2013-07-26 17:40:05
Ανήκουν στην γενιά των τριαντάρηδων, στην «χαμένη γενιά» όπως ανερυθρίαστα και χωρίς τύψεις τους χαρακτηρίζουν αρκετοί «ειδήμονες» των τηλεπαραθύρων. Νέα παιδιά με διάθεση και όρεξη για δουλειά. Αρκετοί εξ’ αυτών με πτυχία, που όμως δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα στην σχεδόν ανύπαρκτη αγορά εργασίας.
Είναι πέντε Πατρινόπουλα που εκτός από την ηλικία έχουν πολλά ακόμα κοινά: Είναι επί μακρόν άνεργοι, χωρίς δική τους οικογένεια και συντηρούνται από τους γονείς τους με τους οποίους και μένουν ακόμη, καθώς αδυνατούν να συντηρήσουν μόνοι τους ένα σπιτικό.
Θέλουν να δημιουργήσουν, να κάνουν όνειρα για το μέλλον όμως, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν, οι γαλαζοπράσινοι πολιτικοί και οι πολιτικές τους δεν τους το επιτρέπουν. Μιλήσαμε μαζί τους και τους ζητήσαμε να μοιραστούν την εμπειρία τους, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους.
Δέχθηκαν να μας ανοίξουν την καρδιά τους, ζήτησαν όμως για προσωπικούς λόγους να μην χρησιμοποιήσουμε μόνο τα αρχικά των ονομάτων τους. Όχι τόσο γιατί ντρέπονται για την κατάστασή τους αλλά κυρίως γιατί δεν επιθυμούν την «αυτοπροβολή» τους μέσω ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των συνομήλικων τους.
Π.Α. – 32 ετών (Οικονομολόγος)
«Είμαι χωρίς δουλειά για πάνω από τέσσερα χρόνια. Εγκατέλειψα την Ιταλία, την χώρα στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσα, για συναισθηματικούς λόγους. Πάντα ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα, την χώρα των παιδικών μου διακοπών, όμως εκ των πραγμάτων η επιλογή μου δεν με δικαίωση. Στην Ελλάδα, και πριν την κρίση αν δεν είχε «μπάρμπα στην Κορώνη», ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά που ν’ ανταποκρίνεται στα προσόντα σου. Από το 2009 και μετά τα πράγματα έγινα ακόμα πιο δύσκολα. Οι δουλειές ακόμα πιο λιγοστές, σχεδόν ανύπαρκτες. Αν δεν είχα τα συγγενικά μου πρόσωπα να με στηρίζουν θα ήμουνα στην κυριολεξία στο… δρόμο. Είναι κρίμα μια τόσο όμορφη χώρα, με ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους, να μην «φροντίζει» τους νέους ανθρώπους.»
Α.Ζ. – 31
«Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι δούλευα, για χρόνια σε ένα εμπορικό κατάστημα. Αρχικά οι συνθήκες εργασίας και οι αποδοχές μου θα έλεγα ότι ήταν αρκετά καλές. Σιγά-σιγά όμως άρχισαν τα προβλήματα. Οι εργοδότες μου έλεγαν και ξανάλεγαν ότι ο τζίρος έπεφτε μήνα με τον μήνα. Πρώτα μας μείωσαν τους μισθούς. Στην συνέχεια ξεκίνησαν οι περικοπές στο προσωπικό, μέχρι που τελικά ήρθε και η σειρά μου. Ευτυχώς μπήκα στο Ταμείο Ανεργίας και μέχρι σήμερα ζω με το πενιχρό επίδομα του ΟΑΕΔ. Φυσικά στο μεσοδιάστημα προσπάθησα να βρω κάποια άλλη δουλειά όμως παντού η απάντηση ήταν κοινότυπη: Εάν χρειαστούμε κάποιον θα σας ενημερώσουμε… κι ακόμα περιμένω. Από τον άλλο μήνα που κόβεται το επίδομα, θα πρέπει ακόμα και για τη βενζίνη μου να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Δεν λες πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί;…».
