2013-07-23 19:06:03
Γράφει ο Τσανούσης Στάμος
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν ξεπεταχθεί πολλά "αντιμνημονιακά φρούτα" τα οποία δεν έχουν καταφέρει και πολλά πράγματα.
Τελευταίο παράδειγμα ο Ρέμος, ο οποίος στο άκρως επαναστατικό νησί της Μυκόνου τόλμησε και αποκάλεσε κάπως την Μέρκελ. Αμέσως όλοι έσπευσαν να τον κράξουν και το νόημα της κριτικής που του άσκησαν ήταν ότι δεν γίνεται να μιλάνε οι ευνοημένοι και μάλιστα από την Μύκονο.
Λίγο πολύ, αυτό είναι που συμβαίνει.
Άνθρωποι βολεμένοι ή πρώην βολεμένοι, πολιτικοί με κότερα και offshore εταιρείες, εργατοπατέρες που νιώθουν ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρώσουν τις υπηρεσίες που παρείχαν στα κόμματα μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων, πρώην στελέχη και στελεχάκια του ΠΑΣΟΚ που έμειναν στην απέξω, δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν από το παράθυρο ή από τον φωταγωγό στο δημόσιο, σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης.
Η αλήθεια είναι ότι σε όποιον μεγάλο ή μικρό ψευτοεπαναστάτη αντιμνημονιακό αν αναφερθεί κάποιος, έχει να του προσάψει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπηρετεί το παρόν σύστημα. Και απλά επειδή ήταν το κορόιδο που έμεινε απέξω, θυμήθηκε την αντίδραση και την επανάσταση.
Πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ τρέχουν από ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στελέχη της ΝΔ φτιάχνουν πατριωτικά κόμματα, πρώην στελεχάκια και των δυο κάνουν τους καραγκιόζηδες μπας και τους επιτρέψουν να ξανανιώσουν συστημικοί ή γνήσιοι επαναστάτες.
Και όλο αυτό το σκηνικό είναι ο λόγος που οποιαδήποτε συντεταγμένη πρόταση και πολιτική διαφορετική από την υφιστάμενη, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Είναι τα αόρατα δεσμά ενός λαού ο οποίος ενώ βλέπει ότι η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη δεν μπορεί μαζικά να συστρατευτεί με την απλή λογική και το δίκαιο γιατί αυτά τα δυο απλώς δεν υπάρχουν.
Έτσι συντελείται μια διασπορά του αντιμνημονιακού ρεύματος. Και αυτό γιατί η οικονομική πολιτική, με έναν τραγικό τρόπο, συνδέεται με την πολιτική και τα πολιτικά ρεύματα. Δεξιά, υπερδεξιά κόμματα, αριστερά και σουρεαλιστικά κόμματα λένε "όχι" παντού. Περνάω έξω από το Μέγαρο της ΕΡΤ και βλέπω όλα αυτά τα απίθανα κομματάκια που δεν κατάφεραν να βρουν στέγη σε κάποιο μεγαλύτερο να λένε το "όχι στο κλείσιμο της ΕΡΤ" και λέω που φτάσαμε; Οι δήθεν επαναστάτες να παλεύουν να μην κλείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δεν έκαναν την επανάσταση τους τόσο καιρό για να πάψει η ΕΡΤ να είναι το κρατικό φερέφωνο αλλά κάνουν την επανάσταση τους για να μην κλείσει. Κάτι δεν πάει καλά.
Οι αποφάσεις και οι νόμοι οι οποίοι υποδεικνύονται από την τρόικα και τους δανειστές δεν ανήκουν σε καμία οικονομική θεωρία. Δεν είναι καπιταλιστικές, γιατί αυτές στηρίζονται στην κατανάλωση και στην δημιουργία μεσαίας τάξης, δεν είναι σοσιαλιστικές, γιατί αυτές στηρίζονται στην επικράτηση της μεσαίας τάξης και το κράτος Πρόνοιας, και αυτονόητα δεν είναι κομμουνιστικές.
Τί είναι όμως; Είναι απλά πολιτικές καταστροφικές. Είναι πολιτικές και πράξεις που έχουν ως σκοπό να καταστρέψουν τον κοινωνικό ιστό, τις υποδομές και το κράτος πρόνοιας.
