ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η σιγή του Σόιμπλε...

Οι ανησυχίες αυξάνονται ότι μερικά από τα δισεκατομμύρια που κατασπαταλήθηκαν στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθούν, γράφει ο Tony Barber.Ας σκεφτούμε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον 70χρονο υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας. Ως πολιτικός απαράμιλλης εμπειρίας στην κεντροδεξιά κυβέρνηση της Άνγκελας Μέρκελ, είναι «σημαιοφόρος» όλων όσων πιστεύουν ότι οι ωδίνες της ευρωζώνης θα αποτελέσουν, σε μακροπρόθεσμη βάση, ευκαιρία για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ωστόσο, δύο κυβερνητικές κρίσεις σε διάστημα ενός μήνα, η πρώτη στην Ελλάδα και η δεύτερη στην Πορτογαλία, υπογραμμίζουν το γεγονός ότι το όραμά του κινδυνεύει να θαφτεί κάτω από τα βουνά ανεξόφλητου χρέους του Νότου. Καταϊδρωμένες και κατάκοπες, οι κυβερνήσεις συνασπισμού της Αθήνας και της Λισαβόνας οδεύουν κουτσαίνοντας προς το μέλλον, με ελάχιστα περισσότερη σιγουριά από τις κοινωνίες που κυβερνούν, ως προς το γεγονός ότι η γερμανική πολιτική θα σώσει τις χώρες τους.

Όταν ο κ. Σόιμπλε επισκέφτηκε την Αθήνα την περασμένη εβδομάδα, η αριστερή ελληνική εφημερίδα Αυγή τον υποδέχτηκε με την καυστική επικεφαλίδα: «Χαίρε Σόιμπλε! Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.»

Πίσω από την απαξίωση και την απόγνωση της συγκεκριμένης ρητορικής, κρύβεται η υποβόσκουσα πεποίθηση εκατομμυρίων Ελλήνων ότι, παρά το γεγονός ότι οι δικοί τους ηγέτες φέρουν την αρχική ευθύνη για τα έξι χρόνια της οικονομικής ύφεσης και της μαζικής ανεργίας, η Γερμανία έχει κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Πριν από την επίσκεψη του κ. Σόιμπλε, οι Έλληνες νομοθέτες έστειλαν στο δικαστήριο, με την κατηγορία της κατάχρησης εξουσίας, έναν άντρα γνωστό σε αυτόν από τις νυχτερινές συνεδρίες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της ευρωζώνης. Ως υπουργός Οικονομικών στην Αθήνα από το 2009 έως το 2011, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, επέμεινε στην άποψη ότι οι εποικοδομητικές σχέσεις με τη Γερμανία ήταν θεμελιώδεις για τις προσπάθειες αυτό-διόρθωσης της Ελλάδας.

Το Κοινοβούλιο ακολούθησε το σωφρονιστικό μέτρο θεσπίζοντας διστακτικά τη νομοθεσία, με την υποστήριξη της Γερμανίας, η οποία θέτει τις βάσεις για την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων με αντάλλαγμα περισσότερη οικονομική στήριξη με το σταγονόμετρο, από τους διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, τα ελληνικά συνδικάτα, πραγματοποίησαν γενική απεργία.

Γνωρίζοντας την καυστική πολιτική ατμόσφαιρα στην Αθήνα, ο κ. Σόιμπλε ήρθε φέρνοντας δώρα: €100 εκατ. σε κρατικά δάνεια για τις μικρές και τις μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις. Αλλά, αυτό που χρειάζεται πραγματικά η Ελλάδα, για να ανάψει ξανά η φλόγα της ελπίδας για το μέλλον, είναι μία ακόμα αναδιάρθρωση του εξωτερικού της χρέους.

