2013-07-17 16:58:03
Σύμφωνοι, ο κυνισμός που κυριαρχεί στον τίτλο του παρόντος άρθρου δεν μπορεί να κρυφτεί. Και ομολογώ πως δεν το επιδιώκω επ ουδενί. Ούτε υπέρμαχος του καταγγελτικού λόγου είμαι.
Η επιλογή του τίτλου όμως ήταν εύκολη υπόθεση. Πρόκειται για μια φράση που περιέχει όλα όσα αποστρέφομαι, όλα όσα μου προκαλούσαν αναπάντητα ερωτήματα για πολλά χρόνια, όλα όσα στερούν από τη γενιά μου την ευκαιρία για ένα μέλλον διαφορετικό και ελπιδοφόρο.
Επί χρόνια, πολλώ δε μάλλον στα χρόνια της "ευημερίας" και της "ανάπτυξης", σε γενιές και γενιές νέων ανθρώπων που ονειρεύονταν και σχεδίαζαν τα πρώτα τους βήματα στον επαγγελματικό στίβο, παρουσιαζόταν η γοητευτική επιλογή της εισαγωγής σε ένα τμήμα της ανώτατης εκπαίδευσης, που θα εξασφάλιζε τη μονιμότητα και φυσικά την εισοδηματική ασφάλεια που προσφέρει μια δημόσια υπηρεσία. Είτε ήταν τα σώματα ασφαλείας, είτε ο κλάδος της εκπαίδευσης, είτε ο κλάδος της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης, ο δημόσιος τομέας παρουσιαζόταν ως ο απόλυτος πειρασμός της επαγγελματικής αποκατάστασης
. Και πώς να τον αγνοήσει κανείς?? Τα επιχειρήματα και οι "επιμορφωτικές" συμβουλές του τύπου "έρχονται δύσκολα χρόνια, μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα επιβιώσουν" ή "μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, τα λεφτά θα είναι στην τράπεζα", έδιναν και έπαιρναν όταν ένας τελειόφοιτος στο λύκειο αποφάσιζε να συμβουλευτεί έναν οικείο του ή έναν καθηγητή του σχετικά με τη σχολή που θα επιλέξει.
Για πολλές δεκαετίες, ολόκληρες γενιές "ευνουχίζονταν" επαγγελματικά, εξαιρετικές δεξιότητες και ικανότητες κατέληξαν ανεκμετάλλευτες, δυνατότητες και προοπτικές ουσιαστικής προσφοράς στην ελληνική κοινωνία, από τομείς στους οποίους η χώρα μας είναι φανερά πίσω από τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης και την Αμερική, όπως οι καινοτόμες επιχειρήσεις, η ιδιωτική επιστημονική έρευνα, ο χώρος της ανάπτυξης ευρεσιτεχνιών κ.α., δεν αποτελούσαν ελκυστικές λύσεις για έναν νέο άνθρωπο λόγω μιας σαθρής και χρόνια παγιωμένης νοοτροπίας. Για την καλλιέργεια του δημιουργικού πνεύματος φυσικά, ούτε λόγος. Η εισοδηματική κατοχύρωση συνέθλιβε κάθε παραγωγική και δημιουργική στόχευση. Μια από τις πηγές του προβλήματος βέβαια αποτελεί και η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού από την ελληνική εκπαίδευση, και δη μέσω της ανάπτυξης ουσιαστικών προγραμμάτων επιμόρφωσης και επαγγελματικού προσανατολισμού στο λύκειο, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που χρήζει μεγάλης ανάλυσης.
Και φτάνοντας στο σήμερα, όπου συνειδητοποιούμε ότι η χώρα "ξαφνικά" είναι χρεωμένη, ότι "ξαφνικά" λεφτά δεν υπάρχουν, ότι "ξαφνικά" δεν γίνεται να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε παραπάνω από όσα παράγουμε και ότι αυτοί που μας δανείζουν, απαιτούν μεταρρυθμίσεις (κι αυτό, διότι εμείς, κοινωνικό σύνολο και πολιτικό προσωπικό, αποδειχθήκαμε ανεπαρκείς), αναθερμαίνεται η συζήτηση για το δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο.
