2013-07-24 03:43:03
Ο πρώτος που ανέφερε τις ιδιότητες της ποσιθεραπείας των τρεχούμενων νερών της περιοχής, ήταν ο Λατίνος ιστορικός Πλιόνιος ο οποίος είπε... ότι «εάν κάποιος ρίξει στο σιντριβάνι των Ευρυμενών ένα χρυσό κόσμημα αυτό θα μετατραπεί σε πέτρα...». Το νερό του σιντριβανιού θα πρέπει να ήταν το σημερινό μεταλλικό Κόκκινο Νερό και γι αυτό το λόγο υπάρχει πιθανότητα στο Κόκκινο Νερό να βρισκόταν η αρχαία πόλη Ευρυμένες.
Προπολεμικά, αρχές του 1930, χτίστηκε το πρώτο ξενοδοχείο του αείμνηστου Γεωργίου Δημητρακόπουλου, εκδότη εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, με σκοπό να αξιοποιηθεί η πηγή του Κόκκινου Νερού, ο καθαρός αέρας και η θάλασσα. Δρόμος για αμάξια δεν υπήρχε και οι παραθεριστές μεταφέρονταν με καίκια από το Στόμιο, μέχρις ότου έγινε ο δρόμος που σύνδεσε τη Λάρισα με το Κόκκινο Νερό.
Το νερό είναι πολύ καλό για τις στομαχικές διαταραχές
. Πήγαιναν επίσης πολλά άτομα προληπτικά και για την αντιμετώπιση της φυματίωσης. Ο Γ. Δημητρακόπουλος προσπάθησε να εμφιαλώσει το νερό της πηγής και να το εμπορευτεί. Η προσπάθεια του όμως απέτυχε διότι το νερό μετά από λίγες ώρες δεν διατηρούσε τη διαύγεια του. Για την ιστορία της εκμετάλλευσης της ιαματικής πηγής παραθέτουμε στοιχεία από το άρθρο της δημοσιογράφου «Ελευθερίας» Λένα Κισσάβου, που το δημοσίευσε πριν από μερικά χρόνια.
Οι πρώτες μαρτυρίες που μιλάνε για θαυματουργό νερό συναντώνται το 1842. Το 1900 ενδιαφέρθηκε να εμφιαλώσει το ιαματικό νερό μια αγγλική εταιρία, η οποία προέβη σε υδρομάστευση και κατασκευή εξέδρας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, που απαρτίζονταν από δύο τσιμεντένιες βάσεις που υπάρχουν μέχρι και σήμερα μπροστά από τα θερμά θαλάσσια λουτρά. Η εξέδρα χρησιμοποιήθηκε πιθανόν για τις θαλάσσιες μεταφορές του εμφιαλωμένου νερού και ήταν σν χρήσει μέχρι το 1935, όταν κατασκευάστηκε η εξέδρα από το ξενοδοχείο του Γ. Δημητρακόπουλου. Όπως φαίνεται όμως από τα στοιχεία, η εμφιάλωση αυτή δε διήρκησε πολύ και η αγγλική εταιρία αποχώρησε από την περιοχή.
Στη συνέχεια ο Γ. Δημητρακόπουλους επιχείρησε τη δεύτερη εμφιάλωση του ιαματικού νερού των πηγών, ενοικιάζοντας από το Δημόσιο τις πηγές, τη δεκαετία του 1930 και κάνοντας εισαγωγή χιλίδων γυάλινων φιαλών, ειδικά για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού. Η επιχείρηση δεν κράτησε πόλυ λόγω δυσκολίας του νερού να διατηρηθεί στη φυσική του κατάσταση. Ο ίδιος έκανε κι άλλη απόπειρα εμφιαλώσεως τη δεκαετία του 1950 με την κυκλοφορία χιλιάδων φιαλών, με σύγχρονο πρεσαριστό πώμα, άλλα για τους ίδιους λόγους η επιχείρηση απέτυχε.
Συγκεκριμένα, οι λόγοι για τους οποίους είχαν απότύχει όλες οι προσπάθειες για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού ήταν αφενός το ότι ο άφθονος σίδηρος που περιείχε κατακάθονταν στον πυθμένα της φιάλης και καθιστούσε το νερό ανενεργό για παθήσεις που θεραπεύει και αφετέρου επειδή χάνονταν η φυσική ουσία που περιείχε. Έκτοτε και γι αυτούς τους λόγους δεν ξαναεπιχειρήθηκε η εμφιάλωση του ιαματικού νερού. Έτσι το ιαματικό Κόκκινο Νερό, όπως ονομαζόταν, γιατί από το σίδηρο που περιείχε η περιοχή όπου έρεε αποκτούσε κόκκινο χώμα, πίνονταν μόνο από την πήγή.