Σ.Κ. – 34
«Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα μια κανονική δουλειά, εννοώ με κανονικό μισθό και ασφάλιση. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Μας έχουν στερήσει την ελπίδα, το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί μας. Είμαι απογοητευμένος από όλους. Το μόνο που τους ενδιαφέρουν είναι οι αριθμοί, για τους ανθρώπους δεν νοιάζεται κανείς τους. Μας «δελεάζουν» με δήθεν προγράμματα και vouchers απλά για να μειώνονται τυπικά οι δείκτες της ανεργίας. Τελευταία δε όλες οι δουλειές που προκύπτουν από τα προγράμματα είναι μέχρι 29 χρονών, εμείς δηλαδή οι υπόλοιποι δεν χρειαζόμαστε μια, έστω και ολιγόμηνη απασχόληση; Πώς να σκεφτείς να κάνεις μια δική σου οικογένεια, να προχωρήσεις στη ζωή σου όταν αυτή η χώρα δεν σου προσφέρει ούτε τα αυτονόητα; Ειλικρινά σας μιλάω αν δεν έμενα με τους γονείς μου, οι οποίοι και αυτοί δύσκολα τα βγάζουν πέρα, δεν ξέρω που θα είχα καταλήξει. Ίσως και να είχα φύγει για το εξωτερικό. Εκεί μας κατάντησαν, οι γαλαζοπράσινοι πολιτικοί και οι πολιτικές τους, να σκεφτόμαστε να εγκαταλείψουμε την πατρίδας μας για να επιβιώσουμε».
Μ.Π. – 36 Φιλόλογος
«Τζάμπα τα πτυχία μου. Τόσα χρόνια σπουδές σε έναν τομέα που λατρεύω, τόσα όνειρα κι όμως πάνε χαμένα. Πάντα ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός, όμως ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ζούσα με τα ελάχιστα χρήματα που μου προσφέρουν 2-3 ιδιαίτερα. Μέχρι πότε θα πρέπει δηλαδή να με συντηρούν οι γονείς μου; Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ είναι πλέον ανύπαρκτες με αποτέλεσμα εκατοντάδες φιλόλογοι να δίνουν καθημερινά μάχη για την επιβίωσή τους. Βλέπετε λόγω της οικονομικής κρίσης τα ιδιαίτερα έχουν περιοριστή στο ελάχιστο και οι θέσεις στα φροντιστήρια της πόλης μας είναι περιορισμένες. Το άσχημο είναι ότι δεν βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό είναι το πιο απογοητευτικό από όλα. Αν ξέραμε ότι σε 1-2 χρόνια τα πράγματα άλλαζαν προς καλύτερο θα κάναμε λίγη υπομονή. Τώρα τι υπομονή να κάνεις;».
Γ. Τ. - 35
«Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα. Υπήρχαν δουλειές, πάντα κάτι έβρισκες. Η τελευταία μου δουλειά ήταν σε ένα εργοστάσιο στην Βιομηχανική Περιοχή. Εδώ και περίπου δύο χρόνια όμως που έφυγα από εκεί είμαι άνεργος. Παντού κλειστές πόρτες, καθημερινά απογοητεύσεις. Έχω χαθεί με τους φίλους μου. Όλοι με ρωτούν που έχω μπλέξει; Τι να τους απαντήσω; Ότι δεν έχω ούτε για έναν καφέ; Βρίσκω διάφορες δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι όμως ότι την βγάζω με το χαρτζιλίκι που μου δίνουν οι γονείς μου. Να είναι καλά ο υπολογιστής μου, το Internet και ο αδελφός μου που το πληρώνει. Δεν με πειράζει το είδος της δουλειάς, δεν ψάχνω να γίνω διευθυντής, αρκεί το μεροκάματο να βγαίνει. Όμως ούτε αυτό δεν υπάρχει. Κι αν βρεθεί κάτι σου ζητούν να «χτυπάς» 12ωρα για 400 ευρώ… Αν δεν με στήριζαν οι γονείς μου θα ήμουν ζητιάνος».