Γιατί;
Γιατί η Ευρώπη, τα πλούσια κράτη της Ευρώπης, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τους φτωχούς τους, χωρίς τους υπηρέτες τους. Δεν μπορούν να στηρίξουν τον τρόπο ζωής και την ευμάρεια τους χωρίς να υπάρχουν λαοί που θα κάνουν το ευρωπαϊκό μοντέλο ανταγωνιστικό στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Με απλά λόγια, δεν γίνεται ο Γερμανός να αμείβεται με 3.000€ και η οικονομία του να είναι ανταγωνιστική απέναντι σε κράτη όπως η Κίνα και η Ινδία όπου ο αντίστοιχος εργάτης αμείβεται με 10€. Για να συντηρήσει την ευμάρεια του χρειάζεται μέσα στην παραγωγική μηχανή της Ευρώπης να υπάρχει και ο σκλάβος ο οποίος θα ρίχνει το κόστος. Στο μακρινό παρελθόν οι βόρειοι Ευρωπαίοι το κατάφερναν αυτό με τις αποικίες. Ταξίδευαν περί την υφήλιο και αναλόγως των ορέξεων τους σκλάβωναν και ένα κράτος. Τώρα αυτή η τακτική θεωρείται παρωχημένη και αντιαισθητική. Έτσι προτίμησαν τις ενώσεις. Ενώσεις όμως όχι στην λογική της εξίσωσης και της ισότητας, ενώσεις σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα, ανήκουμε δηλαδή σε μια Ένωση χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τους εταίρους μας.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά είναι λίγο πολύ αυτά που όλοι λένε.
Αλλά αυτά τα απλά πράγματα, οι απλές σκέψεις δεν μπορούν να εκφραστούν συντεταγμένα. Γιατί πολύ απλά συνδέονται με πολιτικά κόμματα και πρόσωπα τα οποία ενώ χρησιμοποιούν την απλή λογική για την κριτική που ασκούν, γίνονται σύντομα έρμαια του πολιτικού τους εγωισμού, λόξας ή ψώνιου.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η παιδεία. Λίγο πολύ όλοι συμφωνούν ότι η παιδεία είναι ένας θεσμός που καταστρέφεται, που συστηματικά υποβαθμίζεται. Όλοι συμφωνούν. Αλλά και όλοι διαφωνούν για το τί παιδεία θέλουν. Θέλουν παιδεία που θα μαθαίνει στα ελληνόπουλα για συνωστισμούς, θέλουν παιδεία που θα μαθαίνει ότι οι σφαγές των Ελλήνων δεν έγιναν ποτέ; Θέλουν παιδεία που να μην μιλάει για την κοινή ιστορία έθνους και εκκλησίας; Θέλουν παιδεία η οποία να ξεχνά το υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας; Θέλουν παιδεία ή θέλουν τελικά να μεταφέρουν τις ιδέες, το μίσος και τα κόμπλεξ τους στην παιδεία;
Ακριβώς λοιπόν επειδή μικροί άνθρωποι, υπάνθρωποι και ανθρωπάκια είναι αυτοί που καπηλεύονται την κοινή λογική και τις αξίες, δεν θα δημιουργηθεί ποτέ ένα συντεταγμένο ρεύμα που να προτείνει το σωστό απέναντι στο λάθος που συντελείται τώρα. Γιατί ο καθένας εκφράζει το σωστό μέσα από το δικό του λάθος.
Το κακό λοιπόν δεν είναι η κυβέρνηση που υπάρχει, το κακό είναι οι ανεύθυνες, σχεδόν γραφικές εναλλακτικές που υπάρχουν. Που δεν επιτρέπουν στους Έλληνες να πιστέψουν ότι οι πολιτικοί που κακαρίζουν εναντίον του μνημονίου μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους την ευθύνη της αλλαγής.
Και κάπου εκεί είναι και το μεγάλο λάθος.