Εκείνη την εποχή ολόκληρα καραβάνια από την Μεσοχώρα εξορμούσαν με κατεύθυνση το Κόκκινο Νερό, για να εγκατασταθούν μερικές μέρες στην περιοχή, προκειμένου να κάνουν οι άνθρωποι λουτροθεραπεία ή να πιουν για να γιατρευτούν από τις διάφορες παθήσεις τους. Τη δεκαετία του 1960 οι πηγές παραχωρήθηκαν στην Κοινότητα Καρίτσας μέχρι το 1979, οπότε με Προεδρικό Διάταγμα παρατάθηκε η παραχώρηση τους έως το 2003.
Ο Friedrich Stahlim αναφέρει στο βιβλίο του «Η αρχαία Θεσσαλία» τις δυο πηγές μεταλλικού κόκκινου νερού. Αναφέρει ότι το νερό είναι ευχάριστα δροσερό (12 βαθμοί Κελσίου) και έχει ωραία γεύση. Ο Heldreich Theodor το παρομοιάζει με το γνωστό γαλλικό νερό Hauterive του Βισύ και μας πληροφορεί ότι οι δύο πηγές έχουν μεγάλο όγκο νερού αλλά διαφορετική γεύση. Τέλος, ενδιαφέρον παρουσίασαν και οι εφημερίδες της εποχής για τις θεραπευτικές ιδιότητες του Κόκκινου Νερού με σχετικές αναφορές και καταχωρήσεις.
ΤΙ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ.
Ανάλυση του νερού των πηγών του Κόκκινου Νερού πραγματοποιήθηκε το 2000, από τον Σύνδεσμο Ιαματικών και Μεταλλικών Πηγών Ελλάδος, ο οποίος έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αξιοποίησή τους. Μάλιστα οι ειδικοί υδρογεωλόγοι που έχουν επισκεφθεί τις πηγές ανταποκρινόμενοι σε πρόσκληση του Δήμου Ευρυμενών, για την εκτίμηση του νερού των πηγών, μετά τις αναλύσεις τους αναφέρουν ότι είναι δυσεύρετο, όσο αφορά στη σύνθεσή του. Σε πορίσματα που έχουν καταθέσει αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι πηγές τόσο στο χημισμό τους όσο και στην παροχή τους είναι αξιόλογες». Ειδικότερα, όξινη – οξυανθρακική, ασβεστούχος, μαγνησιούχος, μεταλλική σιδηρούχος, χαρακτηρίζει μία εκ των πηγών που μελέτησε ο υδρογεωλόγος, διδάκτορας Γεωλογίας κ. Ζήσης Αγγελίδης, καθώς και υπόξινες οξυανθρακικές ασβεστούχες, μεσο-μεταλλικές σιδηρούχες, άλλες δύο στην ίδια περιοχή. «...Ο χημισμός, οι παροχές, το περιβάλλον και η υποδομή στον ευρύτερο χώρο των πηγών μας υπαγορεύουν δύο αναπτυξιακές κατευθύνσεις. Η πρώτη έχει περιεχόμενο τον θερμαλισμό και αφορά στις ιαματικές – μεταλλικές πηγές, ενώ η δεύτερη την εμφιάλωση και αφορά στις πηγές του χειμάρρου», αναφέρει επίσης, στην αναφορά του, ο κ. Αγγελίδης.(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)
kokkinonero.blogspot.gr
Προπολεμικά, αρχές του 1930, χτίστηκε το πρώτο ξενοδοχείο του αείμνηστου Γεωργίου Δημητρακόπουλου, εκδότη εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, με σκοπό να αξιοποιηθεί η πηγή του Κόκκινου Νερού, ο καθαρός αέρας και η θάλασσα. Δρόμος για αμάξια δεν υπήρχε και οι παραθεριστές μεταφέρονταν με καίκια από το Στόμιο, μέχρις ότου έγινε ο δρόμος που σύνδεσε τη Λάρισα με το Κόκκινο Νερό.
Το νερό είναι πολύ καλό για τις στομαχικές διαταραχές
Οι πρώτες μαρτυρίες που μιλάνε για θαυματουργό νερό συναντώνται το 1842. Το 1900 ενδιαφέρθηκε να εμφιαλώσει το ιαματικό νερό μια αγγλική εταιρία, η οποία προέβη σε υδρομάστευση και κατασκευή εξέδρας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, που απαρτίζονταν από δύο τσιμεντένιες βάσεις που υπάρχουν μέχρι και σήμερα μπροστά από τα θερμά θαλάσσια λουτρά. Η εξέδρα χρησιμοποιήθηκε πιθανόν για τις θαλάσσιες μεταφορές του εμφιαλωμένου νερού και ήταν σν χρήσει μέχρι το 1935, όταν κατασκευάστηκε η εξέδρα από το ξενοδοχείο του Γ. Δημητρακόπουλου. Όπως φαίνεται όμως από τα στοιχεία, η εμφιάλωση αυτή δε διήρκησε πολύ και η αγγλική εταιρία αποχώρησε από την περιοχή.