Η μείωση του δημόσιου τομέα, αποτελεί δέσμευση της χώρας μας απέναντι στην τρόικα εδώ και τρία χρόνια, μιας και αυτό που επί χρόνια "φωνάζει", προσέκρουε σε κλειστά αυτιά και έπρεπε να επιβληθεί από τους εταίρους μας για να γίνει. Για άλλη μια φορά όμως, κουτοπονηριά, αδράνεια, "ωχαδερφισμός". Δεν ξέρω, και πραγματικά αδιαφορώ για το αν το πολιτικό κόστος ήταν αυτό που έκανε τις κυβερνήσεις να σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ ταυτόχρονα αναζητούσαν τρόπους για να τη γλυτώσουν. Λες και από τον εξορθολογισμό και την εκ βαθέων αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης της χώρας, κερδισμένη θα βγει ο Γερμανός και όχι ο Έλληνας πολίτης. Πρώτα εφεδρεία, μετά διαθεσιμότητα, ύστερα κινητικότητα. Πουθενά η επίμαχη λέξη, η λέξη ταμπού. Α-ΠΟ-ΛΥ-ΣΕΙΣ. Τόσο απλά. Αλλά όταν επί χρόνια στο βωμό της εξουσίας, έχεις βασίσει την πολιτική σου δράση στους αθρόους διορισμούς των «παιδιών» σου (πάσης φύσεως χρωμάτων), δεν είναι και εύκολο να «πληρώσεις και το λογαριασμό», όταν έρθει εκείνη η ώρα. Μάλλον τον στέλνεις στους επόμενους.
Σαφώς και η ανάγνωση του ζητήματος δεν είναι μία. Σαφώς και εγείρονται θέματα. Το πρώτο, είναι σίγουρα η ανθρωπιστική, η κοινωνική, η βιοποριστική σκοπιά. Σε μια ήδη εξαθλιωμένη κοινωνία, όπου τίθεται ξεκάθαρα ζήτημα επιβίωσης για πολλούς συνανθρώπους μας, και μόνο το άκουσμα της λέξης "απόλυση" αρκεί για να μεγαλώσει τις αγωνίες. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, απολύσεις έχουν γίνει και στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί όπου κάθε μέρα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους λόγω του πενιχρού τζίρου τους, και οι απολύσεις προσωπικού είναι η ηπιότερη λύση πριν το λουκέτο. Αλλά για ένα περίεργο λόγο, το προσπερνάμε επιδεικτικά και αδιάφορα, ίσως γιατί υποσυνείδητα έχουμε αποδεχτεί ότι στο χώρο της αγοράς τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ζήτημα δεύτερο, αυτό της πολιτικής προσέγγισης. Απόψεις που υποστηρίζουν ότι το δημόσιο πρέπει να είναι μικρό, ευέλικτο και αποδοτικό, εξυπηρετώντας τον πολίτη, απόψεις που διατυπώνουν ότι το δημόσιο πρέπει να αποτελεί το βασικό πυλώνα του κράτους, έχοντας στον απόλυτο έλεγχο του όλες τις παραγωγικές μονάδες, θεωρώντας ελάσσονος σημασίας την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις κτλ. Τρίτο ζήτημα, ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, ο τρόπος με τον οποίο θα διορίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, η ανάγκη εκσυγχρονισμού των δομών του κράτους καθώς και ο τρόπος επίτευξής του, η καταπολέμηση των φαινομένων διαφθοράς κα. Είναι τρία ζητήματα, που ανάλογα με την σκοπιά από την οποία τα αντιμετωπίζει κανείς, διαμορφώνει μια άποψη σχετικά με την ανάγκη απολύσεων ή όχι στο δημόσιο τομέα.
