2013-07-31 20:00:09
Γράφει ο Στυλιανός Συρμόγλου
Καθώς η θερμοκρασία στο θερμόμετρο “φλερτάρει” με τα…νεύρα μας, με τη “ξεγνοιασιά” μας παλαιοτέρων εποχών να έχει τραπεί σε…άτακτη φυγή, παγιδευμένοι στην κατάσταση της μέριμνας και στη βουλητική μας εσωστρέφεια, στην αγωνία της επιβίωσης και την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας για τους πολλούς, στη μέθη της απληστίας για τους ολίγους και μόνιμα έχοντες και κατέχοντες, μεταξύ των οποίων και οι πολιτικοί με την παχυλή αδιαφορία τους, εγκλωβισμένοι συχνά στον απολυτοποιημένο εγωισμό μας και στην ανεκδιήγητη άγνοιά μας, μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλών Οι άφρονες ταλαιπωρούνται ακόμη περισσότερο εκλαμβάνοντας ως πραγματικότητα μόνο την…ευδαιμονίζουσα επιφάνεια, για να διαπιστώσουν στο διάβα τους μέσα στο χρόνο ότι έχουν παραμείνει “ενδεείς” θεατές του ίδιου του βίου τους, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα.
Προκαλούμε οι ίδιοι ρωγμές στα κράσπεδα της ζωής μας με το βάρος της μέριμνας και της αφροσύνης. Περιπλανιόμαστε φροντίζοντας για το μέλλον μας. Κι ας είναι το μέλλον “κατασκεύασμα ελπίδας”, όπως εύστοχα διετύπωσε ο Αμερικανός φιλόσοφος Μπράντλει.
Στην ίδια “λογική γραμμή” κινούμαστε και μέσα στη διάρκεια του χρόνου, αγνοώντας ότι δεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα συνείδησης, δεδομένου ότι ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος, με αποτέλεσμα να προσκρούουμε στο παραπέτασμα των προβλημάτων και της αβεβαιότητας, αρνούμενοι να αναζητήσουμε τη δική μας ευθύνη για όσα βιώνουμε. Και κυρίως για την αντιμετώπιση της κρίσης από τους ίδιους πολιτικούς, που την προκάλεσαν εν πολλοίς και προσέδωσαν τις εφιαλτικές της διαστάσεις. Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί στους οποίους για πολλοστή φορά εμπιστευτήκαμε τη εξεύρεση διεξόδου από την κρίση…
Αν αυτό δεν αποτελεί πρόσκρουση στην παράνοια, τότε πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η “στάση” μας, που επιτρέπει την πολιτική βλακεία και ανικανότητα να “πυργώνουν” την καθημερινή μας αγωνία; Ολους αυτούς που περιχαρακωμένοι στον αυτάρεσκο μικροπολιτικό τους κόσμο ενδιαφέρονται μόνο για την αδρανοποίηση της σκέψης των πολιτών, για να δέχονται αγόγγυστα το “ζωνάρι” της λιτότητας όχι απλώς στις “καλές” περιόδους, αλλά την ανατροπή της ζωής τους τα τελευταία τρία χρόνια.
Με τους πολλούς των ασθενέστερων τάξεων να προσμετρούν τον “άρτον τον επιούσιον” και για τους ολίγους επιτήδειους της πολιτικής και της επιχειρηματικής ασυδοσίας, ο άρτος να γίνεται πλούσιος,που μουχλιάζει στις ψωμιέρες. Και για τους ελάχιστους της οικονομικής αναλγησίας να επιμένουν ότι και τα σάβανα έχουν τσέπες!..
Το χειρότερο της όλης αντίδρασης μας, ωστόσο, συμπυκνώνεται στο αναμασημένο ή μάλλον καλά “εμφυτευμένο” στον εγκέφαλό μας ερώτημα: “Εχεις να προτείνεις κάτι άλλο;”
Και το ερώτημα θεωρείται καταλυτικό από τους συγκροτούντες απόψεις με δανεικά επιχειρήματα και ιδέες και τους επιρρεπείς στα “λεβέντικα” και παραπλανητικά συνθήματα. Και σε ποια διαπίστωση καταλήγουμε; Σ’ αυτή που συνομολογούν οι όποιοι σκεπτόμενοι πολίτες, επιστρατευμένοι από τον πνευματικό τους “αναρχισμό”, που διατηρούν στον ιστορικό χρόνο τις αποστάσεις τους από τις πολυώνυμες αμφιβολίες για τις “αυθεντίες” της πολιτικής και τις εποπτείες γενικότερα. Οτι δηλαδή “λύσεις” υπάρχουν. Αλίμονο σε μια κοινωνία, σ΄ένα κράτος, σ’ ένα έθνος να επικρατεί η αντίληψη και η λογική του μονόδρομου. Αλίμονο αν έχει αντικατασταθεί η κοινωνική συνείδηση από την αδράνεια της σκέψης και την καχεξία της κοινωνίας να αντισταθεί στις παλινωδίες και την αναγωγή του εφικτού στη μυθοπλασία.