Θάνος Χριστακόπουλος-thebest
xespao
Είναι πέντε Πατρινόπουλα που εκτός από την ηλικία έχουν πολλά ακόμα κοινά: Είναι επί μακρόν άνεργοι, χωρίς δική τους οικογένεια και συντηρούνται από τους γονείς τους με τους οποίους και μένουν ακόμη, καθώς αδυνατούν να συντηρήσουν μόνοι τους ένα σπιτικό.
Θέλουν να δημιουργήσουν, να κάνουν όνειρα για το μέλλον όμως, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν, οι γαλαζοπράσινοι πολιτικοί και οι πολιτικές τους δεν τους το επιτρέπουν. Μιλήσαμε μαζί τους και τους ζητήσαμε να μοιραστούν την εμπειρία τους, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους.
Δέχθηκαν να μας ανοίξουν την καρδιά τους, ζήτησαν όμως για προσωπικούς λόγους να μην χρησιμοποιήσουμε μόνο τα αρχικά των ονομάτων τους. Όχι τόσο γιατί ντρέπονται για την κατάστασή τους αλλά κυρίως γιατί δεν επιθυμούν την «αυτοπροβολή» τους μέσω ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των συνομήλικων τους.
Π.Α. – 32 ετών (Οικονομολόγος)
«Είμαι χωρίς δουλειά για πάνω από τέσσερα χρόνια. Εγκατέλειψα την Ιταλία, την χώρα στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσα, για συναισθηματικούς λόγους. Πάντα ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα, την χώρα των παιδικών μου διακοπών, όμως εκ των πραγμάτων η επιλογή μου δεν με δικαίωση. Στην Ελλάδα, και πριν την κρίση αν δεν είχε «μπάρμπα στην Κορώνη», ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά που ν’ ανταποκρίνεται στα προσόντα σου. Από το 2009 και μετά τα πράγματα έγινα ακόμα πιο δύσκολα. Οι δουλειές ακόμα πιο λιγοστές, σχεδόν ανύπαρκτες. Αν δεν είχα τα συγγενικά μου πρόσωπα να με στηρίζουν θα ήμουνα στην κυριολεξία στο… δρόμο. Είναι κρίμα μια τόσο όμορφη χώρα, με ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους, να μην «φροντίζει» τους νέους ανθρώπους.»
Α.Ζ. – 31
«Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι δούλευα, για χρόνια σε ένα εμπορικό κατάστημα. Αρχικά οι συνθήκες εργασίας και οι αποδοχές μου θα έλεγα ότι ήταν αρκετά καλές. Σιγά-σιγά όμως άρχισαν τα προβλήματα. Οι εργοδότες μου έλεγαν και ξανάλεγαν ότι ο τζίρος έπεφτε μήνα με τον μήνα. Πρώτα μας μείωσαν τους μισθούς. Στην συνέχεια ξεκίνησαν οι περικοπές στο προσωπικό, μέχρι που τελικά ήρθε και η σειρά μου. Ευτυχώς μπήκα στο Ταμείο Ανεργίας και μέχρι σήμερα ζω με το πενιχρό επίδομα του ΟΑΕΔ. Φυσικά στο μεσοδιάστημα προσπάθησα να βρω κάποια άλλη δουλειά όμως παντού η απάντηση ήταν κοινότυπη: Εάν χρειαστούμε κάποιον θα σας ενημερώσουμε… κι ακόμα περιμένω. Από τον άλλο μήνα που κόβεται το επίδομα, θα πρέπει ακόμα και για τη βενζίνη μου να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Δεν λες πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί;…».