Είναι δεδομένο ότι δεν είναι ευχάριστο να χάνει κάποιος τη δουλειά του, είναι δεδομένο ότι σύμφωνα με αυτήν έχει σχεδιάσει τη ζωή του, την οικογένειά του, το μέλλον του. Όμως εδώ, δε μιλάμε για τυφλές απολύσεις. Κανείς δεν υπερασπίζεται τα οριζόντια μέτρα. Μιλάμε για διόρθωση στρεβλώσεων που μας έφτασαν ως εδώ. Υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος νους που να διαφωνεί με την απόλυση των αδιαφανώς προσληφθέντων, των αργόμισθων και μη αποδοτικών, των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων που προσκόμισαν πλαστά πτυχία? Πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών με "βαρείς και ασήκωτους", προκλητικούς υπαλλήλους που για να μας παράσχουν την υπηρεσία για την οποία πληρώνονται, χρειάζεται να τους παρακαλέσουμε? Πόσες φορές χρειάστηκε να μας ζητηθεί φακελάκι, μίζα, λάδωμα (έχουμε γίνει πολύ εφευρετικοί με τόσα περιστατικά είναι η αλήθεια) για να μας παρέχει ο δημόσιος υπάλληλος αυτό που του επιβάλλει το σύνταγμα? Για πόσο καιρό ακόμη το ελληνικό κράτος θα πληρώνει με παχυλούς μισθούς ανθρώπους που επαγγέλλονται "συνδικαλιστές"? Και δε φτάνουν όλα αυτά, μιλάμε για τους ίδιους υπαλλήλους που διασύρουν τη χώρα σε διεθνές επίπεδο, με τον όρο ελληνική γραφειοκρατία να προκαλεί τη χλεύη των Ευρωπαίων, και την αποστροφή των επενδυτών. Συγχωρέστε με, αλλά δεν τους λυπάμαι. Αφήστε δε που η απόλυση πρέπει να είναι μόνο η αρχή, καθώς σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος του κόσμου, η παραπλάνηση των αρχών με ένα πλαστό πτυχίο λόγου χάρη, συνιστά ποινικό αδίκημα και το κράτος αξιώνει αναδρομικά την επιστροφή του ποσού που μισθοδοτήθηκε ο υπάλληλος στα χρόνια εργασίας του. Βίαιο? Ακραίο? Απάνθρωπο? Ενδεχομένως, εξηγείστε το όμως και σε έναν νέο άνθρωπο με πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης, ξένων γλωσσών, επιπλέον επιμόρφωση με παρακολούθηση σεμιναρίων, μεταπτυχιακά κτλ, που είναι άνεργος, επειδή, είτε δεν προτίμησε το δημόσιο, είτε δεν είχε καλό "βύσμα" για να ενταχθεί σ αυτό.
Από κει και πέρα, αν επιχειρήσουμε να πολιτικοποιήσουμε λίγο παραπάνω την κουβέντα, νομίζω κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι ο δημόσιος τομέας δεν γίνεται να συνεχίσει να υφίσταται με την παρούσα μορφή του. Δε γίνεται για 10.000.000 πολίτες, να αντιστοιχούν 700.000 δημόσιοι υπάλληλοι, όταν σε ανεπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία ή η Γαλλία αντιστοιχούν 250.000-300.000 δημόσιοι υπάλληλοι για 50.000.000-60.000.000. Δε γίνεται κάθε φορά που επιχειρείται μια προσπάθεια νοικοκυρέματος, μείωσης των δαπανών και της σπατάλης, να εμφανίζονται οι γνωστοί άγνωστοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες "συνδικαλιστές" ως άλλοι Ρομπέν των δασών, με το αζημίωτο φυσικά, και να τραμπουκίζουν, να απειλούν, να κατεβάζουν διακόπτες και να κλείνουν δημόσιους δρόμους. Δε γίνεται η κοινωνία να έχει χορτάσει πια από τα κομματικά ρουσφέτια και το πελατειακό κράτος, και κάποιοι να μη δέχονται το θεσμό του ΑΣΕΠ ως τον ενδεδειγμένο και αδιάβλητο τρόπο διορισμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Τέλος, τώρα που η στρόφιγγα των διορισμών έκλεισε, έχουμε το χρόνο να αποφασίσουμε τι δημόσιο θέλουμε. Είναι ουτοπία, αφέλεια, αλλά και ηλιθιότητα, να μιλάει κανείς για διαφθορά, αλλά να είναι πολέμιος της αξιολόγησης