Η συμβατική σοφία υπαγορεύει ότι θα ήταν αυτοκτονία για τον κ. Σόιμπλε, ή οποιονδήποτε Γερμανό πολιτικό, να επικοινωνήσει αυτή τη δυσάρεστη αλήθεια στους ψηφοφόρους της Γερμανίας πριν από τις εθνικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου. Σε αντίθεση με το ελληνικό κούρεμα του Μαρτίου του 2012, το οποίο «ψαλίδισε» τους δανειστές του ιδιωτικού τομέα, οποιαδήποτε μελλοντική αναδιάρθρωση θα έκοβε τα πόδια των επίσημων πιστωτών, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, η οποία κατέχει αυτή τη στιγμή πάνω από 90 τοις εκατό του χρέους της Ελλάδας.

Αυτό θα αποτελούσε επανάσταση στην κρίση της ευρωζώνης. Μέχρι στιγμής, οι διασώσεις της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, του ισπανικού χρηματοπιστωτικού τομέα και της Κύπρου, έχουν κοστίσει στους Γερμανούς φορολογούμενους πολλά σε δάνεια και εγγυήσεις, αλλά ούτε ένα Σεντ σε σκληρό ρευστό. Πράγματι, η διάσωση της Ελλάδας, αξίας €110 δις από την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το Μάιο του 2010, αφορούσε εξίσου την προστασία των γερμανικών τραπεζών, οι οποίες είχαν δανείσει απερίσκεπτα σε ολόκληρη τη νότια Ευρώπη, όσο και την αποκατάσταση της οικονομικής ευρωστίας στην Ελλάδα.

Ωστόσο, στο μυαλό τους αλλά και στο πορτοφόλι τους, οι Γερμανοί ψηφοφόροι αισθάνονται ήδη ότι ορισμένα από τα δισεκατομμύρια που κατασπαταλήθηκαν στην Ελλάδα από το 2010, πιθανότατα δεν θα επιστραφούν ποτέ. Από αυτή την άποψη, μία δεύτερη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν θα σόκαρε τους Γερμανούς φορολογούμενους και δεν θα αποσταθεροποιούσε την πολιτική σκηνή, αν και μπορεί να χρειαστεί να ξεπεραστούν νομικά εμπόδια μέσω του Συνταγματικού Δικαστηρίου της χώρας.

Πιο επικίνδυνη εκδοχή, για τις επιπτώσεις στη γερμανική πολιτική και την κοινή γνώμη, θα ήταν η εξής: αν η αυξανόμενη πιθανότητα ότι οι διαγραφές χρέους, ή η επιπλέον οικονομική βοήθεια, θα χρειαστεί να διατεθούν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Πορτογαλία και την Κύπρο. Και, οι τράπεζες της Ισπανίας δεν έχουν ξεφύγει εντελώς από τον κίνδυνο ακόμα.

Η περίπτωση της Πορτογαλίας είναι ιδιαίτερα σημαντική, διότι, πλην της Ιρλανδίας, καμία χώρα δεν έχει αγωνιστεί με περισσότερο ζήλο για να υπακούσει τους κανόνες για την ανάκαμψη που προβλέφτηκαν από τη Γερμανία και τις άλλες πιστώτριες χώρες. Ωστόσο, το «γιατρικό», στο βαθμό που θεωρούμε ότι λειτουργεί έστω και λίγο, δεν δρα αρκετά γρήγορα ώστε να εξασφαλίσει την προγραμματισμένη επιστροφή της Πορτογαλίας στις διεθνείς αγορές χρέους το ερχόμενο έτος. Όσο για την Κύπρο, η διάρκεια και η ένταση της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης είναι ανυπολόγιστες.

Συνεπώς, το ερώτημα που συνεχίζει να κυριαρχεί στη γερμανική δημόσια συζήτηση είναι το εξής: «Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρος… Που θα τραβήξουν τη γραμμή οι Γερμανοί;» Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πάρουμε καμία απάντηση πριν από τις 22 Σεπτεμβρίου.

sofokleous10.gr