2013-07-25 17:48:05
από το Γραφείο Τύπου
Θυμάμαι όταν δυο άτομα αξιόπιστα σε πρότειναν για μέλος κόμματος του ΠΑΣΟΚ, τι διαδικασία περνούσε μέχρι τελικά να γίνεις μέλος.
Θυμάμαι ότι αν ήσουν στη νεολαία ΠΑΣΟΚ και έμπαινες στο κόμμα, οι σύντροφοί σου νεολαίοι όφειλαν να το γνωρίζουν.
Θυμάμαι την αγωνία του πόσα βιβλία θα έπρεπε να διαβάσεις (Μαρξισμού, Λενινισμού) και τις ατέλειωτες κόντρες με Τροτσκιστές, για να επιβιώσεις σε κάποια οργάνωση.
Χριστούγεννα: Πάριος τραγουδιστής «Και στον Αντρέα του ΠΑΣΟΚ ευχόμεθα σταράτα, να φορέσει και γραβάτα», ήταν το 1978.
Θυμάμαι τα εθνικοαπελευθερωτικά, που ευτυχώς τα ερμηνεύαμε σεμιραμινικά και θυμάμαι το «δεν θέλω το κλειστό σύστημα Αλβανίας», το αυτοδιαχειριστικό Γιουγκοσλαβίας, το Σταλινικό, το Μπερλιγκουέρνικο.
Θυμάμαι τις διαγραφές του 1976, την εποχή «κουλοχέρη», την εποχή Τζουμάκα.
Θυμάμαι την αγωνία του τότε στελέχους για να μην μπούμε στην δεξιά σοσιαλιστική διεθνή.
Και ξαφνικά ήρθαμε στην εξουσία.
Δεν θέλω να κουράσω, αλλά η αισιοδοξία τελείωσε για μένα κάπου Μάρτη 1985, με ΦΑΠ, με χονδρέμπορους, με αλλαγή στη Παιδεία, στη Υγεία.
Ακολούθησε η μετάλλαξη και χαρακτηρίστηκε από το συμβολικό «δάκτυλο καλέσματος» της Μιμής στο αεροπλάνο και μετά τα «πάμπερς» του Κωσκοτά.
Ένα μόνο στοιχείο: Φτάσαμε η Τ.Ο. Μασταμπά Ηρακλείου να έχει μέλη όσο ο μισός σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά.
Στη διαδρομή αυτή του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν όλοι ούτε ίδιοι, ούτε ίσοι. Πολλοί κράτησαν αξιοπρέπεια, ηθική στάση, αμεροληψία και το μόνο που μπορείς να τους κατηγορήσεις είναι η ανοχή. Μεγάλωσαν και μεγάλωσαν παιδιά με αρχές αριστερές, εμπλουτισμένες όμως με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως ιδανικά πατριωτικής αριστεράς, ιδανικά χριστιανοσύνης, ιδανικά εθνικής συνείδησης, ιδανικά σεβασμού της ιστορίας και του πολιτισμού, ιδανικά διατήρησης παράδοσης, ιδανικά ειρηνικής επανάστασης. Συγχρόνως, όμως, βίωναν και ένα μεταλλαγμένο κόμμα, που αν και μεταλλαγμένο, τους είχε ξεφοβίσει, έστω και μπασταρδεμένα, από το ότι μια ζωή θα κυβερνούσε η Χούντα ή η Δεξιά. Δεν είχαν, δηλαδή, το φοβικό σύνδρομο που δικαιολογημένα κουβαλούσε η μη ενοχική Αριστερά. Επίσης, απέκτησαν και τον αέρα της εξουσίας (θυμάστε όλοι το 1981, αμέσως μόλις βγήκε ο Ανδρέας, τα σενάρια ότι σε λίγο τον «ρίχνουν»), που έστω και πάλι μπασταρδεμένα και πολλές φορές ανήθικα, τους έπλαθαν ότι η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η λαϊκή κυριαρχία, η απελευθέρωση, θα μπορούσαν να γίνουν πράξη, ασχέτως αν δεν έγιναν γιατί ούτε προσπάθησαν ούτε βούληση είχαν. Δεν είχαν, λοιπόν, ούτε φόβο, ούτε έλλειψη πίστης για εξουσία. Δεν είχαν κόμπλεξ ενάντια στο σκληρό δεξιό κράτους, που το κοιτούσαν κατάματα άσχετα, αν του έκλιναν κάπου-κάπου το μάτι πονηρά. Διαχειρίστηκαν κονδύλια, έμαθαν από συνδικαλισμό, έμαθαν τι χρειάζεται για να υπάρχουν 5.000 άτομα να στελεχώσουν κράτος την επόμενη μέρα των εκλογών και παρά την διαφθορά τους, απέκτησαν εμπειρία και κόλπα, πχ μαλακό ΑΣΕΠ, ευέλικτη πρόσληψη από Δημοτική Επιχείρηση και πολλά άλλα, τα οποία χρειάστηκαν σε μία δεξιά που με αυτά είχε γαλουχηθεί από γεννησιμιού της.