Στη συνέχεια ο Γ. Δημητρακόπουλους επιχείρησε τη δεύτερη εμφιάλωση του ιαματικού νερού των πηγών, ενοικιάζοντας από το Δημόσιο τις πηγές, τη δεκαετία του 1930 και κάνοντας εισαγωγή χιλίδων γυάλινων φιαλών, ειδικά για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού. Η επιχείρηση δεν κράτησε πόλυ λόγω δυσκολίας του νερού να διατηρηθεί στη φυσική του κατάσταση. Ο ίδιος έκανε κι άλλη απόπειρα εμφιαλώσεως τη δεκαετία του 1950 με την κυκλοφορία χιλιάδων φιαλών, με σύγχρονο πρεσαριστό πώμα, άλλα για τους ίδιους λόγους η επιχείρηση απέτυχε.
Συγκεκριμένα, οι λόγοι για τους οποίους είχαν απότύχει όλες οι προσπάθειες για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού ήταν αφενός το ότι ο άφθονος σίδηρος που περιείχε κατακάθονταν στον πυθμένα της φιάλης και καθιστούσε το νερό ανενεργό για παθήσεις που θεραπεύει και αφετέρου επειδή χάνονταν η φυσική ουσία που περιείχε. Έκτοτε και γι αυτούς τους λόγους δεν ξαναεπιχειρήθηκε η εμφιάλωση του ιαματικού νερού. Έτσι το ιαματικό Κόκκινο Νερό, όπως ονομαζόταν, γιατί από το σίδηρο που περιείχε η περιοχή όπου έρεε αποκτούσε κόκκινο χώμα, πίνονταν μόνο από την πήγή.
Εκείνη την εποχή ολόκληρα καραβάνια από την Μεσοχώρα εξορμούσαν με κατεύθυνση το Κόκκινο Νερό, για να εγκατασταθούν μερικές μέρες στην περιοχή, προκειμένου να κάνουν οι άνθρωποι λουτροθεραπεία ή να πιουν για να γιατρευτούν από τις διάφορες παθήσεις τους. Τη δεκαετία του 1960 οι πηγές παραχωρήθηκαν στην Κοινότητα Καρίτσας μέχρι το 1979, οπότε με Προεδρικό Διάταγμα παρατάθηκε η παραχώρηση τους έως το 2003.
Ο Friedrich Stahlim αναφέρει στο βιβλίο του «Η αρχαία Θεσσαλία» τις δυο πηγές μεταλλικού κόκκινου νερού. Αναφέρει ότι το νερό είναι ευχάριστα δροσερό (12 βαθμοί Κελσίου) και έχει ωραία γεύση. Ο Heldreich Theodor το παρομοιάζει με το γνωστό γαλλικό νερό Hauterive του Βισύ και μας πληροφορεί ότι οι δύο πηγές έχουν μεγάλο όγκο νερού αλλά διαφορετική γεύση. Τέλος, ενδιαφέρον παρουσίασαν και οι εφημερίδες της εποχής για τις θεραπευτικές ιδιότητες του Κόκκινου Νερού με σχετικές αναφορές και καταχωρήσεις.
ΤΙ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ.
Ανάλυση του νερού των πηγών του Κόκκινου Νερού πραγματοποιήθηκε το 2000, από τον Σύνδεσμο Ιαματικών και Μεταλλικών Πηγών Ελλάδος, ο οποίος έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αξιοποίησή τους. Μάλιστα οι ειδικοί υδρογεωλόγοι που έχουν επισκεφθεί τις πηγές ανταποκρινόμενοι σε πρόσκληση του Δήμου Ευρυμενών, για την εκτίμηση του νερού των πηγών, μετά τις αναλύσεις τους αναφέρουν ότι είναι δυσεύρετο, όσο αφορά στη σύνθεσή του. Σε πορίσματα που έχουν καταθέσει αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι πηγές τόσο στο χημισμό τους όσο και στην παροχή τους είναι αξιόλογες». Ειδικότερα, όξινη – οξυανθρακική, ασβεστούχος, μαγνησιούχος, μεταλλική σιδηρούχος, χαρακτηρίζει μία εκ των πηγών που μελέτησε ο υδρογεωλόγος, διδάκτορας Γεωλογίας κ. Ζήσης Αγγελίδης, καθώς και υπόξινες οξυανθρακικές ασβεστούχες, μεσο-μεταλλικές σιδηρούχες, άλλες δύο στην ίδια περιοχή. «...Ο χημισμός, οι παροχές, το περιβάλλον και η υποδομή στον ευρύτερο χώρο των πηγών μας υπαγορεύουν δύο αναπτυξιακές κατευθύνσεις. Η πρώτη έχει περιεχόμενο τον θερμαλισμό και αφορά στις ιαματικές – μεταλλικές πηγές, ενώ η δεύτερη την εμφιάλωση και αφορά στις πηγές του χειμάρρου», αναφέρει επίσης, στην αναφορά του, ο κ. Αγγελίδης.(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)
kokkinonero.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μια απάντηση στον κ. Σόιμπλε και στους συν αυτώ ομοίους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