και του ΑΣΕΠ. Τομές εδώ και τώρα, εκπόνηση ενός ρεαλιστικού σχεδίου που θα προσδιορίζει το πλεονάζον προσωπικό, αλλά και τις ελλείψεις όπου αυτές υπάρχουν, που θα προβλέπει αξιολόγηση με μοριοδότηση στα πτυχία, στις ξένες γλώσσες, στη γνώση Η/Υ, στα χρόνια υπηρεσίας, την υιοθέτηση εξετάσεων ΑΣΕΠ και συνεντεύξεων ως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ τρόπο για το διορισμό ενός υπαλλήλου στο δημόσιο, ενίσχυση του ρόλου των επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης, και σε συνεργασία με τη Δικαιοσύνη (όπου πρέπει επιτέλους να επιταχύνει τις διαδικασίες της) απολύσεις αργόμισθων, βολεμένων, επίορκων, ανεπαρκών και ανίκανων δημοσίων υπαλλήλων.
Οι κρατικές δομές πρέπει να επαναπροσδιοριστούν ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα που εξασφαλίζει απλά τα προς το ζειν. Ο δημόσιος λειτουργός επιβάλλεται να εργάζεται για το κοινωνικό σύνολο και να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση του πολίτη και στην αξιοποίηση των χρημάτων των φορολογουμένων μέσω απλών, αποδοτικών και σύγχρονων υπηρεσίων. Εν όψει μάλιστα και της συνταγματικής αναθεώρησης, είναι αδήριτη ανάγκη η εξέταση και του ζητήματος της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Για να εργάζεται στη δημόσια διοίκηση όποιος πραγματικά θέλει, πληροί τις απαραίτητες προυποθέσεις και έχει διαρκώς κίνητρο.
N.Σ.
epirusblog.gr
Η επιλογή του τίτλου όμως ήταν εύκολη υπόθεση. Πρόκειται για μια φράση που περιέχει όλα όσα αποστρέφομαι, όλα όσα μου προκαλούσαν αναπάντητα ερωτήματα για πολλά χρόνια, όλα όσα στερούν από τη γενιά μου την ευκαιρία για ένα μέλλον διαφορετικό και ελπιδοφόρο.
Επί χρόνια, πολλώ δε μάλλον στα χρόνια της "ευημερίας" και της "ανάπτυξης", σε γενιές και γενιές νέων ανθρώπων που ονειρεύονταν και σχεδίαζαν τα πρώτα τους βήματα στον επαγγελματικό στίβο, παρουσιαζόταν η γοητευτική επιλογή της εισαγωγής σε ένα τμήμα της ανώτατης εκπαίδευσης, που θα εξασφάλιζε τη μονιμότητα και φυσικά την εισοδηματική ασφάλεια που προσφέρει μια δημόσια υπηρεσία. Είτε ήταν τα σώματα ασφαλείας, είτε ο κλάδος της εκπαίδευσης, είτε ο κλάδος της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης, ο δημόσιος τομέας παρουσιαζόταν ως ο απόλυτος πειρασμός της επαγγελματικής αποκατάστασης
Για πολλές δεκαετίες, ολόκληρες γενιές "ευνουχίζονταν" επαγγελματικά, εξαιρετικές δεξιότητες και ικανότητες κατέληξαν ανεκμετάλλευτες, δυνατότητες και προοπτικές ουσιαστικής προσφοράς στην ελληνική κοινωνία, από τομείς στους οποίους η χώρα μας είναι φανερά πίσω από τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης και την Αμερική, όπως οι καινοτόμες επιχειρήσεις, η ιδιωτική επιστημονική έρευνα, ο χώρος της ανάπτυξης ευρεσιτεχνιών κ.α., δεν αποτελούσαν ελκυστικές λύσεις για έναν νέο άνθρωπο λόγω μιας σαθρής και χρόνια παγιωμένης νοοτροπίας. Για την καλλιέργεια του δημιουργικού πνεύματος φυσικά, ούτε λόγος. Η εισοδηματική κατοχύρωση συνέθλιβε κάθε παραγωγική και δημιουργική στόχευση. Μια από τις πηγές του προβλήματος βέβαια αποτελεί και η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού από την ελληνική εκπαίδευση, και δη μέσω της ανάπτυξης ουσιαστικών προγραμμάτων επιμόρφωσης και επαγγελματικού προσανατολισμού στο λύκειο, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που χρήζει μεγάλης ανάλυσης.