Τι συμβαίνει τότε; Το είπε εύγλωττα ο Σόιμπλε σε χθεσινή του συνέντευξη σε ελβετική εφημερίδα: ” Κατά την επίσκεψή μου στην Αθήνα περίπου τρεις χιλιάδες διαδήλωσαν για τα μέτρα λιτότητας, που έτσι και αλλιώς δεν επιβάλλουμε εμείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων τα αποδέχεται…”. Αυτή η εντύπωση εδραιώνεται με την απάθειά μας ή τη φοβία μας μπροστά στα εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα…
Οι “λύσεις” στα αδιέξοδα και μάλιστα εθνικής εμβέλειας, απαιτούν την ενεργοποίηση της σκέψης μας, χωρίς την οποία κινδυνεύει να χαθεί η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων. Απαιτούν την ενεργή αντίδρασή μας σε πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον μας, απαιτούν την αυτοκριτική μας, τον καθορισμό μιας στάσης ζωής, που δεν θα επιβάλλεται από τους Ηρακλείς του κατεστημένου. Από του Πιλάτους που μιλάνε για την “ισότητα” του τελικού αποτελέσματος, ώστε να περιμένουμε με παθητική υπομονή στη σκιά των κυβερνητικών υποσχέσεων και προβλέψεων, σε μια έρημο πράξεων άνω των 40 βαθμών Κελσίου…
Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι η…αυταπάτη. Επιμένω σ’ αυτή τη θέση, όσο κι αν προσκρούει συχνά στην απόρριψή της από την εθιστική λογική των “καλοπροαίρετων” ή και κακοπροαίρετων” αναγνωστών των κειμένων μου, των εγκλωβισμένων στην αγωνιώδη λογική της μη περαιτέρω απώλειας των κεκτημένων. Μια “λογική” που διεμόρφωσαν όλοι αυτοί οι επιβήτορες της εξουσίας, οι οποίοι θεωρούν ότι η προσωπική τους μοίρα δεν είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας.
Επιδιώκω επίμονα τον αυθαίρετο διάλογο μαζί τους. Αυθαίρετο κατά τούτο: Οτι τους προσκαλώ να ενταχθούν σε χώρους σκέψεων, όπου ο μονόλογος φαίνεται ότι δεν έχει αντίλογο. Αν και δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι ο όποιος αντίλογος των πολλών υπαγορεύεται από τα “σήματα” της πονηρής εξουσίας: ” Απαγορεύεται η στάθμευση στα υλικά και νοητικά αγαθά, στην ορθολογική κρίση. Επιτρέπεται μόνο η διέλευση!..”.
madatoforos.com
Καθώς η θερμοκρασία στο θερμόμετρο “φλερτάρει” με τα…νεύρα μας, με τη “ξεγνοιασιά” μας παλαιοτέρων εποχών να έχει τραπεί σε…άτακτη φυγή, παγιδευμένοι στην κατάσταση της μέριμνας και στη βουλητική μας εσωστρέφεια, στην αγωνία της επιβίωσης και την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας για τους πολλούς, στη μέθη της απληστίας για τους ολίγους και μόνιμα έχοντες και κατέχοντες, μεταξύ των οποίων και οι πολιτικοί με την παχυλή αδιαφορία τους, εγκλωβισμένοι συχνά στον απολυτοποιημένο εγωισμό μας και στην ανεκδιήγητη άγνοιά μας, μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλών Οι άφρονες ταλαιπωρούνται ακόμη περισσότερο εκλαμβάνοντας ως πραγματικότητα μόνο την…ευδαιμονίζουσα επιφάνεια, για να διαπιστώσουν στο διάβα τους μέσα στο χρόνο ότι έχουν παραμείνει “ενδεείς” θεατές του ίδιου του βίου τους, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα.
Προκαλούμε οι ίδιοι ρωγμές στα κράσπεδα της ζωής μας με το βάρος της μέριμνας και της αφροσύνης. Περιπλανιόμαστε φροντίζοντας για το μέλλον μας. Κι ας είναι το μέλλον “κατασκεύασμα ελπίδας”, όπως εύστοχα διετύπωσε ο Αμερικανός φιλόσοφος Μπράντλει.
Στην ίδια “λογική γραμμή” κινούμαστε και μέσα στη διάρκεια του χρόνου, αγνοώντας ότι δεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα συνείδησης, δεδομένου ότι ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος, με αποτέλεσμα να προσκρούουμε στο παραπέτασμα των προβλημάτων και της αβεβαιότητας, αρνούμενοι να αναζητήσουμε τη δική μας ευθύνη για όσα βιώνουμε. Και κυρίως για την αντιμετώπιση της κρίσης από τους ίδιους πολιτικούς, που την προκάλεσαν εν πολλοίς και προσέδωσαν τις εφιαλτικές της διαστάσεις. Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί στους οποίους για πολλοστή φορά εμπιστευτήκαμε τη εξεύρεση διεξόδου από την κρίση…
Αν αυτό δεν αποτελεί πρόσκρουση στην παράνοια, τότε πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η “στάση” μας, που επιτρέπει την πολιτική βλακεία και ανικανότητα να “πυργώνουν” την καθημερινή μας αγωνία; Ολους αυτούς που περιχαρακωμένοι στον αυτάρεσκο μικροπολιτικό τους κόσμο ενδιαφέρονται μόνο για την αδρανοποίηση της σκέψης των πολιτών, για να δέχονται αγόγγυστα το “ζωνάρι” της λιτότητας όχι απλώς στις “καλές” περιόδους, αλλά την ανατροπή της ζωής τους τα τελευταία τρία χρόνια.
