2013-07-24 10:46:04
του Μανόλη Παντινάκη
Οι νέοι σώζουν την κατάσταση στις Καρίνες και το χωριό της γνησιότητας με τους εκατό είκοσι κατοίκους κτηνοτρόφους, δεν κάμπτεται και με τις δικές του δυνάμεις επιχειρεί να κρατηθεί όρθιο! Τα δεκάδες παιδιά που είπαν «όχι» στην ένταξή τους στα μικροαστικά πρότυπα εγκαταλείποντας τον τόπο τους, με την πρακτική τους στέλνουν τη δική τους δυναμική φωνή σε όλους εκείνους που επιδιώκουν να τα καρίνες φάρμακα σχοινάκη στελιουδάκης γιορτή βραστού συνθλίψουν, στέλνοντάς τα σε άλλα μοντέλα ζωής. Προς πείσμα όλων αυτών, ετοιμάζονται εντατικά από τώρα για τη μεγάλη «Γιορτή του Βραστού» που θα πραγματοποιηθεί από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο στην αυλή του παλιού Δημοτικού σχολείου στις 11 Αυγούστου Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι άλλοι στα χωριά που αργοσβήνουν, έμειναν μόνοι τους να παλεύουν, κυρίως όμως, να κάνουν υπομονή όπως κάνουν τόσα χρόνια. Νιώθουν να έχουν απομονωθεί από το Κράτος υγείας και πρόνοιας, αφού «γιατρός έχει να φανεί καιρούς», και τους ξέχασαν, μπορεί «και πάνω από δέκα χρόνια» και οι συγκοινωνίες.
Για τους λεωφορειούχους είναι ασύμφορο και ζημιογόνο το δρομολόγιο, αφού «δεν υπάρχουν επιβάτες». Σήμερα, λοιπόν, η «Ξενιά» των Καρινών αν χρειαστεί φάρμακα, θα πρέπει να στείλει ειδικό… απεσταλμένο τον ταξιτζή του χωριού στο κέντρο υγείας του Σπηλίου για τη συνταγή και ύστερα στο φαρμακείο! Το δρομολόγιο και η αγορά θα τις καρίνες φάρμακα σχοινάκη στελιουδάκης γιορτή βραστού κοστίσουν 60 ευρώ, ποσό που προέρχεται από την αγροτική σύνταξη-βοήθημα που λαμβάνει…
Όμως, ποιος νοιάζεται για τους γέροντες που παραμένουν ακόμη στους τόπους τους; Όταν πρόσφατα σε ένα γειτονικό χωριό μέσα σε μια βδομάδα αναχώρησαν(δυστυχώς) για τον αιώνιο κόσμο τρείς κάτοικοι αιφνιδιαστικά, σχολιάζοντας τη φυγή στην αιωνιότητα, είπε με χιούμορ ένας από τους εναπομείναντες: «Ο Σαμαράς θέλει μικρότερο Κράτος!»
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 1955
Παλικάρι 26 χρονών εγκατάλειψε τις Καρίνες, ορφανός, ψάχνοντας γλυκό ψωμί στην πρωτεύουσα ο Δημήτρης Στελιουδάκης, που ανέβηκε στα 84 σκαλοπάτια της ζωής του! Δούλεψε όλα τα χρόνια του στην οικοδομή από το πρωί μέχρι το βράδυ μέχρι το 1995 και από τότε σχεδόν κάθε καλοκαίρι βρίσκεται στο χωριό του. Βρίσκει και σήμερα «τον ίδιο κόσμο στις Καρίνες» και το σπουδαίο γι'αυτόν είναι ότι «τα νέα χωριανάκια παραμένουν κι αυτό είναι παρήγορο, ευτυχώς».
Ο Δημήτρης Στελιουδάκης ζει στην Αθήνα από το 1955, όμως κάθε χρόνο περιμένει το καλοκαίρι να έλθει στο χωριό
Μιλάει για τη φυγή που τον υποχρέωσαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’50, «η φτώχεια και η κακομοιριά». Τότε, λοιπόν, ορφανός και από μάνα και από πατέρα που δεν τους γνώρισε, αναγκάστηκε να δουλέψει βοσκάκι σε κτηνοτρόφους στις Καρίνες και σε άλλα χωριά της περιοχής και σε αγροτικές δουλειές, για να επιβιώσει…
«Έφυγα στην Αθήνα το 1955 από το χωριό και πιάστηκα στην οικοδομή», λέει. «Δούλεψα σαράντα χρόνια και από τότε που μπήκα στη σύνταξη έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο. Το χωριό μου το αγαπώ και το νοσταλγώ και όταν έρχομαι γυρεύω τους χωριανούς και φίλους. Άλλους βρίσκω και κάποιους όχι, λιγόστεψε ο κόσμος χαθήκανε πολλοί φίλοι μου που κάναμε παρέες και γλεντούσαμε… Αυτή είναι όμως η μοίρα μας!»