Και φτάνοντας στο σήμερα, όπου συνειδητοποιούμε ότι η χώρα "ξαφνικά" είναι χρεωμένη, ότι "ξαφνικά" λεφτά δεν υπάρχουν, ότι "ξαφνικά" δεν γίνεται να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε παραπάνω από όσα παράγουμε και ότι αυτοί που μας δανείζουν, απαιτούν μεταρρυθμίσεις (κι αυτό, διότι εμείς, κοινωνικό σύνολο και πολιτικό προσωπικό, αποδειχθήκαμε ανεπαρκείς), αναθερμαίνεται η συζήτηση για το δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο.
Η μείωση του δημόσιου τομέα, αποτελεί δέσμευση της χώρας μας απέναντι στην τρόικα εδώ και τρία χρόνια, μιας και αυτό που επί χρόνια "φωνάζει", προσέκρουε σε κλειστά αυτιά και έπρεπε να επιβληθεί από τους εταίρους μας για να γίνει. Για άλλη μια φορά όμως, κουτοπονηριά, αδράνεια, "ωχαδερφισμός". Δεν ξέρω, και πραγματικά αδιαφορώ για το αν το πολιτικό κόστος ήταν αυτό που έκανε τις κυβερνήσεις να σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ ταυτόχρονα αναζητούσαν τρόπους για να τη γλυτώσουν. Λες και από τον εξορθολογισμό και την εκ βαθέων αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης της χώρας, κερδισμένη θα βγει ο Γερμανός και όχι ο Έλληνας πολίτης. Πρώτα εφεδρεία, μετά διαθεσιμότητα, ύστερα κινητικότητα. Πουθενά η επίμαχη λέξη, η λέξη ταμπού. Α-ΠΟ-ΛΥ-ΣΕΙΣ. Τόσο απλά. Αλλά όταν επί χρόνια στο βωμό της εξουσίας, έχεις βασίσει την πολιτική σου δράση στους αθρόους διορισμούς των «παιδιών» σου (πάσης φύσεως χρωμάτων), δεν είναι και εύκολο να «πληρώσεις και το λογαριασμό», όταν έρθει εκείνη η ώρα. Μάλλον τον στέλνεις στους επόμενους.