Στη διαδρομή αυτή, όμως, πάλι αναφέρω ότι δεν ήταν όλοι ίδιοι και ίσοι. Έτσι, σήμερα έχουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο ατόμων, που μεγάλωσαν χωρίς το φοβικό σύνδρομο, χωρίς την έλλειψη του τσαμπουκά «να εξουσιάζω τον τόπο μου», με εμπειρία από κακοδιαχείριση που μόνο άκουγαν χωρίς ποτέ να τη δεχτούν με αξιοπρέπεια («δεν θέλω για να φάω αυγό να πιάσω γκόμενα την κότα»), με ηθική υπόσταση προχώρησαν μακριά από βουλευτικά γραφεία, αλλά με την εργατικότητα τους, με εθνική συνείδηση, με πίστη στην πατριωτική αριστερά, με πίστη στον χριστιανισμό, με σεβασμό στο φύλο, στο χρώμα, στην ηλικία, στον ανάπηρο, στο σεξουαλικό προσδιορισμό, στην ταυτότητα φύλου, στο κάθε έθνος, στην κάθε πατρίδα.
Αυτοί, μαζί με τους συνεργάτες (συνιστώσες) του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ξεπερνώντας αμφότεροι καθετί που τους πλήγωσε, ξεπερνώντας τους ίδιους τους εαυτούς τους, οφείλουν να πιαστούν χέρι-χέρι και να κάνουν επιτέλους πράξη το όνειρο γενεών:
Ελλάδα αξιοπρεπή, Ελλάδα με ίσες ευκαιρίες και ίδιες δυνατότητες για όλους, Ελλάδα προοδευτική, Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της, Ελλάδα χωρίς φτώχεια, Ελλάδα χωρίς εξάρτηση, Ελλάδα με ανατροπή των μνημονίων και Ελλάδα με εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Εμπρός λοιπόν γι’ αυτό το μέτωπο. Ήρθε η ώρα. Tromaktiko
Θυμάμαι όταν δυο άτομα αξιόπιστα σε πρότειναν για μέλος κόμματος του ΠΑΣΟΚ, τι διαδικασία περνούσε μέχρι τελικά να γίνεις μέλος.
Θυμάμαι ότι αν ήσουν στη νεολαία ΠΑΣΟΚ και έμπαινες στο κόμμα, οι σύντροφοί σου νεολαίοι όφειλαν να το γνωρίζουν.
Θυμάμαι την αγωνία του πόσα βιβλία θα έπρεπε να διαβάσεις (Μαρξισμού, Λενινισμού) και τις ατέλειωτες κόντρες με Τροτσκιστές, για να επιβιώσεις σε κάποια οργάνωση.
Χριστούγεννα: Πάριος τραγουδιστής «Και στον Αντρέα του ΠΑΣΟΚ ευχόμεθα σταράτα, να φορέσει και γραβάτα», ήταν το 1978.
Θυμάμαι τα εθνικοαπελευθερωτικά, που ευτυχώς τα ερμηνεύαμε σεμιραμινικά και θυμάμαι το «δεν θέλω το κλειστό σύστημα Αλβανίας», το αυτοδιαχειριστικό Γιουγκοσλαβίας, το Σταλινικό, το Μπερλιγκουέρνικο.
Θυμάμαι τις διαγραφές του 1976, την εποχή «κουλοχέρη», την εποχή Τζουμάκα.
Θυμάμαι την αγωνία του τότε στελέχους για να μην μπούμε στην δεξιά σοσιαλιστική διεθνή.
Και ξαφνικά ήρθαμε στην εξουσία.
Δεν θέλω να κουράσω, αλλά η αισιοδοξία τελείωσε για μένα κάπου Μάρτη 1985, με ΦΑΠ, με χονδρέμπορους, με αλλαγή στη Παιδεία, στη Υγεία.
Ακολούθησε η μετάλλαξη και χαρακτηρίστηκε από το συμβολικό «δάκτυλο καλέσματος» της Μιμής στο αεροπλάνο και μετά τα «πάμπερς» του Κωσκοτά.
Ένα μόνο στοιχείο: Φτάσαμε η Τ.Ο. Μασταμπά Ηρακλείου να έχει μέλη όσο ο μισός σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά.
