Σιωπή, Συνενοχή και Υποταγή

2013-07-17 21:48:04

Το Μαύρο Ταμείο του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος του Ραχόι στην Ισπανία, με τους επιχειρηματίες να το τροφοδοτούν έναντι αναθέσεων από το Δημόσιο δεν εκπλήσσει κανέναν, καθώς αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση της χρηματοδότησης της πολιτικής παγκοσμίως.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο μήνυμα που περιέχει η δημοσιοποίηση του σκανδάλου: Οταν πια δεν λειτουργούν οι νόμοι της σιωπής που προστατεύσουν μια κυβέρνηση, μια παράταξη εξουσίας, ένα πολιτικό σύστημα, τότε είναι σαφές ότι η χρησιμότητα των ασκούντων την εξουσία θεωρείται ή προεξοφλείται ως μηδενική.

Το παράδειγμα της Ιταλίας είναι χαρακτηριστικό: όσο ήταν φράγμα στο ισχυρότερο Κ.Κ. της Δύσης υπήρχε ομερτά για τα σκάνδαλα, όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, ήλθε η επιχείρηση καθαρά χέρια Ενάμιση χρόνο μετά την άνοδό του στην εξουσία, τον Νοέμβριο του 2011, η κυβέρνηση Ραχόι εξαντλήθηκε: Δεν μπορεί να επιβάλει περαιτέρω λιτότητα στο εσωτερικό, ενώ στο πεδίο των ευρωπαϊκών συσχετισμών ο Ισπανός πρωθυπουργός είναι αδιαμφισβήτητα ανύπαρκτος και απών και σε σχέση με τον Ολάντ και με τον Λέτα, αλλά ακόμη και σε σύγκριση με τις πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία.

Ο Ραχόι συνεχίζει τη γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του σοσιαλιστής Θαπατέρο, καθώς επιμένει να προτιμά μια διμερή διαβούλευση με το Βερολίνο, με τη Μαδρίτη να αναδεικνύεται έτσι σαν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια συντονισμού και συνεργασίας στον Νότο της Ευρωζώνης, μια δυναμική που θα έθετε μοιραία τη Γαλλία του Ολάντ προ των ευθυνών της.

Η Μαδρίτη συνεχίζει στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη μια παράδοση δεκαετιών: Οταν αμέσως μετά την εκλογή του 2007 ο Σαρκοζί προώθησε την Ενωση για την Μεσόγειο βρήκε απέναντί του τη Μέρκελ και τον Θαπατέρο, με την πρώτη να φοβάται την εγκαθίδρυση γαλλικής ζώνης επιρροής στον Νότο της Ευρωζώνης και τον δεύτερο να διεκδικεί για λογαριασμό της χώρας του ηγετικό ρόλο στη Μεσόγειο.

Η διμερής διαβούλευση Ραχόι-Μέρκελ είναι μια ισπανική πολιτική φαντασίωση εσωτερικής κατανάλωσης. Η Μαδρίτη αν ρίξουμε μια ματιά στους αριθμούς, στα ποσοστά, όχι μόνον δεν μείωσε το κόστος της προσαρμογής, αλλά επί της ουσίας είναι σήμερα ο πιο αδύνατος κρίκος στον Νότο της Ευρωζώνης, η χώρα όπου τα πάντα μπορούν να οδηγηθούν ανά πάσα στιγμή σε ανεξέλεγκτη ανατροπή.

Ο Θαπατέρο ήταν απαξιωτικός απέναντι στην Ελλάδα και προσυπέγραφε την άποψη ότι η Αθήνα είναι μια εξαίρεση, που δεν προαναγγέλλει γενίκευση της κρίσης στον Νότο της Ευρωζώνης.

Ο Ραχόι στο όνομα της μείωσης του εσωτερικού πολιτικού κόστους σώζει τα προσχήματα του ισπανικού μεγαλείου, καθώς έχει αποφύγει - με τη συνενοχή αν όχι την παραίνεση του Βερολίνου- να υπογράψει Μνημόνιο, με τη χώρα όμως να ζει την ίδια αν όχι μεγαλύτερη συμπίεση από ό,τι η Ελλάδα και η Πορτογαλία.

Με λιγότερο ηχηρό τρόπο από ό,τι στην Ιταλία -όπου κυριάρχησε για λίγο η καρναβαλική-οπερετική αμφισβήτηση του Γκρίλο- η δικομματική πολιτική σταθερότητα στην Ισπανία αποδομείται, καθώς μετά τους Σοσιαλιστές απαξιώνεται και το Λαϊκό Κόμμα, με άγνωστο το ποιος θα εισπράξει τη λαϊκή αγανάκτηση και την αντισυστημική αμφισβήτηση.

Ο Ραχόι φέρνει στη μνήμη την κυβέρνηση της Ισπανίας το 1898, όταν οι ΗΠΑ ετοιμάζονταν να κηρύξουν τον πόλεμο στη χώρα που προτίμησε μέχρι να έλθει η καταστροφή να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει κρατώντας το τυπικό και τους συμβολισμούς μιας Αυτοκρατορίας που δεν πτοείται από απειλές.

(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 11/07/2013)
logioshermes

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