Σαφώς και η ανάγνωση του ζητήματος δεν είναι μία. Σαφώς και εγείρονται θέματα. Το πρώτο, είναι σίγουρα η ανθρωπιστική, η κοινωνική, η βιοποριστική σκοπιά. Σε μια ήδη εξαθλιωμένη κοινωνία, όπου τίθεται ξεκάθαρα ζήτημα επιβίωσης για πολλούς συνανθρώπους μας, και μόνο το άκουσμα της λέξης "απόλυση" αρκεί για να μεγαλώσει τις αγωνίες. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, απολύσεις έχουν γίνει και στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί όπου κάθε μέρα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους λόγω του πενιχρού τζίρου τους, και οι απολύσεις προσωπικού είναι η ηπιότερη λύση πριν το λουκέτο. Αλλά για ένα περίεργο λόγο, το προσπερνάμε επιδεικτικά και αδιάφορα, ίσως γιατί υποσυνείδητα έχουμε αποδεχτεί ότι στο χώρο της αγοράς τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ζήτημα δεύτερο, αυτό της πολιτικής προσέγγισης. Απόψεις που υποστηρίζουν ότι το δημόσιο πρέπει να είναι μικρό, ευέλικτο και αποδοτικό, εξυπηρετώντας τον πολίτη, απόψεις που διατυπώνουν ότι το δημόσιο πρέπει να αποτελεί το βασικό πυλώνα του κράτους, έχοντας στον απόλυτο έλεγχο του όλες τις παραγωγικές μονάδες, θεωρώντας ελάσσονος σημασίας την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις κτλ. Τρίτο ζήτημα, ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, ο τρόπος με τον οποίο θα διορίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, η ανάγκη εκσυγχρονισμού των δομών του κράτους καθώς και ο τρόπος επίτευξής του, η καταπολέμηση των φαινομένων διαφθοράς κα. Είναι τρία ζητήματα, που ανάλογα με την σκοπιά από την οποία τα αντιμετωπίζει κανείς, διαμορφώνει μια άποψη σχετικά με την ανάγκη απολύσεων ή όχι στο δημόσιο τομέα.
Είναι δεδομένο ότι δεν είναι ευχάριστο να χάνει κάποιος τη δουλειά του, είναι δεδομένο ότι σύμφωνα με αυτήν έχει σχεδιάσει τη ζωή του, την οικογένειά του, το μέλλον του. Όμως εδώ, δε μιλάμε για τυφλές απολύσεις. Κανείς δεν υπερασπίζεται τα οριζόντια μέτρα. Μιλάμε για διόρθωση στρεβλώσεων που μας έφτασαν ως εδώ. Υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος νους που να διαφωνεί με την απόλυση των αδιαφανώς προσληφθέντων, των αργόμισθων και μη αποδοτικών, των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων που προσκόμισαν πλαστά πτυχία? Πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών με "βαρείς και ασήκωτους", προκλητικούς υπαλλήλους που για να μας παράσχουν την υπηρεσία για την οποία πληρώνονται, χρειάζεται να τους παρακαλέσουμε? Πόσες φορές χρειάστηκε να μας ζητηθεί φακελάκι, μίζα, λάδωμα (έχουμε γίνει πολύ εφευρετικοί με τόσα περιστατικά είναι η αλήθεια) για να μας παρέχει ο δημόσιος υπάλληλος αυτό που του επιβάλλει το σύνταγμα? Για πόσο καιρό ακόμη το ελληνικό κράτος θα πληρώνει με παχυλούς μισθούς ανθρώπους που επαγγέλλονται "συνδικαλιστές"? Και δε φτάνουν όλα αυτά, μιλάμε για τους ίδιους υπαλλήλους που διασύρουν τη χώρα σε διεθνές επίπεδο, με τον όρο ελληνική γραφειοκρατία να προκαλεί τη χλεύη των Ευρωπαίων, και την αποστροφή των επενδυτών. Συγχωρέστε με, αλλά δεν τους λυπάμαι. Αφήστε δε που η απόλυση πρέπει να είναι μόνο η αρχή, καθώς σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος του κόσμου, η παραπλάνηση των αρχών με ένα πλαστό πτυχίο λόγου χάρη, συνιστά ποινικό αδίκημα και το κράτος αξιώνει αναδρομικά την επιστροφή του ποσού που μισθοδοτήθηκε ο υπάλληλος στα χρόνια εργασίας του. Βίαιο? Ακραίο? Απάνθρωπο? Ενδεχομένως, εξηγείστε το όμως και σε έναν νέο άνθρωπο με πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης, ξένων γλωσσών, επιπλέον επιμόρφωση με παρακολούθηση σεμιναρίων, μεταπτυχιακά κτλ, που είναι άνεργος, επειδή, είτε δεν προτίμησε το δημόσιο, είτε δεν είχε καλό "βύσμα" για να ενταχθεί σ αυτό.
