. Και να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 30 και πλέον χρόνια Και ως “υπανάπτυκτοι” ιθαγενείς, εθισμένοι στη “δουλεία” του πρόχειρου και του ευκαιριακού της πολιτικής, με τη ψυχοτροπία του ραγιά υπό τη σκιά του Νασρεντίν Χότζα, ασχολούμαστε με τα αλλότρια και με την πολιτική φλυαρία, που μονίμως κατέχει ζωτικό χώρο στη ζωή μας. Και δεχόμαστε αγόγγυστα το πολιτικό θράσος, τις πολιτικές διαπιδύσεις και “στημένες” εντάσεις, τις “κουλουτούμπες”, ακόμη και την πολιτική αυθαιρεσία, που αμαυρώνει το Σύνταγμα, εν ονόματι του λαού, για το λαό, χωρίς ωστόσο τη βούληση του λαού.
Δεχόμαστε το κάθε κομματικό “παραλήρημα”, όπως αυτό του πρωθυπουργού στο πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ, αλλά και το χθεσινό του εγκλωβισμένου σε ιδεοληψίες και απειρία σε συνδυασμό με πολιτική απαιδευσία Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε εξέλιξη…
Το “πρόβλημα” των νεοελλήνων εξεταζόμενο εκ των ένδον, είναι πιο πολύπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται. Και αυτή η περιπλοκή είχε κάνει τη μεγάλη κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου να πει επιγραμματικά: “Ο Ελλην είναι ανεπτυγμένος όταν είναι υπανάπτυκτος και υπανάπτυκτος όταν είναι ανεπτυγμένος”.
Ας εμβαθύνουμε στη σωστή αυτή ελλειπτική διαπίστωση. Ποιο είναι το κύριο στοιχείο της ανάπτυξης ενός τόπου; Είναι πρώτα να γίνει οργανωμένο κράτος. Από ποιους ωστόσο; Από τους ίδιους, τους σημερινούς “ψευτοσωτήρες”, από τα απανθρακώματα παλιών τούβλινων πολιτικών τζακιών, οικονομικά ισχυρών οικογενειών υπολείμματα των κοτσαμπάζηδων, των “νεότευκτων” της πολιτικής ελαφρότητας έως και γελοιότητας, οι οποίοι συνέβαλαν να οδηγηθεί η χώρα στη διεθνή ανυποληψία και η κοινωνία στην εξαθλίωση;
Για να “βγεί” η χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο, για να οργανωθεί δομικά το κράτος, πέρα της αδυναμίας να συλληφθεί ο Ελληνισμός ως μια ενότητα που δεν έχει μόνο παρελθόν και παρόν, αλλά και μέλλον, μια “αδυναμία” που διόγκωνε κάθε φορά το πρόσχημα της οικονομικής και πολιτιστικής μας φτώχειας και εμπόδιζε κάθε μακρόπνοη προσπάθεια, χρειάζεται μια ή περισσότερες ηγέτιδες τάξεις, μια πολιτική ellite, χωρίς τα χαρακτηριστικά εντούτοις της πλουτοκρατίας ή της συντηρητικής αντίληψης.
Χρειάζεται να υπάρξει ο μικρός πυρήνας, που θα θεμελιώνει την παράδοση και τη μέθοδο της ανανέωσης. Και χρειάζεται η παράδοση αυτή να γίνει κοινό κτήμα του λαού. Και η μέθοδος να γίνει αποδεκτή απ’ όλους. Στη δεύτερη περίπτωση, που είναι η σπουδαιότερη, γιατί αυτή κυρίως στερεώνει την πρόοδο, το κυριότερο ρόλο παίζει η παιδεία και ύστερα οι θεσμοί. Η παιδεία στην Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι ο…μέγας υπανάπτυκτος!
freepen.gr
Πόσοι νεοέλληνες αγανακτούν ή και οργίζονται με τον εαυτό τους; Οχι με τους άλλους, με τον εαυτό τους πρώτιστα με ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Με τους άλλους οργίζονται συνήθως, ακόμη και για όνου σκιά.
Πόσοι νεοέλληνες ανέχονται την “κοινή” πλέον ευρωπαική άποψη ότι είναι “υπανάπτυκτοι”, με την έννοια της πολιτικής τους αγωγής σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη, τις εκσυγχρονισμένες δομές τους και τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών τους;
Πόσοι νεοέλληνες έχουν αυτεπίγνωση και βέβαια συναίσθηση των διαφόρων “μύθων”, που τόσο περίτεχνα καλλιέργησε και ανέπτυξε η εγχώρια κομματοκρατία, γύρω από τις “ταλαιπωρημένες” έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις ιδεολογίες με τους παντός είδους “ευτελισμένους” -ισμους και του ηθικού υπόβαθρου των θεσμών;
Πόσοι νεοέλληνες μπορούν να αντιληφθούν την έλλειψη της “αισθητικής” μ’ όλες της εκδηλώσεις της στην πολιτική, την έλλειψη της αίσθησης του μέτρου και την αναγκαιότητα του ηθικού στόχου στην πολιτική; Γιατί, χωρίς “αισθητική” και χωρίς ηθικό στόχο να διακρίνει τις πράξεις και να ενώνει τις βουλήσεις, τα όποια ιδανικά εγκοσμιώνονται και αντικειμενοποιούνται
Πόσοι νεοέλληνες αντιλαμβάνονται ότι η δημοκρατία δεν είναι μόνο ταυτισμένη με τη “δικτατορία” των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών; Γιατί, όταν η δημοκρατία ταυτίζεται μόνιμα με την κυριαρχία των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών, τα αναγόμενα από τους δημαγωγούς σε αυταξία του πολιτεύματος, τότε αναδεικνύεται το ηθικό κριτήριο των πολιτικών πράξεων. Η δημοκρατία καταντά αφηρημένη, λόγος κενός και προσχηματικός των αναξίων κρατούντων. Και γίνεται εθισμός της κοινωνίας η απάτη με τις διάφορες μορφές της, “εργαλείο” της εξουσίας η πονηρία, είναι προιούσα η σήψη του δημόσιου βίου μας, ενώ “εμπεδώνεται” στην κοινωνική συνείδηση η…καταξίωση της αναξιότητας!