Σ.Κ. – 34
«Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα μια κανονική δουλειά, εννοώ με κανονικό μισθό και ασφάλιση. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Μας έχουν στερήσει την ελπίδα, το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί μας. Είμαι απογοητευμένος από όλους. Το μόνο που τους ενδιαφέρουν είναι οι αριθμοί, για τους ανθρώπους δεν νοιάζεται κανείς τους. Μας «δελεάζουν» με δήθεν προγράμματα και vouchers απλά για να μειώνονται τυπικά οι δείκτες της ανεργίας. Τελευταία δε όλες οι δουλειές που προκύπτουν από τα προγράμματα είναι μέχρι 29 χρονών, εμείς δηλαδή οι υπόλοιποι δεν χρειαζόμαστε μια, έστω και ολιγόμηνη απασχόληση; Πώς να σκεφτείς να κάνεις μια δική σου οικογένεια, να προχωρήσεις στη ζωή σου όταν αυτή η χώρα δεν σου προσφέρει ούτε τα αυτονόητα; Ειλικρινά σας μιλάω αν δεν έμενα με τους γονείς μου, οι οποίοι και αυτοί δύσκολα τα βγάζουν πέρα, δεν ξέρω που θα είχα καταλήξει. Ίσως και να είχα φύγει για το εξωτερικό. Εκεί μας κατάντησαν, οι γαλαζοπράσινοι πολιτικοί και οι πολιτικές τους, να σκεφτόμαστε να εγκαταλείψουμε την πατρίδας μας για να επιβιώσουμε».
Μ.Π. – 36 Φιλόλογος
«Τζάμπα τα πτυχία μου. Τόσα χρόνια σπουδές σε έναν τομέα που λατρεύω, τόσα όνειρα κι όμως πάνε χαμένα. Πάντα ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός, όμως ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ζούσα με τα ελάχιστα χρήματα που μου προσφέρουν 2-3 ιδιαίτερα. Μέχρι πότε θα πρέπει δηλαδή να με συντηρούν οι γονείς μου; Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ είναι πλέον ανύπαρκτες με αποτέλεσμα εκατοντάδες φιλόλογοι να δίνουν καθημερινά μάχη για την επιβίωσή τους. Βλέπετε λόγω της οικονομικής κρίσης τα ιδιαίτερα έχουν περιοριστή στο ελάχιστο και οι θέσεις στα φροντιστήρια της πόλης μας είναι περιορισμένες. Το άσχημο είναι ότι δεν βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό είναι το πιο απογοητευτικό από όλα. Αν ξέραμε ότι σε 1-2 χρόνια τα πράγματα άλλαζαν προς καλύτερο θα κάναμε λίγη υπομονή. Τώρα τι υπομονή να κάνεις;».
Γ. Τ. - 35
«Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα. Υπήρχαν δουλειές, πάντα κάτι έβρισκες. Η τελευταία μου δουλειά ήταν σε ένα εργοστάσιο στην Βιομηχανική Περιοχή. Εδώ και περίπου δύο χρόνια όμως που έφυγα από εκεί είμαι άνεργος. Παντού κλειστές πόρτες, καθημερινά απογοητεύσεις. Έχω χαθεί με τους φίλους μου. Όλοι με ρωτούν που έχω μπλέξει; Τι να τους απαντήσω; Ότι δεν έχω ούτε για έναν καφέ; Βρίσκω διάφορες δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι όμως ότι την βγάζω με το χαρτζιλίκι που μου δίνουν οι γονείς μου. Να είναι καλά ο υπολογιστής μου, το Internet και ο αδελφός μου που το πληρώνει. Δεν με πειράζει το είδος της δουλειάς, δεν ψάχνω να γίνω διευθυντής, αρκεί το μεροκάματο να βγαίνει. Όμως ούτε αυτό δεν υπάρχει. Κι αν βρεθεί κάτι σου ζητούν να «χτυπάς» 12ωρα για 400 ευρώ… Αν δεν με στήριζαν οι γονείς μου θα ήμουν ζητιάνος».
Θάνος Χριστακόπουλος-thebest
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