Το τραγικό λάθος είναι ότι έχει στηθεί ένα νυφοπάζαρο πολιτικών οι οποίοι επιδεικνύουν εαυτούς προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αυτοί είναι οι ικανοί. Κανείς δεν μιλάει για θεσμούς. Μόνο για το πρόσωπο του ή στην καλύτερη περίπτωση για το κόμμα του. Αλλά ποτέ για θεσμούς. Η Ελλάδα κάποτε ήταν αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού για το πολιτικό σύστημα στο οποίο κυριαρχούσε ο "νόμος". Αλλά δυστυχώς, ενώ η παγκόσμια κοινότητα εξακολουθεί να μελετά και να θαυμάζει αυτήν την υποταγή στους νόμους, εμείς επιμένουμε στα πρόσωπα και στα κόμματα. Τα οποία λένε "εγώ θα κάνω αυτό, εγώ θα κάνω το άλλο". Αλλά κανένα δεν λέει εγώ θα υποταχθώ στους νόμους.
Όσο λοιπόν ψάχνουμε για μεσσίες, η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Γιατί οι μεσσίες στην Ελλάδα είναι χειρότεροι και από τους κυβερνώντες.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αξίες και θεσμούς και όχι πρόσωπα για να αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα.
Αλλά ποιός μιλάει για αυτά ;
Ποιόν συμφέρει να μιλήσει για αυτά ;
Να τί ήταν οι Έλληνες .......κάποτε:
«Οι Έλληνες, εραστές πάντοτε της ανεξαρτησίας, διακήρυσσαν συνεχώς με υπερηφάνεια την υπακοή στους νόμους. Είναι γεγονός ότι δεν αναζητούσαν, με κανένα τρόπο, να καθορίσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε σχέση με την πόλη, στην οποίαν ανήκαν και με την οποίαν είχαν ταυτιστεί. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να διοικείται η πόλη αύτη από ένα δικό της κανόνα και όχι από έναν άνθρωπο. Έτσι ο νόμος υπήρξε το στήριγμα και η εγγύηση όλης της πολιτικής τους ζωής και τον χρησιμοποιούσαν ως μέσον, για να αντιτάσσονται τόσο στην αναρχία της πρωτόγονης ζωής όσο και στην υποταγή των λαών που, σαν τους Πέρσες, υπόκεινται στην αυθαιρεσία του ηγεμόνα.» Ζακλίν ντε Ρομιγί Από το έργο της «Ο νόμος στην Ελληνική σκέψη» έκδοση «Άστυ», 1995. Μετάφραση Αθανασίου-Μηλιαρέση.
stsanoussis.blogspot.gr
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν ξεπεταχθεί πολλά "αντιμνημονιακά φρούτα" τα οποία δεν έχουν καταφέρει και πολλά πράγματα.
Τελευταίο παράδειγμα ο Ρέμος, ο οποίος στο άκρως επαναστατικό νησί της Μυκόνου τόλμησε και αποκάλεσε κάπως την Μέρκελ. Αμέσως όλοι έσπευσαν να τον κράξουν και το νόημα της κριτικής που του άσκησαν ήταν ότι δεν γίνεται να μιλάνε οι ευνοημένοι και μάλιστα από την Μύκονο.
Λίγο πολύ, αυτό είναι που συμβαίνει.
Άνθρωποι βολεμένοι ή πρώην βολεμένοι, πολιτικοί με κότερα και offshore εταιρείες, εργατοπατέρες που νιώθουν ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρώσουν τις υπηρεσίες που παρείχαν στα κόμματα μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων, πρώην στελέχη και στελεχάκια του ΠΑΣΟΚ που έμειναν στην απέξω, δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν από το παράθυρο ή από τον φωταγωγό στο δημόσιο, σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης.
Η αλήθεια είναι ότι σε όποιον μεγάλο ή μικρό ψευτοεπαναστάτη αντιμνημονιακό αν αναφερθεί κάποιος, έχει να του προσάψει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπηρετεί το παρόν σύστημα. Και απλά επειδή ήταν το κορόιδο που έμεινε απέξω, θυμήθηκε την αντίδραση και την επανάσταση.
Πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ τρέχουν από ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στελέχη της ΝΔ φτιάχνουν πατριωτικά κόμματα, πρώην στελεχάκια και των δυο κάνουν τους καραγκιόζηδες μπας και τους επιτρέψουν να ξανανιώσουν συστημικοί ή γνήσιοι επαναστάτες.
Και όλο αυτό το σκηνικό είναι ο λόγος που οποιαδήποτε συντεταγμένη πρόταση και πολιτική διαφορετική από την υφιστάμενη, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Είναι τα αόρατα δεσμά ενός λαού ο οποίος ενώ βλέπει ότι η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη δεν μπορεί μαζικά να συστρατευτεί με την απλή λογική και το δίκαιο γιατί αυτά τα δυο απλώς δεν υπάρχουν.