Και αυτή την “αναξιότητα”, την πολιτική ανικανότητα σ’ όλο το συγκλονιστικό της εύρος, βιώνουμε για δεκαετίες και ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια, με “πρωταγωνιστές” του πολιτικού αβδηριτισμού και της πολιτικής απάτης, τους δύο πρώην συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο Harvard, με αμφίβολης διάρκειας και “περιεχομένο” σπουδών, τους “πρωθυπουργούς” της εξαθλιωμένης Ελλάδας.
Προσκρούουμε σε κάθε βήμα μας στην πολιτική ανικανότητα, την αναποφασιστικότητα, την πολιτική ανισορροπία, που ενδεδυμένη με το “κακόγουστο” κουστούμι της υποκρισίας, δεν διστάζει όταν τα συμφέροντα το επιβάλλουν, να απεκδυθεί προσχημάτων και στοιχειώδους ντροπής, για να “απεκδύσει” ανενδοίαστα την ελληνική κοινωνία από κάθε προοπτική. Και να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 30 και πλέον χρόνια Και ως “υπανάπτυκτοι” ιθαγενείς, εθισμένοι στη “δουλεία” του πρόχειρου και του ευκαιριακού της πολιτικής, με τη ψυχοτροπία του ραγιά υπό τη σκιά του Νασρεντίν Χότζα, ασχολούμαστε με τα αλλότρια και με την πολιτική φλυαρία, που μονίμως κατέχει ζωτικό χώρο στη ζωή μας. Και δεχόμαστε αγόγγυστα το πολιτικό θράσος, τις πολιτικές διαπιδύσεις και “στημένες” εντάσεις, τις “κουλουτούμπες”, ακόμη και την πολιτική αυθαιρεσία, που αμαυρώνει το Σύνταγμα, εν ονόματι του λαού, για το λαό, χωρίς ωστόσο τη βούληση του λαού.
Δεχόμαστε το κάθε κομματικό “παραλήρημα”, όπως αυτό του πρωθυπουργού στο πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ, αλλά και το χθεσινό του εγκλωβισμένου σε ιδεοληψίες και απειρία σε συνδυασμό με πολιτική απαιδευσία Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε εξέλιξη…
Το “πρόβλημα” των νεοελλήνων εξεταζόμενο εκ των ένδον, είναι πιο πολύπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται. Και αυτή η περιπλοκή είχε κάνει τη μεγάλη κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου να πει επιγραμματικά: “Ο Ελλην είναι ανεπτυγμένος όταν είναι υπανάπτυκτος και υπανάπτυκτος όταν είναι ανεπτυγμένος”.
Ας εμβαθύνουμε στη σωστή αυτή ελλειπτική διαπίστωση. Ποιο είναι το κύριο στοιχείο της ανάπτυξης ενός τόπου; Είναι πρώτα να γίνει οργανωμένο κράτος. Από ποιους ωστόσο; Από τους ίδιους, τους σημερινούς “ψευτοσωτήρες”, από τα απανθρακώματα παλιών τούβλινων πολιτικών τζακιών, οικονομικά ισχυρών οικογενειών υπολείμματα των κοτσαμπάζηδων, των “νεότευκτων” της πολιτικής ελαφρότητας έως και γελοιότητας, οι οποίοι συνέβαλαν να οδηγηθεί η χώρα στη διεθνή ανυποληψία και η κοινωνία στην εξαθλίωση;
Για να “βγεί” η χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο, για να οργανωθεί δομικά το κράτος, πέρα της αδυναμίας να συλληφθεί ο Ελληνισμός ως μια ενότητα που δεν έχει μόνο παρελθόν και παρόν, αλλά και μέλλον, μια “αδυναμία” που διόγκωνε κάθε φορά το πρόσχημα της οικονομικής και πολιτιστικής μας φτώχειας και εμπόδιζε κάθε μακρόπνοη προσπάθεια, χρειάζεται μια ή περισσότερες ηγέτιδες τάξεις, μια πολιτική ellite, χωρίς τα χαρακτηριστικά εντούτοις της πλουτοκρατίας ή της συντηρητικής αντίληψης.
Χρειάζεται να υπάρξει ο μικρός πυρήνας, που θα θεμελιώνει την παράδοση και τη μέθοδο της ανανέωσης. Και χρειάζεται η παράδοση αυτή να γίνει κοινό κτήμα του λαού. Και η μέθοδος να γίνει αποδεκτή απ’ όλους. Στη δεύτερη περίπτωση, που είναι η σπουδαιότερη, γιατί αυτή κυρίως στερεώνει την πρόοδο, το κυριότερο ρόλο παίζει η παιδεία και ύστερα οι θεσμοί. Η παιδεία στην Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι ο…μέγας υπανάπτυκτος!
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη Λαμία σπρώχνεις τα σκουπίδια με το καροτσάκι για να περάσεις
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συνάντηση του Ριμπολόβλεφ με τον Κ.Ρονάλντο!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
