2013-07-13 23:31:04
Μετρήθηκαν πριν δυο χρόνια στο Ρουμπάδο, το χωριουδάκι που σκαρφάλωσε ψηλά στα δυτικά του Ρεθύμνου και βρέθηκαν με ακρίβεια δώδεκα! Έφυγαν από τότε ως τα σήμερα τέσσερις, ο Γιάννης και η Μαρία Γαβαλά, η Μυρσίνη Γαλεράκη και ο Γιάννης Καλλιτσουνάκης, και έμειναν οι οκτώ για να συνεχίζουν το δρόμο τους.
Ευτυχώς, γύρισαν στον τόπο τους ο Γιάννης και η Άννα Γαβαλά και το χωριό δεν έμεινε από Γαβαλάδες, και οι άνθρωποι ανέβηκαν στους δέκα Σήμερα είναι δέκα οι πιστοί στη ρουμπαδιανή γη, όμως επί του παρόντος δεν φαίνεται… φως γιατί η Ιουλία Καλλιτσουνάκη λέει, και ορθώς, πως «οι γράδες δε γεννούνε». Η ολιγάριθμη κοινωνία με τους δέκα μετρημένους που παραμένουν μέσα στη μοναξιά, δεν αλλάζει.
Θα βγει ένας στην πιάτσα της πλατείας, αν… μυριστεί μουσαφίρη, και ένας δεύτερος θα πάρει τα στενά για να πάει εκεί κοντά να πάρει τις κατσίκες ή να περιποιηθεί το περιβόλι…
«Έφυγε» και η Μυρσίνη με το λευκό τσεμπέρι και τις δυο βέργες, που παρουσιάζονταν κι έψαλλε τα θεία πάθη, σαν να τραγουδούσε την ταλαιπωρημένη της ζωή. Η Ιουλία μέσα στις ορτανσίες της στην πιάτσα και δίπλα η ηρωίδα Πόπη Σουχλάκη, που οκτώ χρόνια «δέρνεται» από τη μοίρα και μένει ακοίμητη στο πλάι του συζύγου της.
Μέσα στους δέκα και ο Γιώργης Καλλιτσουνάκης, που βγαίνει στην πλατεία με τη βέργα του, κάθεται στο πεζούλι και εκεί θα σου πει πως κλάμα νέας ζωής έχει να ακουστεί στο χωριό μπορεί και τριάντα χρόνια…
Συνήθισε πια αυτό το περιβάλλον, όπως και οι υπόλοιποι εννιά στο Ρουμπάδο…
http://madeincreta.gr
Ευτυχώς, γύρισαν στον τόπο τους ο Γιάννης και η Άννα Γαβαλά και το χωριό δεν έμεινε από Γαβαλάδες, και οι άνθρωποι ανέβηκαν στους δέκα Σήμερα είναι δέκα οι πιστοί στη ρουμπαδιανή γη, όμως επί του παρόντος δεν φαίνεται… φως γιατί η Ιουλία Καλλιτσουνάκη λέει, και ορθώς, πως «οι γράδες δε γεννούνε». Η ολιγάριθμη κοινωνία με τους δέκα μετρημένους που παραμένουν μέσα στη μοναξιά, δεν αλλάζει.
Θα βγει ένας στην πιάτσα της πλατείας, αν… μυριστεί μουσαφίρη, και ένας δεύτερος θα πάρει τα στενά για να πάει εκεί κοντά να πάρει τις κατσίκες ή να περιποιηθεί το περιβόλι…
«Έφυγε» και η Μυρσίνη με το λευκό τσεμπέρι και τις δυο βέργες, που παρουσιάζονταν κι έψαλλε τα θεία πάθη, σαν να τραγουδούσε την ταλαιπωρημένη της ζωή. Η Ιουλία μέσα στις ορτανσίες της στην πιάτσα και δίπλα η ηρωίδα Πόπη Σουχλάκη, που οκτώ χρόνια «δέρνεται» από τη μοίρα και μένει ακοίμητη στο πλάι του συζύγου της.
Μέσα στους δέκα και ο Γιώργης Καλλιτσουνάκης, που βγαίνει στην πλατεία με τη βέργα του, κάθεται στο πεζούλι και εκεί θα σου πει πως κλάμα νέας ζωής έχει να ακουστεί στο χωριό μπορεί και τριάντα χρόνια…
Συνήθισε πια αυτό το περιβάλλον, όπως και οι υπόλοιποι εννιά στο Ρουμπάδο…
http://madeincreta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