Έτσι συντελείται μια διασπορά του αντιμνημονιακού ρεύματος. Και αυτό γιατί η οικονομική πολιτική, με έναν τραγικό τρόπο, συνδέεται με την πολιτική και τα πολιτικά ρεύματα. Δεξιά, υπερδεξιά κόμματα, αριστερά και σουρεαλιστικά κόμματα λένε "όχι" παντού. Περνάω έξω από το Μέγαρο της ΕΡΤ και βλέπω όλα αυτά τα απίθανα κομματάκια που δεν κατάφεραν να βρουν στέγη σε κάποιο μεγαλύτερο να λένε το "όχι στο κλείσιμο της ΕΡΤ" και λέω που φτάσαμε; Οι δήθεν επαναστάτες να παλεύουν να μην κλείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δεν έκαναν την επανάσταση τους τόσο καιρό για να πάψει η ΕΡΤ να είναι το κρατικό φερέφωνο αλλά κάνουν την επανάσταση τους για να μην κλείσει. Κάτι δεν πάει καλά.
Οι αποφάσεις και οι νόμοι οι οποίοι υποδεικνύονται από την τρόικα και τους δανειστές δεν ανήκουν σε καμία οικονομική θεωρία. Δεν είναι καπιταλιστικές, γιατί αυτές στηρίζονται στην κατανάλωση και στην δημιουργία μεσαίας τάξης, δεν είναι σοσιαλιστικές, γιατί αυτές στηρίζονται στην επικράτηση της μεσαίας τάξης και το κράτος Πρόνοιας, και αυτονόητα δεν είναι κομμουνιστικές.
Τί είναι όμως; Είναι απλά πολιτικές καταστροφικές. Είναι πολιτικές και πράξεις που έχουν ως σκοπό να καταστρέψουν τον κοινωνικό ιστό, τις υποδομές και το κράτος πρόνοιας.
Γιατί;
Γιατί η Ευρώπη, τα πλούσια κράτη της Ευρώπης, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τους φτωχούς τους, χωρίς τους υπηρέτες τους. Δεν μπορούν να στηρίξουν τον τρόπο ζωής και την ευμάρεια τους χωρίς να υπάρχουν λαοί που θα κάνουν το ευρωπαϊκό μοντέλο ανταγωνιστικό στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Με απλά λόγια, δεν γίνεται ο Γερμανός να αμείβεται με 3.000€ και η οικονομία του να είναι ανταγωνιστική απέναντι σε κράτη όπως η Κίνα και η Ινδία όπου ο αντίστοιχος εργάτης αμείβεται με 10€. Για να συντηρήσει την ευμάρεια του χρειάζεται μέσα στην παραγωγική μηχανή της Ευρώπης να υπάρχει και ο σκλάβος ο οποίος θα ρίχνει το κόστος. Στο μακρινό παρελθόν οι βόρειοι Ευρωπαίοι το κατάφερναν αυτό με τις αποικίες. Ταξίδευαν περί την υφήλιο και αναλόγως των ορέξεων τους σκλάβωναν και ένα κράτος. Τώρα αυτή η τακτική θεωρείται παρωχημένη και αντιαισθητική. Έτσι προτίμησαν τις ενώσεις. Ενώσεις όμως όχι στην λογική της εξίσωσης και της ισότητας, ενώσεις σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα, ανήκουμε δηλαδή σε μια Ένωση χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τους εταίρους μας.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά είναι λίγο πολύ αυτά που όλοι λένε.