madeincreta.gr
Οι νέοι σώζουν την κατάσταση στις Καρίνες και το χωριό της γνησιότητας με τους εκατό είκοσι κατοίκους κτηνοτρόφους, δεν κάμπτεται και με τις δικές του δυνάμεις επιχειρεί να κρατηθεί όρθιο! Τα δεκάδες παιδιά που είπαν «όχι» στην ένταξή τους στα μικροαστικά πρότυπα εγκαταλείποντας τον τόπο τους, με την πρακτική τους στέλνουν τη δική τους δυναμική φωνή σε όλους εκείνους που επιδιώκουν να τα καρίνες φάρμακα σχοινάκη στελιουδάκης γιορτή βραστού συνθλίψουν, στέλνοντάς τα σε άλλα μοντέλα ζωής. Προς πείσμα όλων αυτών, ετοιμάζονται εντατικά από τώρα για τη μεγάλη «Γιορτή του Βραστού» που θα πραγματοποιηθεί από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο στην αυλή του παλιού Δημοτικού σχολείου στις 11 Αυγούστου Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι άλλοι στα χωριά που αργοσβήνουν, έμειναν μόνοι τους να παλεύουν, κυρίως όμως, να κάνουν υπομονή όπως κάνουν τόσα χρόνια. Νιώθουν να έχουν απομονωθεί από το Κράτος υγείας και πρόνοιας, αφού «γιατρός έχει να φανεί καιρούς», και τους ξέχασαν, μπορεί «και πάνω από δέκα χρόνια» και οι συγκοινωνίες.
Για τους λεωφορειούχους είναι ασύμφορο και ζημιογόνο το δρομολόγιο, αφού «δεν υπάρχουν επιβάτες». Σήμερα, λοιπόν, η «Ξενιά» των Καρινών αν χρειαστεί φάρμακα, θα πρέπει να στείλει ειδικό… απεσταλμένο τον ταξιτζή του χωριού στο κέντρο υγείας του Σπηλίου για τη συνταγή και ύστερα στο φαρμακείο! Το δρομολόγιο και η αγορά θα τις καρίνες φάρμακα σχοινάκη στελιουδάκης γιορτή βραστού κοστίσουν 60 ευρώ, ποσό που προέρχεται από την αγροτική σύνταξη-βοήθημα που λαμβάνει…
Όμως, ποιος νοιάζεται για τους γέροντες που παραμένουν ακόμη στους τόπους τους; Όταν πρόσφατα σε ένα γειτονικό χωριό μέσα σε μια βδομάδα αναχώρησαν(δυστυχώς) για τον αιώνιο κόσμο τρείς κάτοικοι αιφνιδιαστικά, σχολιάζοντας τη φυγή στην αιωνιότητα, είπε με χιούμορ ένας από τους εναπομείναντες: «Ο Σαμαράς θέλει μικρότερο Κράτος!»
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 1955
Παλικάρι 26 χρονών εγκατάλειψε τις Καρίνες, ορφανός, ψάχνοντας γλυκό ψωμί στην πρωτεύουσα ο Δημήτρης Στελιουδάκης, που ανέβηκε στα 84 σκαλοπάτια της ζωής του! Δούλεψε όλα τα χρόνια του στην οικοδομή από το πρωί μέχρι το βράδυ μέχρι το 1995 και από τότε σχεδόν κάθε καλοκαίρι βρίσκεται στο χωριό του. Βρίσκει και σήμερα «τον ίδιο κόσμο στις Καρίνες» και το σπουδαίο γι'αυτόν είναι ότι «τα νέα χωριανάκια παραμένουν κι αυτό είναι παρήγορο, ευτυχώς».
Ο Δημήτρης Στελιουδάκης ζει στην Αθήνα από το 1955, όμως κάθε χρόνο περιμένει το καλοκαίρι να έλθει στο χωριό
Μιλάει για τη φυγή που τον υποχρέωσαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’50, «η φτώχεια και η κακομοιριά». Τότε, λοιπόν, ορφανός και από μάνα και από πατέρα που δεν τους γνώρισε, αναγκάστηκε να δουλέψει βοσκάκι σε κτηνοτρόφους στις Καρίνες και σε άλλα χωριά της περιοχής και σε αγροτικές δουλειές, για να επιβιώσει…
«Έφυγα στην Αθήνα το 1955 από το χωριό και πιάστηκα στην οικοδομή», λέει. «Δούλεψα σαράντα χρόνια και από τότε που μπήκα στη σύνταξη έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο. Το χωριό μου το αγαπώ και το νοσταλγώ και όταν έρχομαι γυρεύω τους χωριανούς και φίλους. Άλλους βρίσκω και κάποιους όχι, λιγόστεψε ο κόσμος χαθήκανε πολλοί φίλοι μου που κάναμε παρέες και γλεντούσαμε… Αυτή είναι όμως η μοίρα μας!»
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