Στη διαδρομή αυτή του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν όλοι ούτε ίδιοι, ούτε ίσοι. Πολλοί κράτησαν αξιοπρέπεια, ηθική στάση, αμεροληψία και το μόνο που μπορείς να τους κατηγορήσεις είναι η ανοχή. Μεγάλωσαν και μεγάλωσαν παιδιά με αρχές αριστερές, εμπλουτισμένες όμως με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως ιδανικά πατριωτικής αριστεράς, ιδανικά χριστιανοσύνης, ιδανικά εθνικής συνείδησης, ιδανικά σεβασμού της ιστορίας και του πολιτισμού, ιδανικά διατήρησης παράδοσης, ιδανικά ειρηνικής επανάστασης. Συγχρόνως, όμως, βίωναν και ένα μεταλλαγμένο κόμμα, που αν και μεταλλαγμένο, τους είχε ξεφοβίσει, έστω και μπασταρδεμένα, από το ότι μια ζωή θα κυβερνούσε η Χούντα ή η Δεξιά. Δεν είχαν, δηλαδή, το φοβικό σύνδρομο που δικαιολογημένα κουβαλούσε η μη ενοχική Αριστερά. Επίσης, απέκτησαν και τον αέρα της εξουσίας (θυμάστε όλοι το 1981, αμέσως μόλις βγήκε ο Ανδρέας, τα σενάρια ότι σε λίγο τον «ρίχνουν»), που έστω και πάλι μπασταρδεμένα και πολλές φορές ανήθικα, τους έπλαθαν ότι η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η λαϊκή κυριαρχία, η απελευθέρωση, θα μπορούσαν να γίνουν πράξη, ασχέτως αν δεν έγιναν γιατί ούτε προσπάθησαν ούτε βούληση είχαν. Δεν είχαν, λοιπόν, ούτε φόβο, ούτε έλλειψη πίστης για εξουσία. Δεν είχαν κόμπλεξ ενάντια στο σκληρό δεξιό κράτους, που το κοιτούσαν κατάματα άσχετα, αν του έκλιναν κάπου-κάπου το μάτι πονηρά. Διαχειρίστηκαν κονδύλια, έμαθαν από συνδικαλισμό, έμαθαν τι χρειάζεται για να υπάρχουν 5.000 άτομα να στελεχώσουν κράτος την επόμενη μέρα των εκλογών και παρά την διαφθορά τους, απέκτησαν εμπειρία και κόλπα, πχ μαλακό ΑΣΕΠ, ευέλικτη πρόσληψη από Δημοτική Επιχείρηση και πολλά άλλα, τα οποία χρειάστηκαν σε μία δεξιά που με αυτά είχε γαλουχηθεί από γεννησιμιού της.
Στη διαδρομή αυτή, όμως, πάλι αναφέρω ότι δεν ήταν όλοι ίδιοι και ίσοι. Έτσι, σήμερα έχουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο ατόμων, που μεγάλωσαν χωρίς το φοβικό σύνδρομο, χωρίς την έλλειψη του τσαμπουκά «να εξουσιάζω τον τόπο μου», με εμπειρία από κακοδιαχείριση που μόνο άκουγαν χωρίς ποτέ να τη δεχτούν με αξιοπρέπεια («δεν θέλω για να φάω αυγό να πιάσω γκόμενα την κότα»), με ηθική υπόσταση προχώρησαν μακριά από βουλευτικά γραφεία, αλλά με την εργατικότητα τους, με εθνική συνείδηση, με πίστη στην πατριωτική αριστερά, με πίστη στον χριστιανισμό, με σεβασμό στο φύλο, στο χρώμα, στην ηλικία, στον ανάπηρο, στο σεξουαλικό προσδιορισμό, στην ταυτότητα φύλου, στο κάθε έθνος, στην κάθε πατρίδα.
Αυτοί, μαζί με τους συνεργάτες (συνιστώσες) του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ξεπερνώντας αμφότεροι καθετί που τους πλήγωσε, ξεπερνώντας τους ίδιους τους εαυτούς τους, οφείλουν να πιαστούν χέρι-χέρι και να κάνουν επιτέλους πράξη το όνειρο γενεών:
Ελλάδα αξιοπρεπή, Ελλάδα με ίσες ευκαιρίες και ίδιες δυνατότητες για όλους, Ελλάδα προοδευτική, Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της, Ελλάδα χωρίς φτώχεια, Ελλάδα χωρίς εξάρτηση, Ελλάδα με ανατροπή των μνημονίων και Ελλάδα με εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Εμπρός λοιπόν γι’ αυτό το μέτωπο. Ήρθε η ώρα. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Χριστίνα Κολέτσα είναι ξανά ερωτευμένη…. Full!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
