2013-07-29 01:32:21
Οι προοπτικές της ευρωπαϊκής εξόδου από την κρίση σύμφωνα με νέα στοιχεία από την ευρωζώνη φέρνουν στο... προσκήνιο το σενάριο μιας Ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων – ένας πυρήνας χωρών προχωράει και αναπτύσσεται και η περιφέρεια συνεχίζει ασθμαίνοντας να παλεύει με τα φαντάσματα κακών επιλογών του παρελθόντος.
Ήδη από το 2009 χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία είχαν υπονοήσει ότι μια Ευρωπαϊκή Ένωση πολλαπλών ταχυτήτων ήταν ένα αποδεκτό ενδεχόμενο. Παρά τη σθεναρή αντίθεση φιλοευρωπαϊστών πολιτικών το ενδεχόμενο αυτό φαίνεται να είναι η νέα πραγματικότητα πλέον. Εξάλλου ποιος μπορεί να δηλώσει ότι η Ολλανδία παρόλα τα προβλήματα της κινείται και αναπτύσσεται με τον ίδιο ρυθμό όπως η Ελλάδα, ή ότι η Ισπανία μοιράζεται πολλά κοινά με το Λουξεμβούργο;
Η νομισματική ένωση που τώρα φαίνεται να ‘εκβιάζει’ μια τραπεζική ένωση καθοδόν προς μια πολιτική ένωση όχι μόνο δεν εξάλειψε το μοντέλο των πολλαπλών ταχυτήτων αλλά οδήγησε στην εδραίωση του με μαθηματική ακρίβεια.
Δεδομένου ότι η τροποποίηση της Συνθήκης είναι πολιτικά ανέφικτη, η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων - κατά την οποία μια βασική ομάδα των χωρών επιδιώκει βαθύτερη ολοκλήρωση πιο γρήγορα από ότι τα υπόλοιπα μέλη - είναι η καλύτερη επιλογή της ΕΕ για την επίτευξη του επιπέδου της συνεργασίας που απαιτείται για να ξεφύγει από την κρίση. Αυτό υποστηρίζουν πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή η πρώτη επιλογή θα ήταν να προχωρήσει ο de facto διαχωρισμός των δύο ταχυτήτων στην ΕΕ χωρίς τη θέσπιση περαιτέρω νομικών δεσμεύσεων. Χώρες της Ευρωζώνης, μαζί με άλλους επιθυμούν να συμμετάσχουν στο ευρώ στο μέλλον (η «ευρωζώνη plus»), θα μπορούσαν απλά να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τα νομικά μέσα που ήδη υπάρχουν για την αύξηση της συνεργασίας.
Η δεύτερη επιλογή θα συνεπαγόταν μια διεθνή συμφωνία, πέρα από τις συνθήκες της ΕΕ, η οποία θα δεσμεύει νομικά τις συμμετέχουσες χώρες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να δεσμευτούν για την ίδρυση μιας πραγματικής οικονομικής ένωσης, και να καθορίσουν τα όργανα και τους κανόνες που θα διέπουν τη συνεργασία τους.
Όσο εξωπραγματικά και να ακούγονται τα σενάρια αυτά υπό το πρίσμα των συνεχών ανακοινώσεων ‘αλληλεγγύης΄η αλήθεια είναι ότι εκφράζουν φωνές εντός της Ευρώπης.
Εξάλλου ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί είχε προκαλέσει αίσθηση μετά τις δικές του κλήσεις για μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων το 2011: ένα «ομοσπονδιακό» πυρήνα 17 μελών της ευρωζώνης, με μια πιο χαλαρή «συνομοσπονδιακή» εξωτερική ζώνη των δέκα μη-μελών του ευρώ. Ο τότε Γάλλος πρόεδρος μιλούσε για το προφανές αλλά τα λόγια του δεν πέρασαν απαρατήρητα σε όσους πρεσβεύουν πιο τολμηρές ανακατατάξεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται, κατά μία έννοια, όχι από δύο, αλλά από πολλές ταχύτητες. Σκεφτείτε μόνο τα 25 μέλη της Συνθήκης του Σένγκεν που κινούνται ελεύθερα μεταξύ χωρών ή τα 25 κράτη που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα κοινό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, με εξαίρεση την Ιταλία και την Ισπανία). Όμως τα τότε σχόλια του κ. Σαρκοζί ήταν πιο ανησυχητικά (και έχουν πάρει ήδη σάρκα και οστά), διότι, υπονοούσε τη δημιουργία μιας ελιτ ομάδας που θα κινείται στα όρια των δομών της ΕΕ – με λίγα λόγια μια ένωση εντός της Ένωσης.