Με τους πολλούς των ασθενέστερων τάξεων να προσμετρούν τον “άρτον τον επιούσιον” και για τους ολίγους επιτήδειους της πολιτικής και της επιχειρηματικής ασυδοσίας, ο άρτος να γίνεται πλούσιος,που μουχλιάζει στις ψωμιέρες. Και για τους ελάχιστους της οικονομικής αναλγησίας να επιμένουν ότι και τα σάβανα έχουν τσέπες!..
Το χειρότερο της όλης αντίδρασης μας, ωστόσο, συμπυκνώνεται στο αναμασημένο ή μάλλον καλά “εμφυτευμένο” στον εγκέφαλό μας ερώτημα: “Εχεις να προτείνεις κάτι άλλο;”
Και το ερώτημα θεωρείται καταλυτικό από τους συγκροτούντες απόψεις με δανεικά επιχειρήματα και ιδέες και τους επιρρεπείς στα “λεβέντικα” και παραπλανητικά συνθήματα. Και σε ποια διαπίστωση καταλήγουμε; Σ’ αυτή που συνομολογούν οι όποιοι σκεπτόμενοι πολίτες, επιστρατευμένοι από τον πνευματικό τους “αναρχισμό”, που διατηρούν στον ιστορικό χρόνο τις αποστάσεις τους από τις πολυώνυμες αμφιβολίες για τις “αυθεντίες” της πολιτικής και τις εποπτείες γενικότερα. Οτι δηλαδή “λύσεις” υπάρχουν. Αλίμονο σε μια κοινωνία, σ΄ένα κράτος, σ’ ένα έθνος να επικρατεί η αντίληψη και η λογική του μονόδρομου. Αλίμονο αν έχει αντικατασταθεί η κοινωνική συνείδηση από την αδράνεια της σκέψης και την καχεξία της κοινωνίας να αντισταθεί στις παλινωδίες και την αναγωγή του εφικτού στη μυθοπλασία.
Τι συμβαίνει τότε; Το είπε εύγλωττα ο Σόιμπλε σε χθεσινή του συνέντευξη σε ελβετική εφημερίδα: ” Κατά την επίσκεψή μου στην Αθήνα περίπου τρεις χιλιάδες διαδήλωσαν για τα μέτρα λιτότητας, που έτσι και αλλιώς δεν επιβάλλουμε εμείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων τα αποδέχεται…”. Αυτή η εντύπωση εδραιώνεται με την απάθειά μας ή τη φοβία μας μπροστά στα εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα…
Οι “λύσεις” στα αδιέξοδα και μάλιστα εθνικής εμβέλειας, απαιτούν την ενεργοποίηση της σκέψης μας, χωρίς την οποία κινδυνεύει να χαθεί η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων. Απαιτούν την ενεργή αντίδρασή μας σε πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον μας, απαιτούν την αυτοκριτική μας, τον καθορισμό μιας στάσης ζωής, που δεν θα επιβάλλεται από τους Ηρακλείς του κατεστημένου. Από του Πιλάτους που μιλάνε για την “ισότητα” του τελικού αποτελέσματος, ώστε να περιμένουμε με παθητική υπομονή στη σκιά των κυβερνητικών υποσχέσεων και προβλέψεων, σε μια έρημο πράξεων άνω των 40 βαθμών Κελσίου…
Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι η…αυταπάτη. Επιμένω σ’ αυτή τη θέση, όσο κι αν προσκρούει συχνά στην απόρριψή της από την εθιστική λογική των “καλοπροαίρετων” ή και κακοπροαίρετων” αναγνωστών των κειμένων μου, των εγκλωβισμένων στην αγωνιώδη λογική της μη περαιτέρω απώλειας των κεκτημένων. Μια “λογική” που διεμόρφωσαν όλοι αυτοί οι επιβήτορες της εξουσίας, οι οποίοι θεωρούν ότι η προσωπική τους μοίρα δεν είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας.
Επιδιώκω επίμονα τον αυθαίρετο διάλογο μαζί τους. Αυθαίρετο κατά τούτο: Οτι τους προσκαλώ να ενταχθούν σε χώρους σκέψεων, όπου ο μονόλογος φαίνεται ότι δεν έχει αντίλογο. Αν και δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι ο όποιος αντίλογος των πολλών υπαγορεύεται από τα “σήματα” της πονηρής εξουσίας: ” Απαγορεύεται η στάθμευση στα υλικά και νοητικά αγαθά, στην ορθολογική κρίση. Επιτρέπεται μόνο η διέλευση!..”.
madatoforos.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μπαρτζώκας προσπαθεί να "τραβήξει" τον Παπαπέτρου στον Πειραιά
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΝΤ: Οι τρεις "πληγές" του ΕΟΠΥΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