Από κει και πέρα, αν επιχειρήσουμε να πολιτικοποιήσουμε λίγο παραπάνω την κουβέντα, νομίζω κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι ο δημόσιος τομέας δεν γίνεται να συνεχίσει να υφίσταται με την παρούσα μορφή του. Δε γίνεται για 10.000.000 πολίτες, να αντιστοιχούν 700.000 δημόσιοι υπάλληλοι, όταν σε ανεπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία ή η Γαλλία αντιστοιχούν 250.000-300.000 δημόσιοι υπάλληλοι για 50.000.000-60.000.000. Δε γίνεται κάθε φορά που επιχειρείται μια προσπάθεια νοικοκυρέματος, μείωσης των δαπανών και της σπατάλης, να εμφανίζονται οι γνωστοί άγνωστοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες "συνδικαλιστές" ως άλλοι Ρομπέν των δασών, με το αζημίωτο φυσικά, και να τραμπουκίζουν, να απειλούν, να κατεβάζουν διακόπτες και να κλείνουν δημόσιους δρόμους. Δε γίνεται η κοινωνία να έχει χορτάσει πια από τα κομματικά ρουσφέτια και το πελατειακό κράτος, και κάποιοι να μη δέχονται το θεσμό του ΑΣΕΠ ως τον ενδεδειγμένο και αδιάβλητο τρόπο διορισμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Τέλος, τώρα που η στρόφιγγα των διορισμών έκλεισε, έχουμε το χρόνο να αποφασίσουμε τι δημόσιο θέλουμε. Είναι ουτοπία, αφέλεια, αλλά και ηλιθιότητα, να μιλάει κανείς για διαφθορά, αλλά να είναι πολέμιος της αξιολόγησης και του ΑΣΕΠ. Τομές εδώ και τώρα, εκπόνηση ενός ρεαλιστικού σχεδίου που θα προσδιορίζει το πλεονάζον προσωπικό, αλλά και τις ελλείψεις όπου αυτές υπάρχουν, που θα προβλέπει αξιολόγηση με μοριοδότηση στα πτυχία, στις ξένες γλώσσες, στη γνώση Η/Υ, στα χρόνια υπηρεσίας, την υιοθέτηση εξετάσεων ΑΣΕΠ και συνεντεύξεων ως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ τρόπο για το διορισμό ενός υπαλλήλου στο δημόσιο, ενίσχυση του ρόλου των επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης, και σε συνεργασία με τη Δικαιοσύνη (όπου πρέπει επιτέλους να επιταχύνει τις διαδικασίες της) απολύσεις αργόμισθων, βολεμένων, επίορκων, ανεπαρκών και ανίκανων δημοσίων υπαλλήλων.
Οι κρατικές δομές πρέπει να επαναπροσδιοριστούν ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα που εξασφαλίζει απλά τα προς το ζειν. Ο δημόσιος λειτουργός επιβάλλεται να εργάζεται για το κοινωνικό σύνολο και να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση του πολίτη και στην αξιοποίηση των χρημάτων των φορολογουμένων μέσω απλών, αποδοτικών και σύγχρονων υπηρεσίων. Εν όψει μάλιστα και της συνταγματικής αναθεώρησης, είναι αδήριτη ανάγκη η εξέταση και του ζητήματος της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Για να εργάζεται στη δημόσια διοίκηση όποιος πραγματικά θέλει, πληροί τις απαραίτητες προυποθέσεις και έχει διαρκώς κίνητρο.
N.Σ.
epirusblog.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Cyber-Insurance: Η αγορά του μέλλοντος για τις ασφαλιστικές στην Ευρώπη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H μυστηριώδης δήλωση του Λάκη Γαβαλά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Συντάξεις στο δημόσιο: Τα όρια ηλικίας έως το 2026 για όλες τις κατηγορίες [πίνακες και παραδείγματα]](https://images.newsnowgreece.com/144/1449739/syntaxeis-sto-dimosio-ta-oria-ilikias-eos-to-2026-gia-oles-tis-katigories-pinakes-kai-paradeigmata-1-124x78.jpg)