Είναι λοιπόν ώρα να αρχίσουμε και πάλι να ξεχάσουμε την Ευρώπη και να επικεντρωθούμε στις χώρες και μόνο; Mπορεί αυτό να είναι ήδη η νέα πραγματικότητα.
sofokleous10.gr
Ήδη από το 2009 χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία είχαν υπονοήσει ότι μια Ευρωπαϊκή Ένωση πολλαπλών ταχυτήτων ήταν ένα αποδεκτό ενδεχόμενο. Παρά τη σθεναρή αντίθεση φιλοευρωπαϊστών πολιτικών το ενδεχόμενο αυτό φαίνεται να είναι η νέα πραγματικότητα πλέον. Εξάλλου ποιος μπορεί να δηλώσει ότι η Ολλανδία παρόλα τα προβλήματα της κινείται και αναπτύσσεται με τον ίδιο ρυθμό όπως η Ελλάδα, ή ότι η Ισπανία μοιράζεται πολλά κοινά με το Λουξεμβούργο;
Η νομισματική ένωση που τώρα φαίνεται να ‘εκβιάζει’ μια τραπεζική ένωση καθοδόν προς μια πολιτική ένωση όχι μόνο δεν εξάλειψε το μοντέλο των πολλαπλών ταχυτήτων αλλά οδήγησε στην εδραίωση του με μαθηματική ακρίβεια.
Δεδομένου ότι η τροποποίηση της Συνθήκης είναι πολιτικά ανέφικτη, η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων - κατά την οποία μια βασική ομάδα των χωρών επιδιώκει βαθύτερη ολοκλήρωση πιο γρήγορα από ότι τα υπόλοιπα μέλη - είναι η καλύτερη επιλογή της ΕΕ για την επίτευξη του επιπέδου της συνεργασίας που απαιτείται για να ξεφύγει από την κρίση. Αυτό υποστηρίζουν πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή η πρώτη επιλογή θα ήταν να προχωρήσει ο de facto διαχωρισμός των δύο ταχυτήτων στην ΕΕ χωρίς τη θέσπιση περαιτέρω νομικών δεσμεύσεων. Χώρες της Ευρωζώνης, μαζί με άλλους επιθυμούν να συμμετάσχουν στο ευρώ στο μέλλον (η «ευρωζώνη plus»), θα μπορούσαν απλά να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τα νομικά μέσα που ήδη υπάρχουν για την αύξηση της συνεργασίας.
Η δεύτερη επιλογή θα συνεπαγόταν μια διεθνή συμφωνία, πέρα από τις συνθήκες της ΕΕ, η οποία θα δεσμεύει νομικά τις συμμετέχουσες χώρες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να δεσμευτούν για την ίδρυση μιας πραγματικής οικονομικής ένωσης, και να καθορίσουν τα όργανα και τους κανόνες που θα διέπουν τη συνεργασία τους.
Όσο εξωπραγματικά και να ακούγονται τα σενάρια αυτά υπό το πρίσμα των συνεχών ανακοινώσεων ‘αλληλεγγύης΄η αλήθεια είναι ότι εκφράζουν φωνές εντός της Ευρώπης.
Εξάλλου ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί είχε προκαλέσει αίσθηση μετά τις δικές του κλήσεις για μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων το 2011: ένα «ομοσπονδιακό» πυρήνα 17 μελών της ευρωζώνης, με μια πιο χαλαρή «συνομοσπονδιακή» εξωτερική ζώνη των δέκα μη-μελών του ευρώ. Ο τότε Γάλλος πρόεδρος μιλούσε για το προφανές αλλά τα λόγια του δεν πέρασαν απαρατήρητα σε όσους πρεσβεύουν πιο τολμηρές ανακατατάξεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται, κατά μία έννοια, όχι από δύο, αλλά από πολλές ταχύτητες. Σκεφτείτε μόνο τα 25 μέλη της Συνθήκης του Σένγκεν που κινούνται ελεύθερα μεταξύ χωρών ή τα 25 κράτη που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα κοινό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, με εξαίρεση την Ιταλία και την Ισπανία). Όμως τα τότε σχόλια του κ. Σαρκοζί ήταν πιο ανησυχητικά (και έχουν πάρει ήδη σάρκα και οστά), διότι, υπονοούσε τη δημιουργία μιας ελιτ ομάδας που θα κινείται στα όρια των δομών της ΕΕ – με λίγα λόγια μια ένωση εντός της Ένωσης.
Είναι λοιπόν ώρα να αρχίσουμε και πάλι να ξεχάσουμε την Ευρώπη και να επικεντρωθούμε στις χώρες και μόνο; Mπορεί αυτό να είναι ήδη η νέα πραγματικότητα.
sofokleous10.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το πραγματικό ''σημείο μηδέν''. Oλική κατάρρευση!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γιατί πρέπει να πίνουμε το πρωί...νερό με λεμόνι!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