Αλλά αυτά τα απλά πράγματα, οι απλές σκέψεις δεν μπορούν να εκφραστούν συντεταγμένα. Γιατί πολύ απλά συνδέονται με πολιτικά κόμματα και πρόσωπα τα οποία ενώ χρησιμοποιούν την απλή λογική για την κριτική που ασκούν, γίνονται σύντομα έρμαια του πολιτικού τους εγωισμού, λόξας ή ψώνιου.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η παιδεία. Λίγο πολύ όλοι συμφωνούν ότι η παιδεία είναι ένας θεσμός που καταστρέφεται, που συστηματικά υποβαθμίζεται. Όλοι συμφωνούν. Αλλά και όλοι διαφωνούν για το τί παιδεία θέλουν. Θέλουν παιδεία που θα μαθαίνει στα ελληνόπουλα για συνωστισμούς, θέλουν παιδεία που θα μαθαίνει ότι οι σφαγές των Ελλήνων δεν έγιναν ποτέ; Θέλουν παιδεία που να μην μιλάει για την κοινή ιστορία έθνους και εκκλησίας; Θέλουν παιδεία η οποία να ξεχνά το υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας; Θέλουν παιδεία ή θέλουν τελικά να μεταφέρουν τις ιδέες, το μίσος και τα κόμπλεξ τους στην παιδεία;
Ακριβώς λοιπόν επειδή μικροί άνθρωποι, υπάνθρωποι και ανθρωπάκια είναι αυτοί που καπηλεύονται την κοινή λογική και τις αξίες, δεν θα δημιουργηθεί ποτέ ένα συντεταγμένο ρεύμα που να προτείνει το σωστό απέναντι στο λάθος που συντελείται τώρα. Γιατί ο καθένας εκφράζει το σωστό μέσα από το δικό του λάθος.
Το κακό λοιπόν δεν είναι η κυβέρνηση που υπάρχει, το κακό είναι οι ανεύθυνες, σχεδόν γραφικές εναλλακτικές που υπάρχουν. Που δεν επιτρέπουν στους Έλληνες να πιστέψουν ότι οι πολιτικοί που κακαρίζουν εναντίον του μνημονίου μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους την ευθύνη της αλλαγής.
Και κάπου εκεί είναι και το μεγάλο λάθος.
Το τραγικό λάθος είναι ότι έχει στηθεί ένα νυφοπάζαρο πολιτικών οι οποίοι επιδεικνύουν εαυτούς προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αυτοί είναι οι ικανοί. Κανείς δεν μιλάει για θεσμούς. Μόνο για το πρόσωπο του ή στην καλύτερη περίπτωση για το κόμμα του. Αλλά ποτέ για θεσμούς. Η Ελλάδα κάποτε ήταν αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού για το πολιτικό σύστημα στο οποίο κυριαρχούσε ο "νόμος". Αλλά δυστυχώς, ενώ η παγκόσμια κοινότητα εξακολουθεί να μελετά και να θαυμάζει αυτήν την υποταγή στους νόμους, εμείς επιμένουμε στα πρόσωπα και στα κόμματα. Τα οποία λένε "εγώ θα κάνω αυτό, εγώ θα κάνω το άλλο". Αλλά κανένα δεν λέει εγώ θα υποταχθώ στους νόμους.
Όσο λοιπόν ψάχνουμε για μεσσίες, η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Γιατί οι μεσσίες στην Ελλάδα είναι χειρότεροι και από τους κυβερνώντες.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αξίες και θεσμούς και όχι πρόσωπα για να αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα.
Αλλά ποιός μιλάει για αυτά ;
Ποιόν συμφέρει να μιλήσει για αυτά ;
Να τί ήταν οι Έλληνες .......κάποτε:
«Οι Έλληνες, εραστές πάντοτε της ανεξαρτησίας, διακήρυσσαν συνεχώς με υπερηφάνεια την υπακοή στους νόμους. Είναι γεγονός ότι δεν αναζητούσαν, με κανένα τρόπο, να καθορίσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε σχέση με την πόλη, στην οποίαν ανήκαν και με την οποίαν είχαν ταυτιστεί. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να διοικείται η πόλη αύτη από ένα δικό της κανόνα και όχι από έναν άνθρωπο. Έτσι ο νόμος υπήρξε το στήριγμα και η εγγύηση όλης της πολιτικής τους ζωής και τον χρησιμοποιούσαν ως μέσον, για να αντιτάσσονται τόσο στην αναρχία της πρωτόγονης ζωής όσο και στην υποταγή των λαών που, σαν τους Πέρσες, υπόκεινται στην αυθαιρεσία του ηγεμόνα.» Ζακλίν ντε Ρομιγί Από το έργο της «Ο νόμος στην Ελληνική σκέψη» έκδοση «Άστυ», 1995. Μετάφραση Αθανασίου-Μηλιαρέση.
stsanoussis.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
50.000 άνεργοι θα βρουν δουλειά σε Δήμους...!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
